บทที่ 106
กระแสพลัง
พลังงานของสวรรค์และโลกนั้นอุดมสมบูรณ์และบริสุทธิ์ ซึ่งดีกว่าผลของการดูดซับพลังปราณจำนวนมาก พลังงานนี้ไม่จำเป็นต้องได้รับการกลั่น ทันทีที่มันเข้าสู่ทะเลลมปราณก็จะกลายเป็นความแข็งแกร่งของหลินเว่ย
ด้วยการดำเนินการอย่างรวดเร็วของการดูดซับพลังของหลินเว่ย เขารู้สึกว่าพลังขั้นห้าของตนเองเริ่มมีปฏิกิริยา
และเริ่มดูดซับพลังที่ไร้ที่สิ้นสุด ร่างกายของหลินเว่ยดูเหมือนจะกลายเป็นสะพานเชื่อม ระหว่างอากาศ สวรรค์และโลก
ทำให้ร่างกายของหลินเว่ยปั่นป่วน
เนื่องจากความเร็วในการดูดซับพลังของหลินเว่ยนั้นเร็วกว่าสัตว์อสูรโดยรอบเป็นเท่าตัว และสัตว์อสูรที่อยู่โดยรอบตัวของหลินเว่ยก็ค่อย ๆ ขยับเข้าใกล้หลินเว่ย ทำให้หลินเว่ยแม้แต่เสี่ยวไป๋และเสี่ยวหลงต่างก็วิ่งหนีอย่างเอาเป็นเอาตาย
พวกเขามองหาสถานที่ดูดซับพลังงานในระยะทางไกลขึ้น เนื่องจากหลบหลีกสัตว์อสูร การดูดซับของหลินเว่ยเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว และขอบเขตก็กว้างขึ้นเรื่อย ๆ พวกเขากลัวว่าสัตว์อสูรจะเข้ามาใกล้มากขึ้น
พวกเขาจึงต้องย้ายสถานที่อยู่ตลอดเวลา นี่เป็นปัญหาใหญ่ อย่างไรก็ตาม หลินเว่ยสามารถดูดซับพลังได้อย่างปลอดภัยแล้วในขณะนี้
ครั้งนี้ในการดูดซับพลังนั้นกินเวลาเกือบทั้งวัน ขณะที่ผลสวรรค์จิ่วหยูหยุดดูดซับพลังงานของสวรรค์และโลก ดังนั้นพลังในหุบเขาก็เบาบางลง ในที่สุดแม้ว่าพลังที่หลงเหลืออยู่จะแข็งแกร่งกว่าปกติเล็กน้อย แต่ก็ไม่คุ้มค่าที่จะดูดซับ
หลินเว่ยนั้นเป็นผู้ได้รับประโยชน์สูงสุด ด้วยความช่วยเหลือจากทักษะของเขา เขาสามารถดูดซับพลังงานได้เร็วกว่าสัตว์อสูรทั่วไปหลายสิบเท่า พลังของหลินเว่ยที่ดูดซับ สามารถเลื่อนระดับได้เพิ่มเติมไปเป็นขุนศึก ระดับสาม
แบบก้าวกระโดด ลมหายใจของหลินเว่ยนั้นราบรื่นและเป็นธรรมชาติ และรากฐานของเขาก็มั่นคงมาก
กล่าวอีกนัยหนึ่ง การเก็บเกี่ยวพลังงานที่น้อยที่สุดนี้คือสัตว์อสูรขั้นสูง ที่อยู่ใกล้กับผลสวรรค์จิ่วหยูมากที่สุด เนื่องจากพวกมันอยู่ใกล้กับผลสวรรค์จิ่วหยูมากเกินไป และผลสวรรค์ จิ่วหยูกลับดูดซับพลังที่ออกมาจากร่างของสัตว์อสูรเหล่านี้แทน
“หลินเว่ยดูเหมือนว่าครั้งนี้ เจ้าจะได้รับประโยชน์มากมาย” เสี่ยวไป๋และเสี่ยวหลงกลับไปหาหลินเว่ยทีละตัว พวกมันรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของลมหายใจของหลินเว่ย และพูดด้วยความอิจฉาเล็กน้อย
“ไม่เท่าใด… แต่เวลานั้นสั้นเกินไป ถ้านานกว่านั้นสักสองสามเดือน ข้าอาจจะทะลุถึงระดับเก้า ด้วยวิธีนี้เราจะประหยัดเวลาและยาไปได้มาก” ใบหน้าของหลินเว่ยแสดงร่องรอยของความเสียดาย
เสี่ยวไป๋กลอกตาและระงับความคิดที่อยากจะสังหารหลินเว่ย ด้วยการตบเพียงหนึ่งครั้ง เขาถอนหายใจและพูดว่า “เจ้าควรจะต้องพอใจ! ข้าไม่ได้เลื่อนระดับใด ๆ เลยด้วยซ้ำ ช่างอิจฉามนุษย์จริง ๆ แม้ว่าอายุขัยของพวกเจ้าจะไม่ยืนยาวเท่า แต่ความเร็วในการฝึกฝนก็รวดเร็วเทียบเท่ากับสัตว์อสูรได้
“เอาเถอะ! อย่างไรก็ต้องตายอยู่ดี” มุมปากของหลินเว่ยนั้นกระตุกเล็กน้อย ด้วยความคิดที่ว่าสัตว์อสูรสามารถฝึกฝนและเลื่อนระดับได้เร็วพอ ๆ กับมนุษย์ และมีช่วงชีวิตที่ยาวนานมาก
บวกกับความเร็วในการขยายพันธุ์ ร่างกายของหลินเว่ยก็เต็มไปด้วยเหงื่อ
แม้ว่าสัตว์อสูรขั้นต่ำที่อยู่ริมหุบเขา จะไม่เกี่ยวข้องกับผลสวรรค์จิ่วหยู แต่พวกมันก็สามารถได้เลื่อนขั้นระดับพลังเล็ก ๆ ได้อย่างน้อยหนึ่งขั้น ซึ่งคุ้มค่ากับการเดินทางมาในครั้งนี้
หลังจากการเปลี่ยนแปลงนี้ ผลสวรรค์จิ่วหยูใกล้จะสุกเต็มที่ และกลิ่นหอมในอากาศก็ไม่หลงเหลือร่องรอย ดังนั้น สัตว์อสูรขั้นต่ำและขั้นกลางจำนวนมาก ดูเหมือนจะได้สติขึ้นอย่างกะทันหัน เมื่อพวกมันพบสัตว์อสูรขั้นสูง
พวกมันก็หันหลังกลับและวิ่งทีละตัว โดยไร้ซึ่งความมอมเมาก่อนหน้านี้
สัตว์อสูรเกือบหนึ่งแสนตัว ใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง ในการแยกย้ายและวิ่งหนีออกจากที่แห่งนี้ โดยหลงเหลือสัตว์อสูรไม่ถึงหนึ่งพันตัว ส่วนใหญ่เป็นสัตว์อสูรขั้นหก สัตว์อสูรขั้นเจ็ด และสัตว์อสูรขั้นแปดทั้งสี่ตัว ยังคงอยู่ที่เดิม
อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้สัตว์อสูรขั้นแปดทั้งสี่ตัว ร่างกายของพวกมันเริ่มได้กลิ่นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่เบาบางลงไป แต่ในขณะนี้สัตว์อสูรขั้นแปดทั้งสี่ตัวไม่ได้ถูกกลิ่นหอมของผลไม้มอมเมาอีกต่อไป
แต่ท่าทางของพวกมัน คือ คอยระแวดระวังสัตว์อสูรตนอื่น ๆ
สิ่งที่ดึงดูดความสนใจอย่างมากก็คือ สัตว์อสูรหลายพันตัวที่อยู่รอบตัวพวกมัน ด้วยเหตุผลบางอย่างสัตว์อสูรเหล่านี้รวมตัวกัน เป็นเพราะถูกกักขังโดยสัตว์อสูรขั้นแปดทั้งสี่ตัว
“โฮก…..” มังกรเหินคำราม หวังที่จะทำให้สัตว์อสูรเหล่านั้นตกใจ
“โฮก!” เมื่อได้ยินเสียงคำรามของมังกรเหิน สัตว์อสูรที่อ่อนแอกว่าเล็กน้อย ก็มีร่องรอยของความหวาดกลัวในดวงตาของพวกมัน แต่ในไม่ช้าก็สงบลงด้วยได้ยินเสียงคำรามหลายต่อหลายครั้ง
ส่วนมากเป็นสัตว์อสูรขั้นเจ็ดที่ความแข็งแกร่งไม่ได้ต่ำเกินไป และมีสติปัญญามากอยู่ เนื่องจากรู้ว่าความแข็งแกร่งของตนเองนั้นสู้สัตว์อสูรขั้นแปดทั้งสี่ไม่ได้ มันจึงดึงดูดสัตว์อสูรระดับเดียวกันมาเป็นพรรคพวก
พวกเจ้าเสียสติไปแล้วหรือ?” สัตว์อสูรพยัคฆ์เขี้ยวดาบคำรามลั่น
“ฮึ่ม! ขนาดพวกเจ้ายังร่วมมือกันได้ ทำไมเจ้าพวกนั้นจะทำบ้างไม่ได้” มังกรเหินโค้งงอปากของมัน และพูดอย่างประชดประชัน
“ดูเหมือนว่า คราวนี้เราต้องร่วมมือกันแล้วสินะ” สัตว์อสูรวานรยักษ์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวกับมังกรเหินด้วยรอยยิ้ม
“ให้ร่วมมือกับพวกเจ้า? เมื่อได้ยินคำพูดของสัตว์อสูรวานรยักษ์ มังกรเหินนั้นไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ เขาหันหน้าไปพูดอย่างดูถูก
“เจ้าอยากตายงั้นหรือ!” เมื่อได้ยินคำพูดของมังกรเหิน สัตว์อสูรพยัคฆ์เขี้ยวดาบซึ่งเดิมทีโกรธเกรี้ยว จึงคำรามทันทีและมันเริ่มต่อสู้กับมังกรเหิน
เมื่อเห็นท่าทางของสัตว์อสูรพยัคฆ์เขี้ยวดาบ มังกรเหินก็สยายปีก และวางแผนที่จะเริ่มโจมตี
“เดี๋ยวก่อน! อย่าหุนหันพลันแล่น คิดถึงผลไม้ศักดิ์สิทธิ์เอาไว้” สัตว์อสูรวานรยักษ์ขวางหยุดสัตว์อสูรพยัคฆ์เขี้ยวดาบด้วยความรีบร้อนและหยุดมัน เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้ขยับ มันจึงหันไปมองมังกรเหินและพูดว่า
“พลังของเจ้าแข็งแกร่ง แต่เจ้าลองถามตนเองว่าสามารถเผชิญกับพวกนั้นได้ด้วยตัวคนเดียวหรือไม่? ถ้าไม่ร่วมมือกัน เจ้าคงไม่มีทางได้ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์มาเชยชม
“ถ้าอย่างนั้น….เราควรแก้ปัญหาเหล่านี้ก่อนแล้ว จึงค่อยจะตัดสินใจว่าใครจะได้ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ไป” มังกรเหินเงียบไปชั่วขณะ มันไม่สามารถหาเหตุผลใด ๆ มาหักล้างได้ มันพยักหน้าเห็นด้วยกับคำขอของอีกฝ่าย
“โฮก!” ขณะที่สัตว์อสูรทั้งสี่กำลังพูดคุยกัน สัตว์อสูรอื่น ๆ ซึ่งถูกนำโดยสัตว์อสูรขั้นเจ็ดหลายตัว ได้ล้อมพวกเขาไว้หมดแล้ว
“ว้าว! ข้าไม่คิดว่าจะได้เห็นสงครามครั้งยิ่งใหญ่! น่าจะเป็นไปได้มากทีเดียว” หลินเว่ยซ่อนตัวอยู่ในรอยแตกของหุบเขากับเสี่ยวไป๋ เขามองไปที่หุบเขาที่ว่างเปล่า
พร้อมกับความเสียใจบนใบหน้าของเขา เสี่ยวหลงถูกเก็บลงไปยังพื้นที่มิติ ท้ายที่สุดร่างกายของเสี่ยวหลงนั้นใหญ่เกินไป และไม่สามารถหลบซ่อนได้