ตอนที่106 คุยเรื่องธุรกิจ
“จะรักษาได้จริงๆเหรอค่ะ? แบบไม่ทิ้งรอยแผลเป็นไว้เลยนะคะ?”
เซียวเซียวเหลือบมองไปที่บริเวณขาอ่อนของตัวเอง สีหน้าของเธอดูค่อนข้างกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“ขอโทษนะคะ ไม่ใช่ว่าฉันไม่ไว้ใจคุณ แต่เรื่องนี้มันเกี่ยวพันถึงอนาคตทางอาชีพการงานของฉัน ก็เลยกังวลอยู่นิดหน่อย ถึงพี่หลินจะบอกว่าฝีมือด้านการแพทย์ของคุณเหนือชั้นมากก็ตาม…”
ฉีเล่ยชี้ไปที่หัวเข่าของหลินชูวโม่และกล่าวว่า
“ก่อนหน้านี้ บาดแผลที่หัวเข่าของเธอยังอาการหนักกว่าของคุณอีก ลองดูด้วยตาตัวเองสิครับ ตอนนี้ยังเห็นแผลถลอกอยู่อีกไหม?”
“สุดหล่อ แอบมองขาอ่อนของฉันอีกแล้วนะ”
หลินซูวโม่อดกล่าวหยอกเย้าฉีเล่ยไม่ได้เมื่อเห็นอีกฝ่ายจับจ้องมาที่ขาของตัวเอง
“ผมแค่ยกตัวอย่างเฉยๆ”
“แต่สายตาของนายมันชวนเข้าใจผิดมาก”
“…”
เซียวเซียวหัวเราะและกล่าวขึ้นว่า
“พี่หลินเองก็เคยบอกมาก่อนเหมือนกันว่า เธอล้มเข่ากระแทกพื้น แต่ตอนนี้กลับไม่มีเหลือทิ้งแม้แต่รอยแผลเป็นด้วยซ้ำ ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเธอหายดีขนาดนี้ได้ยังไง นี่อย่างกับไม่เคยเป็นแผลมาก่อนด้วยซ้ำ”
หลินชูวโม่ยักไหล่กล่าวแทรกขึ้นว่า
“ก็เพราะฉันรู้ว่าเธอต้องไม่เชื่ออยู่แล้ว ฉันก็เลยพาสุดหล่อมาดูอาการให้เธอถึงที่นี่ยังไงล่ะ ปัญหากวนใจของเธอจะได้หมดสิ้นไปซะที”
สาวสวยในชุดกระโปรงสั้นสีขาวเอ่ยแซวขึ้นว่า
“แหมม…ที่แผลของพี่หลินหาย เพราะเขาใช้ลิ้นเลียรึเปล่าค่ะ?”
หลินชูวโม่รู้สึกราวกับโดนท้าทายอย่างบอกไม่ถูก เธอยิ้มสวนขึ้นทันทีว่า
“ใช้ยารักษานี่แหละจ้ะ แต่หลังจากนั้นฉันให้เขาเห็นมากกว่าขาอ่อนอีกนะ”
เสียงหนึ่งเอ่ยถามแทรกขึ้นทันทีด้วยความสงสัย
“มากกว่าขาอ่อน?”
หลินชูวโม่เบะปากคว่ำกล่าวตอบพร้อมสีหน้าดูแคลนว่า
“สมองคนหรือสมองหมูกันจ๊ะ? บนเรือนร่างของผู้หญิงเนี่ย ยังมีอีกกี่ส่วนกันที่น่าดึงดูดกว่าขาอ่อน ไหนคิดสิคิด?”
ภายในใจของฉีเล่ยว้าวุ่นโกลาหลไปหมด แม้จะรู้ว่าพวกเธอก็สนทนากันตามภาษาผู้หญิงเป็นปกติ แต่พอเอาเข้าจริง นี่มันน่ารำคาญมาก อย่างกับมีผึ้งฝูงหนึ่งกำลังส่งเสียงหึ่งๆบินวนอยู่รอบตัวเขา
ฉีเล่ยถอนหายใจเฮือกหนึ่งและกล่าวว่า
“ผมอยากเห็นที่ไหนกันล่ะ? ตอนนั้นรู้ทั้งรู้ว่าใส่กระโปรงยังจะมานั่งยองๆให้เห็นอีก ไม่รู้จักระมัดระวังเอง แล้วยังจะมาพูดจาชวนให้คนอื่นเข้าใจผิดแบบนี้อีก ผมเป็นฝ่ายเสียหายนะครับ”
บรรดาสาวสวยนั่งขำกันจนท้องแข็ง
“สุดหล่อ สรุปว่าเห็นของใต้กระโปรงพี่หลินจริง?”
“ฮ่าฮ่า…สุดหล่อร้อนตัวเองนะ ตอนแรกฉันยังแค่คิดว่าพี่หลินล้อเล่น”
คล้อยหลังพวกสาวๆหัวเราะคิกคักกันเสร็จ ฉีเล่ยก็เอ่ยถามน้ำเสียงเย็นขึ้นว่า
“จะเริ่มรักษากันเลยไหม?”
ตอนนี้ยังพอเหลือเวลา เพราะหลี่ถงซียังมีสอนอีกสองคาบบ่าย และเขาต้องรีบกลับไปพบเธอที่มหาวิทยาลัยอีก
หลินชูวโม่หัวเราะเล็กน้อยและเอ่ยขึ้นว่า
“เซียวเซียว นั่งลงก่อน ช่วยโชว์เรียวขาระดับนางแบบชั้นนำให้สุดหล่อของเราดูหน่อยเร็ว”
เซียวเซียวเชื่อฟังเธอเป็นอย่างมาก เธอนั่งลงบนโซฟาทันทีก่อนจะถอดรองเท้าเหยียดเรียวขานวลสีขาวประดุจหิมะขึ้นมาวางบนตักของฉีเล่ย
“…”
ขาสวยมาก…
นี่เป็นประโยคแรกที่ฉีเล่ยร้องอุทานขึ้นภายในใจ แน่นอนว่าเขาไม่สามารถสบถคำเหล่านี้ออกไปได้จริง เขามาที่นี่เพื่อรักษาผู้ป่วยที่เดือดร้อน แม้ว่าผู้ป่วยรายนี้จะเป็นสาวสวยระดับนางแบบ แต่ในสายตาของแพทย์ ผู้ป่วยก็คือผู้ป่วย ไม่มีความแตกต่างระหว่างหญิงหรือชาย ไม่มีการเลือกปฏิบัติ ทุกคนต้องได้รับการรักษาและปฏิบัติตัวอย่างเท่าเทียม
ฉีเล่ยหยิบขวดยาขนาดจิ๋วที่บรรจุผงคางคกเย็นออกมา และค่อยๆเทผงยาลงบนแผลของอีกฝ่ายอย่างระมัดระวังพลางเช็ดด้วยความเบามือ ใช้นิ้วกดจุดบริเวณรอบแผล ลงน้ำหนักสม่ำเสมอ จนกว่าผงยาจะซึมซับเข้าสู่ชั้นผิวหนัง ยามนั้นถึงค่อยหยุด
ฉีเล่ยเก็บขวดยาและเงยหน้ากล่าวกับเซียวเซียวว่า
“เดี๋ยวผมจะแบ่งยาผงส่วนหนึ่งไว้ให้ หลังอาบน้ำเสร็จก็ใช้มันทาอีกรอบบริเวณบาดแผล พรุ่งนี้น่าจะหายดีแล้ว”
“พรุ่งนี้?”
เซียวเซียวขมวดคิ้วแน่นร้องอุทานออกมาเสียงดัง เห็นได้ชัดว่าเธอไม่เชื่อ
“ครับ พรุ่งนี้ก็หายดี”
ฉีเล่ยยังคงพยักหน้ายืนยันคำเดิม
เฝ้าสังเกตท่าทางการแสดงออกของเซียวเซียว ดูยังไงเธอก็ไม่อยากจะเชื่อ และไม่ใช่แค่เธอเท่านั้น แม้แต่สาวๆรอบข้างยังไม่อยากจะเชื่อเช่นกัน
“ไม่มีทางน่า ทำไมมันง่ายขนาดนี้ล่ะ?”
“ไม่ใช่ว่ากำลังหลอกพวกเราอยู่หรอกนะ? แล้วไอ้ผงดำๆที่ใส่ไปมันคืออะไร? น่ากลัว…”
“หรือนี่กำลังแอบหลอกจับขาของเซียวเซียว? ถ้าครึ่งวันยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น แสดงว่านายแค่มาหลอกลวนลามเธอนะ!”
ฉีเล่ยไม่มีอารมณ์จะมานั่งเถียงกับผู้หญิงพวกนี้ให้เสียเวลา เขายกแขนขึ้นมองนาฬิกาแวบหนึ่ง กล่าวว่า
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัว”
“อย่า! อย่าเพิ่งไป!”
หลินชูวโม่รีบฉุดแขนของฉีเล่ยกลับเข้ามาทันที โดยเผลอคิดไปว่าเขาคงกำลังหัวเสียที่คนอื่นสงสัยในความสามารถของตนเอง เธอจึงรีบระล่ำระลักอธิบายให้ทุกคนฟังทันทีว่า
“ตอนที่ฉันล้ม เขาก็ทายาผงตัวนี้ให้ฉันเหมือนกัน!”
“เอ่อ…พี่หลิน พี่ก็ชอบแก้ตัวแทนผู้ชายของพี่ทุกคนนั่นแหละ เอาแบบนี้แล้วกัน เดี๋ยวพวกเราจะกลับมาดูผลอีกครั้ง ถ้าแผลของเซียวเซียวยังไม่หาย พวกเราจะถอดเสื้อผ้าพี่ แล้วถ่ายประจานดีไหม?”
หลินชูวโม่ตบหน้าอกอันอวบอิ่มของตนด้วยความมั่นอกมั่นใจ และกล่าวว่า
“ได้! ถ้าขาของเซียวเซียวหายดี ก็เอารูปเปลือยที่พวกเธอถ่ายงานนอกมาโชว์ให้ทุกคนในคลินิกของฉันดู ว่ายังไงกล้ารึเปล่า?”
หลังจากเอ่ยกล่าวออกไปแบบนั้น เธอก็หันกลับมาจับจ้องฉีเล่ยและกล่าวว่า
“นายรู้ไหมว่า งานนอกที่คนพวกนี้ไปรับมันคืองานแบบไหน?”
“….”
“หลิวชูวโม่! อย่า!”
“ว่าไง! กล้ารึเปล่า?!”
พวกสาวๆกำลังถกเถียงกันไปกันมาไม่หยุดอยู่บนโซฟา
จากบทสนทนาของพวกเธอ ฉีเล่ยสามารถพูดได้อย่างหนึ่งว่า สาวๆกลุ่มนี้ล้วนมีชื่อเสียงในวงการกันทั้งนั้น หนึ่งในนั้นเป็นสาวผมลอน เธอเป็นดาราหญิงที่มีชื่อเสียงค่อนข้างโด่งดัง แต่น่าเสียดายที่ฉีเล่ยไม่ค่อยสนใจเรื่องวงการบันเทิงสักเท่าไหร่ เขาจึงไม่รู้จัก
หลังจากวุ่นวายกันอยู่ครู่หนึ่ง หลินชูวโม่ก็ลุกขึ้นและร้องบอกไปว่า
“พวกเธอคุยกันต่อเถอะ ฉันกับฉีเล่ยมีธุระต้องคุยกันส่วนตัว”
“เข้าใจค่ะ เข้าใจ ทั้งหล่อทั้งน่ารักแบบนี้ใครจะอดใจไหว? ตามสบายค่ะ ไม่ต้องห่วงพวกเราหรอก”
หลินชูวโม่สวนกลับติดตลกทันที
“พวกเธอนั้นแหละน่าห่วงที่สุดแล้ว!”
ห้องทำานส่วนตัวของหลินชูวโม่อยู่บนชั้นสามของตึก เมื่อขึ้นไปข้างบนจะพบเห็นสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆอยู่ภายในห้องค่อนข้างครบครัน นอกจากโต๊ะทำงานและชั้นวางหนังสือในส่วนนอกแล้ว ถ้าเดินลึกลงไปจะมีประตูอีกบานซ่อนอยู่ เพื่อเปิดเข้าไปอีกห้องด้านใน เป็นโซฟาพร้อมทีวีจอแบนขนาดใหญ่ ด้านข้างเป็นเตียงไซส์สำหรับนอนคนเดียวและตู้เสื้อผ้า
มีทั้งหมอนกับผ้าห่มอยู่บนเตียงพร้อม เธอน่าจะแวะมางีบหลับที่นี่เป็นประจำ
“นั่งก่อนสิ”
หลินชูวโม่ชี้ไปที่โซฟา พลางรวบผมขึ้นมัดเป็นหางม้าเพื่อความสะดวกสบายของตัวเธอเอง
ฉีเล่ยนั่งนิ่งไม่พูดไม่จาใดๆ รอให้อีกฝ่ายประเดิมเอ่ยขึ้นก่อน
หลินชูวโม่นำชาสองแก้วมาเสิร์ฟให้และเดินไปนั่งโซฟาด้านตรงข้ามกับฉีเล่ย
“เชิญ”
ฉีเล่ยขี้เกียจรอแล้ว
“หมายความว่าไง?”
“ก็มีธุระจะคุยกับผมไม่ใช่รึไง?”
ฉีเล่ยเอนหลังพึงโซฟา สายตาคู่นั้นดูเยียบเย็นปราศจากอารมณ์ใดๆ
“ฮ่าฮ่า…ทำไมนายน่ารักจัง”
หลินชูวโม่ปิดปากหัวเราะเสียงอ่อน ก่อนจะเริ่มปริปากกล่าวขึ้นอย่างจริงจังว่า
“ฉันอยากคุยเรื่องธุรกิจกับนาย”
“ธุรกิจ?”
“ใช่ ยาผงสีดำของนายนั่นไง บอกราคาค่าสูตรมาได้เลย”
“ไม่”
ฉีเล่ยส่ายหัวปฏิเสธตอบไปทันใด
หลินชูวโม่พอจะเดาได้อยู่แล้วว่า อีกฝ่ายจะต้องให้คำตอบแบบนี้ โดยไม่เอ่ยถามจุกจิกให้เสียเวลาเปล่า เธอกล่าวต่อขึ้นทันทีว่า
“ถ้าอย่างนั้นคงเป็นการดีกว่าหากพวกเราร่วมมือกัน ใช้ยาผงสีดำแลกเปลี่ยนกับหุ้นส่วนแทนแล้วกัน ฉันรับผิดชอบทั้งค่าวัตถุดิบ การผลิต รวมไปถึงการทำการตลาด แบ่งกัน30/70ว่าไง?”
ฉีเล่ยแสยะยิ้มขึ้นบนมุมปากราวกับกำลังสนุก
“ดูเหมือนว่าคุณจะมาคุยผิดคนแล้ว ผมไม่ควรนำสูตรลับออกไปเผยแพร่ให้ใครง่ายๆ แล้วอีกข้อที่สำคัญที่สุด ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากร่วมมือด้วยหรอกนะ แต่ผมไม่มีเวลามากขนาดนั้น”
“40/60 นายได้ส่วนแบ่งตั้งสี่ส่วนเลยนะ”
ฉีเล่ยยังคงส่ายหัวตอบ
“คุณเข้าใจผิดแล้ว เรื่องเงินไม่ใช่ประเด็น”
“ประการแรกเลย ผมไม่ต้องการเงิน ประการที่สอง ผมมีค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันน้อยมาก และตัวผมก็ไม่ได้กระหายเงินอะไรขนาดนั้น และประการที่สาม ความสนใจเพียงอย่างเดียวที่ผมมีคือ การถ่ายทอดความรู้และประสบการณ์ทางการแพทย์ให้เด็กรุ่นใหม่ ไม่อย่างนั้น ผมคงเลือกทำธุรกิจแทนที่จะมาเป็นอาจารย์สอนในมหาวิทยาลัยแบบนี้ตั้งแต่แรก จริงไหม?”
“50/50?”
หลินชูวโม่ไม่มีหวั่น ทั้งยังเสนอราคาต่อทันที จากท่าทางการแสดงออกของเธอ จะเห็นได้ว่า ผู้หญิงคนนี้มีทัศนคติที่ว่า จะไม่มีเบาคันเร่งจนกว่าจะบรรลุเป้าหมาย
ฉีเล่ยยังคงส่ายหัวเช่นเดิม
“ทำธุรกิจไปก็เสียเวลา สู้ผมเอาเวลาพวกนั้นมาสอนหนังสือดีกว่า”
“60/40 นายได้หกส่วน”
ฉีเล่ยเริ่มมีน้ำโหแล้ว เขากล่าวน้ำเสียงขรึมตอบไปว่า
“นี่คุณไม่เข้าใจที่ผมพูดเลยใช่ไหม? อย่างที่บอกไปเมื่อกี้ ผมคืออาจารย์! และหน้าที่ของผมคือถ่ายทอดความรู้และประสบการณ์ให้แก่กลุ่มเด็กรุ่นใหม่ที่มีความสนใจในศาสตร์แพทย์แผนจีน! ชัดเจนแล้วนะครับ? แล้วเลิกตอแยผมสักที!”
“70/30! นายเจ็ดฉันสาม!”
หลินชูวโม่กัดฟันกรอดเสนอขึ้นอีกครั้ง
ฉีเล่ยแสยะยิ้มบาง
“ตกลง”