บทที่ 108
พิษ
ในความคิดของมัน มังกรเหินและสัตว์อสูรนกสลักสีเงิน จะไม่ทำอันตรายต่อต้นไม้ผลศักดิ์สิทธิ์ เมื่อสัตว์อสูรที่บินได้เปลี่ยนเป้าหมายและโจมตีต้นไม้ผลศักดิ์สิทธิ์ ทั้งสองตัวจะต้องช่วยกันพิทักษ์รักษาและต้านทานจนสุดกำลัง
ด้วยวิธีนี้เป็นการยากที่จะคาดเดาได้ว่า ผลสุดท้ายใครจะเป็นผู้แพ้หรือชนะ
“แคว๊กกก … !” เมื่อได้ยินคำพูดของสัตว์อสูรวานรยักษ์ เหยี่ยวนิลก็ไม่ลังเลใจ ส่งเสียงบอกสัตว์อสูรตนอื่น ๆ สำหรับแผนการ
หลังจากนั้นสัตว์อสูรบินที่เหลืออยู่ ตามคำบอกเล่าของสัตว์อสูรวานรยักษ์ พวกมันก็เริ่มโจมตีต้นผลไม้ในสระน้ำ
เนื่องจาก สัตว์อสูรคนอื่น ๆ ได้ยินเสียงของสัตว์อสูรวานรยักษ์ และทางฝั่งของมังกรเหินและสัตว์อสูรนกสลักสีเงินก็ได้ยินเช่นกัน พวกมันคิดไม่ถึงว่าสัตว์อสูรวานรยักษ์จะเจ้าเล่ห์เพียงนี้ พวกมันตั้งใจจะทำลายต้นผลไม้
แม้ว่าจะไม่รู้เหตุผล แต่พวกมันมีแต่ต้องสู้เท่านั้น
“ ไอ้ลิงป่า” เมื่อเผชิญกับการโจมตีที่ทรงพลังมากกว่า 100 ครั้ง เพื่อปกป้องต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่เบื้องหลังพวกมันมังกรเหินและสัตว์อสูรนกสลักสีเงินก็ช่วยกันต้านทานการโจมตี เพื่อรักษาต้นไม้เอาไว้ และพวกนั้นก็ไม่สามารถหลบหนีได้ตามอิสระเหมือนเมื่อก่อน
เจ้ายังจะหวังที่จะเก็บผลไม้ศักดิ์สิทธิ์อยู่อีกหรือ! ยังมีสัตว์อสูรหลายตนที่อ่อนแอกว่าพวกเรา เราควรจะช่วยเหลือกันต้านทานเจ้าพวกนี้ก่อน หลังจากนั้นค่อยไปเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ “สัตว์อสูรนกสลักสีเงินกำลังยุ่งอยู่กับการโจมตี
เพื่อต่อต้านการโจมตีที่อยู่ตรงหน้า และแนะนำมังกรเหินให้ช่วยกันต้านทานการโจมตี
“ข้าจะไปเก็บผลไม้ศักดิ์สิทธิ์! อย่างไรก็ตาม พลังของข้านั้นแข็งแกร่งกว่าเจ้า ไม่ต้องกังวลในฐานะสมาชิกของเผ่ามังกรเหิน ข้ารักษาคำพูดเสมอ เมื่อข้าเก็บผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ได้แล้ว ข้าย่อมแบ่งปันให้เจ้าอย่างแน่นอน
“ชื่อเสียงผายลมอะไรกัน ต่อหน้าผลประโยชน์ ผู้ใดจะกล้ารับประกันได้ว่า ถ้าเจ้าได้มันไปแล้วจะแบ่งปันกับข้า” เมื่อได้ยินคำพูดของมังกรเหิน สัตว์อสูรนกสลักสีเงินก็ปฏิเสธทันที
สัตว์อสูรนกสลักสีเงิน เบะปากเล็กน้อยและไม่พูดอะไรเพิ่มเติม แต่ในใจกำลังด่าทอมังกรเหินอยู่
สัตว์ร้ายทั้งสองตัว ต่างก็ไม่ไว้วางใจให้อีกฝ่ายไปเก็บผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ ดังนั้นพวกมันจึงช่วยกันโจมตีและต้านทานความเสียหายที่อาจจะเกิดกับต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์
แม้ว่าความแข็งแกร่งของมังกรเหินและสัตว์อสูรนกสลักสีเงินจะสูงถึงขั้นแปด แต่พวกมันก็เหนื่อยล้าเมื่อต้องเผชิญกับการโจมตีของสัตว์อสูรบินมากกว่า 100 ตัว และการใช้พลังของร่างกายพวกมันก็มีขีดจำกัด
“อย่าเสียเวลาอีกเลย หากดึงดันทำแบบนี้เราจะไม่ได้อะไรกันทั้งคู่ เราต้องร่วมมือกันต่อสู้และสังหารพวกมันลงไป” ดวงตาของมังกรเหินเป็นประกาย และกัดฟันพูด
“ใช่….เมื่อเห็นมังกรเหินพูดแบบนั้น สัตว์อสูรนกสลักสีเงินก็ยินดีที่จะต้านทานการโจมตีและปล่อยให้มังกรเหินเก็บเกี่ยวผลประโยชน์
“โอ้ เมื่อเห็นว่าสัตว์อสูรนกสลักสีเงินเห็นด้วยกับข้อเสนอ มังกรเหินก็พยักหน้า จากนั้นเมื่อเห็นโอกาส มันบินเข้าไปใกล้กับสัตว์อสูรฝั่งตรงข้าม หลังจากนั้นมันก็อ้าปากกว้าง ๆ ของมันและพ่นเปลวไฟอันร้อนแรง ปะทุออกมาจากปากของมันกระจายการโจมตีส่วนใหญ่ออกไปในทันที มีเพียงสัตว์อสูรไม่กี่ตัวเท่านั้นที่รอดพ้นหายนะในครั้งนี้ นี่คือทักษะความสามารถพิเศษ โดยเฉพาะของเผ่าพันธุ์มังกรเหิน ลมหายใจของมังกรเหิน สามารถทำลายล้างสัตว์อสูรต่าง ๆ ได้โดยตรง
สัตว์อสูรนกสลักสีเงินนั้นไม่รู้ว่า นี่คือสิ่งที่มังกรเหินตั้งใจจะทำ เพราะเกรงว่ามันจะหันกลับมาแย่งผลไม้และหลบหนีไป ในความเป็นจริง สัตว์อสูรนกสลักสีเงินก็ตั้งใจจะทำเช่นนั้น แต่มันถูกบังคับให้ต้องรับมือกับการโจมตีเนื่องจากสัตว์อสูรบางตัวที่เล็ดลอดไปได้…. ตามคำพูดของมังกรเหิน
แม้ว่าการโจมตีของมังกรเหินและสัตว์อสูรนกสลักสีเงิน จะทำให้สัตว์อสูรบินขั้นหกถึงขั้นเจ็ดจำนวนหลายร้อยตัว บาดเจ็บและสิ้นชีพลงไป แต่อาการบาดเจ็บของทั้งมังกรเหินและสัตว์อสูรนกสลักสีเงิน ต่างก็เพิ่มอาการบาดเจ็บมากยิ่งขึ้น โดยเฉพาะสัตว์อสูรนกสลักสีเงิน ซึ่งทำให้การโจมตีของพวกเขาหยุดชะงักทันที
แต่เนื่องจากมังกรเหินและสัตว์อสูรนกสลักสีเงิน สามารถสร้างการโจมตีที่รุนแรง จนท้ายที่สุดคงเหลือเพียงแค่สัตว์อสูรจำนวนไม่มากเท่าใดนัก อย่างไรก็ตามสัตว์อสูรหลายตัว ต่างก็หวาดกลัวกับสถานการณ์ต่อไปนี้
ในตอนแรก สัตว์อสูรหลายตนพบว่าสัตว์อสูรวานรยักษ์ไม่พูดอะไร และกระโดดลงไปในสระรีบไปยังตำแหน่งของต้นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ ดังนั้นสัตว์อสูรขั้นหกจึงยืดกรงเล็บออกไปโดยไม่รู้ตัว และลงไปในน้ำตามสัตว์อสูรวานร
ในตอนแรก มันไม่มีเหตุการณ์ผิดปกติ แต่ในไม่ช้า ดวงตาของมันก็แสดงความหวาดกลัวและอ้าปากร้อง ก่อนที่มันจะไม่สามารถส่งเสียงใดออกมาได้ ร่างกายก็ไร้ซึ่งการเคลื่อนไหวใด ๆ ร่างของมันเปลี่ยนเป็นสีดำและมีกลิ่นคาวเลือดจาง ๆ
“ข้าเห็นแล้ว!” เสี่ยวไป๋ระเบิดเสียงขึ้น
“เจ้าเห็นอะไรกันแน่?” จากนั้นหลินเว่ยก็ถามเสี่ยวไป๋ด้วยความสงสัย
“สาเหตุของการเสียชีวิตของสัตว์อสูรเหล่านั้น” เสี่ยวไป๋กล่าว
“จริงๆหรือ?” หลินเว่ยกล่าวอย่างสงสัย
มันเป็นเพราะพิษที่มีพิษอยู่ในสระน้ำ ถ้าหากว่าสัมผัสมันเจ้าจะสิ้นใจทันที สัตว์อสูรทั้งหมดนี้ถูกวางยาพิษ
“เจ้าแน่ใจหรือ…..พิษอะไรกัน ที่มีอานุภาพมากจนไม่อาจทนอยู่ได้เกินนาที หลินเว่ยขมวดคิ้วและถามด้วยความไม่เชื่อ
“เจ้าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมัน…..คิดว่าสัตว์อสูรขั้นแปดมีพลังมากงั้นหรือ? ไม่ต้องพูดถึงโลกของข้า ในโลกนี้นับประสาอะไรกับพิษ ที่สามารถทำให้สัตว์อสูรขั้นแปดสิ้นใจได้ทันที แม้ว่าจะเป็นสัตว์อสูรขั้นเก้าเองก็เถอะ ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ไม่ใช่ผลไม้ธรรมดา ๆ”
เสี่ยวไป๋มองไปที่หลินเว่ยด้วยความรังเกียจบนใบหน้าของเขา และพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมาก
“ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์นั้นมีพิษด้วยหรือ? หลินเว่ยในตอนนี้ราวกับคนที่กลายเป็นใบ้ ไม่รู้ว่าจะพูดคำใดออกมาดี ในตอนนี้ในใจของเขามีแต่ความตื่นตกใจ เพราะเรื่องนี้เป็นการเปิดโลกของเขาที่เกี่ยวกับยาพิษที่รุนแรงอยู่ภายในโลกนี้
“ดีนะที่สัตว์อสูรวานรยักษ์ มันต้องมีภูมิคุ้มกันพิษที่รุนแรงที่สุด มิฉะนั้นมันคงไม่กล้าลงไปในสระน้ำ” หลินเว่ยได้สติและพูดขึ้นว่า “ข้าคิดว่ามันน่าจะเกี่ยวข้องกับความสามารถและทักษะของมัน สัตว์อสูรวานรยักษ์ น่าจะเป็นสัตว์อสูรกลายพันธุ์อย่างแน่นอน”
“เจ้าคงไม่ต้องการที่จะสังหารมันหรอกนะ? อย่าลืมว่ามันเป็นสัตว์อสูรขั้นแปดที่ร้ายกาจมาก ไม่เหมือนกับข้า ข้าได้รับบาดเจ็บสาหัสและขอบเขตพลังของข้าก็อ่อนด้อยในตอนนี้ ข้าคิดว่าอีกฝ่ายสติปัญญาไม่อ่อนด้อย อย่าแกว่งเท้าหาเสี้ยน
เพราะหากเจ้าตายก็คงไม่พ้นข้า ข้าเป็นเพียงหนูตัวเล็ก ๆ “เมื่อเสี่ยวไป๋เห็นใบหน้าของหลินเว่ย คิ้วของมันก็ขมวด จากนั้นดูเหมือนเขาจะครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ใบหน้าของเขาก็พลันเรียบเฉย และกล่าวอย่างเคร่งขรึม
“เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนอย่างไรกัน! เห็นข้าโง่เง่าขนาดนั้น เชียวหรือ?ความแข็งแกร่งขั้นห้าของข้า ข้าจะใจกล้าไปท้าทายมันอย่างนั้นหรือ” หลินเว่ยกลอกตา ราวกับว่าเสี่ยวไป๋คิดมากจนเกินไป