ตอนที่108 ของปลอม
บรรยากาศทั่วทั้งโรงงานแห่งนี้เงียบสงัด และปราศจากแสงแดดจากข้างนอกสาดส่องเข้ามา ภายในไม่หลงเหลือพนักงานอยู่กันเลยแม้แต่คนเดียว มีความเป็นไปได้สูงว่า นี่เป็นช่วงเวลาพักที่พวกเขาออกไปทานข้าว
จากมุมมองของฉีเล่ย แค่สภาพแวดล้อมของโรงงานก็ไม่ถูกสุขลักษณะแล้ว นี่ยังคงห่างไกลจากโรงงานที่ใช้สำหรับผลิตอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่ได้มาตรฐานมาก
แน่นอน ผลิตภัณฑ์บางอย่างถูกปล่อยทิ้งไว้ไม่มีการบรรจุที่ถูกต้อง บางชิ้นตกอยู่กับพื้น นี่ขนาดยังไม่ได้ตรวจสอบว่าผลิตภัณฑ์เหล่านี้ผ่านมาตรฐานหรือไม่ เขาก็พอทราบกลายๆแล้วว่าไม่น่าผ่านอย่างแน่นอน
ฉีเล่ยกวาดสายตามองไปรอบพื้นที่โรงงาน มันทีทั้งเข็มฉีดยา เครื่องมือผ่าตัดต่างๆ รวมไปถึงท่อออกซิเจนและอุปกรณ์ทางการแพทย์ชนิดอื่นๆอีกมากมาย มีแม้กระทั่งตรายางประทับแบบใช้ครั้งเดียวทิ้ง ที่เป็นสัญญาลักษณ์เครื่องหมายการค้าของแบรนด์จัดจำหน่ายอุปกรณ์ทางการแพทย์ชื่อดังจากต่างประเทศด้วย
เมื่อเห็นเจ้าสิ่งนี้อยู่ตรงหน้า ฉีเล่ยก็เข้าใจได้ทันทีว่าหานหมิงต้ากำลังพยายามทำอะไรอยู่กันแน่
ตามที่คาดไว้ไม่มีผิด เขากำลังผลิตอุปกรณ์ทางการแพทย์เถื่อนขึ้นมา!
กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ เขากำลังผลิตอุปกรณ์ทางการแพทย์ด้วยต้นทุนผลิตที่ต่ำไม่ได้มาตรฐานนั่นเอง และประทับตราสัญญลักษณ์เครื่องหมายทางการค้าของบริษัทอื่นย้อมแมว
ฉีเล่ยหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายทุกซอกทุกมุมของโรงงานแห่งนี้อย่างดุเดือด ทั้งยังแอบหยิบตัวอย่างของปลอมสองสามชิ้นเก็บเข้ากระเป๋าตัวเอง ก่อนจะรีบออกมาทันที
ขณะที่เขากำลังโดดข้ามรั้วเพื่อหนีออกไปนั้น จู่ๆเสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น ฉีเล่ยตกใจจนทรงตัวไม่อยู่และเกือบล้มคะมำลงกับพื้น
เขารีบกระโดดไปหลบข้างกำแพงมุมหนึ่ง ก่อนจะกดรับสายและเอ่ยถามทันทีว่า
“นั่นใคร?”
“ฉันเอง”
ปลายสายเป็นเสียงของหลี่ถงซี
“อ่า คุณอยู่ไหน?”
“พอดีฉันติดประชุมด่วนตอนเที่ยง คงกลับบ้านพร้อมนายไม่ได้”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมกลับเอง”
“อืมม”
“งั้นแค่นี้นะครับ”
ทันทีที่วางสายไป ฉีเล่ยก็รีบวิ่งกลับออกไปทางถนนสายหลักที่เชื่อมกับทางเข้าตัวเมืองหลวงโดยตรง และรอโบกรถอยู่ข้างถนนนานกว่าสิบนาทีกว่าจะได้ขึ้น
เมื่อฉีเล่ยกลับมาถึงบ้าน เขาก็พบหลี่ฮั่วเฉินกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่ระเบียงชั้นสอง มันเป็นข่าวการเกษียณของตัวเขา และยังมีข่าวประกาศแต่งตั้งโห่วเซินกัวขึ้นมาเป็นประธานบริหารคนใหม่ของโรงพยาบาลพ่วงท้าย
โห่วเซินกัวจ้องที่จะโค้นล้มหลี่ฮั่วเฉินให้ลงมาจากตำแหน่งนานแล้ว และปีนี้เขาก็เล็งเห็นว่าอีกฝ่ายแก่เกินกว่าจะรับภาระความรับผิดชอบอีกต่อไปไหว
เมื่อใดที่ชายชราคนนี้ลงจากตำแหน่ง โห่วเซินกัวจะขึ้นไปแทนที่พร้อมด้วยอำนาจอิทธิพลอันแข็งแกร่ง และต้องการปฏิวัติพวกสายเลือดเก่าออกจากสังคมภายในโรงพยาบาลที่เป็นอยู่ออกไปให้หมด จากนั้นก็แต่งตั้งคนของตัวเองขึ้นมาแทนที่ เพื่อรักษาอำนาจต่อไป
เห็นว่าฉีเล่ยกลับมาเพียงลำพัง หลี่ฮั่นเฉินจึงวางหนังสือพิมพ์ในมือลงในทันที พร้อมเอ่ยถามขึ้นว่า
“ฉีเล่ย เธอกลับเองเหรอ? แล้วถงซีล่ะ?”
ฉีเล่ยกล่าวตอบไปตามตรงว่า
“วันนี้ถงซีมีประชุมด่วนครับ เธอน่าจะกลับมาช่วงบ่ายๆ”
“อืม งั้นไปทานข้าวกันเถอะ”
“เดี๋ยวก่อนครับ”
ฉีเล่ยรีบร้องห้ามไว้เสียก่อน
“อาวุโสหลี่ ผมมีอะไรให้ดู”
“หื้ม? มีอะไรงั้นเหรอ?”
ทันทีทันใดเขาก็หยิบหลอดฉีดยาออกจากกระเป๋า และส่งให้หลี่ฮั่วเฉินที่กำลังงุนงง
“นี่คือ?”
ชายชราทำสีหน้างุนงงสับสนอย่างมาก
“นี่คือกุญแจสำคัญครับ”
ฉีเล่ยกล่าวต่อว่า
“กุญแจสำคัญในการทวนคืนตำแหน่งประธานของคุณ”
แต่เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางนิ่งเฉยของหลี่ฮั่วเฉิน ฉีเล่ยก็ถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง สำหรับทักษะด้านการแพทย์ของชายชราคนนี้ ไม่จำเป็นต้องกล่าวพรรณนาให้มากความ แต่ในแง่ของการคิดวิเคราะห์และวางแผน เขายังขาดแคลนประสบการณ์มากเกินไป พูดง่ายๆคือไร้ซึ่งลูกล่อลูกชน แก้ไขสถานการณ์ที่ตัวเองกำลังเผชิญอยู่ไม่เก่ง และเพราะแบบนี้อย่างไรเล่า โห่วเซินกัวที่เป็นเพียงรองประธาน จึงสามารถสร้างปัญหาและไล่ต้อนชายชราได้อย่างทุกวันนี้
ฉีเหล่ยพาหลี่ฮั่วเฉินเข้าไปบริเวณบันได้ภายในบ้าน และส่งซองบรรจุภัณฑ์หลอดยาแบบใช้แล้วทิ้งให้อีกฝ่ายดู
“แล้วนี่อะไรครับ?”
“บรรจุภัณฑ์สำหรับใส่หยอดฉีดยาของแบรนด์โอลิมปัส?”
“แล้วก็นี่ด้วย!”
ฉีเล่ยเปิดภาพตรายางประทับที่ถ่ายในโรงงานให้หลี่ฮั่งเฉินดูอีกครั้ง
ชายชราถึงกับตะลึงทันที
“นี่มัน…ตรายางประทับสัญลักษณ์ทางการค้าของแบรนด์โอลิมปัสไม่ใช่เหรอ? นี่เธอเอาภาพนี้มาจากไหน?”
ฉีเล่ยรีบอธิบายให้หลี่ฮั่วเฉินฟังทันที
“ถ้าเป็นหลอดฉีดยาของโอลิมปัสจริง ทุกชิ้นที่นำเข้ามาในประเทศจะถูกบรรจุแบบสุญญากาศแล้วเท่านั้น แต่ทำไมบรรจุภัณฑ์ที่ยังไม่มีร่องรอยการเปิดใช้ ถึงไม่มีหลอดยาอยู่ข้างใน? ถ้าไม่ใช่ว่ามันถูกผลิตเลียนแบบในประเทศเพื่อใช้เตรียมบรรจุหลอดยาของโอลิมปัสปลอม? แล้วไม่ใช่ว่าตรายางประทับเครื่องหมายทางการค้าที่สำคัญขนาดนี้ต้องอยู่ในประเทศผู้ผลิตอย่างญี่ปุ่นหรอกเหรอ? ทำไมถึงปรากฏอยู่ในโรงงานในแถบชานเมืองปักกิ่งได้?”
ในที่สุดหลี่ฮั่วเฉินก็เข้าใจทุกอย่าง
“นี่หมายความว่า มีคนจงใจผลิตขึ้นมาเอง?”
ฉีเล่ยแก้ไขคำพูดให้ชายชราทันที
“ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ ของปลอม!”
ผลิตขึ้นมาเองกับคำว่าของปลอม มันเป็นสองขั้วแนวคิดที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ตามกฎหมายของกรมการตรวจสอบคุณภาพสินค้าของจีน ตราบเท่าที่ผลิตภัณฑ์ไม่ได้มาตรฐานตรงตามที่จดทะเบียนไว้ในตลาด และมีจุดประสงค์เพื่อขายทำกำไร ทั้งหมดจะถูกเรียกว่า ของที่ผลิตขึ้นมาเองโดยไม่ผ่านมาตรฐาน
แต่ในกรณีของปลอม คือการปลอมแปลงสินค้าภายในโดยใช้บรรจุภัณฑ์ หรือเครื่องหมายทางการค้าของผู้อื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต ไม่เพียงจะมีความผิดฐานล่วงละเมิดทรัพย์สินทางปัญญาของผู้อื่นเท่านั้น แต่ยังผิดฐานหลอกลวงผู้บริโภคอีกด้วย ยิ่งไปกว่านั้นทางบริษัทต้นทางที่ถูกนำเครื่องหมายทางการค้ามาใช้อย่างมิชอบ มีสิทธิ์ฟ้องและดำเนินการตามกฎหมายได้
ฉีเล่ยเก็บบรรจุภัณฑ์และหลอดฉีดยาลงในถุงใสและกล่าวกับหลี่ฮั่วเฉินต่อว่า
“หลักฐานเพียงเท่านี้ก็มากเพียงพอแล้วที่จะพิสูจน์ว่า โรงงานแห่งนี้ไม่ได้รับอำนาจทางการผลิตมาจากโอลิมปัส แต่พวกเขาแอบผลิตซองบรรจุของโอลิมปัสขึ้นมาเอง และใช่หลอดฉีดยาคุณภาพต่ำใส่เข้าไปแทน ทั้งยังส่งมอบให้กับทางโรงพยาบาล!”
หลี่ฮั่วเฉินเอ่ยถามขึ้นว่า
“แล้วเธอได้สิ่งของพวกนี้มาจากไหน?”
“โรงงานของหานหมิงต้า”
“ใครคือหานหมิงต้ากัน?”
“เขาเป็นตัวแทนจำหน่ายเครื่องมือแพทย์”
“….”
“แต่การจะนำเข้าเครื่องมือแพทย์มาใช้ในโรงพยาบาลจะต้องผ่านการตรวจสอบหลายขั้นตอนมาก พวกพ่อค้าของเถื่อนแบบนี้ไม่มีทางได้รับสิทธิ์จัดจำหน่ายอยู่แล้ว”
ฉีเล่ยหัวเราะและตอบกลับไปว่า
“เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วครับที่คนแบบนี้จะไม่ได้รับสิทธิ์จัดจำหน่าย แต่ถ้าพวกเขา…มีเส้นสายกับคนใหญ่คนโตในโรงพยาบาลนั้นๆ ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ หานหมิงต้าคนนี้อาจจะมีสายสัมพันธ์ที่ดีกับโห่วเซินกัวก็เป็นได้ อย่างเลวร้ายสุดอาจจะเป็นหนึ่งในหุ้นส่วนด้วยซ้ำไป”
หลี่ฮั่วเฉินถึงกับตกตะลึง
“หมอนี่ที่เธอว่ามามีส่วนเกี่ยวข้องกับโห่วเซินกัวด้วยงั้นเหรอ?”
“ผมเห็นกับตาตัวเอง”
ฉีเล่ยยังคงกล่าวต่อว่า
“ถ้าจำไม่ผิด…สิทธิ์ในการพิจารณาและเลือกซื้ออุปกรณ์ทางการแพทย์ของโรงพยาบาลพันธมิตรปักกิ่ง จะอยู่ในมือของโห่วเซินกัวใช่ไหมครับ?”
หลี่ฮั่วเฉินพยักหน้าตอบไปว่า
“ใช่ หัวหน้าของแต่ละแผนกจะมีสิทธิ์เบิกซื้อยาและอุปกรณ์ทางการแพทย์เพิ่มได้ แต่สุดท้ายนี้ ทั้งหมดจะถูกส่งต่อไปให้โห่วเซินกัวพิจารณาอีกที เพื่อขอลายเซ็นและคำอนุมัติ”
“ถูกต้องครับ”
ฉีเล่ยยิ้มกล่าวต่อว่า
“และผมก็คิดว่าอุปกรณ์ทางการแพทย์ทั้งหมดในโรงพยาบาลพันธมิตรปักกิ่งในปัจจุบัน น่าจะถูกจัดจำหน่ายโดยโรงงานของหานหมิงต้าเช่นกัน”
“คนพวกนี้….มันกล้าดียังไง!?”
ชายชราโกรธจัดจนเนื้อตัวสั่นเทาไม่หยุด ไม่เพียงเขาจะโมโหอย่างมากกับการคอรัปชั่นของบุคลากรเบื้องล่าง แต่ทั้งนี้ก็ยังโมโหกันตัวเองอย่างมากที่ไร้ประโยชน์ และไม่สามารถตรวจพบปัญหาดังกล่าวได้ตั้งแต่เนิ่นๆ
หากผู้ป่วยทั้งหลายในโรงพยาบาลยังใช้อุปกาณ์ด้อยคุณภาพพวกนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วมันจะกลายเป็นปัญหาใหญ่อย่างแน่นอน เปรียบเสมือนมีระเบิดเวลาติดอยู่
ฉีเล่ยส่ายหน้าพลางเอ่ยขึ้นคำหนึ่งว่า
“เพื่อผลกำไร20% นักธุรกิจย่อมกล้าที่เสี่ยง แต่ถ้าพุ่งไปถึง30%เมื่อไหร่ คนเหล่านี้ก็กล้าที่จะฆ่าพวกเราทิ้งเพื่อเงิน อาวุโสหลี่คงทราบนะครับว่า ต้นทุนระหว่างอุปกรณ์ของปลอมกับของโอลิมปัสจริงๆ มันมีส่วนต่างอยู่ที่เท่าไหร่?”
เขาถอนหายใจเล็กน้อยและกล่าวต่อว่า
“ที่สำคัญที่สุดเลยก็คือ โรงพยาบาลพันธมิตรปักกิ่งเป็นโรงพยาบาลที่มีชื่อเสียงที่สุด ทั้งยังได้ชื่อว่าเป็นแหล่งรวมอาจารย์แพทย์ที่เก่งที่สุดอีกด้วย จึงมีระดับความไว้วางใจในกลุ่มผู้ป่วยที่สูงมาก แม้ว่าพวกเขาจะติดเชื้อจากอุปกรณ์ของปลอมเหล่านี้ คงไม่มีใครสงสัยทางโรงพยาบาลอยู่แล้ว นี่ยิ่งทำให้เอาผิดโห่วเซินกัวได้ยากเข้าไปใหญ่”
ปัง!
หลี่ฮั่วเฉินทุบโต๊ะน้ำชาด้วยความเดือดดาลถึงขีดสุด
“เดนมนุษย์พวกนี้ยังมีจรรยาบรรณความเป็นแพทย์อยู่ไหม?! ไม่สิ…พวกมันยังหลงเหลือความเป็นมนุษย์กันอยู่รึเปล่า? กล้าทำเรื่องไร้ยางอายแบบนี้ได้ยังไงกัน?”
“ฉันจะไปแจ้งความ!”
ใบหน้าอันแก่ชราของหลี่ฮั่วเฉินกลายเป็นสีแดงก่ำเพราะความโมโห
“ฉันยอมสละตำแหน่งประธานโรงพยาบาลได้ แต่ฉันไม่มีทางทนดูไอ้เดนมนุษย์พวกนี้มันเอาเปรียบประชาชนตาดำๆได้!!”
ฉีเล่ยพยายามเกลี้ยกล่อมให้อีกฝ่ายสงบสติลงก่อน และกล่าวชี้แนะไปว่า
“ถ้าเราไปแจ้งความตอนนี้ ย่อมเท่ากับเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น พอถึงเวลาที่เบื้องบนลงมาตรวจสอบ หานหมิงต้าคงไหวตัวทันและจัดการทุกอย่างเรียบร้อยไปแล้ว ถ้าเป็นแบบนั้นกลับเป็นเราแทนที่จะโดนคนพวกนั้นเล่นงานแทน”
“แล้วพวกเราควรทำยังไงดีล่ะ?”
หลี่ฮั่วเฉินเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับดวงตาที่แดงก่ำ