ตอนที่109 ใช้สมองแก้เกม
ฉีเล่ยจ้องมองไปทางหลี่ฮั่วเฉินและกล่าวขึ้นว่า
“เราต้องหาทางตรวจสอบให้ได้ว่า หานหมิงต้ากับโห่วเซินกัวร่วมมือกันอย่างไร? จากนั้นก็ค่อยหาหลักฐานการร่วมมือของสองคนนั้นมา มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่เราจะสามารถทำให้สองคนนั้นไม่สามารดิ้นหลุดได้ ผมมีแผนการอยู่ในใจแล้ว ซึ่งเราต้องทำสองสิ่งควบคู่กันไป หนึ่งคือหาหลักฐานเปิดโปงโรงงานเถื่อนของหานหมิงต้า และสอง หาหลักฐานที่จะใช้พิสูจน์ว่ามันกับโห่วเซินกัวสมรู้ร่วมคิดกันจริงๆ แต่ทั้งหมดปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมจัดการเอง”
หลี่ฮั่วเฉินพยักหน้าอย่างขมขื่นใจยิ่ง
“เฮ้ออ…คงต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเธอจริงๆนั่นแหละ ฉันก็โง่อยู่กับมันมาตั้งนานจนอายุปูนนี้ แต่กลับไม่รู้ตื้นลึกหนาบางอะไรเลยจริงๆ”
ฉีเล่ยเดินเข้าไปตบไหล่เพื่อปลอบใจอีกฝ่ายทันที
“อย่ากังวลไปเลยครับ เพราะคุณไม่รู้ต่างหาก แล้วที่สำคัญ…กฎแห่งกรรมมีจริง ใครทำอะไรเอาไว้จะต้องได้รับผลที่ตัวเองก่อขึ้นในสักวัน แค่ว่าที่ผ่านมา…พวกมันยังไม่ถึงเวลาตายเท่านั้นเองครับ”
ระหว่างมื้ออาหารเที่ยง หลี่ฮั่วเฉินตักข้าวเข้าปากเพียงไม่กี่คำเท่านั้น แล้วรีบเดินขึ้นชั้นบนเพื่อไปพักผ่อนทันที
ฉีเล่ยทราบดีว่า ชายชราในตอนนี้คงกำลังรู้สึกว้าวุ่นใจอยู่ไม่น้อย ไม่ใช่เพราะเขาโดนแย่งตำแหน่งประธานโรงพยาบาลไป แต่กลับกัน เขาเป็นห่วงบรรดาคนไข้ที่ตกเป็นเหยื่อของพวกคนเห็นแก่ตัวพวกนั้นต่างหาก
ยิ่งปล่อยไว้นาน ความเสี่ยงที่ผู้ป่วยจะได้รับก็ยิ่งสูงขึ้น
“จะดีแค่ไหนถ้าแพทย์ทุกคนบนโลกเป็นเหมือนคุณ”
ฉีเล่ยเหม่อมองชายชราที่เดินคอตกขึ้นบันไดไปชั้นบนไป พลางเอ่ยปากพึมพำขึ้นกับตัวเอง
แม้ว่าเขาจะล่วงรู้ความจริงทุกอย่างแล้ว แต่ฉีเล่ยเองก็ทราบว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะเสาะหาหลักฐานเหล่านั้น เพื่อมาใช้มัดตัวหานหมิงต้าและโห่วเซินกัวที่สมรู้ร่วมคิดกัน ก่อนจะทำการใหญ่ สองคนนี้ย่อมทราบว่ามีความเสี่ยง มีเหรอที่จะทิ้งหลักฐานให้คนอื่นตามสืบได้ง่ายๆ?
ในทางตรงกันข้าม มีสิ่งหนึ่งที่ไม่ว่าจะพยายามปกปิดอย่างไรก็ไม่สามารถทำได้ และนั่นก็คือช่องทางรายได้ที่ไหลเข้ามา แต่ปัญหาคือในฐานะสามัญชนคนหนึ่ง ฉีเล่ยจะมีสิทธิ์อะไรไปตรวจสอบช่องทางการเงินในธุรกิจของบุคคลอื่น?
ดูเหมือนว่าครั้งนี้ เขาจำเป็นจะต้องมองหาคนช่วย
แต่ว่าจะไปมองหาใครที่ไหนมาช่วยล่ะ?
คนแรกที่ฉีเล่ยนึกถึงคือพวกตระกูลชู
เรื่องอำนาจอิทธิพลภายในเมืองหลวง นอกเหนือไปจากหลี่ฮั่วเฉินแล้ว ก็เหลือแต่ตระกูลชูที่มีอำนาจบารมีล้นฟ้า อย่างไรก็ตาม ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับตระกูลชูกลับไม่ค่อยจะสู้ดีเท่าไหร่นัก แต่ถ้าได้ความแข็งแกร่งของตระกูลชูเข้ามาเสริม ปัญหาตรงหน้าย่อมสามารถจัดการได้ง่ายดายราวกับพลิกฝ่ามือ
อย่างไรก็ตาม เขาเพิ่งปฏิเสธคำขอร้องของตระกูลนี้ไปหมาดๆ แล้วจะให้บากหน้าไปขอความช่วยเหลือ ฉีเล่ยไม่มีทางทำเรื่องไร้ยางอายแบบนี้ลงแน่
แล้วยังเหลือใครอื่นที่จะช่วยเขาได้?
เหอจื่อ?
ใช่แล้ว!
จู่ๆฉีเล่ยก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาได้ ภูมิหลังของเหอจื่อค่อนข้างแข็งแกร่งอย่างมากเช่นกัน หากครอบครัวของเธอเต็มใจให้ความช่วยเหลือ การตรวจสอบบัญชีรายได้ของสองคนนั้นก็ย่อมไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป
เมื่อคิดได้แบบนั้น ฉีเล่ยก็รีบตักข้าวใส่ปากลวๆ ก่อนจะโยนจานชามลงไปในอ่างล้างจาน แล้วรีบโทรหาเหอจื่อทันที
“อาจารย์ฉีเหรอคะ?”
เหอจื่อที่อยู่ปลายสายร้องอุทานขึ้นอย่างประหลาดใจ
“ใช่ผมเอง…”
จู่ๆก็รีบเร่งโทรไปลูกศิษย์แบบนี้ ฉีเล่ยเองก็ไม่รู้ว่าตนเองควรพูดอะไรออกไปดี เหอจื่อเป็นลูกศิษย์ของเขา ถ้าจะโทรมาขอความช่วยเหลือเลยคงจะดูไม่เหมาะสมเท่าไหร่
“อาจารย์ฉี มีอะไรรึเปล่าค่ะ?”
เหอจื่อที่เห็นว่าอีกฝ่ายนิ่งเงียบอยู่นาน จึงเป็นฝ่ายเอ่ยปากถามเสียเอง
“เอ่อ…พอจะมีเวลาว่างไหมครับ?”
“มีค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้น มานัดเจอกันหน่อยได้มั๊ยสักบ่ายแก่ๆ? สะดวกรึเปล่า?”
“สะดวกค่ะ! เจอกันที่ไหนดีค่ะ?”
แม้ฉีเล่ยจะมองไม่เห็นหน้าของอีกฝ่ายผ่านทางโทรศัพท์ แต่ฟังจากน้ำเสียงก็ทราบได้ทันทีว่า สาวน้อยคนนี้กำลังดีอกดีใจเป็นอย่างมาก
“คุณตัดสินใจเลยครับ”
ฉีเล่ยเอ่ยตอบกลับไป
“งั้น…ร้านอาหารในห้างซีตานดีไหมค่ะ?”
ฉีเล่ยประหลาดใจอยู่เล็กน้อย เขาคิดว่าเหอจื่อจะนัดตนแถวหอพักของมหาวิทยาลัย แต่ไม่คิดเลยว่าจะเป็นห้างซีตานที่อยู่ห่างจากบ้านหลี่ฮั่วเฉินไกลไม่น้อยเลย
ถึงแบบนั้นเขาก็เป็นคนบอกให้อีกฝ่ายเลือกเอง ก็เลยไม่อยากกลับคำพูดกับเรื่องเล็กน้อยแบบนี้เช่นกัน เหอจื่อกล่าวต่อว่า
“งั้นเจอกันที่ร้านแมคโดนัลชั้นล่างที่ห้างซีตานตอนบ่ายสามนะคะ”
“เข้าใจแล้ว เจอกันนะ”
กรี๊ดด!!
ทันทีที่วางสาย เหอจื่อก็โยนมือถือของตนลงบนโซฟา แล้วกระโดดกอดหมอนในมือแนบอกแน่น พร้อมกับเริ่มกรีดร้องออกมาเสียงดังลั่นห้อง
มู่เซียวหยานที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอกำลังบรรจงวางแตงกวาที่หั่นเป็นแว่นไว้บนแผ่นมาส์หน้า ถึงกับสะดุ้งเฮือกทันทีที่ได้ยินเสียงกรีดร้องของลูกสาว จนเผลอทำแตงกวาร่วงหล่นลงพื้นอย่างไม่ตั้งใจ
เธอค่อยๆหันมาเหลือบหางตามอง พร้อมกรนเสียงเย็นเอ่ยปากดุทันทีด้วยความหงุดหงิด
“อยากตายมากรึไงห๊ะ!?”
เหอจื่อพุ่งตัวเข้าไปเขย่าไหล่ของแม่ตัวเองอย่างแรงสองสามรอบ พลางกล่าวขึ้นอย่างตื่นเต้นดีใจว่า
“มู่เซียวหยาน! เขาชวนฉันไปเดท! เขาชวนฉันไปเดทด้วยแหละ!”
“เหอจื่อ ฉันขอเตือนเป็นครั้งสุดท้ายนะ ถ้ายังกล้าเรียกฉันว่ามู่เซียวหยานอีกครั้งเดียว พวกเราแม่ลูกจบกันตรงนี้เลย! อ่อว่าแต่…ใครชวนแกไปเดทกันห๊ะ?”
“ก็ต้องอาจารย์ฉีสิ! เมื่อกี้เขาเพิ่งโทรมานัดฉันไปเจอกันที่แมคโดนัลด์ในห้างซีตานตอนบ่ายสาม!”
มู่เซียวหยานเบนสายตาจับจ้องอีกฝ่ายเล็กน้อย และเอ่ยขึ้นว่า
“แล้วกว่าแกจะอาบน้ำแต่งหน้าเสร็จ จะไปทันเหรอ?”
“แม่ไม่รู้อะไรหรอก เพื่อความรักหนูทำได้หมดแหละ”
“ใครบอกว่าฉันไม่รู้? ถ้าฉันไม่รู้จักความรัก แล้วจะมีแกออกมาให้ยืนบ่นยืนด่าฉันอย่างทุกวันนี้รึไง?”
มู่เซียวหยานคว้าหมอนบนโซฟาขึ้นมาตบหัวลูกสาวตัวเองไปหนึ่งที
“จะไปเข้าใจได้ยังไง? คนแก่แบบแม่รู้จักด้วยเหรอความรักน่ะ?”
เหอจื่อคว้าหมอนอีกใบตีโต้กลับไปทันที
“จ๊ะ จ๊ะ แม่คนเก่ง”
ตุบ!
“โอ้ย! ไม่เห็นรึไง? แตงกวาบนหน้าฉันร่วงหมดแล้ว!”
“…”
จากนั้นสองแม่ลูกก็ตีกันอยู่สักพักหนึ่ง
ตัดภาพมาอีกที สองแม่ลูกต่างก็นอนหอบหมดสภาพอยู่บนโซฟา
มู่เซียวหยานหันหน้าไปถามลูกสาวว่า
“เสี่ยวจือ นี่แกชอบเขาจริงๆงั้นเหรอ?”
“ใช่”
“ก็ได้ งั้นแม่จะช่วยแกเอง”
“…”
“ไม่ต้อง หนูไปอาบน้ำแต่งตัวดีกว่า”
“ก็คิดดูนะ ถ้าแม่ช่วยก็มีโอกาสสำเร็จมากกว่าไหมล่ะ? ถ้าเขาลวนลามแก ฉันจะได้แอบถ่ายคลิปใช้มัดเป็นหลักฐาน แต่ถ้าแกอยากลวนลามเขา แม่จะได้ช่วยปิดประตูตีแมวให้”
“….มู่เซียวหยาน”
“เฮ้อ…ถ้าแกยังเอาแต่ปฏิเสธแม่ แล้วชาตินี้จะได้ผัวไหมล่ะ?”
“ออกไปเดี๋ยวนี้!”
ตุบ! หมอนอิงอันทรงพลังบินฉีกกระชากห้วงอากาศ พุ่งอัดหน้าของมู่เซียวหยานเต็มแรง
หน้ากระจกบานใหญ่ภายในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
“ชุดนี้เป็นไง?”
“ไม่ สีเรียบเกินไป ดูเป็นคุณหนูไม่พอ มันไม่ได้ช่วยดึงเสน่ห์ของลูกสาวฉันออกมาเลย”
“แล้วอันนี้ล่ะ?”
“ไม่! ไม่ได้เลย! นี่แต่งตัวเป็นเด็กประถมไปทัศนศึกษารึไง? ดูเรียบร้อยเกินไป!”
“มู่เซียวหยาน! ก็หน้าอกฉันไม่ได้ใหญ่โตเท่าเธอนี่!”
มู่เซียวหยานตบกบาลเหอจื่อไปอีกหนึ่งที
“ที่ฉันติก็เพื่อตัวแกเองไม่ใช่รึไง? แล้วขอโทษนะ ใครเขาออกเดทด้วยชุดเอี๊ยมกันห๊ะ? ปิดทั้งขาทั้งแขน ปิดทุกส่วนยันนม! ยังเหลืออะไรให้อวด?”
“แล้วนี่ล่ะ?”
เหอจื่อหยิบชุดเดรสสีฟ้าอ่อนลายดอกไม้ขึ้นมาใส่ พร้อมอวดทรวดทรงของเธอ
มู่เซียวหยานส่ายหัวเล็กน้อย
“สไตล์ไม่เลวนะ แต่ดูรักนวลสงวนตัวเกินไป คอเสื้ออะไรปิดยันคอ? แขนเสื้อก็ยาวเกิน ไม่ได้โชว์เรียวแขนเลย”
“ได้โปรดเถอะนะ นี่เป็นเดทแรกของฉันกับอาจารย์ฉี ไม่ใช่ว่าจะเข้าโรงแรมไปนอนด้วยกันเลย!”
เหอจื่อกรอกตาใส่และกล่าวต่อว่า
“อีกอย่างนะ ฉันไม่ค่อยมีหน้าอก…”
“ทำไมแกชอบพูดว่าตัวเองไม่มีหน้าอกห๊ะ? ของแกก็ใช่ว่าจะแบนราบเลยที่ไหน? อย่างที่ชู่ซุนเคยพูดเอาไว้ หน้าอกของผู้หญิงเป็นแค่ส่วนเสริมเสน่ห์เท่านั้น พอผู้ชายมีอารมณ์ขึ้นมา จะเล็กหรือใหญ่มันก็บีบหมดนั่นแหละ จุ๊จุ๊…แต่ถ้าแกอยากมีใหญ่ๆนักนะ เดี๋ยวแม่ช่วยบีบให้เอาไหม?”
เหอจื่อปัดมือปลาหมึกของมู่เซียวหยานทิ้งไปทันที
“เอามือสกปรกออกไปเลย! นี่ลูกสาวตัวเองนะ!”
“เอาล่ะ เอาล่ะ ฉันจะไม่พูดไร้สาระให้เสียเวลาแล้ว ในเมื่อเสื้อผ้าของแกมีแต่ชุดเด็กน้อย ทำไมแกไม่ลองชุดแม่ดูล่ะ?”
เหอจื่อส่ายหน้าทันที
“ไม่ ไม่! ชุดของแม่เปิดเผยแทบทุกส่วน! อย่างกับเอาเศษผ้ามาตัดแปะมากกว่า!”
ทว่ามู่เซียวหยานกลับไม่สนใจฟัง เดินไปหยิบชุดของตนเองขึ้นชุดหนึ่ง เธอพินิจพิจารณาอย่างจริงจัง พลางกวาดสายตามองทรวดทรงของลูกสาวตัวเอง ก่อนจะพยักหน้าและบอกไปว่า
“แกต้องดูเซ็กซี่มากแน่ถ้าใส่ชุดนี้”
“ไม่!”
“ลองใส่ดู!”
“ฉันบอกว่าไม่!”
“ก็ฉันสั่งให้ใส่!”
“นี่มันสิทธิ์ของฉัน!”
“ก็เซ้นส์แกมันห่วย”
“ฉันตัดสินใจเองได้น่า!”
“แต่ฉันเป็นแม่ของแก ดังนั้นฉันมีสิทธิ์ตัดสินใจแทนแก!”
เหอจื่อโกรธมาก เธอผลักแม่ตัวเองออกจากห้องแต่งตัวพร้อมปิดประตูกระแทกเสียงดังปัง
“เฮ้ออ…”
เหอจื่อถอนหายใจเสียงยืดยาว โลกทั้งใบพลันเงียบสงบลงอีกครั้ง