บทซีรีส์ ‘ชีวิตประจำวันของบอสเผย’ ซีซั่น 1 ตอน 1
ผมมองนาฬิกา Rolex ไม่ได้จะดูเวลา แต่แค่จะโชว์ให้คุณรู้ว่าผมรวย
วันนี้จู่ๆ ก็อยากออกมาข้างนอก ผมอยากสร้างเกมใหม่ เกมที่จะดูดเงินผู้เล่นให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
ผมขาย Rolex ไปอย่างไม่คิดอะไร ได้เงินมาเป็นทุนสร้างเกมสองแสนหยวน
หนึ่งชั่วโมงต่อมา…ทุนลดลงเหลือสามในสี่หลังจากโยนงานไปให้เด็กฝึกงานคนใหม่ทำ
ผมดีใจเมื่อได้เห็นเว็ปไซต์ทรัพยากรกับรายการราคา ลูกน้องผมซื่อสัตย์มาก เพราะฉะนั้นทุนที่ให้เด็กฝึกงานไปเลยหดเหลือห้าหมื่นหยวน
พอได้ยินว่าจะต้องสร้างเกมด้วยเงินห้าหมื่นหยวน เขาก็ตกใจขึ้นมาทันที จากนั้นก็เริ่มรู้สึกคลางแคลงใจ ทุกข์ทรมาน… สุดท้ายก็ต้องยอมจำนนต่อโชคชะตา ผมรู้สึกสนุกดีที่ได้เห็นสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเรื่อยๆ
ผมค่อนข้างดีใจ ในที่สุดตัวผมผู้ที่ได้ครอบครองอุตสาหกรรมเกมก็จะได้ลิ้มรสความพ่ายแพ้บ้างเสียที
แต่หารู้ไหมว่าเกมที่สร้างออกมาจะทำให้ชาวเกมเมอร์คลั่งไปกันหมด เจ้าเด็กฝึกงานสร้างเกมขับรถยาวแปดชั่วโมงที่แสนน่าเบื่อออกมา แต่มันกลับดังขึ้นเรื่อยๆ อย่างฉุดไม่อยู่ แค่สองสัปดาห์ยอดขายก็พุ่งทะลุไปถึงสองแสนหยวน
ผมพอใจมากก็เลยให้เจ้าเด็กฝึกงานหยุดงานแบบจ่ายค่าจ้างไปหนึ่งเดือนเพื่อให้ไปสำรวจสิ่งต่างๆภายในประเทศ และหาแรงบันดาลใจไว้สร้างเกมต่อไปในอนาคต
เห็นนักออกแบบดาวรุ่งดวงใหม่ถือกำเนิดขึ้นผมก็รู้สึกสบายใจ ผมทำเป้าหมายเล็กๆ อันแสนจะไม่สำคัญสำเร็จอีกแล้ว
เฮ้อ ชีวิตของนักออกแบบเกมขั้นเทพนี่มันช่างเรียบง่าย…และน่าเบื่อจริงๆ
…
เหมือนมีลมมาปัดเป่าเมฆหมอกให้หายไปในพริบตาเดียว จูเสี่ยวเช่อเขียนบทของตอนแรกเสร็จเรียบร้อย แต่ก็ยังมีอะไรเหลือให้เขียนอีกมาก
“เป็นไงบ้างครับพี่หวง!”
หวงซื่อปั๋วอ่านจนจบ “ดี! มีทั้งเนื้อเรื่องทั้งการหักมุมแล้วก็มุกตลกร้าย บทนี้ใช้ได้เลย!
“แถมยังอิงจากชีวิตจริงของบอสเผยด้วย!
“เราถ่ายที่ออฟฟิศได้เลย นักแสดงกับฉากก็มีพร้อมแล้ว อย่างมากก็น่าจะใช้เวลาสักประมาณครึ่งชั่วโมงถึงหนึ่งชั่วโมงเพื่อถ่ายทำหนึ่งตอน พอถ่ายทำไปสักพักเราก็จะปล่อยได้หนึ่งตอนทุกๆ สองวัน ผมว่าพอยิ่งกว่าพอ”
“แต่…ปัญหาคือ…บอสเผยวางแผนไว้แล้วว่าเกมจะต้องออกมาประสบความสำเร็จ ถ้าเราทำเหมือนเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดมาก่อน มันจะเหมาะหรือเปล่า
“จะกระทบกับภาพลักษณ์ของบอสเผยมั้ย”
จูเสี่ยวเช่อส่ายหน้า “ไม่หรอกครับ ศิลปะมาจากชีวิตแต่ก็มากกว่าชีวิต! ศิลปะคือสิ่งที่เราต้องปรับเสริมเพิ่มแต่ง ผมว่าบอสเผยไม่น่าจะว่าอะไรเพราะเป็นคนใจดี”
หวงซื่อปั๋วคิด “อืม ก็จริง!”
ทั้งสองตื่นเต้นขึ้นมาทันที
จูเสี่ยวเช่อเขียนบทตอนต่อไปต่อ มีหันมาถามหวงซื่อปั๋วเป็นพักๆ ถึงรายละเอียดชีวิตการทำงานในแต่ละวันของบอสเผย รวมถึงเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่น่าสนใจระหว่างการพัฒนาเกม
หวงซื่อปั๋วเริ่มซื้ออุปกรณ์และหาโปรดิวเซอร์ คนตัดต่อ และอื่นๆ สำหรับขั้นตอนหลังการถ่ายทำ
ถ้าคืบหน้าไปแบบนี้ ภายในสองถึงสามวันพวกเขาน่าจะได้เริ่มเปิดกล้องอย่างเป็นทางการ
…
วันที่ 9 กุมภาพันธ์…
อีกสามวันจะถึงเทศกาลตรุษจีน…
ช่วงนี้เผยเชียนค่อนข้างยุ่ง
แบบร่างสุดท้ายของเกมนักออกแบบเกมเสร็จสมบูรณ์แล้ว หลังช่วงตรุษจีนไปน่าจะเริ่มขั้นตอนพัฒนาเกมได้อย่างเป็นทางการ
ด้านร้านอินเทอร์เน็ตก็เตรียมการในช่วงเริ่มแรกไปบ้างแล้ว หลังตรุษจีนไปจะเริ่มตกแต่งภายใน เขาวางแผนไว้ว่าจะปรับปรุงร้านให้เสร็จภายในหนึ่งเดือน พอเตรียมการทุกอย่างเสร็จก็จะได้เปิดให้บริการอย่างเป็นทางการ
ส่วนชื่อร้าน เผยเชียนคิดเอาไว้แล้ว
ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู[1]!
เขาอยากให้พนักงานในร้านอู้งานกันทุกวันจะได้ขาดทุนเร็วๆ
ชื่อร้านนี้เต็มไปด้วยความหวังและความปรารถนาของเผยเชียน เหมือนชื่อของบริษัทเถิงต๋า
เรื่องสุดท้ายที่เขาต้องจัดการคือ ถ่ายซีรีส์ตอนสั้นเรื่อง ‘ชีวิตประจำวันของบอสเผย’
ผู้กำกับจู่เสี่ยวเช่อแจ้งเผยเชียนว่าอยากจะถ่ายทำตอนแรกให้เสร็จภายในวันนี้ จะได้เอาไปปล่อยช่วงตรุษจีน
เพื่อแสดงความจริงใจ จู่เสี่ยวเช่อโอนเงินค่าแรงของทั้งสามซีซั่นเข้าบัญชีของเผยเชียนเรียบร้อยแล้ว ยอดสุทธิสามหมื่นหยวน!
ยอดความมั่งคั่งส่วนบุคคลของเผยเชียนที่เขาสามารถใช้จ่ายได้ตามใจชอบพุ่งขึ้นไปอยู่ที่ห้าหมื่นหยวนแล้ว!
สำหรับบอสเผยที่ไม่เคยร่ำรวยมาก่อน ยอดเงินนี้ทำให้เขารู้สึกดีมากๆ!
ก็เหมือนคำพูดที่ว่า…เงินมา งานก็ไป
บอสเผยพร้อมออกหน้ากล้องแล้ว
ช่วงบ่าย จูเสี่ยวเช่อ หวงซื่อปั๋ว และลูกน้องอีกสองคนก็มาถึงตามเวลานัด
จากอุปกรณ์ที่เอามาทั้งหมด ของที่แพงที่สุดคือกล้อง DSLR ราคาห้าหมื่นหยวน ส่วนขาตั้ง รีเฟล็กเตอร์ และอุปกรณ์อื่นๆ รวมแล้วไม่ถึงหมื่นหยวน
เผยเชียนเริ่มไม่ค่อยพอใจเมื่อรู้ว่าหวงซื่อปั๋วใช้จ่ายเงินอย่างประหยัดสุดๆ
ไม่สมกับเป็นพนักงานของบริษัทเถิงต๋าเลย!
แต่จูเสี่ยวเช่อก็บอกมาว่าใช้เงินหนึ่งล้านหยวนหมดแน่นอน เผยเชียนเลยไม่มีสิทธิ์ไปติติงอะไร
“บอสเผยครับ ตอนแรกไม่มีอะไรเลย เราอยากถ่ายแค่สองสามซีน บอสไม่ต้องดูบทเลยก็ได้ครับเพราะไม่มีบทพูดเลย เราจะใส่เสียงบรรยายเข้าไปตอนตัดต่อ”
จู่เสี่ยวเช่อวางแผนทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว เขากลัวว่าถ้าให้บอสเผยมานั่งจำบทพูดอาจจะไปรบกวนเวลางานอันแสนสำคัญเอาได้ เลยตัดสินใจทำแบบนี้
“ซีนแรก ขอเป็นบอสนอนบนโซฟาห้องรับแขก แล้วเงยหน้าขึ้นมามองนาฬิกา Rolex นะครับ
“ซีนที่สอง ให้บอสหยิบนิตยสารเกม เปิดไปหน้าแนะนำเกม แล้วชี้นะครับ
“ซีนที่สาม ช่วยยิ้มน้อยๆ มองออกไปไกลๆ ทำเหมือนคิดอะไรอยู่นะครับ…”
เผยเชียนไม่ได้มีซีนต้องถ่ายเยอะเท่าไหร่ ถึงเขาจะได้เข้าฉากเยอะที่สุด แต่ตอนหนึ่งยาวแค่หนึ่งนาที อย่างมากก็น่าจะได้ออกแค่ประมาณยี่สิบวินาที
เขาโพสท่าไปมาไม่กี่ครั้ง ไม่ถึงสิบนาทีก็ถ่ายเสร็จ
“ขอบคุณครับบอสเผย เสร็จเรียบร้อยแล้วครับ! บอสกลับไปจัดการงานต่อได้เลย”
จู่เสี่ยวเช่อเก็บอุปกรณ์แล้วแยกไปถ่ายคนอื่นในออฟฟิศต่อ
แค่นี้เองเหรอ
เผยเชียนตะลึงงันไป
ถ่ายอะไรไปกันแน่เนี่ย
ซีรีส์ตอนสั้นแบบนี้ ถ้าไม่มีเนื้อเรื่องชัดเจนจะไปรอดไหม
ซีรีส์เรื่องนี้ต้องเจ๊งยับแน่นอน!
เผยเชียนกลับไปที่ห้องทำงาน รู้สึกมั่นใจยิ่งกว่าเดิม จากการมองคนของเขา หวงซื่อปั๋วกับจูเสี่ยวเช่อจะต้องไม่ทำให้เขาผิดหวังแน่นอน!
ถึงการผลาญเงินหนึ่งล้านหยวนจะช่วยอะไรเขาไม่ได้มาก แต่ก็ยังพอช่วยได้บ้าง เขาย่อมดีใจเป็นธรรมดา
เผยเชียนมองนาฬิกา Rolex ของตัวเองพลางคิดว่า สองคนนี้ช่างตระหนี่เสียจริง ขนาดของประกอบฉากยังใช้ของส่วนตัวของเขาเลย
เอ๊ะ
เดี๋ยวนะ…
เผยเชียนนึกอะไรขึ้นได้
นาฬิกา Rolex!
ทำไมฉันต้องมองนาฬิกา Rolex ในซีนแรกด้วย
บังเอิญหรือเปล่านะ ไม่สิ ยังมีอีก
ทำไมฉันต้องนอนบนโซฟาแล้วมองนาฬิกา Rolex ด้วย!
ทำไมฉันต้องเหม่อมองเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
ฉากพวกนี้…มันคุ้นๆ แปลกๆ
เผยเชียนรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี!
กำลังจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น!
เขารีบกระโดดลงจากเก้าอี้แล้วพุ่งออกจากห้องทำงาน
ระหว่างนั้นจูเสี่ยวเช่อกับหวงซื่อปั๋วเพิ่งจะปิดกอง กำลังเก็บขาตั้ง รีเฟล็กเตอร์ และอุปกรณ์อื่นๆ เตรียมตัวกลับ
“ผู้กำกับจู! รอเดี๋ยว!” เผยเชียนรีบตะโกนเรียกจูเสี่ยวเช่อ
จูเสี่ยวเช่องง “ว่าไงครับบอสเผย มีอะไรเหรอครับ”
“คือ…ขอผมดูบทซีรีส์ได้มั้ยครับ” เผยเชียนทำเป็นถามออกไปอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก
จูเสี่ยวเช่อพยักหน้าแล้วยื่นบทให้ “ได้เลย นี่ครับ”
เผยเชียนรับบทมา
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว พวกผมขอตัวก่อนนะครับบอสเผย เดี๋ยวต้องเริ่มตัดต่อกันแล้ว”
ทุกคนบอกลาเผยเชียนแล้วกลับออกไป
เผยเชียนถือบทกลับห้องทำงาน บทสั้นมาก เขาอ่านแป๊บเดียวก็จบ หลังจากนั้นเขาก็ทรุดตัวลงกับเก้าอี้
“นี่…นี่มันอะไรกัน! แม่งยำรวมเรื่อง ‘ชีวิตอันแสนน่าเบื่อหน่ายของจูอี๋ตั้น[2]’ กับเรื่อง ‘Unexpectedness’ นี่หว่า!
“ตกลงกันแล้วว่าจะไม่ทำเหมือนเรื่อง Unexpectedness ไม่ใช่เหรอ”
……………………….
[1] 摸鱼 แปลว่าจับปลา, อู้งาน
[2] 朱一旦的枯燥生活 官方頻道 ซีรีส์ตลกร้ายตอนสั้นที่ลงในช่อง YouTube