บทที่ 60
มันกลายเป็นว่าพลังอันมากมายของเขานั้นมาจากเม็ดยาจักรวาล
ยิ่งเขาอ่านคัมภีร์ เขายิ่งหลงไหลเข้าไปในเนื้อหาของมัน!
มันมีโอสถมากมายที่ถูกบันทึกไว้ในคัมภีร์นี้ ตัวอย่างเช่น เม็ดยาพลังศักดิ์สิทธิ์ สามารถทำให้ผู้ใช้ทรงพลังอย่างเหลือล้น และยังมียาจิตวิญญาณล่องลอย ที่สามารถทำให้ร่างกายของผู้ใช้เบาหวิวดั่งขนนก
ยังไงก็ตาม แดร์ริลไม่เคยได้ยินชื่อยาพวกนี้มาก่อน และผลของมันก็ลึกลับอย่างมาก
อีกตัวอย่างเช่น ยาทะลวงวิญญาณ หากศัตรูได้รับยานี้ไป ควบคู่กับวิธีบ่มเพาะของมัน ผู้ใช้จะสามารถควบคุมศัตรูได้
‘จริงเหรอเนี่ย? นี่มันทรงพลังขนาดนั้นเลยเหรอ?’
เมื่อเขาอ่านเรื่องยาทะลวงวิญญาณ แดร์ริลจึงเหลือบดูวัตถุดิบที่ต้องใช้ปรุงยาขึ้น เขาก็ถึงกับงงงวยกับพวกมันเลยทีเดียว
‘วารีวิญญาณสวรรค์… ศิลาไร้ราก?’
ของพวกนี้มันอะไรกัน?’ มีอะไรแบบนี้บนโลกด้วยเหรอ?’
แดร์ริลงุนงง
แดร์ริลดูที่ยาชนิดอื่น และเขาก็เห็นว่าวัตถุดิบที่ใช้ในการปรุงยาเหล่านี้ล้วนหาได้ยากมาก ๆ บางชนิดเขาก็ไม่เคยได้ยินเลย
อย่างไรก็ตาม แดร์ริลเจอข้อยกเว้นแล้ว วัตถุดิบที่ต้องใช้ในการกลั่นยานี้นั้นหาได้ไม่ยาก
ชื่อของโอสถนี้คือ เม็ดยาเทวะ
เม็ดยาเทวะนั้นมีสรรพคุณไม่ธรรมดาเลย มันสามารถทำให้ผู้ฝึกตนทั้งหลายสามารถทะลวงคอขวดของการบ่มเพาะไปได้
เมแกนได้บอกเขาว่ามีหลายคนที่ติดอยู่ในบางระดับที่พวกเขากำลังอยู่ มันจะเป็นเรื่องง่ายในการทะลวงผ่านระดับหากพวกเขามีเม็ดยาเทวะ ใช่ไหมล่ะ?
‘ถ้านี่เป็นเหตุผล ถ้าเราปรุงยานี่ขายเหล่าผู้บ่มเพาะล่ะ จะทำเงินได้มากขนาดไหน!’
วัตถุดิบสำหรับเม็ดยาเทวะนั้นไม่ได้หายากเลย เกลือและน้ำส้มสายชูขาวที่ระบุนั้นสามารถหาได้ในครัวของเมแกนด้วยซ้ำ
แดร์ริลมองไปที่กระถางต้นไม้ที่ขอบหน้าต่าง ทั้งกระบองเพชรและใบโบตั๋น เขาดีใจทันที
หลังจากได้วัตถุดิบทั้งหมด แดร์ริลจึงไปที่ครัว
จากที่คัมภีร์บอกไว้ วิธีที่ดีที่สุดในการกลั่นยาคือการใช้หม้อกลั่นยาหรือหม้อสำหรับต้มยาจีน
เขาลืมไปว่าหม้อกลั่นยานั้นยังไม่มี
หลังจากเขาหาในครัว แดร์ริลก็เจอหม้อดินเผา เมื่อเขาได้ทุกอย่างครบ แดร์ริลก็เริ่มการกลั่นเม็ดยาเทวะทันที
มันน่าจะใช้เวลาสามชั่วโมงในการกลั่นเม็ดยาเทวะ แดร์ริลไม่ต้องการยืนดูหม้อเดือดเฉย ๆเขาจึงกลับไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วเริ่มอ่าน ‘ศาสตร์พยากรณ์แห่งหยินหยาง’
คัมภีร์นี้เองก็ช่างน่าหลงไหล แดร์ริลจมอยู่กับมันอย่างรวดเร็ว
มันเป็นเวลานับปีแล้วที่แดร์ริลเมินเฉยต่อหนังสือ ตอนนี้เขาจึงจมอยู่กับมัน
ขณะอ่านคัมภีร์ แดร์ริลก็พยายามลองฝึกตามทฤษฏีด้วย เขาจดจำรูปแบบห้องของเมแกนและสภาพแวดล้อมโดยรอบไว้ แล้วเริ่มออกความคิดเห็นเกี่ยวกับพวกมัน
บ้านของเมแกนนั้นถูกออกแบบมาอย่างมีเหตุผล ฮวงจุ้ยนั้นค่อนข้างดี
โดยไม่ทันรู้สึกตัว เวลาก็ผ่านไปสามชั่วโมงเสียแล้ว
แดร์ริลรีบเก็บหนังสือแล้วกลับไปที่ครัว
เขาเปิดหม้อดินเผาก่อนจะเห็นเม็ดยาสีน้ำตาลก่อตัวอยู่ในนั้น เขาถึงกับขนลุก
เขาเก็บทุกอย่างเขาที่ก่อนจะออกมาที่ห้องนั่งเล่นพร้อมเม็ดยาเทวะ
วันใหม่มาถึง ท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้น เมแกนผู้ซึ่งนอนอยู่บนโซฟา ก็ได้ตื่นขึ้น
“คุณอยู่ที่นี่?”
เมแกนแปลกใจที่แดร์ริลยังอยู่ในบ้านเธอ
แดร์ริลตอบพร้อมรอยยิ้ม “คุณร่างกายอ่อนแอมาก จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามีโจรขึ้นบ้านคุณตอนกลางดึกถ้าผมกลับไป?”
เมแกนไม่ได้พูดอะไร เธอดูไม่ค่อยพอใจนิดหน่อย ‘เขาควรจะรู้นะว่ามันควรมีระยะห่างที่เหมาะสมสำหรับชายหญิง’ เธอนั่งลงบนโซฟาแล้วคิดเกี่ยวกับมัน
แดร์ริลเบิกตากว้างขึ้นมากะทันหัน “คุณหายดีแล้วรึยัง?” ไม่ใช่ว่าเธอบอกว่าโอสถกลายกระดูกมีฤทธิ์สิบสองชั่วโมงเหรอ?” “นั้นสําหรับคนทั่วไป” เมแกนกล่าว “ฉันเป็นผู้บ่มเพาะ มันไม่เหมือนกัน เมื่อฉันรู้ว่าฉันถูกโอสถกลายกระดูกทําให้อ่อนแอ ฉันก็หาทางขับฤทธิ์ของมันออกโดยการโคจรพลังภายใน ท่าทางของเมแกนดูหดหูพิกล เธอติดอยู่ในระดับปรมาจารย์ขันห้าและไม่สามารถทะลวงไปถึงระดับปรมาจารย์อาวุโสได้เลย ถ้าหากเธอเป็นปรมาจารย์อาวุโส เธอจะสามารถขับผลของยาออกหมดได้ในสองชั่วโมง ตรงกันข้าม เธอใช้เวลามากกว่าหกชั่วโมงกับมัน “ว้าว! ผมคิดว่ามันจะใช้เวลามากกว่านี้ในการรักษาเสียอีก” แดร์ริลแปลกใจ เมแกนยิ้มอย่างขมขืน “มันไม่มีอะไรเลย ถ้าฉันสามารถทะลวงระดับปรมาจารย์อาวุโสได้ มันคงเร็วกว่านี้มาก” เมื่อแดร์ริลได้ยินแบบนั้น เขาก็ยืม “แล้วมันจะยากอะไรนักกับการทะลวงระดับการบ่มเพาะ?” เมแกนตะลึง จากนั้นเธอก็ยิ้มออกมา “ยากอะไร? คุณรู้ไหมว่าฉันติดอยู่ในระดับปรมาจารย์ขันห้ามานานเท่าไหร่? สองปี! การบ่มเพาะไม่ได้ง่ายแบบที่คุณคิด อย่าพูดออกมาง่าย ๆ แบบนั้น ถ้าคุณไม่ได้รู้อะไร!” เมแกนโบกมืออย่างหงุดหงิด “ฉันไม่อยากจะคุยกับคุณอีกแล้ว เช้าแล้ว คุณควรไปได้แล้วล่ะ” แคร์ริลมองที่เมแกนด้วยรอยยิ้ม แล้วนําเม็ดยาเทวะให้เธอดู “ผมมีเม็ดยาอยู่ ไม่รู้ว่ามันจะช่วยคุณได้ไหม” “เม็ดยา?” เมแกนตกใจและจดจ้องไปที่เม็ดยาเทวะอย่างไม่วางตา