บทที่ 205 ปีศาจชั่วร้ายที่มีเสน่ห์ทำให้คนหลงใหล / บทที่ 206 เชื่อไหมว่าผมจะถอดกางเกงด้วย? โดย Ink Stone_Romance
บทที่ 205 ปีศาจชั่วร้ายที่มีเสน่ห์ทำให้คนหลงใหล
“อาๆๆ! แม่เจ้า! หล่อ… หล่อมากเลย!”
“ยิ่งกว่าหล่ออีก! นี่เกินขอบเขตของมนุษย์แล้ว! นี่มันผิดธรรมดาเกินไป!”
“ที่สำคัญคือออร่า! ออร่า! พระเจ้า! ฉันโดนความหล่อจนเวียนหัว!”
………
บทที่เห็นภาพนอกหน้าต่าง เยี่ยหวั่นหวันแข็งไปทั่งตัวอยู่ตรงนั้น เสียงกรี๊ดข้างหูห่างไกลเธอออกไปในพริบตา เหลือเพียงแค่ความวังเวง เหลือเพียงแค่ผู้ชายที่เห็นตรงหน้า
ใบหน้าเย็นชาห่างเหินที่สมบูรณ์แบบของชายหนุ่มนั้นไม่มีตำหนิเลยสักนิดเดียว เขาเดินอย่างช้าๆ เข้ามาท่ามกลางลมฝนภายใต้ร่ม เหมือนปีศาจตัวใหญ่ที่อยู่ในถ้ำมาเป็นพันปี รูปร่างหน้าตาเหมือนปีศาจชั่วร้ายที่มีเสน่ห์ทำให้คนหลงใหล จู่ๆ ก็มาเกิดบนโลกมนุษย์
แม่เจ้าโว้ย!
เธอเห็นอะไร?
ซือ…ซือเยี่ยหาน
ปฏิกิริยาตอบสนองแรกของเยี่ยหวั่นหวันคือตกตะลึงในความงามของปีศาจตัวใหญ่ ปลาบปลื้มหลงใหล
ปฏิกิริยาที่สองคือ: แย่แล้ว! วันนี้ของปีหน้าคือวันตายของเธอ!
แย่แล้ว! ทำไม! ทำไมจู่ๆ ซือเยี่ยหานถึงมาปรากฏตัวที่โรงเรียนล่ะ!
ตัวเธอยังสวมเสื้อของผู้ชายคนอื่นอยู่ด้วย แล้วข้างเธอยังมีผู้ชายเปลือยนั่งอยู่อีก!
ภาพนี้ ให้เธอตายร้อยครั้งก็ไม่พอ!
เธอใกล้จะเป็นบ้าไปแล้ว
“ฉันโดนคุณทำร้ายขนาดนี้แล้วคนเลว!” เยี่ยหวั่นหวันพูดไปมือก็รีบถอดเสื้อผ้าออกจากตัวมา
แต่ เห็นได้ชัดว่าสายไปแล้ว
ตำแหน่งที่เธอนั่งอยู่ใกล้ประตู เธอมั่นใจได้ว่า สายตาเมื่อกี้นั้น ซือเยี่ยหานต้องเห็นเธอแล้ว พฤติกรรมตอนนี้ดูพยายามปกปิด เหมือนโจรที่รู้สึกผิด
ซือเซี่ยที่อยู่ข้างๆ ถอนสายตาออกมาจากตัวซือเยี่ยหาน มองดูเสื้อผ้านั้นที่ถูกเธอถอดออก สีหน้าไม่ดีขึ้นมาทันใด “เธอกลัวเขาขนาดนี้?”
เยี่ยหวั่นหวันเหลือบมองเขา “ฉันกลัวเขา? คุณล้อเล่นหรือเปล่า? เขาเป็นพ่อฉัน!”
ทุกครั้งที่เห็นเขา อดไม่ได้ที่เธออยากจะคุกเข่าเรียกเขาว่าเสด็จพ่อ!
ซือเซี่ย “…”
เวลานี้ นักเรียนห้อง A ก็เห็นซือเยี่ยหานแล้ว ลูกตาลูกสองลูกแทบจะทะลักออกมาแล้ว
“สุดยอด! คนนี้เป็นใคร? เป็นใครๆๆ! นี่ช่าง…หล่อมากเหลือเกิน! ทำไมถึงได้มาอยู่ที่โรงเรียนพวกเรา?”
“ดูจากอายุแล้วไม่น่าจะเป็นผู้ปกครองของนักเรียนเลย! มาหาผู้บริหารหรือ?”
“ไม่รู้สิ ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย! วันนี้มันวันพิศษอะไรเนี่ย คนหน้าตาดีมากันทีละคนเลย ข้าศึกส่งไพร่พลออกมาบุกเป็นจังหวะเลย!”
“ขอร้องล่ะ ไม่ว่าจะเป็นเดือนโรงเรียนคนก่อน หรือเดือนโรงเรียนตอนนี้ หน้าตาดีเทียบกับไม่ได้กับคนนี้เลยจริงไหม? คนนี้ไม่เพียงแต่หล่อ อีกทั้งออร่ายังดูน่ากลัวด้วย! ที่มาที่ไปต้องไม่ธรรมดาแน่!”
“แม่เจ้าช่างน่าสงสัยเกินไปแล้ว! ตกลงเป็นใครกันแน่?”
“เหมือนจะเดินไปทางห้อง F แล้ว…”
บทที่ทุกคนกำลังถกเถียงกันอย่างออกรสชาติ เฉินเมิ่งฉีอึ้งไปหมด นัยน์ตาเต็มไปด้วยความมัวเมาและไม่อยากจะเชื่อ
ซือ… ซื่อเยี่ยหาน…
เขามาที่โรงเรียน!
เมื่อก่อนบทที่ยังไปมาหาสู่กับเยี่ยหวั่นหวัน เธอยังโชคดีได้เจอหน้าซือเยี่ยหานบ้าง
แต่ว่า ตั้งแต่ครั้งนั้นที่เธอติดต่อกู้เยว่เจ๋อเพื่อช่วยเยี่ยหวั่นหวันหนีออกมา แล้วปรากฏว่าล้มเหลว เธอก็ไม่มีโอกาสเจอหน้าซือเยี่ยหานอีกเลย
ไม่ว่าเธอจะกระตุ้นให้เยี่ยหวั่นหวันนัดซือเยี่ยหานออกมายังไง ยัยโง่นั่นก็ไม่โดนหลอก
เวลาผ่านมานานขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขา
วินาทีที่เห็นชายหนุ่ม เดิมทีความหวังเพียงริบหรี่ที่ดับลงแล้วกุดไฟติดขึ้นมาในพริบตา!
ซ่งจื่อหางถือว่าเป็นใคร เยี่ยมู่ฝานถือว่าเป็นใคร ซือเซี่ยถือว่าเป็นใคร?
ผู้ชายแบบนี้…
ถ้าสามารถได้อยู่กับผู้ชายแบบนี้…
เฉินเมิ่งฉีกำลังตื่นเต้นสุดขีด จู่ๆ เห็นท่าทางซือเยี่ยหานจะเดินไปทางห้อง F สีหน้าเปลี่ยนขึ้นมาทันที
…………………………………………………
บทที่ 206 เชื่อไหมว่าผมจะถอดกางเกงด้วย?
เฉินเมิ่งฉีกำลังตื่นเต้นสุดขีด จู่ๆ เห็นท่าทางซือเยี่ยหานจะเดินไปทางห้อง F สีหน้าเปลี่ยนขึ้นมาทันที
ซือเยี่ยหานไปหาเยี่ยหวั่นหวัน?
ถ้าแบบนั้นก็เท่ากับว่าทุกคนจะรู้ความสัมพันธ์ของซือเยี่ยหานและเยี่ยหวั่นหวัน?
ยัยโง่นั่นคงภูมิใจตาย!
พอคิดมาถึงตรงนี้ แม้แต่วินาทีเดียวเธอก็นั่งไม่ติดแล้ว เหมือนกับว่าของของตัวเองโดนคนแย่งไป
ไม่มีทาง!
เวลานี้ ไม่ร้ว่าเฉินเมิ่งฉีคิดอะไรได้ สีหน้าแสดงความตื่นเต้นขึ้นมาทันที
ไม่ถูกต้อง! ตายแน่! วันนี้เยี่ยหวั่นหวันตายแน่! ตอนนี้ไม่แน่บนตัวเธอยังสวมเสื้อผ้าของซือเซี่ยอยู่เลยมั้ง?
ฮา! เยี่ยหวั่นหวันยัยโง่ ปล่อยผู้ชายอย่างซือเยี่ยหานไปไม่คว้าไว้ กลับมาโดนซือเซี่ยยั่วยุ!
วันนี้เธอจะทำให้เยี่ยหวั่นหวันเสียแรงเปล่าประโยชน์ ไม่ได้ไรเลย!
แต่ว่า ซือเซี่ย ซือเยี่ยหาน… ทั้งสองคนแซ่ซือเหมือนกัน หรือว่ามีความสัมพันธ์อะไรกัน? เพราะคนแซ่ซือไม่ได้พบบ่อยๆ
นัยน์ตาเฉินเมิ่งฉีมีแววสงสัยประกายออกมา แต่ก็โยนทิ้งไปจากสมองอย่างรวดเร็ว
ถึงแม้ชาติตระกูลของซือเซี่ยจะดียังไง แต่จะเป็นไปได้ยังไงที่จะมีความสัมพันธ์กับตระกูลซือ อีกอย่างซือเซี่ยย้ายโรงเรียนมาจากดีพทาวน์ คิดว่าที่บ้านน่าจะเป็นพวกกดขี่ข่มเหงรังแกคนอื่นมากกว่า
“อร้าย มาแล้วๆ! มาห้องพวกเราจริงๆ!”
“มาหาใคร? หรอว่ามาส่งเสื้อผ้า?”
“พระเจ้า! เป็นไปไม่ได้! เป็นใครกัน?”
ผู้หญิงห้อง F ใกล้จะเป็นบ้าแล้ว
เห็นซือเยี่ยหานยิ่งเดินใกล้เข้า เยี่ยหวั่นหวันเกือบจะทนไม่ไหวมุดลงไปใต้โต๊ะแล้ว
ยัดเสื้อผ้าใส่มือซือเซี่ยเหมือนถือมันฝรั่งที่ร้อนอยู่ “ใส่ เสื้อ ผ้า เดี๋ยว นี้!!!”
ซือเซี่ยตอบเสียงเย็นชา “ไม่ใส่!”
เยี่ยหวั่นหวัน กรอดฟัน “ใส่เร็วเข้า! ไม่เชื่อฉันจะชกนาย!”
ซือเซี่ยยิ้มหึหึ “งั้นคุณเชื่อไหมว่าผมจะถอดกางเกงด้วย?”
เยี่ยหวั่นหวัน “…” ศีลธรรมอยู่ไหนนะ!
ระหว่างที่พูด ซือเยี่ยหานเดินมาถึงหน้าประตูห้องเรียนแล้ว
สวี่อี้ที่อยู่ข้างๆ เห็นเสื้อผ้าโดนผลักๆ ดันๆ อยู่ในมือเยี่ยหวั่นหวัน แล้วมองไปที่คุณชายซือเซี่ยที่เปลือยท่อนบนอยู่ เขาเลิ่กลั่กไปหมด
พระเจ้า! นี่มันฉากอะไรเนี่ย!
จะเป็นบ้าไปแล้ว!
เยี่ยหวั่นหวันเห็นหน้าเหมือนวันโลกแตกของสวี่อี้ เอามือมากุมหน้าอย่างเงียบๆ กระโดดลงไปในแม่น้ำว่างชวนก็ยังล้างความอัปยศไม่สะอาด…
ซือเซี่ยไม่มีทีท่าว่าจะสวมเสื้อผ้าเลย นั่งอยู่แบบนั้นตรงนั้น สายตาเหมือนยั่วยุมองไปทางซือเยี่ยหาน จนกระทั่งมีความปวดอย่างรุนแรงเกิดขึ้นตรงต้นขา
“โอ้ย!”
ยัยผู้หญิงดื้อด้านนี่ เนื้อจะโดนเธอบิดจนหลุดออกมาแล้ว!
หึ บิดไปเลย! บิดให้ตายเขาก็ไม่ใส่!
เยี่ยหวั่นหวันกัดฟัน จ้องมองนายสารเลวนี่ที่ยอมบิดให้ตายยังไงก็ไม่ยอมจำนนอย่างโหดเหี้ยม
สุดท้าย จึงทำได้แค่ยอมรับชะตากรมลุกขึ้นมาอย่างระมัดระวังเดินออกจากที่นั่งไปทางประตู…
ภายใต้สายตามองของทุกคน ทุกคนมองดูเยี่ยหวั่นหวันลุกขึ้นมาเดินไปทางชายหนุ่ม
เวลานี้เยี่ยหวั่นหวันมีจิตใจไปสนใจสายตาใครที่ไหน เวลานี้ทั้งตัวเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าทุกเส้นรูขุมขนต่าอยู่ในอาการตื่นเต้นสุดขีด ความสนใจทั้งหมดอยู่ที่ผู้ชายด้านหน้า
“คือว่า…BA…” สบตากับสายตาเย็นชาที่มองลงมาไม่มีความเป็นมนุษย์อยู่เลยนั้น เยี่ยหวั่นหวันเกือบจะหลุดปากเรียก “พ่อ”
เยี่ยหวั่นหวั่นเกือบจะกัดลิ้นตัวเอง รีบตั้งสติ แล้วฉีกยิ้มอย่างแข็งทื่อ “ที่… ที่รัก คุณมาได้ยังไง?”
……………………………………..