“แล้วทำไมจะไม่ใช่ฉันล่ะ?” เสี่ยวเชี่ยนเขย่งขาจะเอามือไปเชยคางอวี๋หมิงหลาง อยากจะเลียนแบบท่าทางของเขาเวลาแซวเธอ เอาคืนซะหน่อย
แต่เนื่องจากส่วนสูงและและท่าทางไม่อำนวยทำให้ผลไม่เป็นดังหวัง
เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกเซ็ง อารมณ์แบบขนาดเขย่งยังสูงแค่เข่าของเขา
เรื่องส่วนสูงเป็นอะไรที่ปวดใจ แต่แพ้แล้วก็ยังต้องมีมาด ยังต้องรักษาเอาไว้หน่อย
“ช่วงเวลาต่อจากนี้ของนายจนถึงเช้าวันมะรืนเป็นของฉันคนเดียว เข้าใจไหม?” เสี่ยวเชี่ยนพูดอย่างจริงจัง
อวี๋หมิงหลางเข้าใจทันที นี่มันโบนัส
เขาลากแขนเสี่ยวเชี่ยนด้วยความจริงจังยิ่งกว่าเธอเสียอีก ก้าวเดินฉับๆ เสี่ยวเชี่ยนยื้อไว้ไม่ให้เขาลากไป
“จะไปไหน?”
“กลับบ้านเรา จากนั้นก็—” เขายิ้มเจ้าเล่ห์
หนึ่งวันสองคืนเลยนะ ฮี่ๆ~
“สมองนายนอกจากเรื่องนี้มีอย่างอื่นอีกมะ?” ผู้ ชาย พอได้กินครั้งแรกหลังจากนั้นก็เลิกใช้สมองคิดแล้ว
“งั้นในสมองคุณยังมีเรื่องอะไรที่สำคัญกว่าเรื่องนี้อีกเหรอ?” ในช่วงเวลาไม่กี่วินาทีนี้อวี๋หมิงหลางคิดได้แล้วอย่างน้อยๆก็แปดกระบวนท่า สถานที่ก็ในห้องครัว ระเบียง ห้องรับแขก กระจก เป็นต้น
จริงๆควรจะหาเสื้อกาวน์มาให้เธอใส่ด้วยก็ดีนะ คอสเพลย์เป็นหมอ เสี่ยวเฉียงยังคงจับจ้องอยู่ที่เรื่องนี้
“มากับฉัน ฉันต้องการนาย” เธอขยิบตาให้เขา จูงมือแล้วพาเข้าไปในร้านคาราโอเกะ
คาราโอเกะเพลย์…อวี๋หมิงหลางคิดแล้วก็…พอได้อยู่นะ
แต่สถานที่แบบนี้ไม่ค่อยสะอาด เดี๋ยวเขาอาจลองอุ้มเธอขึ้นมาแล้วก็…
ไม่มีอะไรต่อ
อวี๋หมิงหลางเดาได้แค่ตอนต้น กลับนึกไม่ถึงว่าเธอจะลากเขาเข้ามาแค่ร้องคาราโอเกะจริงๆ ไม่มีเพลย์…
ผู้ชายกับผู้หญิงอยู่ในห้องมืดๆด้วยกันตามลำพัง ไม่ทำอะไรทั้งนั้นนอกจากร้องเพลง เงามืดในใจของเสี่ยวเฉียงมีมากเท่าไรนั้นยากจะคำนวณ
เสี่ยวเชี่ยนเลือกเพลงเก่าภาษากวางตุ้ง ฤดูแห่งสายลม เข้ามาก็เอาแต่ร้องเพลงจริงๆ ไม่ได้สนใจสายตาที่เต็มไปด้วยความนัยของอวี๋หมิงหลางเลยแม้แต่น้อย
อวี๋หมิงหลางคว้าถั่วพิททาชิโอ้มาแทะอย่างบ้าคลั่ง รู้สึกว่าแม้แต่โซฟายังหัวเราะเยาะเขา
ตอนเดินเข้าเขายังคิดอยู่ว่าโซฟาไม่สะอาด ยังอยากใช้ท่าที่ดูเอาใจใส่หน่อย แต่ปรากฏว่าเขารังเกียจโซฟา โซฟาก็รังเกียจเขา
เสียงร้องเพลงของเสี่ยวเชี่ยนไพเราะจริงๆ ถึงจะเป็นภาษากวางตุ้ง แต่ก็ร้องออกมาได้อย่างชัดถ้อยชัดคำ ขนาดเนื้อหาเพลงน้ำเน่าร้องซ้ำไปซ้ำมาเธอก็ยังคงไม่วางไมค์ ร้องอยู่เพลงเดียว
อวี๋หมิงหลางแทะพิททาชิโอ้หมดไปหนึ่งกำมือ เสี่ยวเชี่ยนก็ยังคงร้อง พัดไปๆ~
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่…
นึกไปถึงภารกิจพิเศษที่หัวหน้าใหญ่มอบให้เขา แล้วฟังเสี่ยวเชี่ยนที่ร้องเพลงอย่างกับมาระบายอารมณ์ อวี๋หมิงหลางรู้สึกเหมือนจะเข้าใจอะไรบ้างแล้ว
ลูกเชี่ยนของเขาอารมณ์ไม่ดีเหรอ?
อวี๋หมิงหลางกำลังคิดหาวิธีแกล้งให้เธออารมณ์ดี ในที่สุดเสี่ยวเชี่ยนก็เหนื่อย วางไมโครโฟน ไม่พัดไปๆแล้ว
“กินน้ำเปล่าไม่สะใจ” เสี่ยวเชี่ยนกดกริ่ง พนักงานเข้ามาทันที
“เอาหลุยส์13ขวดนึง”
“พี่ครับ อันนั้นหมื่นสามเลยนะครับ” พนักงานยิ้มเป็นเชิงเตือน
“จัดมา”
“ได้ครับ รอสักครู่” พนักงานขนลุกกับสายตาเสี่ยวเชี่ยนที่มองมา ไม่กล้ารอช้ารีบออกไปทันที
“ลูกเชี่ยน ดื่มเหล้าต้องมาที่นี่ด้วยเหรอ?” อวี๋หมิงหลางจับบ่าเธอ ดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด
เสี่ยวเชี่ยนเหล่มองเขา “ปวดใจ?”
“ปวดใจอะไร? ร้านของไอ้บ้าเจิ้งซวี่นั่นพวกเรายอมมาใช้บริการมันควรจะดีใจด้วยซ้ำ คนที่ปวดใจควรจะเป็นมันมากกว่า”
เซ็งจริง ทำให้เขาตกใจไม่ได้ เสี่ยวเชี่ยนอุตส่าห์รอคอยจะได้เห็นสีหน้าอวี๋หมิงหลางเสียดายเงิน ปรากฏว่าเขารู้ทัน
ถูกต้อง ที่นี่คือร้านของเจิ้งซวี่
เสี่ยวเชี่ยนกับสืออวี้เคยถูกลักพาตัวที่นี่ เจิ้งซวี่รู้สึกตัวเองมีส่วนต้องรับผิดชอบที่ไม่ได้ดูแลให้ดี ด้วยความโมโหจึงซื้อกิจการของที่นี่ไว้เอง
ซื้อเสร็จก็บอกเสี่ยวเชี่ยนว่า ต่อไปถ้าเธอมาที่นี่ฟรีทุกอย่าง เขาเลี้ยงเอง เพราะไม่อยากให้เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกแย่กับเรื่องคราวก่อน ทำหน้าที่ครอบครัวฝ่ายหญิงได้ดีจริงๆ
อวี๋หมิงหลางไม่รู้สึกผิดสักนิดที่ได้ขูดรีดเจิ้งซวี่ ก็แค่ไม่โอเคเท่าไรที่ต้องดื่มนอกบ้าน
“นายรู้ได้ไงว่าเป็นร้านของเจิ้งซวี่?”
“ก่อนหน้านี้ได้ยินเพื่อนสมัยเด็กคุยกันว่าช่วงนี้เจิ้งซวี่กำลังขยายธุรกิจ ซื้อกิจการโน่นนี่มาไม่น้อย ลูกเชี่ยนดูไอ้แตงกวาดำนั่น ยุ่งแต่เรื่องสกปรก ซื้อสถานที่แบบนี้ไว้เห็นๆอยู่ว่าเพื่อความสุขทางเพศของตัวเอง ชอบให้สาวแต่งตัวโป๊มายืนเรียงแล้วก็จับนู่นลูบนี่ คนในเหมาะมือก็เอาไว้ ลามกจะตาย”
เรื่องใส่ร้ายเจิ้งซวี่เป็นงานถนัดเสียยิ่งกว่าถนัดของอวี๋หมิงหลาง
เสี่ยวเชี่ยนทำสีหน้ากึ่งยิ้มมองอวี๋หมิงหลางพูดเพ้อเจ้อหน้าตาเฉย สาวแต่งตัวโป๊ยืนเรียงแถวบรรยายได้เห็นภาพมาก
“แล้วรู้ได้ไงว่าที่นี่เป็นของเจิ้งซวี่?”
“คุณเล่นสั่งของแพงแบบไม่เกรงใจ ดูก็รู้ว่าต้องมีคนหนุนหลัง แต่เสียวเหม่ย ผมขอเตือนในฐานะที่เป็นสามี ต่อไปคุณอย่ามาที่นี่อีกดีกว่า ถ้าเกิดไอ้แตงกวาดำมันลากคุณไปเลือกน้องๆของมันขึ้นมาจะทำไง?”
หึงก็ยอมรับมาตรงๆเลยสิ ยังจะลากเอาเธอเข้าไปเกี่ยวนอกเรื่องอีก พูดมาตรงๆก็จบ
เสี่ยวเชี่ยนมองเขาด้วยความรู้สึกอยากขำ ไหนมีไรว่ามาอีกสิ ดูซิว่าจะเพ้อเจ้อได้ถึงไหน
จิตใต้สำนึกของอวี๋หมิงหลางมีความสามารถในการแยกแยะเก่งมาก ขอแค่เป็นข้อมูลที่เคยได้ผ่านหูผ่านตาเขาก็จะถูกแยกประเภทจัดเก็บไว้อย่างดี เวลาใช้ก็สามารถดึงออกมาได้อย่างรวดเร็ว ดังนั้นหัวหน้าใหญ่ถึงได้บอกว่าเขาเป็นคนเซ้นส์ดี อย่างที่เขาแค่ได้ยินไห่เจาพูดว่าช่วงนี้เจิ้งซวี่กำลังขยายธุรกิจ เขาก็วิเคราะห์ได้ทันทีว่าถ้าเสี่ยวเชี่ยนสามารถสั่งเหล้าราคาหลักหมื่นำได้หน้าตาเฉยก็คงต้องเป็นกิจการของเจิ้งซวี่อย่างแน่นอน
ทำไมเจิ้งซวี่ถึงได้ซื้อที่นี่ อีกทั้งยังให้เสี่ยวเชี่ยนใช้บริการฟรีตลอดชีพ เสี่ยวเชี่ยนเชื่อว่าอวี๋หมิงหลางรู้เหตุผล เพียงแต่พอราชาจอมหึงเข้าสิงเขาก็หึงเตลิดไปไกล
หลังจากที่อวี๋หมิงหลางใส่ร้ายอดีตศัตรูหัวใจอย่างหนำใจแล้วก็ไม่เห็นเสี่ยวเชี่ยนใช้ท่าไม้ตายกับเขา เธอแค่ส่งยิ้มแฉ่งให้
“ลูกเชี่ยน คุณไปเจอเรื่องแย่ๆมาเหรอ?”
อยู่ๆก็เปลี่ยนเป็นโหมดอ่อนโยน ตามไม่ทันโว้ย
“นายรู้ได้ไงว่าฉันอารมณ์ไม่ดี เซ้นส์นายบอก?” เสี่ยวเชี่ยนขยับตัวเล็กน้อย เพราะท่าในตอนนี้ไม่ค่อยสบายเท่าไร เธอเลยขึ้นไปนั่งบนตัก เอาสองขาพาดคอเขา
ไฟหลากสีสลัวได้ส่องให้ใบหน้าของทั้งสองคนมีสีสัน อวี๋หมิงหลางที่มองเธอย่างเคลิบเคลิ้มอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เขาก้มหน้าอยากจะงับปากแสนซุกซนของเธอ แต่กลับถูกเธอเบือนหน้าหนี
อยากขนาดนี้แต่ทำทีเป็นปฏิเสธ ทันใดนั้นอวี๋หมิงหลางก็เหมือนจะเข้าใจประโยคที่เฉียวเจิ้นชอบพูดบ่อยๆตอนโทรหาสืออวี้ คุณมันปีศาจจอมทรมานคน
สืออวี้ชอบอ่านนิยายบอสจอมโหด ว่างๆก็ชอบให้เฉียวเจิ้นอ่านให้ฟัง บางครั้งอวี๋หมิงหลางเผลอไปได้ยินเข้ายังขนลุก แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าเสี่ยวเชี่ยนเหมือนปีศาจจริงๆ
มือข้างหนึ่งจับไปที่หัวเธอแล้วใช้นิ้วแกะมวยผมบนหัวเธออย่างคล่องแคล่ว นิ้วของเขาสางลงมาตามเส้นผม จากนั้นก็ถอดเสื้อนอกเธอออก เหลือเพียงแต่เกาะอกลูกไม้สีขาว เสื้อตัวนอกเธอใส่สูท ดูผิวเผินเหมือนไม่มีอะไร แต่พอถอดออกเผยให้เห็นหัวไหล่ขาวนวลเนียน เขามองอย่างลึกซึ้ง เอาหน้าซุกเข้าไปในเส้นผมเธอ จากนั้นมือก็เริ่มอยู่ไม่สุข