ตอนที่ 235 ไปป่าแห่งสัตว์วิเศษ
เฟิงหรูชิงดึงความสนใจกลับมา มองไปยังสัตว์วิเศษตรงหน้าทั้งหลาย
“จนถึงวันนี้หมาป่าสีขาวยังไม่กลับมา ข้ารู้สึกไม่วางใจอยู่บ้าง วันนี้จะไปป่าแห่งสัตว์วิเศษสักเที่ยวหนึ่ง ช่วงที่ข้าไม่อยู่นี้ เรื่องต่างๆ ในจวนให้เจ้าหมีหนึ่งเป็นคนดูแล”
“โฮก”
หมีหนึ่งคำรามรับ แววตาปกปิดความลิงโลดไว้ไม่อยู่ นับตั้งแต่หมาป่าพ่อบ้านจากไป ในที่สุด…มันก็สามารถไต่เต้าจากน้องชายหมีธรรมดาจนกลายเป็นพ่อบ้านแล้ว
“แต่ว่า…” เฟิงหรูชิงชะงักเล็กน้อย “หมีหนึ่ง สาวใช้ของข้าสองคนฝากฝังไว้กับเจ้าแล้ว ข้าต้องการให้พวกนางบรรลุระดับตี้อู่ในระยะเวลาสั้นๆ”
“…”
เจ้านาย ท่านทำให้หมีอย่างข้าลำบากแล้ว
แม่สาวใช้สองคนนั่นของท่านมีพรสวรรค์อันใดกัน ระยะเวลาสั้นๆ จะทะลวงระดับตี้อู่…ช่างทำให้ข้าลำบากยิ่งนัก
เฟิงหรูชิงย่อมรู้พรสวรรค์ของหลิวลี่กับชิงหลิง ที่นางไม่ช่วยทั้งสองฝึกปรือก่อนหน้านี้ ก็เพราะว่าพรสวรรค์ไม่สูง ต่อให้ฝึกวิชาก็นับว่าสิ้นเปลืองเวลา
ตอนนั้นนางไปซื้อยาวิเศษระดับสาม ก็เพื่อสาวใช้สองคนนนี้ นางฉุกคิดได้ว่ามีอาหารบำรุงสุขภาพชนิดหนึ่ง สามารถปรับเปลี่ยนสภาพร่างกาย เพื่อเพิ่มพูนพรสวรรค์ ทว่าต้องผลิตจากยาวิเศษระดับสาม
แต่…
ร้านยาใช้เวลาถึงสองเดือนจึงหายาวิเศษมาให้นางได้
เฟิงหรูชิงปวดหัว หากรู้แต่แรกว่านางจะทะลวงระดับเจินอู่ได้ไวถึงขนาดนี้ ไม่จำเป็นต้องใช้งานร้านยาวิเศษ แต่เมื่อซื้อตัวยามาแล้ว ก็ไม่อาจปล่อยทิ้งให้เสียของ
อย่างน้อย…ราคายาระดับสามก็ไม่ใช่ถูก
เมื่อมีอาหารบำรุงสุขภาพวิเศษ พรสวรรค์ของสาวใช้ทั้งสอง…ก็สามารถปรับเปลี่ยนได้
“ลิงสี่แขน อีกเดี๋ยวข้าจะเอาตำรับอาหารบำรุงสุขภาพให้เจ้า จงปรุงมันออกมาทุกวันให้สาวใช้สองคนกินเสีย สิบวันให้หลังก็ฝึกปรือฝีมือได้แล้ว”
“เจี๊ยกๆ”
ลิงสี่แขนร้องรับ รับตำรับที่เฟิงหรูชิงส่งมาให้
“สัตว์วิเศษอื่นๆ มีอะไรทำก็ไปทำเถิด ช่วงที่ข้าไม่อยู่นี้ ดูแลตัวยาที่หลังเขาให้ดี” เฟิงหรูชิงลุกขึ้นจากเก้าอี้ บิดเอวอย่างเกียจคร้าน แววตาลุ่มลึก นางรู้สึกไม่ค่อยสงบนัก
เดิมทีหมาป่าสีขาวควรกลับมาตั้งแต่หลายวันก่อนหนหนึ่งแล้ว แต่มันยังไม่กลับมา ทำให้นางไม่อาจสงบใจได้เสียจริง ไม่ว่าอย่างไร ต้องไปป่าแห่งสัตว์วิเศษสักเที่ยวหนึ่ง
“ข้าไปกับเจ้าด้วย”
ฉับพลันน้ำเสียงคุ้นหูดังขึ้นมา
เฟิงหรูชิงตะลึงเล็กน้อย หันกลับไปเห็นใบหน้างดงามของบุรุษหนุ่ม
เขาเผยยิ้มสุกสกาว กระทั่งแผลเป็นบนใบหน้ายังดูแล้วเพลินตา
“เจ้าจะไปป่าแห่งสัตว์วิเศษ ข้าจะไปกับเจ้าด้วย”
มีข้าอยู่ ข้างต้องคุ้มครองความปลอดภัยของเจ้าแน่!
เฟิงหรูชิงนิ่งไป “เฉินเอ๋อร์ สองสามวันนี้เจ้าไปไหนมา”
“ข้าเห็นว่า…มีแม่นางผู้หนึ่งมาหาเจ้า ข้าไม่อยากพบคนนอก จึงไม่ออกมา”
นิ้วของเขาจับบาดแผลบนใบหน้า หลุบตาแฝงความเย็นชาไว้
เฟิงหรูชิงรู้จักนิสัยของฉินเฉินดี ยากนักจะออกจากบ้าน ไม่กี่ครั้งนั้นล้วนติดตามนาง แต่เมื่อนางไม่อยู่ เขาก็จะไม่ออกมาพบคนนอก หลายวันนี้ถังอิ่นมาอย่างไม่ขาดสาย ด้วยนิสัยเขาต้องปิดประตูไม่ออกมาแน่
“งั้นพวกเราไปเถอะ”
เฟิงหรูชิงยิ้มเอ่ย
มีฉินเฉินอยู่ นางย่อมวางใจได้!
…
หลังจากสั่งการเรื่องราวต่างๆ ไปแล้ว เฟิงหรูชิงพาฉินเฉินออกไป หลังจากออกมาได้ไม่นาน ก็มีบุรุษชุดอาภรณ์ยาวสีม่วงปรากฏอยู่กลางอากาศ ชุดลู่ลมจนตั้งขึ้น เผยไอชั่วร้ายออกมา
“ยายหนูเล่า”
………………………
ตอนที่ 236 ถังซาน ตระกูลถัง (1)
หลิวลี่เงยหน้า ก็เห็นบุรุษหน้ากากเงินกลางอากาศได้ในทันที
นางไม่เคยพบเจ้าของหอแห่งแรกมาก่อน ต่อให้นางติดต่อกับหอแห่งแรกแทนเฟิงหรูชิง ที่นางได้พบก็คือผู้อาวุโสในร้าน แต่หลังจากได้เห็นบุรุษสวมหน้ากากแล้ว แววความเข้าใจก็ฉายวาบขึ้นในดวงตา
“คุณชายเก้าหรือ”
จิ่วหมิงมองหญิงสาวด้านล่างด้วยแววตาชั่วร้าย น้ำเสียงเบาสบายถามว่า “เฟิงหรูชิงเล่า”
“คุณชายเก้า องค์หญิงไปป่าแห่งสัตว์วิเศษแล้วเจ้าค่ะ”
ป่าแห่งสัตว์วิเศษหรือ
จิ่วหมิงขมวดคิ้วอย่างห้ามไม่อยู่ เขาเงียบสักพัก ค่อยถาม “งั้นนางจะกลับมาเมื่อไร”
“บ่าวก็มิทราบเจ้าค่ะ น่าจะไปหลายวัน”
หลิวลี่ไม่รู้จริงๆ ว่าเฟิงหรูชิงจะกลับมาเมื่อไร อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาหลายวัน
ครั้นได้รับคำตอบ จิ่วหมิงหาได้รั้งรออยู่ต่อ เขาสะบัดชายเสื้อจากไป ร่างสีม่วงหายวับไปกลางอากาศ
จิ่วหมิงเพิ่งจากไป กำแพงมุมอับของเรือนพลันมีศีรษะเล็กๆ โผล่ออกมา
แม่นางน้อยผิวพรรณขาวผ่องเนียนนุ่ม ใบหน้างดงามวิจิตรคล้ายตุ๊กตากระเบื้อง ดวงตาดำขลับราวอัญมณีสวยงามดึงดูดสายตา
“นางไปป่าแห่งสัตว์วิเศษแล้วหรือ” ถังอิ่นกลอกตาไปเล็กน้อย หากผู้หญิงคนนั้นไม่อยู่จวน นางจะอยู่ที่นี่ไปก็ไร้ประโยชน์ ยิ่งกว่านั้นนางต้องการสังเกตการณ์หญิงนางนั้นใกล้ๆ ด้วย
“เชียนหนิง พวกเราไปป่าแห่งสัตว์วิเศษกันเถอะ”
เชียนหนิงเพิ่งเดินออกมา ก็ได้ยินคำนี้ ฝีเท้านางชะงักไป หันไปถามว่า “คุณหนูท่านบอกว่าอะไรนะเจ้าคะ”
ป่าแห่งสัตว์วิเศษ…
สถานที่นั้นมีภัยอันตรายอย่างยิ่ง ด้วยพลังของคุณหนู…ไปแล้วต้องลำบากแน่
อีกอย่างหากพบฝูงสัตว์วิเศษร้ายกาจ นางคนเดียวไม่อาจปกป้องให้คุณหนูปลอดภัยได้
“อย่าถามมาก เฟิงหรูชิงไปป่าแห่งสัตว์วิเศษแล้ว พวกเราต้องรีบตามนางไป!” ถังอิ่นไม่สนในสีหน้าสลดของเชียนหนิง ดึงมืออีกฝ่ายออกพุ่งทางประตูเมือง
…
ป่าแห่งสัตว์วิเศษ
นอกเมืองหลวง
สถานที่นี้อันตรายมาก ถนนหนทางสูงต่ำไม่สม่ำเสมอ
ทว่าในป่าแห่งสัตว์เวลานี้กลับมีกลิ่นอายแปลกประหลาดฟุ้งกระจายอยู่
เฟิงหรูชิงกำป้ายหยกในมือแน่น แววตาหม่นลง
คล้ายกับมีการคลื่นลมใหญ่ก่อตัวขึ้นอย่างกะทันหัน กระทั่งฉินเฉินที่อยู่ด้านหลังนาง จับสังเกตุกลิ่นอายนี้
“ชิงชิง” เขาเดินมาหน้าเฟิงหรูชิง สายตามองป้ายหยกในมือนาง
ป้ายหยกนี้เขียนคำว่าถังไว้
“ป้ายหยกนี้…”
“ป้ายหยกนี้เป็นของติดตัวถังจือ ข้าเคยเห็นมาก่อน!” เฟิงหรูชิงกำป้ายหยกแน่น นางมีสีหน้าอึมครึม เสียงเย็นเยียบ
“เกิดเรื่องกับทัพเลือดเหล็กแล้ว”
เช้าวันนี้นางรู้สึกไม่สงบ แต่หลังจากเข้ามาในป่าแห่งสัตว์วิเศษแล้ว ความไม่สงบใจยิ่งทวีขึ้น คิดดูแล้ว พวกถังจือคงเกิดเรื่องจริงๆ !
เฟิงหรูชิงหลุบตาลง ใช้กระแสจิตส่งเสียงถาม “ฝูเฉิน เจ้ามีวิธีกักป่าแห่งสัตว์วิเศษไว้ในจิตของเจ้าหรือไม่”
เสียงตอบกลับมาในจิต “ไม่มีปัญหา ท่านแม่”
คำว่าแม่ของเขานี้เรียกได้คล่องปากขึ้นทุกที ความไม่มีแรงกดดันและไม่อายเลย
เมื่อเอ่ยจบ ฝูเฉินหาได้พูดพร่ำมากความ เปิดพลังจิตของตนออกกว้าง ปกคลุมไปทั่วป่าแห่งสัตว์วิเศษ
แน่นอนว่าหากเขาไม่อิ่มท้อง เขาไม่มีทางปลดปล่อยพลังจิตออกไป ตอนนี้ยาวิเศษในห้วงมิติมากพอให้เขาใช้แล้ว เขาย่อมต้องช่วยนางบ้าง
ผ่านไปสักพัก น้ำเสียงอ่อนเยาว์ของฝูเฉินดังขึ้นอีก
…………