ตอนที่ 237 ถังซาน ตระกูลถัง (2)
“ท่านแม่ ข้าหาหมาป่าสีขาวพบแล้ว”
“ดี” เฟิงหรูชิงสูดลมหายใจลึก
ขอเพียงหาหมาป่าสีขาวพบ ก็สามารถหาพวกถังจือพบ
“เฉินเอ๋อร์ ข้ารู้แล้วว่าหมาป่าสีขาวอยู่ที่ไหน พวกเรารีบไปกันเถอะ”
นางรวบรวมจิตกลับมา แววตาหนักแน่น เอ่ยเสียงนิ่ง
…
เลือดสดๆ สีแดงย้อมทั่วธารน้ำแร่
เบื้องหน้าธารน้ำนี้มีคนล้มระเนระนาดอยู่ สิ่งที่อยู่หน้าคนเหล่านั้นก็คือหมาป่าสีขาวที่ถูกย้อมไปด้วยเลือดสดทั่วร่าง ซ้ำยังมีสตรีที่รูปโฉมงดงาม ทว่ามีสีหน้ายืนหยัดหนักแน่นนางหนึ่ง
“ถังจือ ข้าคิดไม่ถึงเลยว่าจะได้พบเจ้าที่นี่”
ด้านหน้าสุด มีชายวัยกลางคนส่งเสียงหัวเราะเย็นเยียบ มุมปากเขายกยิ้มประชดประชัน ดวงตาฉายแววดูแคลน
ยี่สิบปีแล้ว ผู้หญิงคนนี้หายตัวไปยี่สิบปีเต็มๆ หากมิใช่เขามาทำธุระที่ป่าแห่งสัตว์วิเศษนี้ ก็ไม่มีทางพบนาง
ถังจือเช็ดเลือดมุมปาก นับตั้งแต่พบเจ้านี่ นางก็พาคนทั้งหลายหนีอยู่หลายวัน สุดท้ายก็ยังถูกเขาไล่ตามมาทัน…
“ถังซาน ข้ากับตระกูลถังของเจ้า สิ้นสุดความสัมพันธ์ไปตั้งแต่ยี่สิบปีก่อนแล้ว ไฉนเจ้ายังไล่ตามข้าไม่ปล่อยอีก”
“ฮี่ๆ” น้ำเสียงถังซานแฝงความเย็นชา “เพราะเจ้าคือถังจือ คือสตรีที่ตระกูลถังของเราทอดทิ้ง! ถึงข้าจะไม่สนใจยาวิเศษระดับสองในมือเจ้าพวกนั้น แต่ว่า…สตรีที่ถูกทิ้งอย่างเจ้าไม่มีคุณสมบัติครอบครองยาวิเศษ หากเจ้ามอบยาวิเศษระดับสองและหมาป่าตัวนี้ให้ข้า ข้าก็จะปล่อยเจ้าไป!”
ยาวิเศษระดับสองไม่มีประโยชน์กับเขา แต่ลูกชายเขาต้องการใช้มัน ในตระกูลถังมียาวิเศษระดับสองไม่น้อย แต่ต่อให้ตระกูลถังมียาวิเศษมากเท่าไร ก็มีคนตั้งมากมายต้องแบ่งปัน ส่วนที่แบ่งให้คนคนหนึ่งจึงมีจำกัด
อีกอย่างหมาป่าวิเศษระดับสามนี้ สามารถทำสัญญากับลูกชายเขาได้พอดี
ก็ถือว่าถังจือพอมีประโยชน์อยู่บ้าง เอาของดีๆ มาให้เขามากมายเช่นนี้
“เจ้าฝันไปเถอะ!”
ถังจือถลึงตาอัดแน่นด้วยโทสะใส่ถังซาน “ตั้งแต่ยี่สิบปีก่อน ข้าหาใช่คนของตระกูลถังแล้ว เจ้าเลิกคิดชิงของในมือข้าไปได้เลย!”
ยี่สิบปีก่อน นางบาดเจ็บสาหัสถูกขับออกจากตระกูลถัง น่าหลานฮองเฮาที่ผ่านมาช่วยนางเอาไว้
นับแต่นั้นก็มีทัพเลือดเหล็กเกิดขึ้น
ชีวิตของนาง น่าหลานฮองเฮาช่วยเอาไว้
ชั่วชีวิตนี้นางไม่มีวันหักหลังน่าหลานฮองเฮาแน่!
“ฮ่าฮ่าฮ่า” ถังซานระเบิดหัวเราะ รอยยิ้มนั้นดุร้ายยิ่ง “ดูท่าเจ้าดึงดันจะเป็นศัตรูกับข้าให้ได้ เดิมข้าเห็นแก่ว่าตอนนั้นเจ้าก็เป็นคนตระกูลถัง เลยปล่อยเจ้าไปสักครั้ง แต่ตอนนี้…”
นางดื้อดึงไม่เลิก ก็อย่าโทษว่าเขาไม่เกรงใจ!
“กรรซ์!”
หมาป่าสีขาวคำรามขู่ ดวงตามันแดงก่ำ จ้องเขม็งที่ถังซานด้วยแววตาตักเตือน
เจ้านายให้มันคุ้มครองความปลอดภัยของทัพเลือดเหล็ก
ดังนั้น…
มันไม่อาจให้คนพวกนี้ ไม่อาจให้คนพวกนี้ลงมือสังหารคนใต้บัญชาของเจ้านายได้ต่อหน้าต่อตา!
“หมาป่าดุร้ายแข็งกร้าวเช่นนี้ ลูกชายข้าต้องชอบแน่”
ถังซานหาได้เกิดโทสะเพราะความดุร้ายของหมาป่าสีขาว มุมปากเขายิ้มเย็นชา มองถังจือด้วยความดูถูก เสี้ยวขณะนั้น กลิ่นอายของผู้ฝึกระดับหลิงอู่ขั้นสูงระเบิดออกมา บรรยากาศรอบด้านหนักอึ้ง
สีหน้าถังจือยิ่งมายิ่งไม่น่ามอง
หลายวันก่อนนางทะลวงระดับหลิงอู่ บรรลุภารกิจที่องค์หญิงมอบหมายให้แล้ว เดิมคิดจะกลับเมืองหลวง คิดไม่ถึงว่าระหว่างทางจะพบถังซาน
ถังจือตวัดสายตามองร่างหมาป่าสีขาว จากนั้นมองสัตว์วิเศษระดับสามตัวอื่นๆ ที่ถูกทำร้ายจนนองกองอยู่ นางคลี่ยิ้มอ่อนโยน
……………………..
ตอนที่ 238 ถังซาน ตระกูลถัง (3)
สัตว์วิเศษระดับสามหลายตัวนั้น ไม่รู้ว่าเจ้าหมาป่าสีขาวเรียกมาได้อย่างไร วันเวลาดีๆ ยังไม่ทันได้ใช้ ก็มาเผชิญอันตรายร่วมกับนางเช่นนี้
“หมาป่าสีขาว อีกเดี๋ยวเจ้าพาพวกมันหนีไป ข้าจะขวางเขาเอง”
หมาป่าสีขาวร้องปฏิเสธคำของถังจือ
มันเป็นหมาป่าพ่อบ้าน ถึงกลัวตายรักชีวิต แต่เพื่อให้ไม่ถูกงดผลไม้วิเศษแล้ว…เพ้ย เพื่อภารกิจและหน้าที่ มันไม่มีทางทอดทิ้งถังจือแน่
“ถังจือ เจ้าไม่ต้องทำเรื่องที่ไม่มีทางสำเร็จได้แล้ว ของที่ข้าถังซานต้องตา หนีไปไม่ได้แน่” ถังซานหัวเราะเยอะ “สัตว์วิเศษระดับสามตัวอื่นๆ ล้วนเป็นชั้นต่ำ ลูกชายข้าไม่ต้องการ แต่คนใต้บัญชาของข้ายังไม่มีสัตว์วิเศษที่เป็นพาหนะได้ ของพวกนี้ถือเป็นรางวัลพวกเขาก็แล้วกัน”
คำพูดประโยคเดียวกำหนดชะตาชีวิตของสัตว์วิเศษได้!
สีหน้าถังจือไม่น่ามองขึ้นทุกที นางไม่เกี่ยวข้องอันใดกับตระกูลถังแล้ว คนพวกนี้ยังหน้าด้านไปปล่อยนาง
“ถังซาน ตระกูลถังของเจ้ารู้จักแต่แย่งชิงของคนอื่นเช่นนี้หรือ แย่งชิงสัตว์วิเศษของผู้อื่นเยี่ยงนี้” ถังจือกัดฟัน “อีกอย่าง ในโลกสันโดษมีกฎกำหนดไว้ พวกเจ้าห้ามลงมือกับคนในโลกปุถุชน จุดนี้เจ้าคงไม่ได้ลืมสินะ”
ถังซานยิ้มเย็น “ในร่างเจ้ามีเลือดของตระกูลถังเรา กลับไม่มอบของที่มีให้กับตระกูลถัง แอบซ่อนไว้ส่วนตัว ก็มีความผิดอยู่แล้ว ข้าเอาของของตระกูลถังกลับไปผิดตรงไหน”
“เจ้าลืมไปแล้วหรือข้าถูกขับออกจากตระกูลแล้ว!”
“เช่นนั้นแล้วจะทำไม ถึงเวลานั้นข้าก็จะบอกว่าเจ้าคือคนตระกูลถัง ใครจะกล้าขวางตระกูลถังสั่งสอนคนของตัวเองกัน” ถังซานยืนกรานหนักแน่น
เดินเข้าประชิดถังจือทีละก้าวๆ
ถังจือในยามนี้ไม่ทางถอยอีกแล้ว
เบื้องหลังของนาง คือสหายร่วมศึกที่ฝ่าฟันความลำบากมากับนาง
“สัตว์วิเศษพวกนี้ หาใช่ของของข้า เจ้าจะทำอะไรกับข้าก็ได้ แต่คนอื่นๆ เจ้าห้ามแตะต้อง!”
ถังซานกวาดตามองถังจืออย่างเย็นชา รอยยิ้มประชดประชันยิ่งมากขึ้นทุกที
ความจริงเขารู้แต่แรกแล้วว่า หมาป่าสีขาวตัวนั้นทำสัญญาไว้กับผู้อื่นอยู่ก่อน พลังสัญญานั้นหาใช่ของถังจือ แต่ไม่เป็นไร เขาย่อมมีวิธีขจัดพลังสัญญานั้น
เมื่อไม่มีพลังสัญญาผูกมัด สัตว์วิเศษตัวนี้ย่อมเป็นของลูกชายเขา
“ถังจือ ข้าไม่สนว่าพวกเขามีฐานะอะไรในโลกปุถุชน แต่ข้ามองออก คนกลุ่มนี้คือผู้ใต้บัญชาของเจ้า เมื่อมีความเกี่ยวข้องกับเจ้าเช่นนี้ ข้าก็มีคุณสมบัติลงมือกับเจ้า” ถังซานยกมือขึ้นมา “สัตว์วิเศษพวกนั้น ก็เป็นของตระกูลถังเช่นกัน!”
ตู้ม!
พละกำลังขุมหนึ่งพุ่งเข้าใส่ถังจือ
โครม!
เสียงดังสนั่น ร่างกายถังจือถดถอยไปหลายก้าว หลังกระแทกเข้ากับต้นไม้โบราณด้านหลัง
รสคาวเลือดจุกอยู่ที่ลำคอ นางกระอักเลือดออกมาทว่าฝืนกล้ำกลืนลงไป
ต่อหน้าคนตระกูลถัง นางยอมตาย แต่ไม่ยอมแพ้
ถังจือยกกระบี่ขึ้น
การหนีเอาชีวิตรอดตลอดหลายวันที่ทำเอานางใช้พลังไปจนหมดสิ้นแล้ว กระทั่งมือที่กุมกระบี่ยังสั่น
แต่นางยังคงจับด้ามกระบี่แน่น ไอกระบี่คมกริบเย็นยะเยือกแผ่พุ่งสู่ถังซาน
“เมื่อยี่สิบปีก่อน ไม่มีใคยินยอมฟังคำพูดของข้า ทุกคนผลักความผิดมาให้ข้า ทั้งๆ ที่ข้าบาดเจ็บสาหัสแล้วแท้ๆ ยังโยนข้าทิ้งออกจากตระกูล ให้ข้าตกตายไปตามยถากรรม!” ถังจือหัวเราะเบาๆ “ข้าถังจือ ไม่เคยทำเรื่องผิดต่อตระกูลถัง แต่ไม่มีคนเชื่อข้า…”
“เมื่อก่อนเป็นเช่นนี้ วันนี้ก็ยังเป็นเช่นนี้อีก พวกเจ้าว่าข้าเป็นศิษย์ทรยศตระกูลถัง เช่นนั้นข้าจะทรยศตระกูลถังอย่างแท้จริง เวลานี้หาใช่ตระกูลถังไม่ต้องการข้าแล้ว แต่เป็นข้าที่ไม่ต้องตระกูลถัง!”
………………