ตอนที่ 241 อ่อนแอน่าสงสารทั้งน้อยเนื้อต่ำใจ (3)
คนกลุ่มนี้ต้องตกตายทั้งหมด!
ฆ่าคนของเขา เท่ากับตบหน้าเขา ถังซานไม่มีทางทนได้!
เดิมทีหมาป่าสีขาวกำลังได้ใจ พลันเห็นถังซานพุ่งเข้ามาด้วยโทสะ หัวใจมันสั่นไหว
จบกัน เจ้านี่โมโหแล้วจริงๆ !
อันที่จริงมันกลัวตายมาก…
ด้วยเหตุนี้ หมาป่าสีขาวดีดตัวขึ้นมาด้วยท่าปลาหลีฮื้อ[1]กระโดดพ้นน้ำขึ้นมาอยู่ในท่าเตรียมพร้อม มันไม่มองชายวัยกลางคนด้านหลังสักแวบ
“โบร๋ว โบร๋ว โบร๋ว”
เจ้าแน่จริงก็ตามข้ามาเถอะ เจ้าสารเลว!
“เจ้าหมาป่าหน้าตาย แน่จริงก็อย่าหนี!” ถังซานคำราม
แต่คนของเขาใกล้ถูกถังจือสังหารเรียบเข้าไปทุกที เขาจนปัญญาไล่ตามหมาป่าสีขาวไปอีก ได้แต่นึกเสียใจ หลังจากฆ่าถังจือแล้วก็เตรียมจะไปคิดบัญชีกับหมาป่าสีขาว
เจ้าหมาป่าสีขาวเพิ่งทะลุระดับสี่ ไม่รู้ว่าทำไมความเร็วถึงไวปานนี้ หากเขาไล่ตามทัน ก็ต้องใช้เวลาหลายนาที
เวลาหลายนาทีก็มากพอที่จะเข่นฆ่าคนของถังจือทั้งหมดได้แล้ว
ถังซานพุ่งเข้าจู่โจมถังจือ
ใครจะรู้ว่าถังจือก็ก้าวเท้าหนีเช่นกัน
นางหนีแล้ว ทิ้งคนของทัพเลือดเหล็กโดยไม่ใส่ใจ
คนที่หนีได้ก็มีแค่ถังจือเท่านั้น คนของทัพเลือดเหล็กคนอื่นๆ ไม่มีกำลังฝ่าวงล้อมไปได้
ดังนั้น…
ถังซานไล่ตามถังจือไปโดยไม่คิดเลยด้วยซ้ำ
แต่ขณะที่เขาไล่ตามถังจือไปนั้น ด้านหลังเกิดเสียงร้องโหยหวน
ถังซานรีบร้อนหันกลับไป พลันเห็นหมาป่าสีขาวยืนสง่างามเลียเลือดที่เปรอะร่าง ยืนอยู่หน้าศพคนตระกูลถัง ใช้สายตาดูแคลนมองมัน
สายตาแบบนั้นคล้ายกับกำลังมองคนโง่
หมาป่าสีขาวในยามนี้เป็นสัตว์วิเศษระดับสี่ หากเป็นเมื่อก่อน มันกับถังจือไม่อาจใช้วิธีนี้ปั่นหัวถังซานได้
คนใต้บัญชาของถังซานก็มีผู้ฝึกตบะระดับเจินอู่ มีแต่ทะลวงถึงระดับสี่เท่านั้น มันถึงเข่นฆ่าคนพวกนี้ได้อย่างไม่กินแรง
ในขณะที่ถังซานตะลึงงัน ถังจือก็วิ่งออกมาห่างไปไม่กี่จ้าง[2]เท่านั้น
เพลิงโทสะของเขาคุกรุ่นขึ้น คำรามด้วยความเดือดดาล ไม่สนใจสิ่งใดวิ่งเข้าใส่หมาป่าสีขาว
ส่วนเจ้าหมาป่าสีขาว หลังจากกัดคนของตระกูลถังตายไปหลายคนก็วิ่งหนีไปเบื้องหน้าอย่างรวดเร็ว
ครั้งนี้ถังซานไม่หยุด จนกระทั่งไล่ตะบึงตามถึงเบื้องหลังหมาป่า
เทียบกับถังจือแล้ว เขาในเวลานี้อยากสังหาร เจ้าหมาป่าที่กล้ามองดูถูกเขามากกว่า!
“กรรซ์ กรรซ์ กรรซ์!”
หมาป่าสีขาวหันกลับไปมอง พลันตกใจเสียขวัญกระเจิดกระเจิง
เจ้าคนนี้บ้าไปแล้วหรืออย่างไร เขาไม่เห็นหรือว่าถังจือกลับไปแล้ว ไม่เห็นว่าถังจือกำลังฆ่าคนของตระกูลถังหรือ
นี่ต่างกับที่มันคิดคำนวณเอาไว้
ไอ้หยา มารดามันเถอะ หมาป่าอย่างข้าตกใจแทบแย่แล้ว ใครก็ได้ช่วยด้วย!
ไม่รู้เพราะสวรรค์ได้ยินเสียงร้องขอของเจ้าหมาป่าหรือไม่ ทั้งไม่รู้ว่าเจ้าหมาป่าแสร้งเป็นสุนัขมากเกินไปหรือไม่ กระทั่งสวรรค์ยังสงสารมัน
ในขณะที่เจ้าหมาป่าสีขาวถูกไล่ตะบึง ถังซานฟาดฝ่ามือใส่มัน พลังงานสายหนึ่งพุ่งเข้ามาจากทิศทางไม่ไกลออกไปอย่างกะทันหัน เสียงตู้มดังสนั่น กระแทกถูกถังซาน พละกำลังเข้มแข็งก่อกระแสลมคลั่งขึ้นมารอบกาย
ขณะที่ขุมพลังของถังซานประชิดบีบคั้นเข้ามา ในที่สุดท้ายหมาป่าก็ได้รับความช่วยเหลือ สายตามันเห็นชายหนุ่มชุดสีครามที่อยู่กลางกระแสลมอ่อน
บนในหน้าชายหนุ่มนั้นมีบาดแผลดึงดูดสายตา
แต่ร่างที่ยืนอยู่ข้างชายหนุ่มนั่นก็คือเงาร่างที่เจ้าหมาป่าสีขาวเฝ้าคะนึงหาทุกคืนวัน…
มันร้องเรียก ร่างหมาป่าสีขาวพุ่งทะยานเข้าหาเฟิงหรูชิง
ยากนักที่เฟิงหรูชิงจะไม่เตะเจ้าหมาป่าออก กลับรับมันเข้าสู่อ้อมกอด
ผลลัพธ์กลับร้ายแรงเสียยิ่งกว่าเดิม
เฟิงหรูชิงลืมไปแล้วว่าตัวนางลดไขมันไปจำนวนมาก ยากจะใช้ร่างกายอวบใหญ่ของตัวเองรับเจ้าหมาป่าสีขาวได้ดังเดิมอีก จึงถูกมันกระแทกถอยหลังไปสองสามก้าว ล้มก้นกระแทกพื้น กระดูกถูกกระแทกจนเคลื่อน
เจ้าหมาป่าสีขาวดันไม่รู้ความ เลียหน้าเฟิงหรูชิงอีก น้ำตาไหลเอ่อล้น
ดูอ่อนแอน่าสงสารทั้งน้อยเนื้อต่ำใจ
………………………….
ตอนที่ 242 บอกให้เจ้าหุบปาก (1)
เดิมทีเฟิงหรูชิงยังรักสงสารหมาป่าหิมะ ทว่าเมื่อถูกมันกระแทกล้ม พลันเปลี่ยนเป็นโทสะ
“หักผลไม้วิเศษเจ้าหนึ่งวัน!”
หมาป่าสีขาวตะลึงงันเหมือนถูกฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ
มันไม่เข้าใจว่าตัวเองทำอะไรผิด เจ้านายถึงหักผลไม้วิเศษมันหนึ่งวัน
ยังดี ยังดีที่มันแอบซ่อนผลไม้วิเศษไว้อยู่บ้าง เพื่อใช้เวลาแบบนี้โดยเฉพาะ
“พวกเจ้าคือใคร” ถังซานหน้าขรึมลง สายตาเขาจับอยู่ที่ใบหน้าฉินเฉิน
ในสายตาเขา ในบรรดาคนทั้งหมดนี้ ก็มีเจ้าหนุ่มนี่…ที่ทำให้เขารู้สึกอันตราย
เฟิงหรูชิงปรายตามองหมาป่าสีขาว เป็นสัญญาให้มันไปหมอบอยู่ด้านข้าง
หมาป่าสีขาวสะบัดก้นเดินไปข้างหนึ่ง หมอบลงใต้ต้นไม้ราวกับสุนัขเลี้ยง หางส่ายสะบัดไปมา ทั้งเชื่องและน่ารัก
ถังซาน “…”
เมื่อครู่เจ้าหมาป่าออดอ้อนอย่างนั้นหรือ ก่อนหน้ามันยังอำมหิตเล่ห์ร้ายอยู่เลยมิใช่หรือไง ไฉนเพียงพริบตา หมาป่าสีขาวที่ผยองโอหัง เปลี่ยนเป็นสุนัขไปเสียแล้ว
ซ้ำยังออดอ้อนทำตัวน่ารักด้วย
ไร้ยางอายยิ่งนัก
“พวกเจ้าเป็นใครกันแน่”
ครั้นไม่เห็นใครตอบ ถังซานแววตาดุดันกัดฟันถาม
เฟิงหรูชิงทอดสายตามองใบหน้าซีดเซียวของถังจือ
มุมปากของนางเลอะเลือด รอยเลือดนั้นยังไม่แห้ง ทว่าบาดสายตานัก
นางยังไม่ตอบคำถามถังซาน เสื้อสีแดงพัดวูบตกลงเบื้องหน้าถังจือ
ถังจือมองใบหน้าทั้งแปลกหน้าทั้งคุ้นเคยด้วยความตะลึง หน้านิ่งค้างไปในชั่วขณะ
“ท่านคือผู้นั้น”
อัดอั้นอยู่นาน นางค่อยพ่นคำพูดไม่กี่คำออกมา
ไม่พบกันแค่สองเดือน เฟิงหรูชิงเปลี่ยนแปลงมากไปนัก นางจึงจำไม่ได้ในชั่วแวบแรก
เครื่องหน้านี้ ลมหายใจนี้ทำให้นางรู้สึกคุ้นเคยอย่างแปลกประหลาด
นางมองปฏิกิริยาของหมาป่าสีขาว ความรู้สึกค่อยๆ ปรากฏในใจ แต่นางยังรู้สึกเหลือเชื่อ ไม่อยากเชื่อ
“เจ้าบาดเจ็บอย่าเพิ่งพูด” เฟิงหรูชิงมุ่นคิ้ว แววตาสงสาร นางสั่งให้ฝูเฉินส่งผลไม้สีแดงเลือดออกมาจากมิติเวลา ส่งให้กับถังจือ “กินมันซะ”
ปัง!
เสียงอันคุ้นเคยเปรียบเสมือนสายฟ้าฟาดส่งเสียงดังในสมองถังจือ
ห้วงความคิดของนางขาวโพลน มองสาวน้อยตรงหน้าอย่างตะลึงงัน
หากแค่ใบหน้า นางไม่มีทางจำเฟิงหรูชิงได้ในชั่วขณะ แต่เสียงของอีกฝ่ายฝังแน่นอยู่ในสมองนางมานานแล้ว ไม่มีวันลืมได้เด็ดขาด
ดังนั้นเสี้ยวนาทีที่เฟิงหรูชิงเอ่ยปาก นางก็คาดเดาได้ ได้หลักฐานพิสูจน์แล้ว
“องค์หญิง!”
องค์หญิง!
สาวน้อยที่ชวนให้คนแววตาวาวโรจน์ตรงหน้าคือนายของพวกนางเฟิงหรูชิง!
คนทั้งหมดของทัพเลือดเหล็กไม่อยากเชื่อสายตา ไม่พบกันสั้นๆ แค่สองเดือน ไฉนองค์หญิงถึงผ่ายผอมเพียงนี้แล้ว
ไม่สิ นางยังอวบกว่าคนทั่วไปอยู่บ้าง แต่เทียบกับนางในตอนแรก นับว่าผอมลงไปมากจริงๆ ถึงขั้นชวนให้คนตื่นตะลึง!
ถังจือในยามนี้ยังอยู่ในความตกใจ นางอื้ออึ้งไม่ได้สติอยู่นาน
เฟิงหรูชิงไม่อยากให้เสียงาน นางยื่นผลไม้สีแดงไปถึงริมฝีปากถังจือ
ผลไม้นั้นเล็กมาก มีขนาดเท่าเม็ดองุ่นเท่านั้นเอง ถูกนางดันเข้าปากถังจืออย่างง่ายดาย
ถังจือตระหนักได้กัดคำหนึ่ง น้ำผลไม้รสหวานไหลทะลักในปากนำพากลิ่นอายความวิเศษหนาแน่น ทำให้บาดแผลบริเวณอกของนางฟื้นฟูขึ้นไม่น้อย
นี่คือ…ยาวิเศษหรือ
มีแต่ยาวิเศษเท่านั้นที่สร้างผลลัพธ์ที่ดีเลิศเช่นนี้ได้
แววตาไม่ใส่สิ่งใดของถังซานในตอนแรก เปลี่ยนไปเป็นตกตะลึงเมื่อเห็นเฟิงหรูชิงควักผลไม้ออกมา สูดลมหายใจด้วยความตื่นเต้น “นี่…คือผลไป๋เฉากั่วระดับสามหรือ”
……………………..
[1] ปลาหลีฮื้อคือปลาที่มีถิ่นกำเนิดในแม่น้ำแยงซี เคยเรียกว่าปลาไน ปลาตะเพียน หรือปลาคาร์ป
[2] 1 จ้างเท่ากับ 3.33 เมตร