ตอนที่ 184 เขาจะสอนเธอให้ดีแน่นอน
เยี่ยม อันโหรวเธอสอนลูกแบบนี้ งั้นเขาจะสอนเธอให้ดีแน่นอน
เนื่องจากความมุ่งมั่นของจิ่งเป่ยเฉิน พวกเขาจึงนั่งรถกลับไปด้วยกัน เพราะตอนที่เดินทางมานั้นเรียกรถแท็กซี่มา ดังนั้นเป็นเกียรติของเสี่ยวหยางที่ขับรถโดยมีจิ่งเป่ยเฉินนั่งอยู่ด้านข้าง
จิ่งเป่ยเฉินดูไม่มีความสุขตลอดทาง มือของเสี่ยวหยางสั่นอยู่ตลอด แม้ตอนนี้บิ๊กบอสจะมีมนุษยธรรมมากกว่าเมื่อก่อน แต่เขาก็ไม่ต้องการให้บิ๊กบอสมานั่งด้านข้างแบบนี้！
ความกดดันมหาศาล！
“เสี่ยวหยาง ถ้านายห่อไหล่และทำตาตกอีก พรุ่งนี้ไปแผนกบุคคลรับเงินเดือน!”
เสี่ยวหยางนั่งตัวตรงขึ้นมาทันทีและไม่ทำท่าห่อไหล่หรือหนังตาตกอีก เขาแทบอยากจะเบิกตากว้างเหมือนวัวตัวใหญ่เลยทีเดียว!
ภายในรถที่เงียบสงัด ทันใดนั้นเสียงหน่วนหน่วนก็ดังขึ้น “แม่จ๋า เมื่อก่อนแด๊ดดี้ต้องการเราหรือเปล่า? ทำไมถึงมาเจอตอนนี้คะ! ทำไมแม่จ๋าไม่บอกหน่วนหน่วนเลยว่าคุณลุงจิ่งคือพ่อจ๋า แล้วทำไมพ่อจ๋ากับหนูหน้าตาไม่เหมือนกันเลยคะ?”
เธอรู้อยู่แล้วว่าต้องโดนถามคำถามนี้!
“จิ่งเป่ยเฉิน ลูกถามคุณว่าทำไมถึงหนีพวกเราสามคนไป?” เธอตัดสินใจโยนคำถามนี้ให้กับเขา
จิ่งเป่ยเฉินหันหน้าไปมองดวงตาและผมสีบลอนด์ของหน่วนหน่วน ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “มีวันหนึ่งที่แม่จ๋าของหนูอารมณ์ไม่ดี คืนนั้นแด๊ดดี้เลยนอนกับแม่จ๋า แม่จ๋าก็อารมณ์ดีและมีความสุขขึ้นมาทันที เลยพาพวกหนูไปอยู่ต่างประเทศ”
มีความสุขขึ้นมา? แล้วก็บินไปต่างประเทศ?
เธอกัดฟันของเธอเบา ๆ มองไปที่ใบหน้าของเขาที่กำลังยิ้มหัวเราะ “อธิบายได้ยอดเยี่ยมจริง ๆ เลยนะ!”
“ฉันพูดความจริง หรือว่าเธอไม่ดีใจที่ได้บินไปต่างประเทศ?” จิ่งเป่ยเฉินเลื่อนสายตาจากหน่วนหน่วนไปมองหน้าเธอ ท่าทางที่ดูโกรธนั้นดูน่ารักมาก!
คำพูดของเขาฟังแล้วดูคลุมเครือเกินไป ถ้าเธอยอมรับว่ามันแปลกที่คืนนั้นถูกวางยา นอกจากความรู้สึกเจ็บปวดก็จำความรู้สึกอื่น ๆ ไม่ได้อีก
“ยังตอบคำถามไม่หมดนะ” เธอเพิกเฉยต่อคำถามของเขา ลูก ๆ ยังไม่รู้เรื่อง ไม่ควรคุยต่อหน้าลูก ๆ ตอนนี้
“หน่วนหน่วน คุณย่าของแด๊ดดี้หน้าตาเหมือนกับหนูเลย นี่เป็นมรดกตกทอดของคุณย่า ไม่สวยเหรอคะ?” เขาสงสัยว่าเธอนั้นเข้าใจคำว่ามรดกหรือไม่
“คุณย่าเหมือนหนูเหรอคะ? ไปเจอคุณย่าได้ไหมคะ?” อันหน่วนเอียงคอมองเขา ดวงตากลมโตสีฟ้าของเธอดูน่ารักมาก
จิ่งเป่ยเฉินส่ายหน้าและพูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “คงไม่ได้หรอก คุณย่าของหนูจากไปไกลแสนไกล กลับมาไม่ได้อีกแล้ว”
“อ๋อ!” หน่วนหน่วนเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร
ภายในรถกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง จิ่งเป่ยเฉินหันหน้ากลับไปมองดูถนนด้านหน้า อันโหรวเองก็หันไปมองหยางหยางที่ไม่พูดอะไรสักคำ ค่อยชวนเขาคุยภายหลังก็แล้วกัน คงไม่อยากคุยต่อหน้าเขา
ทันทีที่ถึงบ้านหลินจือเซี๋ยว หยางหยางและหน่วนหน่วนก็ลงจากรถอย่างไม่รอช้า แต่พวกเขายังไม่ถึงประตู หลินจือเซี๋ยวก็ลงมาเปิดประตูรอไว้อยู่แล้ว
เธอมองไปที่จิ่งเป่ยเฉินที่ถือตุ๊กตาหมีด้วยมือข้างซ้ายและถือรถของเล่นด้วยมือข้างขวา หากหน่วนหน่วนไม่ตะโกนเรียกเธอ เธอก็ยังคงตกตะลึงกับสิ่งที่เห็นต่อไป คงได้อับอายต่อหน้าบิ๊กบอสแน่ ๆ
“ประธานจิ่ง!” หลินจือเซี๋ยวตะโกนต้อนรับด้วยความเคารพ
“อืม” จิ่งเป่ยเฉินตอบรับเบา ๆ เขาเดินผ่านเธอเข้าไปในบ้านโดยไม่เหลียวมองเธอ
อันโหรวที่อยู่ด้านหลังเห็นหลินจือเซี๋ยวก็แทบอยากจะถลกหนังตาเธอออก!
“โหรวโหรว นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?” ก่อนหน้านั้นเธอได้ยินเสียงจิ่งเป่ยเฉิน แต่ก็ยังไม่แน่ใจ ตอนนี้กลับมาที่บ้านด้วยกันแบบนี้ เธอไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลย！
อันโหรวเหลือบไปมองด้านในก็เห็นหน่วนหน่วนกำลังนำทางจิ่งเป่ยเฉินที่อุ้มตุ๊กตาหมีของเธอเข้าไปในห้อง เป็นภาพที่ดูแล้วอบอุ่นหัวใจเป็นอย่างมาก ความกระวนกระวายใจของเธอตอนนี้กลับมีแต่ความสุข ไม่สนใจเรื่องอื่น
“พวกเราเข้าไปข้างในกันก่อนเถอะ” เธอเดินนำหน้าเข้าไป หลินจือเซี๋ยวรีบเดินตามหลังเข้าไปทันทีด้วยความสงสัย แต่เมื่อคิดได้ว่าจิ่งเป่ยเฉินอยู่ที่นี่ เธอจึงตัดสินใจที่จะเงียบและไม่พูดอะไรออกมา
ตอนนี้จิ่งเป่ยเฉินน่าจะอยู่ชั้นสองของบ้าน เธอรีบลากตัวอันโหรวมานั่งที่โซฟา มือขวาแตะโดนนิ้วของเธอโดยไม่ตั้งใจ “โหรวโหรว บิ๊กบอสขอเธอแต่งงานแล้วงั้นเหรอ?”
“พวกเราแต่งงานกันแล้ว” เธอขยับแหวนที่อยู่นิ้วนางพลางยิ้มเบา ๆ เผยรอยยิ้มที่ดูสวยงาม ก่อนจะกระซิบที่ข้างหูของเธอด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ฉันถูกบังคับ สู้เขาไม่ได้”
“พอเถอะอันอีหาน ประธานจิ่งหล่อขนาดนั้น หนำซ้ำยังดีกับเธอขนาดนี้ ให้ลูกแฝดที่น่ารักถึงสองคนอีกด้วย ความจริงเธอดีใจสิไม่ว่า!” เธอมีความสุขจริง ๆ โหรวโหรวเลี้ยงลูกคนเดียว เธอลำบากมามากพอแล้ว
ในที่สุดก็มีคนแบกภาระไปกับเธอสักที และคนนั้นก็คือบิ๊กบอส！
“มีความสุขมาก มีความสุขจนแทบจะบินได้เลย” เธอตอบพร้อมยิ้มเยาะเย้ยและลุกขึ้นจากโซฟาไปหยิบแก้วขึ้นมารินน้ำ “หลินจือเซี๋ยว บิ๊กบอสมาถึงบ้านไม่คิดจะรินน้ำให้หน่อยเหรอ พรุ่งนี้อยากโดนไล่ออกหรือยังไง?”
“กลัวที่ไหนกัน！ มีเธออยู่ทั้งคน！ ท่านประธาน！” หลินจือเซี๋ยวนั่งบนโซฟาเอนหลังพิงอย่างสบาย และเหลือบไปมองหยางหยางที่กำลังนั่งเล่น iPad “ใช่ไหมหยางหยาง หลังจากนี้น้าจือเซี๋ยวไม่ต้องกังวลว่าจะถูกไล่ออกอีกต่อไป!”
“ก็ไม่แน่เสมอไป แต่งงานได้ก็หย่าร้างกันได้” หยางหยางตอบอย่างเย็นชาโดยไม่เงยหน้ามามอง
หลินจือเซี๋ยวกลืนน้ำลาย ทำไมหยางหยางถึงคล้ายกับบิ๊กบอสได้มากขนาดนี้?
แม้บิ๊กบอสของเราจะไม่ได้ถูกชะตาและเป็นที่รักของทุกคน แต่หน้าตาที่ดูคล้ายกันก็ไม่ได้น่ารำคาญอย่างแน่นอน เขาเป็นดอกไม้ที่ดึงดูดผึ้งและผีเสื้อได้อย่างดี！
หยางหยางไม่ชอบพ่อผู้ให้กำเนิดของตนเลยจริง ๆ！
อันโหรวรับรู้ถึงสายตาของเธอ จึงได้แต่ส่ายหน้า แต่จะโทษเขาก็ไม่ได้ หากคืนนั้นหยางหยางไม่เห็นเขาอยู่กับลูซี่ ความประทับใจครั้งแรกก็คงไม่แย่แบบนี้
หลินจือเซี๋ยวเด้งตัวออกจากโซฟาทันที เธอเอนตัวไปตรงหน้าอันโหรว “หรือว่าคืนนี้จะมีอะไรเกิดขึ้น?”
“ไม่มีสักหน่อย และพวกเราก็จะยังคงรบกวนเธออยู่ที่นี่ก่อน ตอนนี้ฉันกับจิ่งเป่ยเฉินยังอยู่ด้วยกันไม่ได้ พวกเราไม่ได้เปิดตัวต่อสาธารณะ ดังนั้นคุณนายหลินโปรดเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ห้ามเปิดเผยแม้แต่คำเดียวเป็นอันขาด เข้าใจไหม?” ในมือเธอถือกาน้ำร้อนอยู่ เดิมจะรินให้จิ่งเป่ยเฉินแต่เขายังไม่ลงมา เธอจึงดื่มซะเอง
“แต่งงานแล้วก็ไม่เหมือนเดิม กล้าเรียกขนาดนี้!” หลินจือเซี๋ยวยกนิ้วชื่นชมเธอด้วยความจริงใจ
อันโหรวดื่มน้ำและพูดอย่างช้า ๆ “เมื่อก่อนฉันก็เรียกเขาแบบนี้ แต่พรุ่งนี้ฉันจะกลับไปเป็นแบบเดิม”
หลินจือเซี๋ยวได้ยินเสียงฝีเท้าที่กำลังลงมาจากด้านบน “งั้นฉันพาหยางหยางไปอาบน้ำนอนก่อนแล้วกัน!”
เธอพูดจบก็เดินไปที่โซฟาและอุ้มหยางหยางออกไปจากห้องนั่งเล่นทันที