บทที่ 127
จี้หยก
“ทุกอย่างตามที่ข้าต้องการงั้นหรือ! หรือถ้าเจ้าต้องการที่จะตอบแทนข้าจริง ๆ ก็มอบของบางสิ่งให้ข้าเถอะ”
หลินเว่ยยักไหล่และพูดด้วยท่าทางเย็นชา
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย คนในตระกูลหมิงหลายคนต่างก็มองหน้ากัน จากนั้นหมิงจิ้งก็ตบหน้าอกของเขา แล้วพูดขึ้นว่า “โอ้…มันคืออะไร…ตราบเท่าที่เราสามารถมอบให้ได้ เราจะมอบให้”
“ข้าต้องการแผนที่ของหอคอยวิญญาณจักรพรรดิ เจ้ามีหรือไม่? ถ้ามี ได้โปรดคัดลอกให้ข้าสักชุดได้หรือไม่?” หลินเว่ยจับจ้องไปที่หมิงจิ้ง และถามอย่างคาดหวัง
“เอ๊ะ?” เมื่อได้ยินสิ่งที่หลินเว่ยร้องขอ สมาชิกหลายคนในตระกูลหมิง ต่างก็แสดงความประหลาดใจ และมองไปที่หลินเว่ย ด้วยความแปลกประหลาดในดวงตาของพวกเขา
“แผนที่นี้ล้ำค่ามากอย่างนั้นหรือ? ถ้ามอบให้ไม่ได้ก็ไม่เป็นอันใด” เมื่อหลินเว่ยเห็นว่ามีคนหลายคน ได้ยินสิ่งที่เขาต้องการก็มองดูหลินเว่ยแปลก ๆ เขาคิดว่าอีกฝ่ายไม่อยากมอบให้ เขาจึงพูดอย่างรีบร้อน
“ไม่…ไม่! เจ้ากำลังเข้าใจผิด….พวกเราแค่ประหลาดใจกับสิ่งที่เจ้าร้องขอ เราคิดว่าเจ้าต้องการขอสมบัติบางอย่าง แต่เราไม่ได้คาดหวังว่า เจ้าต้องการแผนที่ของหอวิญญาณจักรพรรดิ ความจริงแล้ว เราสามารถใช้คะแนนสะสมเพื่อแลกแผนที่มาได้ ตราบใดที่ที่เข้าไปในหอวิญญาณของจักรพรรดิ ก็จะได้รับแผนที่ติดตัว แต่มีสิ่งหนึ่งที่จำกัดการใช้งาน
คือไม่สามารถคัดลอกได้ ทำได้เพียงใช้คะแนนการสะสมเพื่อแลกแผนที่ได้เพียงเท่านั้น ”
เมื่อเห็นว่าหลินเว่ยเข้าใจเขาผิดไป หมิงจิ้งก็รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังเข้าใจผิด เขาจึงรีบอธิบาย ท้ายที่สุดแล้ว ท่าทีการแสดงออกของพวกเขา เป็นเรื่องง่ายมากที่จะเข้าใจผิด
“เป็นเช่นนั้น…ก็ช่างมันเถอะ” เมื่อได้ยินคำอธิบายของ หมิงจิ้ง หลินเว่ยก็รู้สึกโล่งใจเล็กน้อย
“ไม่ต้องห่วง! สิ่งที่ข้าหมายความคือ คัดลอกไม่ได้ แต่สามารถส่งมอบให้ได้! แต่เดิมพวกข้าทั้งห้าคน ก็ต้องออกไปจากที่นี่อยู่ดี แม้ว่าข้าจะมอบแผนที่ทั้งหมดกับเจ้า แต่ก็ไม่เป็นไร แต่ว่าแผนที่ของเจ้าเองก็มีเป็นจำนวนมาก “เมื่อเห็นใบหน้าของ หลินเว่ยที่มีร่องรอยของความผิดหวัง หมิงจิ้งก็รีบพูดอย่างรีบร้อน
“ตัวข้านั้นมีแผนที่มากมายงั้นหรือ?” เมื่อได้ยินคำพูดของหมิงจิ้ง หลินเว่ยก็ตกตะลึงขมวดคิ้ว และครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เอื้อมมือไปหยิบกระเป๋ามิติออกจากแขน ด้วยท่าทีการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วของเขา
หยกชิ้นหนึ่งปรากฏขึ้นในมือของเขา หลังจากสำรวจด้วยจิตสำนึก ทันใดนั้นหลินเว่ยก็พบว่านี่คือแผนที่ของชั้นหนึ่งถึงชั้นสามของหอวิญญาณจักรพรรดิ ”
หลังจากถอนตัวออกจากจิตสำนึก หลินเว่ยก็หยิบกระเป๋ามิติและชิ้นส่วนหยกมากกว่า 20 ชิ้นที่เขาได้มาจากนักศิลปะการต่อสู้เหล่านั้น ปรากฏขึ้นในมือของหลินเว่ยทันที หลังจากที่เขาสำรวจทีละชิ้น ก็ขมวดคิ้วแน่นโดยไม่มีวี่แววว่าจะคลายลง
“มีอะไรผิดปกติกับแผนที่เหล่านี้หรือ?” เมื่อเห็นหลินเว่ยขมวดคิ้ว หมิงจิ้งรู้สึกไม่สบายใจ เขาจึงถามด้วยความสงสัย
เมื่อได้ยินคำถามของหมิงจิ้ง หลินเว่ยก็เงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยและถามว่า เหตุใดแผนที่ของคนเหล่านี้ จึงมีเพียงแค่สามชั้น เจ้ามีแผนที่ของชั้นสี่บ้างหรือไม่?”
“อา! เรายังไม่มีแผนที่ของชั้นสี่ เนื่องจากแผนที่ของชั้นสี่ จะพบได้เมื่อลึกเข้าไปในลานชั้นใน และแม้ว่าจะมีแผนที่แต่ก็ไร้ประโยชน์ กล่าวกันว่าชั้นสี่เป็นชั้นต้องห้าม ต้องใช้กุญแจพิเศษในการเปิด “แม้ว่าจะแปลกใจ สาเหตุของการสอบถามถึงชั้นที่สี่ของหอคอยวิญญาณจักรพรรดิของหลินเว่ย แต่สำหรับพวกของ หมิงจิ้ง เพียงแค่เข้าไปยังชั้นสองของหอคอยวิญญาณจักรพรรดิก็เพียงพอแล้ว ท้ายที่สุดการฝึกฝนหลักของพวกเขาคือพลังปราณ
อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขาคิดว่า หลินเว่ยเป็นปรมาจารย์จิตวิญญาณ เขาจึงไม่สงสัย ดังนั้นจึงพูดทุกอย่างที่เขารู้ให้ หลินเว่ยฟัง
“หากเป็นเช่นนั้น ข้าขอตัวก่อน” หลังจากได้แผนที่ตามที่หลินเว่ยต้องการ หลินเว่ยก็ไม่สนใจที่จะสนทนากับหมิงจิ้งอีกต่อไป หลังจากนั้น เขาก็เดินออกมา เลี้ยวซ้าย โดยไร้ซึ่งความลังเลใด ๆ
“เจ้าจะไปแล้วหรือ?” เมื่อหลินเว่ยจากไปอย่างเรียบง่าย หลายคนในตระกูลหมิงตกตะลึง ดวงตากลมโตจ้องมอง และมีใบหน้าที่ดูสับสน
หลังจากแยกตัวจากตระกูลหมิง หลินเว่ยก็รีบไปยังใจกลางของค่ายกลตามแผนที่ ค่ายกลเคลื่อนย้ายและส่งหลินเว่ยออกไป
หลังจากผ่านไประยะหนึ่ง ใบหน้าของหลินเว่ยก็ขยับ เขาเอื้อมมือไปหยิบป้ายหยกประจำตัวออกจากแขนเสื้อ หลังจากดูอย่างรอบคอบแล้ว เขาพบว่าจำนวนคะแนนสะสมที่บันทึกไว้ ลดลงอย่างกะทันหัน ประมาณเจ็ดหรือแปดแต้ม
ทันใดนั้นเขาก็รู้ว่า เขาได้ออกไปจากหอคอยวิญญาณจักรพรรดิแล้ว จากนั้นคะแนนสมทบที่ลดลง เห็นได้ว่าเขาเสียเวลาและคะแนนสมทบไปสามหรือสี่ชั่วโมง
เมื่อหลินเว่ยเดินออกห่างมากเท่าใด เขาก็พบลูกศิษย์จำนวนมากที่ลานชั้นใน อย่างไรก็ตามมีภูตวิญญาณจำนวนไม่น้อย สถานการณ์นั้นเหมือนกับชั้นแรก ลูกศิษย์เหล่านี้มีจำนวนสามถึงห้าคน มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ต่อสู้เพียงลำพัง
เพราะในเวลานี้ความแข็งแกร่งของภูตวิญญาณได้ทะลุไปถึงขั้นห้า และบางตนก็มีความแข็งแกร่งถึงขั้นที่หก
ระหว่างทางลูกศิษย์นที่พบ จากนั้นทุกคนต่างก็มองไปที่หลินเว่ยด้วยสายตาแปลก ๆ เมื่อเห็นว่าหลินเว่ยนั้นกล้าเดินขึ้นไปคนเดียวบนชั้นสองของหอคอยวิญญาณจักรพรรดิ แม้ว่าพวกเขาจะอยากรู้อยากเห็น แต่ก็ไม่มีใครมาสอบถามเพราะพวกเขายุ่งอยู่กับการจับภูตวิญญาณ
ในที่สุด หลินเว่ยก็เดินมาถึง ค่ายกลเคลื่อนย้าย ในเวลานี้มีคะแนนสะสมหลายสิบ ในป้ายหยกประจำตัวของหลินเว่ย เช่นเดียวกับชั้นแรก ภูตวิญญาณหลายร้อยตน ถูกรวบรวมไว้ใกล้กับค่ายกลการเคลื่อนย้าย ซึ่งพวกมันอยู่ในขั้นหก
สิ่งที่แตกต่างออกไปคือ มีลูกศิษย์จำนวนมากอยู่ใกล้ ๆ ด้วยความแข็งแกร่งที่แตกต่างกัน ส่วนใหญ่เป็นขุนศึกและนักรบขั้นสี่ ในหมู่พวกเขามีคนที่ฝึกฝนหยูหลิงฉีจำนวนมาก แต่โดยพื้นฐานแล้ว พวกเขาฝึกฝนจากพลังธาตุ แต่ไม่มีใครที่เป็นผู้อัญเชิญเช่นเดียวกับหลินเว่ย
เมื่อคนเหล่านี้ได้แต่ค่อย ๆ ขยับไปรอบ ๆ ค่ายกล แต่พวกเขาไม่กล้าเข้าใกล้เกินไป พวกเขาหันไปหาภูตวิญญาณที่อยู่รอบๆค่ายกล จึงหลอกล่อพวกมันและสังหารทีละตน ด้วยความรอบคอบ
“ผู้ชายคนนี้โง่เขลาหรือไม่ กล้าที่จะมาที่นี่ หรือเพราะคิดว่าตนเองนั้นคุ้นเคย?”
“อย่าไปสนใจ! บางทีนี่อาจจะเป็นอาจารย์คนหนึ่งก็เป็นได้
“เด็กน้อยอย่างเขานั้นหรือ? จะเป็นอาจารย์? อย่าพูดให้ขำหน่อยเลย มาพนันกันไหมกับดาบในมือข้า
“อา! เดิมพันครั้งนี้มากไปหน่อย
“นั่นไง! นี่แหละวิถีของชายหนุ่มอย่างเรา ๆ”
คนเหล่านั้นง่วนอยู่กับการต่อสู้กับภูตวิญญาณและพูดคุยกันที่นั่น หลินเว่ยกลายเป็นหัวข้อสนทนาของพวกเขาตั้งแต่เมื่อใดไม่ทราบ
“ดูสิ…เขาตั้งใจทำอะไร?” ทันใดนั้นเสียงร้องอุทาน ก็ดึงดูดความสนใจของคนทั้งกลุ่ม การโจมตีในมือของพวกเขาขยับช้าลงเล็กน้อย
หลินเว่ยที่อยู่ใกล้ ๆ หลังจากสังเกตสถานการณ์รอบตัวเขาอย่างถี่ถ้วนแล้ว เขาก็วิ่งตรงไปที่ภูตวิญญาณ และรีบพุ่งเข้าไป การเคลื่อนไหวนี้ทำให้ผู้คนกรีดร้อง ในสายตาของคนอื่น หลินเว่ยกำลังเดินทางไปสู่ความตาย
มีคนรอบข้างมากมาย ในบางครั้งก็มีภูตวิญญาณผู้โดดเดี่ยวที่ถูกลวงไปสังหาร อย่างไรก็ตามจำนวนของภูตวิญญาณไม่ได้น้อยลงไป คาดว่าน่าจะมีมากกว่า 400 ตน
วิธีการของหลินเว่ย ราวกับการบุกเข้าไปในรังแตน ในตอนแรกมีภูตวิญญาณเพียงหนึ่งหรือสองตน เท่านั้นที่พบร่างของหลินเว่ย และรีบพุ่งเข้าไปสังหารหลินเว่ย เมื่อหลินเว่ยเข้าใกล้มากขึ้น ภูตวิญญาณก็รีบวิ่งออกไปมากขึ้น
จนในที่สุดภูตวิญญาณทั้งหมดก็วิ่งมาหาหลินเว่ย ลูกศิษย์ทั้งหมดที่อยู่รอบตัวหลินเว่ย ต่างก็หลบซ่อนตัว และไม่กล้าเข้าใกล้
จากนั้นร่างกายของหลินเว่ยก็หยุดลงทันที และเห็นภูตวิญญาณตนแรก เขาอยู่ห่างจากเขาไม่ถึง 10 เมตร ทันใดนั้นแสงสีดำก็กะพริบต่อหน้าหลินเว่ย และโครงกระดูกสิบโครงก็ปรากฏในสายตาของผู้คน
“พรึ่บ!” ทันทีที่โครงกระดูกปรากฏขึ้น หนึ่งในนั้นก็ถูกการโจมตี บอลแสงสีเขียวขนาดประมาณแตงโมหนึ่งลูกเข้าไป อย่างไรก็ตามการโจมตีครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่ สำหรับสัตว์โครงกระดูกขั้นเจ็ด และแทบไม่ได้มีรอยขีดข่วน
หลังจากการโจมตีครั้งนี้ ลูกบอลแสงจำนวนนับไม่ถ้วน ก็ลอยเข้ามาอย่างต่อเนื่อง และเมื่อพวกมันพุ่งเข้าไปหาสัตว์ร้ายโครงกระดูกและหลินเว่ย ร่างของภูตวิญญาณทั้งหมดหยุดอยู่ตรงหน้าหลินเว่ย มีภูตวิญญาณหลายร้อยตัวรวมตัวกันอยู่ ห่างจากหลินเว่ยเพียงห้าเมตร ในบางครั้งมีลูกบอลแสงอยู่ในมือ จากนั้นพุ่งไปหา หลินเว่ย
แม้ว่าหลินเว่ยจะเตรียมใจไว้แล้ว แต่หลินเว่ยก็ยังรู้สึกประหม่าเล็กน้อย เมื่อต้องเผชิญกับการโจมตีมากมาย ท้ายที่สุดแล้วภูตวิญญาณเหล่านี้ซึ่งมีความแข็งแกร่งที่สุด ล้วนมีพลังเทียบเท่ากับเหล่านักรบมนุษย์
“ข้าไม่คาดคิดมาก่อนว่า เด็กคนนี้จะเป็นปรมาจารย์วิญญาณ แต่น่าเสียดายที่เขาเป็นคนโง่….พรสวรรค์ที่ดีเช่นนี้น่าเสียดายนัก”
“ทำไมเจ้าจึงพูดเช่นนั้น?”
“ด้วยภูตวิญญาณขั้นห้าและหกที่มากมายขนาดนั้น แล้วยังกล้าเข้าไป…ไม่เรียกคนโง่ แล้วจึงจะเรียกว่าอะไร…..น่าเสียดาย ถ้าข้าที่มีพรสวรรค์เช่นเดียวกับเขา”
เมื่อต้องเผชิญกับการตายของหลินเว่ย ผู้ที่เฝ้าดูการต่อสู้จากระยะไกล ๆ ต่างรู้สึกเสียใจแทนหลินเว่ย
โดยปกติแล้ว หลินเว่ยย่อมจะไม่รู้ว่าคนอื่นพูดถึงเขาอย่างไร? และเขาเองก็ไม่สนใจอย่างแน่นอน
เมื่อบอลแสงกำลังจะกระทบกับร่างของหลินเว่ย โล่แสงโปร่งใสก็ปรากฏขึ้น ลูกบอลแสงทั้งหมดที่พุ่งไปหาสัตว์โครงกระดูกและหลินเว่ยถูกขัดขวางด้วยโล่แสง แม้ว่าโล่แสงยังคงสั่นไหว แต่ก็ไม่มีร่องรอยของการปริแตกออก
นี่คือหนึ่งในเก้าโครงกระดูกขั้นเจ็ดที่หลินเว่ยเรียกออกมา คือ กวางเรืองแสงและมันก็แสดงทักษะความสามารถของพวกมันออกมา
ในบรรดากวางเรืองแสงระดับสูง จำนวนกวางในป่า สัตว์อสูรขั้นเจ็ดจะพบได้มาก โดยเฉพาะในกวางเรืองแสง
สัตว์อสูรขั้นสูงธรรมดา ๆ จำนวนทักษะความสามารถได้รับการเลื่อนระดับ กวางเรืองแสงเป็นสัตว์อสูรขั้นสูง และมีทักษะความสามารถสามอย่าง สองทักษะเป็นทักษะเสริมทักษะการโจมตีเพียง อีกหนึ่งอย่าง คือดาบแสง
เหตุผลที่หลินเว่ยเลือกกวางเรืองแสงออกมา ในขณะที่จำนวนอัญเชิญสัตว์อสูรที่มีจำกัด เนื่องจากทักษะเสริมสองอย่างที่หลินเว่ยตัดสินใจเลือกมา หนึ่งคือทักษะพรสวรรค์ระดับกลาง ทักษะการฟื้นฟูตนเอง คล้ายกับบทสวดพฤกษชาติของหลินเว่ยนั้นคล้ายคลึงกันมาก อีกประการหนึ่งคือมันสามารถใช้ทักษะพรสวรรค์ขั้นสูงในการป้องกันการโจมตีแสงของภูตวิญญาณ และกวางเรืองแสงก็ยังมีทักษะแฝงที่ยังไม่เปิดเผย
แน่นอนสิ่งที่หลินเว่ยชื่นชอบมากก็คือทักษะการฟื้นฟูตนเอง เพราะทักษะนี้สามารถใช้กับโครงกระดูก หลินเว่ยเคยมีโครงกระดูกที่มีความสามารถในการฟื้นฟูตนเองมาก่อน แต่สำหรับกวางเรืองแสงที่มีทักษะการรักษาเพียงอย่างเดียวนั้น เพิ่งเคยได้ทดสอบ
แน่นอนว่าหลินเว่ยจะไม่หยุดนิ่ง และถูกทุบตีอย่างอดทน ท้ายที่สุดมันเป็นภูตวิญญาณขั้นห้าและหกที่โจมตี และจำนวนของมันยังคงมีมากมาย ด้วยพลังงานของกวางเรืองแสงที่มีอยู่อย่างจำกัด หลังจากสกัดกั้นการโจมตีของภูตวิญญาณเหล่านั้น โครงกระดูกที่เหลือก็รีบออกมาต่อต้านการโจมตี
“กึกๆๆๆ … !” การโจมตีต่อเนื่องยังคงดุเดือดรุนแรง ภูตวิญญาณทุบตีโครงกระดูกเป็นครั้งคราว ซึ่งแตกต่างจากสัตว์อสูรและนักรบมนุษย์ หลังจากใช้ทักษะการโจมตีแล้ว พวกมันจะหยุดชั่วขณะ เพื่อรอเวลาฟื้นฟูร่าง คล้ายกับสัตว์อสูรโครงกระดูกมาก
อย่างไรก็ตาม พลังงานในภูตวิญญาณเหล่านี้ ดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด ซึ่งเทียบไม่ได้กับสัตว์โครงกระดูก
“บัดซบ! มันเป็นการคำนวณที่ผิดพลาด”
ใบหน้าของหลินเว่ยดูเรียบเฉย เพราะโครงกระดูกที่เพิ่งวิ่งออกไปไม่กี่ก้าว จากนั้นพวกมันก็ถูกต้อนกลับมา จนกระทั่งพวกมันกลับไปยืนอยู่ที่เดิม และการป้องกันของพลังการโจมตีด้วยแสงก็หยุดลง โครงกระดูกของหลินเว่ยนั้นพยายามจะฝ่าออกไป ร่างกายนั้นเต็มไปด้วยร่องรอยขีดข่วน
เดิมทีหลินเว่ยตั้งใจจะประหยัดพลังงานบางส่วน เพื่อใช้ในการอัญเชิญและควบคุมสัตว์อสูรโครงกระดูก แต่ตอนนี้สถานการณ์ไม่เอื้ออำนวย หลินเว่ยจึงต้องละทิ้งความตั้งใจ และเข้าต่อสู้ด้วยมือตนเอง
โครงกระดูกสิบโครง เก้าตนเป็นโครงกระดูกสัตว์อสูรขั้นเจ็ด และหนึ่งตนเป็นสัตว์อสูรขั้นหก ยกเว้นกวางเรืองแสง หลินเว่ยเริ่มการต่อสู้แบบระยะประชิดตัว และเรียกใช้ทักษะขั้นสูงรวมกับทักษะขั้นกลาง
แม้ว่าการโจมตีของโครงกระดูก จะถูกหักล้างด้วยลูกบอลแสงสีเขียวจากภูตวิญญาณเหล่านั้น แต่ก็ยังคงมีผลดี เมื่อสู้ต่อไประยะหนึ่ง พบว่าจำนวนที่หนาแน่นของภูตวิญญาณค่อย ๆ เบาบางลงไป
การต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไป โครงกระดูกใช้ทักษะในการโจมตีอย่างต่อเนื่อง ก่อนที่การโจมตีรอบแรกจะจบลง และเริ่มโจมตีขึ้นอีกรอบ ในพริบตาจำนวนลูกบอลแสงสีเขียวลดลงอย่างมาก
แม้ว่าพลังของกวางเรืองแสงจะลดลงกว่าครึ่ง แต่มันก็ไม่ได้ละทิ้งทักษะของมันออกไป เพราะภูตวิญญาณที่เหลือนั้น ยังคงมุ่งมั่นสังหารไม่หยุดหย่อน เช่นเดียวกับหุ่นเชิดที่ไร้อารมณ์ พวกมันไม่สนใจไยดีสหายที่ร่วมเป็นร่วมตาย ต่างก็มุ่งมั่นเข้าโจมตีอย่างบ้าคลั่ง และเข้าเผชิญหน้ากับหลินเว่ยและสัตว์โครงกระดูก
อย่างไรก็ตามในเวลานี้ สัตว์อสูรโครงกระดูกหยุดใช้ทักษะในการโจมตี และรีบวิ่งออกไปอีกครั้ง เมื่อเผชิญกับการโจมตีของภูตวิญญาณ เนื่องจากสีของกระดูกโครงนั้นซีดจาง หมายความว่าพวกมันใช้พลังงานไปถึงหนึ่งในสาม
เพื่อที่จะจัดการกับสถานการณ์ในตอนนี้ หลินเว่ยไม่สามารถปล่อยให้พวกมันใช้พลังงานมากเกินไป หรือใช้พลังงานไปจนหมด ท้ายที่สุดแล้วค่ายกลของหอคอยวิญญาณจักรพรรดิเป็นแบบสุ่ม และมีความไม่แน่นอนอย่างมาก
ในการต่อสู้ระยะประชิดของสัตว์อสูรโครงกระดูกมีบทบาทสำคัญ หลังจากที่แต่ละร่าง แสดงทักษะเสริมแล้ว พวกมันก็ออกอาละวาด ส่วนที่เหลือของสัตว์อสูรโครงกระดูก เข้าประชิดภูตวิญญาณได้อย่างราบรื่น
“กึกๆๆ เปรี๊ยะ สีหน้าของหลินเว่ยเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เมื่อได้ยินเสียงแตกร้าวของโครงกระดูกดังขึ้น หลินเว่ยมองไปตามทิศทางของเสียง ครู่ต่อมาเขารู้สึกโล่งใจ โครงกระดูกสัตว์ตัวหนึ่งแตกร้าว และสลายกลายเป็นกองกระดูกสีขาว
กระจัดกระจายอยู่บนพื้น โชคดีที่สัตว์โครงกระดูกที่กระจัดกระจายนั้น เป็นสัตว์โครงกระดูกขั้นหก สำหรับเขามันคือ สัตว์อสูรที่อ่อนแอที่สุด
“กึกๆ เปรี๊ยะ
“กึกๆ เปรี๊ยะๆ หลังจากนั้นไม่นาน เมื่อการต่อสู้กำลังจะจบลง มีเสียงสองเสียงซึ่งดังราวกับแตกร้าว เช่นเดิม โครงกระดูกสองร่าง กลายเป็นกระดูกสีขาวและกระจายลงบนพื้น เมื่อเห็นฉากนี้ใบหน้าของหลินเว่ยก็มืดครึ้ม
และร่องรอยของความเสียใจก็ปรากฏขึ้นในใจของเขา
ท้ายที่สุดแล้ว ในพื้นที่มิติของเขายังคงมีซากศพของสัตว์อสูรขั้นหกมากมาย แต่สัตว์อสูรขั้นเจ็ดนั้น ต่างกันออกไป ตอนนี้เขาอยู่ในสถานศึกษาเทียนหยู และไม่สามารถออกไปล่าสัตว์ได้ มีซากอสูรขั้นเจ็ดน้อยนิด ดังนั้นเขาจึงต้องทะนุถนอมพวกมันเอาไว้ คราวนี้เขาเสียโครงกระดูกสัตว์อสูรขั้นเจ็ดไปถึงสองร่าง หลินเว่ยจึงเกิดความกังวล
โชคดีที่การต่อสู้สิ้นสุดลงในที่สุด และไม่มีโครงกระดูกตนใดที่สูญสลายไป ยกเว้นกวางเรืองแสง ที่มีรอยแผลเต็มไปหมด ทำให้หลินเว่ยตื่นตระหนก ต้องระมัดระวังในอนาคต
หลังจากจบสงครามก็ถึงเวลาเก็บเกี่ยว แต่หลินเว่ยนั้นคร้านจะสนใจภูตวิญญาณขั้นต่ำ เขาจึงมองหาภูตวิญญาณขั้นสี่หรือห้าเท่านั้น หลังจากการดูดซับแก่นวิญญาณทั้งหมด สามารถเพิ่มพลังจิตได้ส่วนหนึ่งและค่อย ๆ เลื่อนระดับสูงขึ้น
หลินเว่ยรวบรวมแก่นวิญญาณที่อยู่บนพื้นดินและมองไปที่ด้านข้าง เขารู้สึกว่ามีสายตาชั่วร้ายมากมายที่กำลังจับตามองเขา ในขณะที่การต่อสู้ใกล้จะจบลง
ทุกครั้งที่คนเหล่านี้มองหาภูตวิญญาณที่ถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง และร่วมกันต่อสู้ จึงทำให้แก่นวิญญาณมีไม่เพียงพอ และต้องกระจัดกระจายและต่อสู้ด้วยตัวเอง ดังนั้นจึงยากที่จะเกิดเหตุการณ์ทำให้พวกเขานั้นมารวมตัวกันเช่นในวันนี้
คนจำนวนหลายร้อยคน พวกเขามีเพียงหนึ่งความคิดที่เหมือนกัน แต่มีเพียงความคิดเท่านั้น แต่ไม่มีใครยอมออกมาพลีชีพเป็นคนแรก ท้ายที่สุดหลินเว่ยแสดงความแข็งแกร่งและกำจัดภูตวิญญาณหลายร้อยตัวด้วยพลังของคนคนเดียว
นี่คือสาเหตุที่พวกเขาลังเลและไม่กล้าริเริ่มความคิดนอกลู่นอกทาง
“แก่นวิญญาณมากมาย ดีกว่าการเก็บเกี่ยวทั้งปีเสียอีก” นักรบคนหนึ่งกล่าวขึ้น
“ใช่! หรือเราจะจัดการเขาและแย่งชิงแก่นวิญญาณ? ในความคิดของข้า สัตว์อัญเชิญของเขาดูเหมือนจะได้รับบาดเจ็บสาหัส … ” นักรบอีกคนเมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย ก็ถอนสายตาที่ละโมบของเขา และพูดด้วยท่าทางที่ต้องการทดสอบ
“จุ๊ … “! ระวัง! ถ้าเจ้าต้องการที่จะตาย โปรดอย่านำพวกเราไปตายด้วย แม้ว่าเราจะเอาชนะคนคนนั้นได้ แต่เราก็ไม่สามารถได้แก่นวิญญาณไปทั้งหมด เจ้าคิดว่าคนรอบข้างจะเห็นด้วยงั้นหรือ? “เมื่อได้ยินคำพูดของสหายที่พูดก่อนหน้านี้
พวกเขาก็หวาดกลัวแทบตาย เขาเริ่มตำหนิอีกฝ่ายอย่างรีบร้อน เหงื่อสีขาวปรากฏบนหน้าผากของเขา