“ไปกันได้แล้ว! ”
หลี่เปียวตะโกนสั่งและพากลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจของเขาเดินทางจากไป
ฉินอวี้โม่และคนอื่น ๆ มองเห็นการจากไปของกลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจอย่างชัดเจน แต่พวกเขาก็ไม่ได้คิดจะเข้าไปขัดขวาง
วันนี้คนของกลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าปีศาจถือว่าได้รับบทเรียนที่ไม่รู้ลืมไปแล้ว พวกเขาไม่เพียงแค่ได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก แต่ภารกิจยังล้มเหลวอีกด้วย นั่นถือเป็นความเสียหายที่ค่อนข้างใหญ่หลวงเลยทีเดียว ต่อไปนี้คนพวกนั้นก็คงไม่กล้าวางท่าหยิ่งยโสอีกแล้ว
แท้จริงแล้วส่วนลึกในใจของฉินอวี้โม่และคนอื่นๆ ก็ไม่ได้เกลียดชังคนกลุ่มนั้นถึงขนาดที่จะต้องฆ่าแกงกันหรืออยากให้ถึงตาย
“หัวหน้าเสี้ยว นี่ผลไม้ของพวกท่าน”
ฉินอวี้โม่หยิบเอาผลหลิวหลีออกมาจากแหวนมิติและส่งให้เสี้ยวฮัง
“พวกเรารับไว้ไม่ได้หรอก แม่นาง”
เสี้ยวฮังประหลาดใจเล็กน้อย เขารีบส่ายหน้าและกล่าว “ข้าบอกแม่นางไปแล้วว่าพวกเราไม่ต้องการผลไม้นี่”
“อย่าปฏิเสธเลย ท่านรับมันไว้เถิด มันมีอยู่ตั้งห้าผล และครั้งนี้ข้าก็ได้สิ่งที่ล้ำค่ามากกว่ามาแล้ว ผลไม้วิเศษนี่พวกท่านสมควรได้รับ”
ฉินอวี้โม่รับไว้คนเดียวทั้งหมดไม่ได้จริง ๆ นางยอมรับไม่ได้ หากว่ากลุ่มทหารรับจ้างชื่อเหยียนจะต้องกลับกันมือเปล่าทั้ง ๆ ที่พวกเขาก็เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายร่วมต่อสู้มาด้วยกัน
แม้ว่าผลหลิวหลีจะเป็นผลไม้ที่หายากและล้ำค่ามาก แต่นางก็ไม่ใช่คนละโมบ และเธอก็เชื่อว่าคุณหนูสี่คนก่อนก็เป็นผู้มีน้ำใจงาม เธอจะไม่ยอมสูญเสียความเป็นตัวเองไป และไม่ยอมให้ชื่อเสียงของคุณหนูสี่ที่ล่วงลับต้องแปดเปื้อนเพราะผลไม้แค่ไม่กี่ผลแน่
เดิมทีผู้ที่ค้นพบผลหลิวหลีก็คือกลุ่มหทารรับจ้างชื่อเหยียนอยู่แล้ว แม้ว่าพวกเขาจะเป็นคนมีน้ำใจจึงไม่อยากรับไว้ แต่นางก็ต้องมอบให้พวกเขาให้ได้
“ถ้าเป็นเช่นนั้นข้าก็จะขอรับน้ำใจของแม่นางฉิน ขอบคุณแม่นางมาก”
เมื่อเห็นท่าทีที่ดึงดันของฉินอวี้โม่เสี้ยวฮังก็ยิ้มเจื่อน ๆ และรับผลหลิวหลีมาอย่างช่วยไม่ได้
อย่างไรก็ตาม ด้วยเหตุนี้จึงทำให้กลุ่มทหารรับจ้างชื่อเหยียนชื่นชมฉินอวี้โม่มากยิ่งขึ้นกว่าเดิม ภาพของสตรีงดงามผู้แข็งแกร่งและเก่งกล้าได้ติดตราตรึงอยู่ในใจของพวกเขาทุกคนแล้ว
“คุณชายลั่ว ผลไม้นี่เป็นของท่าน”
วันนี้ลั่วอวิ๋นเองก็พยายามอย่างหนัก เขาถือว่าเป็นผู้ช่วยที่ยอดเยี่ยมถึงที่สุด แน่นอนว่าฉินอวี้โม่ไม่สามารถละเลยความดีความชอบของเขาได้เลย
“เช่นนั้นข้าขอรับน้ำใจแม่นางไว้”
ลั่วอวิ๋นนั้นเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นตลอดในตอนที่เสี้ยวฮังปฏิเสธฉินอวี้โม่ เขาจึงรีบรับผลหลิวหลีไว้ทันที เพราะถ้าหากเขาปฏิเสธไปคุณหนูผู้เลอโฉมก็คงไม่ยอมอีกเป็นแน่ เขาได้ตัดสินใจล่วงหน้าไว้แล้วว่าหากฉินอวี้โม่มีสิ่งที่อยากมอบให้เขาในอนาคต ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นอะไร เขาก็จะไม่ปฏิเสธนาง
ตอนนี้ยังเหลือผลหลิวหลีอยู่ทั้งหมดสามผล ฉินอวี้โม่กำลังครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรกับพวกมัน
แม่ว่าตอนนี้นางจะอยู่ขอบเขตมายารัตนะแล้ว และถ้าหากกินมันเข้าไปนางก็จะพัฒนาขึ้นไปได้อีกหลายขั้น ทว่าในตอนนี้ผู้ที่น่าเป็นห่วงที่สุดก็คือเสี่ยวโร่ว เวลานี้สาวใช้ตัวน้อยอ่อนแอกว่านางมาก การให้ผลหลิวหลีกับเสี่ยวโร่วจะช่วยทำให้นางพัฒนาได้อย่างก้าวกระโดด สำหรับส่วนที่เหลือนางอยากจะเก็บเอาไว้ให้พวกฉีฉีเพราะที่เหล่าสหายผู้สูงศักดิ์ของนางต้องมาที่เมืองเยว่กวางแห่งนี้ก็เพื่อจะหาผลไม้ชนิดนี้
“เอาล่ะ *เสี่ยวจิน (ทองน้อย)*เจ้าให้อสูรพวกนี้ถอยกลับไปก่อนเถอะ”
เมื่อเหลือบไปเห็นฝูงอสูรมายาที่ยังคงพากันหมอบนิ่งอยู่กับพื้นไม่เคลื่อนไหว ฉินอวี้โม่ก็เอ่ยขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม
เสี่ยวจินก็คือชื่อเล่นใหม่ของเหยี่ยวปีกทอง เนื่องจากนางขี้เกียจจะเรียกชื่อเต็มของมัน นางจึงตั้งชื่อที่เรียกและจำได้ง่ายขึ้นมา โดยใช้หลักการเดียวกับชื่อของเสี่ยวเฮย
เสี่ยวจินพยักหน้าตอบรับ และดูเหมือนว่ามันก็ไม่ได้คัดค้านเรื่องชื่อเล่นนี้
“แกว๊กก! ”
ทันทีที่เสี่ยวจินส่งเสียงร้องออกมา อสูรมายาที่หมอบอยู่บนพื้นก็ลุกขึ้นมาทีละตัวสองตัวแล้วรีบวิ่งหนีหายลับไปจากสายตาของทุกคน
“ฟู่~ ครั้งนี้อันตรายเป็นบ้าเลย…”
เมื่อเห็นอสูรมายาไปกันหมดแล้ว ทุกคนก็โล่งอกขึ้นมาได้
“แม่นางฉิน แม่นางจะกลับไปที่เมืองเยว่กวางอีกใช่หรือไม่? ”
เสี้ยวฮังเอ่ยถาม
ฉินอวี้โม่พยักหน้า วันนี้นางได้รับสิ่งล้ำค่ามามากมายหลายอย่าง การเดินสำรวจป่าแสงจันทร์ครั้งนี้ให้สิ่งตอบแทนที่เหนือความคาดหมายแก่นางแล้ว ถึงเวลาที่นางควรจะกลับไปได้เสียที อีกทั้งนางยังต้องไปช่วยเสี่ยวโร่วในการดูดซับพลังจากผลหลิวหลีด้วย