บทที่ 67 กระต่าย(1)
อานเข่อเยว่วิ่งไปที่หน้าประตู ด้านนอกของประตู มีหญิงสาวที่หน้าตาสวยงามยืนอยู่สองคน อายุรุ่นราวคราวเดียวกับอานเข่อเยว่
คนหนึ่งทั้งตัวใส่แต่ของแบรนด์เนม สะพายกระเป๋าLVใบหนึ่ง แต่งหน้าจัด ผิวหนังขาวสะอาด รูปร่างตัวเล็ก การแต่งกายทั้งชุดนี้ อย่างน้อยก็หลายหมื่น
อีกคนหนึ่ง เรียบง่ายกว่า รูปร่างสูงผอม สวมเสื้อกันหนาวสีขาวที่ใช้เข็มถัก พันผ้าพันคอสีดำ ส่วนล่างสวมกางเกงเก็บความอุ่นสีดำ สะท้อนให้เห็นถึงขาที่ยาวตรงอยู่แล้วนั้น ดูเวอร์วังเข้าไปอีก
แต่ว่า สาวสวยที่สูงผอมคนนี้ สีหน้าเยือกเย็น ให้ความรู้สึกเหมือนเทพธิดาที่เยือกเย็นอย่างนั้นแหละ
อานเข่อเยว่เรียกหญิงสาวที่สูงผอมคนนั้น: “ยานเอ๋อร์”
จากนั้น ก็รีบมองไปที่หญิงที่รูปร่างตัวเล็ก ถามด้วยความแปลกใจ: “เชี่ยนเชี่ยน เธอมาได้ยังไง?”
หยางเชี่ยนเชี่ยนเงยหน้าขึ้น พูดพร้อมกับหัวเราะได้ใจ: “ฉันเดาไว้แล้วว่าเธอต้องถามแบบนี้! คิดไม่ถึงละซิ เฮๆ!”
อานเข่อเยว่ถามด้วยความไม่เข้าใจ: “ไม่ใช่ว่าคุยกันเรียบร้อยแล้วเหรอ ว่าไปรวมตัวกันที่ร้านคาเฟ่หน้าบ้านเธอ? อยู่ๆเธอก็มาหาฉัน คนอื่นๆรู้รึเปล่า?”
หยางเชี่ยนเชี่ยนหันหัวกลับชี้ไปทางข้างถนน ทางนั้นมีรถหรูสามคันจอดอยู่ คันหนึ่งเป็นอาวดี้ คันหนึ่งเป็นพอร์เชอ อีกคันหนึ่งเป็นเบนซ์ ต่างก็เป็นรุ่นใหม่ล่าสุด แต่ละคันอย่างน้อยก็หลักล้าน
“พวกเขารออยู่บนรถ เปลี่ยนแผนแล้ว วันนี้อากาศไม่เลว พวกเราออกไปปิกนิกก่อน รอถึงตอนเย็นค่อยไปกินข้าว กินข้าวเสร็จก็ไปร้องเพลงที่คาราโอเกะ!”
อานเข่อเยว่พยักหน้าแล้วพูด: “แบบนี้นี่เอง! งั้นพวกเธอรอฉันสักครู่ ฉันไปใส่เสื้อคลุมสักตัว!”
“โอเค เธอเร็วหน่อยนะเข่อเยว่ อย่าให้ฉันรอนานเชียว”หยางเชี่ยนเชี่ยนยิ้มเจ้าเล่ห์
อานเข่อเยว่กลับไปที่ห้องนอนหยิบเสื้อคลุมสีขาวตัวหนึ่ง เดินไปทางประตูไปด้วย พร้อมกับพูดไปด้วยว่า: “แม่ เพื่อนหนูเรียกหนูแล้ว หนูไปก่อนนะ มื้อเย็นไม่ต้องเตรียมส่วนของหนู”
Smart address bar. th.readeraz.com แดนนิรมิตเทพ บทที่ 67 กระต่าย(1) – th.readeraz
ในใจของเหมยถิงก็สั่นไปหนึ่งที ตามหาโอกาสที่จะปรับความสัมพันธ์ของลูกสาวกับเฉินโม่ ตรงหน้านี้ไม่ใช่โอกาสที่ดีที่สุดเหรอ?
“รอเดี๋ยวเยว่เยว่ ให้เสี่ยวโม่ไปด้วยกันกับหนู หนูเป็นเด็กผู้หญิง ออกไปคนเดียวแม่ไม่วางใจ”
หันกลับมา เหมยถิงพูดกับเฉิมโม่ด้วยรอยยิ้มว่า: “เสี่ยวโม่ หนูก็คิดว่าช่วยงานน้านะ เป็นเพื่อนออกไปเล่นกับเยว่เยว่หน่อย เธอคนเดียว น้าไม่วางใจ”
อานเข่อเยว่มองแรงไปที่เฉินโม่ ปากบึนแล้วบ่นขึ้นมาทันที: “แม่ หนูไปกับเพื่อนของหนู มีอะไรให้กังวล หนูไม่ต้องให้เขาตามไปด้วยหรอก”
เฉินโม่ก็ส่ายหัวปฏิเสธ: “ขอโทษครับ ผมยังมีธุระต่อ เป็นเพื่อนเธอออกไปเล่นไม่ได้ ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”
ได้ยินว่าเฉินโม่จะกลับ เหมยถิงก็ร้อนรนขึ้นมาทันที ต่อว่าอานเข่อเยว่า: “ไม่ได้ ไม่มีเสี่ยวโม่ตามไปด้วย วันนี้หนูที่ไหนก็ห้ามไปทั้งนั้น!”
“แม่ แม่ทำแบบนี้ได้ยังไง?”อานเข่อเยว่โกรธจนจะร้องไห้ออกมา
ตอนนี้เอง อานโส่วอี่ได้ยินเสียง ยื่นหัวออกมาจากห้องอ่านหนังสือ พูดว่า: “เสี่ยวโม่ หนูก็ไปเป็นเพื่อนกับเยว่เยว่หน่อยเถอะ เธอเป็นเด็กผู้หญิง พวกเราไม่วางใจ หนูก็ถือว่าช่วยงานพวกเรานะ!”
เหมยถิงเห็นทีก็พูดต่อว่า: “ใช่แล้วเสี่ยวโม่ หนูก็ไปเป็นเพื่อนเยว่เยว่เถอะนะ หรือว่าจะต้องให้น้าขอร้องหนูล่ะ?”
เฉินโม่ก็ช่วยไม่ได้ ได้แต่ถอนหายใจแล้วพูด: “โอเค ผมจะไปกับเธอ!”
เหมยถิงสีหน้าก็เปลี่ยนไปเป็นหน้ายิ้มทันที: “งั้นก็ดีแล้ว อวยพรล่วงหน้าขอให้พวกหนูเล่นได้อย่างสนุกนะ! เยว่เยว่ จำไว้ว่าพาเสี่ยวโม่เล่นเยอะๆนะ เขาเป็นแขกของบ้านเรา!”
มองเห็นแม่ที่ส่งสายตามาให้เธอไม่หยุด อานเข่อเยว่ทำเป็นมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ทำให้เหมยถิงโกรธจนอยากจะจับเธอมาขังไว้ละสั่งสอนสักหน่อย
อานเข่อเยว่มองไปที่เฉินโม่อย่างเย็นชา: “ไปเถอะ!”
เฉินโม่สองมือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เมินท่าทีของอานเข่อเยว่ไป แล้วเดินตามหลังอานเข่อเยว่ด้วยสีหน้าชิลๆ
ถ้าหากไม่ใช่อานโส่วอี่ออกหน้าละก็ เขาไม่มีทางตอบรับงานนี้แน่นอน ถึงแม้ปากบอกว่าปกป้องอานเข่อเยว่ แต่ความจริงในใจของเฉินโม่เข้าใจดี เหมยถิงก็แค่อยากให้เขากับอานเข่อเยว่มีปฏิสัมพันธ์กันมากขึ้น มีแต่อานโส่วอี่ที่เป็นห่วงลูกสาวจริงๆ ถูกปิดไว้ในกลองไม่รู้อะไรเลย
บทที่ 66 มู่หรงยานเอ๋อร์(2)
บทที่ 68 กระต่าย(2)