บทที่ 132
ภารกิจจัดการเสือดาวสลายวายุ
ในตอนแรก เกิดร่องรอยเพียงรูเล็ก ๆ ก็ปรากฏขึ้นที่ของจุดชีพจร จากนั้นพลังปราณขนาดใหญ่ทะลวงเข้ามาไปยังจุดชีพจร
“พรึ่บ!” ขาขวาของหลินเว่ย เกิดเสียงคล้ายกับการดึงจุกก๊อกออกจากขวดดังขึ้น หลินเว่ยนั้นสามารถทะลวงชีพจรได้อย่างง่ายดาย ตราบเท่าที่เขาค่อย ๆ ดำเนินการไปอย่างระมัดระวัง หลินเว่ยก็สามารถทะลวงชีพจรได้อย่างเป็นธรรมชาติ
ด้วยวิธีนี้ขาของหลินเว่ย จึงส่งเสียงเป็นระยะ ๆ จุดชีพจรทั้งยี่สิบสี่จุด ถูกทะลวงไปกว่าครึ่ง ในช่วงแรก อย่างไรก็ตาม ในระยะต่อมาความแข็งแกร่งของหลินเว่ยนั้นค่อย ๆ น้อยลงไปเนื่องจากหลินเว่ยต้องใช้พลังปราณจำนวนมากในการทะลวงจุดชีพจร
จนกระทั่งเขาหยิบหินหยวน และเม็ดยาเพิ่มพลังปราณออกมา และดูดซับพวกมันอย่างรวดเร็ว และเริ่มทะลวงจุดชีพจรอีกครั้ง
“ฮึก … “! ในที่สุด หลินเว่ยก็ทะลวงจุดชีพจรทั้งหมดได้ จากนั้นหลินเว่ยก็ผ่อนคลายทันที
ก่อนที่เขาจะทันได้พักผ่อน หลินเว่ยได้ระดมพลังปราณในจุดชี่ห่าย และเริ่มโคจรพลังไปตามจุดที่เพิ่งทะลวงชีพจร เขาค่อย ๆ โคจรพลังเพื่อทะลวงทุกจุดเพื่อไม่ให้ถูกสิ่งใดกีดขวาง
…………
“อาจารย์ ข้าต้องการรับงานหมายเลข 143 โปรดลงรายชื่อให้ข้าด้วย” ในห้องโถงกงเต๋อ หลินเว่ยพูดกับผู้ช่วยศิษย์อาวุโสคนหนึ่ง
“ศิษย์น้อง ภารกิจ 143 คือ การสังหารสัตว์อสูรระดับสูง เสือดาวสลายวายุ ตามบันทึกกล่าวว่า แม้ว่าเสือดาวตัวนี้จะยังไม่ถึงระยะโตเต็มวัย แต่มันก็ถือได้ว่าเป็นเสือดาวที่เติบโตระยะหนึ่ง และกำลังจะโตเต็มวัย แต่ความแข็งแกร่งของมัน อยู่ในระดับสูงสุดของขั้นที่หกแล้วอย่างน้อย ก็ต้องมีผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ขั้นขุนพล จึงจะรับมือได้ ข้าคิดว่าเจ้า … ! ” เมื่อ ผู้ช่วยศิษย์อาวุโสได้ยินคำพูดของหลินเว่ยเขาก็ตื่นตกใจ เขาเงยหน้าขึ้นมองหลินเว่ย และพบว่าความก้าวหน้าของหลินเว่ย เป็นเพียงแค่ขุนศึกขั้นห้าเขาจึงขมวดคิ้วและกล่าวขึ้น
“อะไรนะ….เด็กคนนี้ ต้องการปฏิบัติภารกิจ 143 เขาไม่รู้หรือว่า งาน 150 อันดับแรก สามารถทำได้โดยปรมาจารย์ระดับราชาแห่งการต่อสู้เท่านั้น”
“ความแข็งแกร่งของเด็กชายคนนี้ไม่ได้ต่ำมากนัก อย่างไรก็ตาม ความสำเร็จของเขาอาจจะสามารถใช้พึ่งพาได้”
“ไม่มีทาง! นั่นคือสัตว์อสูรขั้นหก และความแข็งแกร่งของมันแข็งแกร่งกว่านักรบมนุษย์ ในระดับเดียวกันมาก”
เมื่อคนเหล่านี้ได้ยินคำพูดของผู้ช่วยศิษย์อาวุโส พวกเขาก็เริ่มซุบซิบกัน หลินเว่ยได้ยินในสิ่งที่พวกเขาพูด แต่ก็เขาไม่ได้ใส่ใจกับมัน ปากของคนอื่นเขาไม่สามารถควบคุมได้ ทำได้เพียงปล่อยให้พวกเขาพูดไป!
นอกจากนี้หลินเว่ย รู้ซึ้งถึงความแข็งแกร่งของตัวเอง
ดังนั้นหลินเว่ยจึงส่ายหัวพร้อมกับยิ้มให้กับผู้ช่วยศิษย์อาวุโสที่พยายามเกลี้ยกล่อมเขา เขาบอกว่า “ไม่เป็นไร…ข้าจะรับภารกิจ 143 ช่วยลงชื่อให้ข้าด้วย”
เมื่อเห็นว่า หลินเว่ยไม่ฟังคำแนะนำของเขา เขาจึงเลือกที่จะให้หลินเว่ยทำตามความต้องการ จากนั้นผู้ช่วยศิษย์อาวุโสส่ายหัวและถอนหายใจ“ ตกลง! เมื่อเจ้ายืนยัน ข้าจะลงรายชื่อให้เจ้า! ถ้าหากว่ามันยากเกินไป ก็สามารถล้มเลิกได้!
แม้ว่าเจ้าจะต้องเสียคะแนนสะสมไป แต่ก็ดีกว่าเสียชีวิต แน่นอนว่าเมื่อถึงเวลาที่ต้องยอมแพ้ เจ้าก็ยอมแพ้ตั้งแต่เนิ่น ๆ จะได้ไม่ต้องสูญเสียอะไร ”
“ขอบคุณที่เอ่ยเตือนข้า….. แต่ข้ายังไม่อยากถอดใจ” เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย หลินเว่ยรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังโน้มน้าวเขา แต่หลินเว่ยไม่เปลี่ยนการตัดสินใจเพราะอีกฝ่าย เขาจึงทักทายและพูดอย่างแน่วแน่ ในสายตาของเขา
“อืม! เอาล่ะ ส่งป้ายประจำตัวของเจ้ามา และข้าจะลงรายชื่อให้เจ้า” ผู้ช่วยศิษย์อาวุโสกล่าวพยักหน้า
“ดี!” หลินเว่ยพยักหน้า จากนั้นหยิบป้ายหยกประจำตัวออกมาจากแหวนมิติ และส่งให้อีกฝ่าย
“เจ้าเป็นศิษย์สายตรงงั้นหรือ?” หลังจากรับป้ายหยกประจำตัวของหลินเว่ยมาแล้ว ผู้ช่วยศิษย์อาวุโสก็รู้เกี่ยวกับข้อมูลของหลินเว่ย ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป และเขาก็ร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ
เจ้ารู้หรือไม่ มีเพียงศิษย์สายโดยตรงของผู้อาวุโสไท่ซ่างเท่านั้นที่สามารถเรียกได้ว่าเป็นศิษย์สายตรง
“ใช่ ข้าคือศิษย์ของไท่ซ่าง ท่านช่วยเร่งมือได้หรือไม่ เมื่อเห็นท่าทีของอีกฝ่าย ใบหน้าของหลินเว่ยแสดงร่องรอยของการทำอะไรไม่ถูก เขาพยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น เขาเพิ่งมารับงานที่นี่เป็นครั้งแรก แต่เขาใช้เวลาอยู่ที่นี่นานมาก และถูกล้อมรอบไปด้วยคนกลุ่มใหญ่ อย่างไรก็ตาม อีกฝ่ายนั้นเป็นคนดี หลินเว่ยจึงได้แต่อดทน
“โอ้! โอ้…ได้ ๆ ข้าจะทำให้ทันที” เมื่อได้ยินคำพูดของ หลินเว่ย ผู้ช่วยศิษย์อาวุโสก็พยักหน้าอย่างรีบร้อน จากนั้นเขาก็ลงรายชื่อหลินเว่ยด้วยความรวดเร็ว ในที่สุดเขาก็มอบป้ายหยกประจำตัวของหลินเว่ยคืนมา เขาพูดอย่างสุภาพว่า
“ศิษย์น้อง….ขอให้ประสบความสำเร็จ”
ขอบคุณมาก หลินเว่ยพยักหน้ากล่าวอย่างสุภาพ หยิบป้ายหยกประจำตัวเก็บลงในแหวนมิติ จากนั้นก็หันหน้าจากไปทันที
……
เมืองชิงหลิงตั้งอยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือของเมือง หยูหลิน อยู่ห่างออกไป 200 ไมล์ มันเป็นเพียงเมืองเล็ก ๆ ธรรมดาใกล้เมืองมีหุบเขาที่เรียกว่า ชิงหลิง ซึ่งเป็นจุดหมายปลายทางของหลินเว่ย เป้าหมายภารกิจของเขาอยู่ที่หุบเขาชิงหลิง
หลังจากหลินเว่ยเดินออกมาจากห้องโถงกงเต๋อ หลินเว่ยตรงออกมาจากลานชั้นใน ตลอดจนถึงลานชั้นนอก จากนั้นเขาก็เดินตรงออกไปจากประตูของสถานศึกษาเทียนหยู และปลดปล่อยให้เสี่ยวเฟยพาเขาไปตามแผนที่ภารกิจ หลินเว่ยรีบจากไปอย่างรีบเร่ง
เสี่ยวเฟยนั้นถูกหลินเว่ยขังอยู่ในพื้นที่มิติเป็นเวลานาน พอออกมาก็ตื่นเต้นมาก โดยที่หลินเว่ยไม่ต้องออกคำสั่ง
มันก็พยายามทุกวิถีทางที่จะเหาะไปยังเมืองชิงหลิง
หลังจากเดินทางมากกว่าหนึ่งร้อยกิโลเมตร เสี่ยวเฟยก็พาหลินเว่ยมาถึงยังเมืองชิงหลิง ในเวลาประมาณครึ่งชั่วโมง ภายใต้การเหาะเหินของเสี่ยวเฟย จากนั้นเขาก็ขังเสี่ยวเฟย อย่างที่ไม่เต็มใจอีกครั้ง เข้าไปในพื้นที่มิติ หลินเว่ยไม่อยากทำให้ทั้งเมืองโกลาหลหากเขาพาเสี่ยเฟยไปยังเมือง อาจจะทำให้ผู้คนจำนวนมากหวาดกลัว
เมื่อเดินเข้าไปในเมือง หลินเว่ยพบว่าภายในเมืองเต็มไปด้วยผู้คน แต่ส่วนใหญ่มีร่องรอยของความวิตกกังวล
การมาถึงของหลินเว่ย ไม่ได้ก่อให้เกิดปัญหามากนัก หลินเว่ยขวางชายคนหนึ่งไว้ และถามเกี่ยวกับที่อยู่ของคนที่ว่าจ้างงานนี้ หลินเว่ยรีบตามไปทันที
เมืองชิงหลิงซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของเจ้าเมืองถูกพบโดยหลินเว่ยในไม่ช้า คนที่ว่าจ้างงานนี้คือเจ้าเมืองชิงหลิง เขาอยู่ใกล้กับสถานศึกษาเทียนหยูมากที่สุด ดังนั้นเขาจึงไปที่สถานศึกษาเพื่อขอความช่วยเหลือ และสถานศึกษาก็ปล่อยภารกิจนี้ในห้องโถงกงเต๋อ
ปัง! ปัง! หลินเว่ยยืนอยู่หน้าประตูที่ปิดสนิทและเคาะหลายครั้ง
ครู่ต่อมา ประตูก็ถูกเปิดออก ชายชราตัวน้อยแง้มประตูและยื่นศีรษะออก เมื่อเขาเห็นหลินเว่ยยืนอยู่ที่ประตู เขาก็ขมวดคิ้วทันทีและถามด้วยความสงสัย“ มีอะไรให้ข้าช่วยงั้นหรือ?”
“ข้าต้องการพบ เจ้าเมืองชิงหลิง!” หลินเว่ยกล่าว
“อ๋อ … ”? ข้าคือเจ้าเมืองชิงหลิง หม่าฟู่กุ้ย เจ้าเป็นใคร? ต้องการให้ข้าช่วยอะไร? “เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย ชายชราตัวน้อยกล่าวด้วยท่าทางงงงวย