บทที่ 128 หนีออกไปไม่ได้
ลั่วอู๋และคนของเขาเดินออกจากป้อมปราการทราย เพื่อปีนออกจากหลุม
พวกเขายกทรายขึ้นคลุมปากหลุมเอาไว้ บางทีในอีกร้อยปีข้างหน้า อาจจะมีภูตทะเลทรายตนใหม่ปรากฏตัวออกมาอีกก็เป็นได้
หยู่เฮารู้สึกตื่นเต้นที่ได้พูดคุยกับภูตทะเลทราย บรรยายถึงภูเขาอันแห้งแล้งของผืนป่าอันบริสุทธิ์ เล่าถึงความงามตระกาลตาของชนเผ่า ภูตทะเลทรายพยักหน้าเป็นครั้งคราว ราวกับว่ากำลังเห็นพ้องต้องกัน
ในทางกลับกันฉูจงฉวนเหมือนกำลังเลี้ยงดูลูกสาว เขาถือภูตทะเลทรายแรกเกิดไว้ในอ้อมแขน เขาใช้ความอ่อนโยนและเป็นมิตร เหมือนว่าเขามีศักยภาพพอที่จะเป็นพ่อคน
พวกเขาสองคน ดูเหมือนจะไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว
“เจ้าพบสัตว์วิญญาณที่เจ้าต้องการแล้วงั้นหรือ?”
ลั่วอู๋มีความสุขเล็กน้อย แต่ก็เสียใจด้วยเช่นกัน
น่าเสียดายที่เราไม่พบสัตว์วิญญาณที่เหมาะสม
ราชาผีเสื้อปีกมายาค่อนข้างเหมาะกับรสนิยมของเขา มันมีความสามารถการควบคุมพื้นที่อันทรงพลังในการต่อสู้ขณะอยู่บนท้องฟ้า และมันก็เป็นสัตว์วิญญาณที่หายากมาก
อย่างไรก็ตามราชาผีเสื้อปีกมายาได้นำยาซวน จำนวน 100 เม็ดของลั่วอู๋ไป โดยแสดงความไม่เต็มใจที่จะไปหาลั่วอู๋
ลั่วอู๋ปลอบใจตัวเองว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร เขาเพิ่งได้เลื่อนเป็นระดับเงินไม่นาน เขายังมีเวลาอีกมาก ในการตามหาสัตว์วิญญาณตนที่ 2
ดูเหมือนว่ากำลังมีใบไม้เหี่ยวเฉาร่วงลงมาจากฟ้า
มันมีเส้นที่มีความละเอียดอ่อนและลึกลับบนใบไม้เหี่ยวเฉานั้น
ลั่วอู๋รู้สึกสับสนใบไม้เหี่ยวเฉาในทะเลทรายเนี่ยนะ? แต่เมื่อใบไม้เหี่ยวเฉานั้นลอยมาตรงหน้า เขาก็พบว่ามันไม่ใช่ใบไม้เหี่ยวเฉา แต่มันเป็นปีกของผีเสื้อมายา
“ลวดลายนี้มัน … ” ลั่วอู๋จับปีกผีเสื้อมายาไว้ระหว่างนิ้วมือ เขาครุ่นคิด
“มีอะไรงั้นหรือเจ้าคะ? นายน้อย” หลี่หยินถามด้วยความสงสัย
“นี่คือปีกของผีเสื้อมายา” ลั่วอู๋พูดอย่างเคร่งขรึม
ฝูงชนมารวมตัวกันและมองไปที่ปีกของผีเสื้อมายาด้วยความอยากรู้อยากเห็น มันแปลกมาก ทำไมถึงมีแค่ปีก? แล้วร่างกายล่ะ? นี่มันแย่มาก
ลั่วอู๋มองไปยังทิศทางที่ปีกของผีเสื้อมายาร่วงโรยมา
ดูเหมือนว่าจะมีใบไม้เหี่ยวเฉาลอยอยู่ไกล ๆ กัน
สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไป
ถ้าใบไม้เหี่ยวเฉาเหล่านั้นคือปีกผีเสื้อมายา แล้วผีเสื้อมายาตายไปกี่ตัวกันแน่? นี่มันคือการถอนรากถอนโคนชัด ๆ
“เส้นทางนั้น ดูเหมือนว่าจะเป็นทางไปหาลิงยักษ์” หยู่เฮาพูดด้วยเสียงเบา ๆ
ลั่วอู๋ประหลาดใจเล็กน้อย
ลิงยักษ์เป็นคนทำงั้นหรือ?
“ตามไปดูกันเถอะ” ลั่วอู๋ตัดสินใจ
ลิงยักษ์นั้นจะไม่โจมตีใส่ผีเสื้อมายาด้วยเหตุผลบางอย่าง แต่ลั่วอู๋นั้นอยากรู้
ฝูงชนเดินไปตามทางของใบไม้เหี่ยวเฉาที่ร่วงลงมา
เดินไปไม่นานนัก พื้นดินก็เริ่มสั่นสะเทือน ด้านหน้าเขาปรากฏเป็นลิงยักษ์ที่มีรูปร่างน่ากลัว ทุกย่างก้าวของมัน ทำให้ผืนดินเกิดการสั่นสะเทือน
ด้านหน้าของมันนั้น มีผีเสื้อปีกมายาฝูงใหญ่บินอยู่
ในตอนที่ลั่วอู๋เห็นพวกมัน มันเป็นเวลากลางคืน เขาจึงมองไม่เห็นว่ามีผีเสื้อปีกมายามีจำนวนเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ ข้าสามารถมองเห็นว่ามีผีเสื้อมายาอยู่กี่ตัว
ทั่วท้องฟ้าเต็มไปด้วยผีเสื้อปีกมายา พวกมันกระพือปีกและปล่อยละอองผงอัมพาตออกมาจำนวนนับไม่ถ้วน ราวกับเป็นกลุ่มเมฆสีดำพุ่งเข้าสู่พื้นดิน
ละอองผงอัมพาตเหล่านั้นตกลงตัวของลิงยักษ์ ผงเหล่านั้นไม่มีผลอะไรกับตัวมันเลย แต่กลับสร้างความโกรธให้กับลิงยักษ์อย่างมาก
“โฮก!” ลิงยักษ์คำรามขึ้นฟ้า
คลื่นเสียงอันน่ากลัวแผ่กระจายออกไป ราวกับเป็นการโจมตีเป็นวงกว้าง ผีเสื้อมายาจำนวนมากร่วงลงสู่พื้นดิน กระจัดกระจายออกไป
แต่ถึงกระนั้น ผีเสื้อปีกมายานั้นก็ยังคงอยู่ต่อหน้าลิงยักษ์ และไม่บินไปไหน
“ผีเสื้อปีกมายาพวกนั้นบ้าหรือเปล่า?” ลั่วอู๋สับสนเล็กน้อย
ไม่มีใครอยากตายในที่แบบนี้หรอก
ลิงยักษ์นั้นเป็นสัตว์วิญญาณระดับเพชร มันเป็นเรื่องเวลาเท่านั้นที่จะทำลายฝูงของผีเสื้อปีกมายาทั้งหมด
แม้ว่าจะเป็นอย่างนั้น พวกผีเสื้อปีกมายาก็ยังคงขวางหน้าลิงยักษ์เอาไว้
ผีเสื้อปีกมายานับไม่ถ้วนเริ่มพุ่งเข้าใส่ลิงยักษ์ พวกมันพยายามชะลอความเร็วของลิงยักษ์ลง เหมือนกับงานเลี้ยงขนาดใหญ่ของแมลงเม่าที่บินรอบกองไฟ
ความเร็วของลิงยักษ์ช้าลงเรื่อย ๆ แต่มันก็โกรธมากเช่นเดียวกัน เปลวไฟสีดำบนร่างกายของมันทวีความรุนแรงมากขึ้น ราวกับว่ามันจะเผาผลาญทุกสิ่งให้ดับสูญ
“เกิดอะไรขึ้น? หลี่หยินเจ้าเรียกเสี่ยวไป่ออกมาที ให้เสี่ยวไป่พาข้าเข้าไปดูใกล้ ๆ” ลั่วอู๋พูด
ทางข้างหน้าแอออัดมาก จนไม่สามารถเดินเข้าไปได้
เหมือนกับว่าผีเสื้อมายาทั้งทวีปมารวมตัวกันอยู่ที่นี่เลย
หลี่หยินได้เรียกเสี่ยวไป่ออกมา
การที่มีคนอยู่จำนวนมากจะต้องใช้พลังวิญญาณมากกินไป ดังนั้นลั่วอู๋จึงปล่อยให้เสี่ยวไป่เข้าไปบริเวณด้านหลังผีเสื้อมายาเท่านั้น
มันเป็นถ้ำขนาดเล็ก
ลมในถ้ำนั้นแปลกมาก มันอึดอัด และลั่วอู๋ไม่เคยรู้สึกถึงมันมาก่อน
มีผีเสื้อมายาจำนวนมากเฝ้าอยู่ที่ปากถ้ำ เห็นได้ชัดว่า ผีเสื้อมายาควรเฝ้าอยู่ที่นี่ดีกว่าถูกฆ่าตายข้างนอกนั่น
“วี่!”
เมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจของคนด้านนอก ผีเสื้อปีกมายาเหล่านี้ก็คลุ้มคลั่งขึ้นทันที
“ไม่ต้องกังวล ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อทำร้ายพวกเจ้า” ลั่วอู๋พูด
แต่เห็นได้ชัดว่า ผีเสื้อมายากลับไม่สนใจ พวกมันมีหน้าที่ในการขับไล่ผู้บุกรุกทั้งหมด
“วี่!” วี่!”
ขณะนั้น ได้มีเสียงแปลก ๆ ดังออกมาจากภายในถ้ำ ทำให้ผีเสื้อมายาพวกนั้นได้แยกย้ายออกไป
ลั่วอู๋คุ้นเคยกับเสียงนั้น
ดูเหมือนว่า จะเป็นเสียงของราชาผีเสื้อปีกมายา
อยู่ข้างในงั้นหรือ?
มีคลื่นประหลาดลอยออกมาจากถ้ำ ลั่วอู๋ไม่รู้ว่าคลื่นนั้นคืออะไร มันกำลังลอยเข้ามาใกล้เขา
ลั่วอู๋เดินเข้าไปในถ้ำ
ถ้ำนั้นมืดเล็กน้อย และยากที่จะมองเห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน มีเพียงแสงสีแดงที่กำลังสั่นไหวตรงมุมของถ้ำเท่านั้น
“ยินดีต้อนรับ”.
มีเสียงเข้ามาในหัวของลั่วอู๋ ซึ่งเป็นเสียงที่อ่อนโยนและนุ่มนวลของหญิงสาว
“ใครกัน?” ลั่วอู๋ระมัดระวัง
“แน่นอน ข้าเอง … ”
ลั่วอู๋พยายามปรับการมองเห็นให้เข้ากับความมืด และในที่สุดก็สามารถมองเห็นได้เล็กน้อย
ขณะนั้น เขาพบว่ามันคือราชาผีเสื้อปีกมายา แต่ลมหายใจของมันกลับอ่อนแอมาก และแม้แต่ร่างกายของมันก็เริ่มเหี่ยวเฉาลง
“ไม่ต้องกังวล ข้าแค่กำลังสื่อสารกับท่านผ่านจิตใต้สำนึก” เสียงของราชาผีเสื้อปีกมายาดังขึ้นอีกครั้งในหัวของลั่วอู๋
การสื่อสารนี้ เป็นเทคนิคระดับสูงของจิตใต้สำนึกของพระเจ้า แม้แต่ผู้ใช้พลังวิญญาณระดับทองคำขาวจำนวนมาก ก็ไม่สามารถใช้ได้
ลั่วอู๋ทำจิตนิ่งสงบ และพูดด้วยความกังวล “ทำไมเจ้าไม่รีบหนีไปล่ะ? ตอนนี้ลิงยักษ์กำลังมาที่นี่ และผีเสื้อมายาก็ถูกฆ่าตายไปจำนวนมาก”
“ข้ารู้”
เสียงของราชาผีเสื้อปีกมายานั้นดูไม่มีชีวิตชีวา
ลั่วอู๋รู้สึกมึนงง “ทำไมเจ้าถึง … ”
“ข้าไปไม่ได้” แขนขนาดเล็กของราชาผีเสื้อปีกมายาลูบไปที่หน้าท้องของมันช้า ๆ มันเผยให้เห็นถึงความรู้สึกว่า “ลูกของข้ากำลังจะเกิดออกมา”
ลั่วอู๋ลืมตากว้าง “ลูกของเจ้า?”
แสงสีแดงนั่นคือลูกของราชาผีเสื้อปีกมายางั้่นหรือ?
มันแปลกมาก
ข้าไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับผีเสื้อมายาตั้งครรถ์มาก่อนเลย
แต่มันไม่ใช่ประเด็น
“ถ้างั้นเจ้าต้องรีบออกไปแล้ว” ลั่วอู๋กระวนกระวายเล็กน้อย
“ถ้าข้าออกไปจากที่นี่ ลูกของข้าก็จะมีชีวิตอยู่ไม่ได้ ดังนั้น ปล่อยข้าอยู่ที่นี่เถอะ”