บทที่ 135
ภารกิจปราบปรามโจรภูเขา
อาณาจักรเฟิ่งหยูนั้นมีเมืองเป่ยเฟิง ซึ่งเป็นหนึ่งในสี่ของเมืองใต้อาณัติที่คอยปกป้อง เมืองหลวงของจักรพรรดิ
หลังจากหลินเว่ยเดินทางออกมาจากสถานศึกษา เทียนหยู เขาก็พาเสี่ยวเฟยทะยานพุ่งมาที่นี่โดยตรง เขาใช้เวลาหลายพันกิโลเมตรเป็นเวลาหลายวัน ในการบรรลุภารกิจครั้งนี้ งานทั้งหมดที่หลินเว่ยรับมาในครั้งนี้อยู่ใกล้เมืองเป่ยเฟิง
โดยเฉพาะภารกิจหมายเลข 201 กำจัดโจรภูเขาที่กบดานอยู่บนหุบเขาหูย่า ทางตะวันออกของเมืองเป่ยเฟิง
หลังจากที่หลินเว่ยมาถึงเมืองเป่ยเฟิง เขาก็ตรงไปที่ร้านขายของชำเป็นที่แรก และซื้อแผนที่โดยละเอียดเป็นซึ่งพื้นที่โดยรอบของเมืองเป่ยเฟิง จากนั้นเขาก็กินอาหารดื่มน้ำจนอิ่ม จากนั้นไม่นาน เขาออกจากเมือง โดยตรงมุ่งหน้าจากประตูตะวันออก และออกไปยังที่หุบเขาหูย่า
แผนการในใจของหลินเว่ย คืองานที่รับมาเขาเริ่มต้นทำงานที่ง่ายดายก่อน จากนั้นค่อย ๆ จัดการภารกิจจนสำเร็จและเหลือภารกิจที่ค่อนข้างยากไว้ท้ายสุด
มีผู้คนจำนวนมากมาย ต่างเข้าและออกจากทางประตูตะวันออก แต่ส่วนใหญ่เป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา ๆ และคนอื่น ๆ ที่เป็นผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ระดับต่ำเช่นเดียวกัน คนเหล่านี้ล้วนยากจนและแทบไม่มีข้าวสารกรอกหม้อ
ดังนั้นจึงไม่อยู่ในสายตาของพวกโจรร้าย ดังนั้นพวกเขาสามารถเดินทางไปมาได้อย่างสะดวก
มีบันทึกไว้ว่า โจรภูเขานั้นปรากฏตัวเมื่อสามปีก่อน เมื่อเวลาผ่านไป กลุ่มกองโจรก็ค่อย ๆ แข็งแกร่งขึ้น แต่พวกมันนั้นระมัดระวังตัวได้ดี พอมีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นก็หลบซ่อนตัว เจ้าเมืองเป่ยเฟิงซึ่งเป็นผู้มีอำนาจเทียบเท่าจักรพรรดิเป็นผู้นำในการปราบปรามกองโจรด้วยตนเอง หลังจากการปิดล้อมและการปราบปรามหลายครั้ง พวกมันก็ยังคงไม่หมดสิ้นไป ไม่นานนักพวกโจรก็เริ่มรวมตัวกันที่หุบเขาหูย่า และเดินทางเข้าเมืองเป่ยเฟิง และเป็นกองโจรขนาดใหญ่ระดับหนึ่ง
ผ่านเข้าออกเมืองเป่ยเฟิงเป็นประจำ
ด้วยวิธีนี้ เมืองเป่ยเฟิงจึงถูกพวกโจรสร้างความเดือดร้อน เจ้าเมืองเป่ยเฟิงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากหันหน้าไปพึ่งพาสถานศึกษาเทียนหยู และจ่ายรางวัลให้กับสถานศึกษาเทียนหยูเป็นจำนวนมาก ในขณะที่สถานศึกษาก็มอบคะแนนสะสมให้จำนวนมากสำหรับงานนี้
หุบเขาหูย่าอยู่ห่างจากตัวเมืองเป่ยเฟิงหลายพันกิโลเมตร ตรงกลางมีเมืองเล็ก ๆ ซึ่งเป็นจุดแวะพัก ไม่ว่าจะออกจากเมืองเป่ยเฟิงหรือไปยังหุบเขาหูย่า หรือออกจากหุบเขาหูย่าหรือเข้าไปยังหุบเขาหูย่าไปยังเมืองเป่ยเฟิง จะต้องผ่านเมืองนี้ไปก่อน
เดิมทีผู้คนรอบ ๆ เมือง มาจากการสัญจรไปมาหรือกองคาราวานสินค้า เพื่อแวะพักเติมเสบียงและพักเท้า แม้ว่าจะเป็นเมืองเล็ก ๆ แต่ก็มีความเจริญมากเช่นกัน
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากผลกระทบของพวกโจรภูเขาทำให้มีกองคาราวานน้อยมาก ที่สัญจรผ่านตามถนนสายนี้ ตามบันทึกเมืองนี้ถูกกองโจรเข้ายึดครอง และกลายเป็นสถานที่กบดานหรือหลบซ่อนของกองโจรที่หลบหนีออกมาจากหุบเขา หูย่า
ชาวเมืองล้วนหนีตายหรือถูกฆ่าสังหาร ตอนนี้ผู้อยู่อาศัยในเมือง ถูกแทนที่ด้วยสมาชิกรอบนอกของโจรภูเขา ตามบันทึกแม้ว่าจะมีสมาชิกอย่างเป็นทางการเพียงร้อยคน แต่ก็มีหลายพันคนหากรวมไปถึงคนธรรมดาด้วย
งานของหลินเว่ยคือสังหารโจรภูเขาให้สิ้นซาก
เดิมชื่อเมืองนี้เรียกว่าเมืองสี่ฝาง แต่ตอนนี้ผู้คนนิยมเรียกเมืองนี้ว่าเมืองเฟยหลิง เพื่อเตือนใจให้คนอื่นรู้ว่า เมืองนี้เป็นเมืองเล็ก ๆ ที่ถูกพวกโจรยึดครอง
หลินเว่ยอยู่นอกเมืองสักพัก เขาพบว่ามีจำนวนคนมากมายที่เข้าไปในเมือง ดังนั้นเขาจึงตามเข้าไป อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขาไปถึงประตูเมือง เขาก็รับรู้ได้ถึงลมปราณที่รุนแรง แต่อย่างไรก็ตามความแข็งแกร่งของเจ้าของลมปราณไม่ได้สูงมากนัก
หลินเว่ยปลดปล่อยความแข็งแกร่งทางจิตของเขาอย่างเงียบ ๆ และพบเจ้าของพลังลมปราณทันที เขาเป็นชายวัยกลางคน ที่ยืนอยู่ด้านบนของประตูเมือง ความแข็งแกร่งของเขาเป็นเพียงระดับนักรบขั้นสี่
แม้ว่า หนิ่วฉีจะพยายามอย่างเต็มที่ที่จะสังหารอีกฝ่าย แต่เขาก็ไม่ต้องการที่เปลืองพลัง อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้วางแผนที่จะสังหารพวกปลายแถวเพื่อกำจัดกองโจร อย่างไรก็ตามเขาไม่มีเวลามากพอที่จะหยุดหลินเว่ย ที่เป็นเพียงเด็กธรรมดา ที่เพิ่งผ่านการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มา
ภายใต้ความสนใจของชายคนนั้น เขามองดูหลินเว่ยที่เดินเข้าในเมือง ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น สักพักก็ออกจากประตูเมือง
ในความคิดของหลินเว่ยนั้นราบรื่นมาก เขาสามารถผ่านเมืองสี่ฝางด้วยความรวดเร็ว อย่างไรก็ตามสิ่งต่าง ๆ ไม่ง่ายอย่างที่คาดคิด ก่อนที่หลินเว่ยจะเดินผ่านเมืองสี่ฝางไปกลุ่มคนจำนวนหนึ่งขวางหลินเว่ยไว้
คนที่ขวางเขาไว้ คือชายวัยกลางคนรูปร่างผอมและอ่อนแอ ราวกับว่าเขาจะปลิวไปกับสายลมได้ทุกเมื่อ อย่างไรก็ตามความแข็งแกร่งของเขานั้น แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาผู้คน ด้วยการฝึกฝนของระดับพลัง ขุนศึก ระดับเจ็ด
“หนิ่วฉี สายลับที่เจ้าบอกว่ามาจากเมืองเป่ยเฟิง…คือชายคนนี้?” ชายร่างผอมเอียงศีรษะชี้ไปที่หลินเว่ยและเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ฉินโฮว่! ใช่ เด็กชายคนนี้”
เสียงที่เอ่ยตอบกลับเป็นชายวัยกลางคน แต่รูปร่างของเขาใหญ่โตมาก เขาเป็นคนจากหอประตูที่คอยจับตาดูหลินเว่ยในเวลานั้น และตอนนี้เขาพาใครบางคนมาขวางหลินเว่ยไว้
“เกิดอะไรขึ้น?” หลินเว่ยเห็นว่าเขาถูกล้อมรอบไปด้วยกลุ่มคน และจึงถามด้วยความงงงวย
“เด็กชาย…อย่าแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องราว….เจ้ามาที่นี่เพื่ออะไร….อย่าบอกนะว่าเจ้ามาที่นี่เพื่อเที่ยวเล่น” หนิ่วฉีเปลี่ยนท่าทีของเขาต่อหน้าฉินโฮว่ เขาหันหน้าไปทางหลินเว่ย โดยยกศีรษะของเขาให้สูงขึ้นอีก หนิ่วฉีก็ตะคอกร้องถามหลินเว่ย
“ท่านเข้าใจผิดแล้ว ข้าไม่ได้มาจากเมืองเป่ยเฟิงจริง ๆ และข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อสอบถามข้อมูลใด ๆ เพราะไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น แต่ข้าต้องการทราบว่าทำไมข้าจึงถูกขวางเอาไว้ ในเมื่อตอนนั้น มีคนเข้าออกประตูเมืองมากมาย?” เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่ายหลินเว่ยก็ทำท่าไร้เดียงสา ดูเหมือนเขากำลังทำธุระบางอย่าง ไม่ได้สอบถามข้อมูลแต่อย่างใด? ดังนั้นเขาตั้งใจที่จะไม่บอกเล่าเรื่องอื่น เขาเพียงอธิบายคำสองสามคำ และก็พูดความสงสัยในใจของเขาออกมา
“โอ้….ดูเหมือนว่าเด็กชายจะไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา หนิ่วฉีเจ้าจัดการเขาเสีย” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย
ฉินโฮว่ก็หัวเราะเยาะและพูดกับหนิ่วฉี
“ขอรับ ท่านฉินโฮว่ หลังจากได้ยินคำพูดของฉินโฮว่ หนิ่วฉีก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้มอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็หันศีรษะและมองไปที่หลินเว่ย เขากล่าวว่า “เด็กชาย เนื่องจากท่านฉินโฮว่ได้สั่งให้ข้าจัดการเจ้า ดังนั้นเตรียมตัวตายเสียเถอะ
ขุนศึกระดับห้า วิ่งไปวิ่งมาในสถานที่เล็ก ๆ ของเรา นอกจากจะเป็นสายลับของเมืองเป่ยเฟิงแล้ว เจ้าจะทำอะไรได้อีก?”
“โอ้….ข้าไม่ได้คาดคิดว่า ท่านเป็นเพียงนักรบขั้นสี่ สามารถมองเห็นการฝึกฝนที่แท้จริงของข้าได้นั้น มันไม่ธรรมดาเลย!” เมื่อได้ยินว่าหนิ่วฉีสามารถมองเห็นการฝึกฝนของหลินเว่ยได้ เขาจึงพูดด้วยความประหลาดใจ
“ฮ่าฮ่า! ข้าจะมองเห็นความก้าวหน้าในการฝึกฝนพลังของเจ้าได้อย่างไร มันเป็นเพราะสมบัติที่หัวหน้าของเรามอบให้ ตาทิพย์ สมบัติชิ้นนี้เป็นเครื่องมือลึกลับ รู้หรือไม่ว่ามันเป็นอาวุธที่มีอานุภาพสูงกว่าอาวุธวิญญาณทั่วๆไป
อย่างน้อยก็ต้องมีระดับของพลังการต่อสู้ของนักรบขั้นสี่ในการใช้งานมัน ความสามารถของมันคือการเพิกเฉยต่อช่องว่างระดับ และสามารถรับรู้การฝึกฝนที่แท้จริงของผู้ใดก็ตาม มันเยี่ยมยอดมาก!”
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย หนิ่วฉีก็ส่ายหัวและยิ้มแย้ม จากนั้นเขาก็หยิบลูกปัดขนาดเท่าไข่นกพิราบออกจากแขนของเขาและพูดอย่างมีชัยเบื้องหน้าหลินเว่ย
“ถ้าอย่างนั้น ลูกปัดนี้ดีอย่างที่พูด ก็คู่ควรกับคำว่า สมบัติจริง ๆ แต่หน้าที่ของมันยังมีดูไม่มากมายเท่าใดนัก อันที่จริง มันน่าจะมีความสามารถอื่น ๆ ซ่อนอยู่หรือไม่?” หลังจากฟังคำอธิบายของหนิ่วฉี คิ้วของหลินเว่ยก็เบิกกว้างขึ้นและก้อนหินในใจก็หายไป
ในขั้นต้นเขาคิดว่ามีผู้เชี่ยวชาญบางคนในหมู่หนิ่วฉีและคนอื่น ๆ ที่เขาไม่สามารถตรวจพบได้ โดยไม่คาดคิดว่า มันเป็นลูกปัดขนาดเล็กบนมือของหนิ่วฉี ที่เปิดเผยตัวตนของเขาออกมา
“ฮึ่ม! แน่นอน… มันเป็นเครื่องมือลึกลับ ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับข้าที่จะเปิดใช้งานนี้ มันมีประโยชน์มาก เมื่อความแข็งแกร่งของข้าดีขึ้น ข้าจะสามารถเรียกใช้ความสามารถอื่นเพิ่มเติมได้” หลังจากได้ยินคำพูดของหลินเว่ย ใบหน้าของหนิ่วฉีก็มืดลงทันที
คำพูดของหลินเว่ยสร้างความเจ็บปวดในใจของเขา เขามีตาทิพย์มานานแล้ว แต่การฝึกฝนของเขาเองนั้น ยังอยู่ในขั้นสี่ไม่ได้ก้าวหน้ามากเท่าใดนัก แม้ว่าเขาจะโลภในความสามารถอื่น ๆ ของตาทิพย์
แต่เขาก็ไม่สามารถใช้งานมันได้ หากพลังการต่อสู้ของเขาไม่ได้ขยับมากขึ้น
“โอ้! ข้าเข้าใจว่า เป็นเพราะเจ้าอ่อนแอเกินไป” เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย หลินเว่ยก็พยักหน้าและพูดอย่างชัดเจน
“เจ้า…”! ฮึบ! เด็กชายกำลังจะตายในไม่ช้า ข้าไม่เคยเห็นคนที่ตายแล้วพูดมากความได้เลย! แต่ตอนนี้ เจ้าเข้าใจแล้วหรือไม่? มันยากที่จะยืนอยู่ในกลุ่มคนธรรมดา ทั้งที่การฝึกฝนของเจ้าอยู่ในระดับของขุนศึกขั้นห้า
ไม่ว่าจะปกปิดตัวตนอย่างไร ก็ไม่สามารถรอดพ้นตาทิพย์ไปได้ “คำพูดของหลินเว่ย ทำให้ดูน่าขันอย่างเห็นได้ชัด แม้ว่าหนิ่วฉีใบหน้าของเขาจะดูสง่างามในตอนแรก แต่เมื่อเขาโกรธ ท่าทางของเขาก็พลันสลายไปทันที
เหตุผลหลักคือเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลินเว่ย เพราะความแข็งแกร่งของหลินเว่ยสูงเกินไป
“เสียเวลา….เจ้าก็แค่สุนัขเฝ้าบ้าน เสียเวลาที่จะมาจับผิดข้า ไม่คาดคิดว่าเมื่อข้าออกไปทำภารกิจนี้ จะเจอเจ้าแกะตัวอ้วน ๆ เครื่องมือลึกลับกลับอธิบายความสามารถได้อย่างลื่นไหลต่อหน้าผู้อื่นได้อย่างง่ายดาย เจ้าคือ โจรภูเขาตัวอ้วนๆ!
” เมื่อได้ยินคำพูดของหนิ่วฉี หลินเว่ยก็เปิดปากของเขา เพราะเขาจะไม่ยอมทนให้หนิ่วฉีมาดูถูกตนเอง…อย่างไร้เหตุผล
“เจ้า…!” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย หนิ่วฉีก็โกรธทันที และรีบเก็บตาทิพย์ลงในกระเป๋ามิติ
“ฮ่าฮ่า! เด็กคนนี้ช่างหยิ่งผยองจริง ๆ ตอนนี้ข้าเริ่มจะเชื่อในคำพูดของเจ้าเล็กน้อย ว่าเจ้าไม่ใช่สายลับที่เมืองเป่ยเฟิงส่งมาจริง ๆ” เมื่อเห็นหนิ่วฉีโกรธหลินเว่ยมากจนพูดไม่ออก ฉินโฮว่ข้าง ๆ เขาก็อ้าปากพูด
“โอ้? งั้นลองเดาดูว่า ข้ามาทำอะไรที่นี่ หลินเว่ยมองไปที่อีกฝ่ายและพูดอย่างสนุกสนาน
“ใช่หรือไม่? ข้าเดาว่า เจ้าน่าจะเป็นลูกชายของตระกูลใหญ่” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย, ฉินโฮว่ก็โพล่งออกไปโดยไม่ได้คิดซับซ้อน
“ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น?” หลินเว่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“เห็นได้ชัด! มีเพียงเด็กชายที่ไร้เดียงสาเช่นเจ้าเท่านั้น ที่ต้องพึ่งพายาเม็ดเพื่อเลื่อนระดับการฝึกฝน จากนั้นก็คิดว่าพลังของเขาช่างแข็งแกร่งเหลือเกินจึงหยิ่งยโส เขาคิดว่าตัวตนของตนเองในโลกนี้ใหญ่มาก จนไม่มีอะไรที่จะเจ้าทำไม่ได้ เจ้าจึงมาที่นี่
“หลังจากได้ยินคำถามของหลินเว่ยแล้ว ฉินโฮว่ทำราวกับว่าเขาไม่ได้ตัดสินว่าหลินเว่ยเป็นสายลับอีกต่อไป แต่พยายามอดทนไขข้อสงสัยของเขาที่มีต่อหลินเว่ย
“อืม! สิ่งที่เจ้าพูดมามันเกี่ยวข้องกับข้าอย่างไร?” หลินเว่ยถามอย่างสงสัย
“มันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันหรือ…ทั้ง ๆ ที่เจ้าดูถูกความแข็งแกร่งของหนิ่วฉี? และคิดว่าจะเขาจะไม่สามารถเอาชนะเจ้าได้ ไม่ใช่ความเย่อหยิ่งแล้วคืออะไร?” ฉินโฮว่หัวเราะเบา ๆ และใช้น้ำเสียงประชดประชันเพื่อบอกหลินเว่ย เมื่อฟังจบหลินเว่ยพยักหน้าและตอบรับ
“อย่างไรก็ตาม พูดคุยกันมานานแล้ว จนมากพอจะเข้าใจตัวตนของเจ้า ! ตกลงจะสู้หรือไม่? หากเจ้าตัดสินใจสู้ อาจจะต้องทนทุกข์ทรมาน “เมื่อเห็นว่าหลินเว่ยไม่ได้พูดอะไรอีกต่อไป
ฉินโฮ่วก็คิดว่า หลินเว่ยเริ่มที่จะหวาดกลัวในใจ เขาจึงร้องบอกบังคับให้หลินเว่ยยอมจำนน
“เจ้าจะไม่สังหารข้าหรือ?” หลินเว่ยถามอย่างสงสัย
“สังหารเจ้า…เหตุใดต้องแบบเช่นนั้น! ข้าไม่ได้โง่ ระดับความแข็งแกร่งของเจ้าเหนือกว่าหนิ่วฉี แล้วจะสังหารเจ้าได้อย่างไร! ตราบใดที่เจ้าให้ความร่วมมืออย่างดี และส่งข้อความถึงตระกูลของเจ้า ข้าจะปล่อยเจ้าไป
หลังจากที่เราได้รับเงินค่าไถ่ตัว” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย ฉินโฮ่วก็ส่ายหัวและกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ข้าทำเรื่องแบบนี้มานานมาก เพียงแค่ได้เงินมาก็พอ เหตุใดต้องไปเสี่ยงด้วยตัวเอง? ” หลินเว่ยมองไปที่ฉินโฮว่ด้วยใบหน้าที่พูดไม่ออก เขาไม่รู้จะพูดอะไรจริง ๆ ฉินโฮว่คนนี้จินตนาการเป็นเลิศจริงๆ
“ข้าเลือกที่จะสู้ ข้าอยากจะรู้ว่า เจ้าจะทำให้ข้าทุกข์ทรมาณมากเพียงใด” เมื่อหลินเว่ยเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ต้องการจะต่อสู้ เขาก็พร้อมที่จะเริ่มการต่อสู้ด้วยตนเอง
“เจ้า…”! ดียิ่งนัก! ในเมื่อไม่เห็นความหวังดีของข้า อย่าตำหนิที่ข้าไม่เกรงใจ จัดการชายคนนี้ซะ สั่งสอนบทเรียนที่ดีให้ชายคนนี้ และปล่อยให้เขาทนทุกข์ทรมาน แต่อย่าสังหารเขา ข้ายังต้องการประโยชน์จากเขาอยู่
“เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย ฉินโฮว่ก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็แสดงร่องรอยของความโกรธบนใบหน้าของเขาและกล่าวกับลูกน้องของเขาทันที
หลังจากได้รับสั่งจากผู้นำแล้ว สายตาของผู้คนเหล่านั้นก็เฉียบคมและดุร้าย พวกเขาจ้องไปที่หลินเว่ยที่เต็มไปด้วยจิตสังหาร ความผันผวนของพลังปราณในร่างกายของพวกเขาเข้มข้นขึ้น
ในบรรดาคนเหล่านี้ นอกจากฉินโฮว่ซึ่งเป็นขุนศึกแล้วยังมีนักรบสี่คนที่อยู่ในระดับขุนศึกขั้นห้า ส่วนที่เหลืออยู่ระหว่างนักรบขั้นสามและนักรบขั้นที่สี่
“หลินเว่ยหัวเราะและส่ายหัว เมื่อได้ยินคำพูดของฉินโฮว่ อีกฝ่ายขอให้คนเหล่านี้ขึ้นมาจัดการเขา และเพื่อผลาญกำลังของหลินเว่ย ในที่สุดหลินเว่ยก็จะพลาดท่า. มันอาจจะมีประโยชน์ หากเป็นผู้อื่นแต่สำหรับหลินเว่ยมันไม่มีอะไรเลย
“สังหาร!”
ลูกน้องคนหนึ่งของฉินโฮว่ เขาเป็นผู้นำที่เริ่มโจมตีไปที่หลังของหลินเว่ย ด้วยฝ่ามือที่ผันผวนของพลังปราณ
และคนที่เหลือจากที่ลังเลอยู่ก็เริ่มโจมตี พวกเขาทุกคนใช้ดาบเข้าโจมตีหลินเว่ย ด้วยดาบและหมัดทั้งหมดล้วนคือนักฆ่า แม้ว่าความแข็งแกร่งของพวกเขาจะไม่สูงนัก แต่ก็มีประสบการณ์มากมายในการต่อสู้ พวกเขารู้ว่าหลินเว่ยพูดดูถูกเอาไว้ และกักเก็บเป็นความแค้นมาเอาลงที่หลินเว่ย โดยวิธีการเต็มไปด้วยความรุนแรงเต็มกำลัง
หลินเว่ยรู้ข้อบกพร่องของเขา นั่นคือเขามีประสบการณ์น้อยเกินไป ในการต่อสู้กับผู้คน ดังนั้นเขาจึงเรียกสัตว์โครงกระดูกจำนวน 20 ตัว มาล้อมรอบเขาไว้ตรงกลาง พวกมันทั้งหมดมีความแข็งแกร่งขั้นเจ็ด
“กึก!” ขุนศึกขั้นห้า คนแรกที่เปิดการโจมตี ได้ตบเข้าไปที่สัตว์ร้ายโครงกระดูกที่ตัวของมัน สัตว์โครงกระดูกไม่ได้ขยับแม้แต่น้อย อย่างไรก็ตาม ชายคนนั้นกลับถูกกระแทกกลับและปลิวถอยหลัง เท้าของเขาร่อนลงบนพื้น ทิ้งรอยขีดข่วนลงบนพื้นดิน
มือที่ใช้โจมตีกำลังสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ หากไม่ใช่เพราะฉินโฮว่ที่ขอให้พวกเขาแอบทำอย่างเบา ๆ ดังนั้นชายคนนั้นก็ไม่ได้โจมตีด้วยกำลังทั้งหมดของเขา มิฉะนั้นฝ่ามือนี้คงไร้ประโยชน์
หลังจากนั้น มีร่างหลายสิบคนที่ปลิวกลับมา และทุกคนได้รับบาดเจ็บสาหัส คนที่มีความแข็งแกร่งอ่อนด้อยที่สุดแทบยืนไม่ไหว
สาเหตุที่คนเหล่านี้เป็นเช่นนี้ เป็นฝีมือของกวางเรืองแสง และสร้างโล่ป้องกัน ทำให้พวกเขาต้องพ่ายแพ้กลับไป
การต่อสู้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและจบลงอย่างรวดเร็ว ผู้คนหลายสิบคนถูกสังหารในเวลาเดียวกัน แต่พวกเขาทั้งหมดถูกหลินเว่ยจัดการ ฉินโฮว่ไม่เข้าใจว่าหลินเว่ยทำเช่นนั้นได้อย่างไร เมื่อเห็นหลินเว่ยยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มโครงกระดูก และยิ้มแย้มให้ตัวเองทันใดนั้นเขาก็ตัวสั่นและขนลุกตัวร่าง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกสุดขีด พลางกล่าวว่า “เกิดอะไรขึ้น เจ้าเป็นใครกันแน่?”
“ข้าไม่ใช่ คุณชายตระกูลใหญ่ และหยิ่งยโสว่าตนเองเก่งกาจหรอกหรือ?” เมื่อได้ยินคำพูดของฉินโฮว่ หลินเว่ยก็เหล่มองและพูดอย่างขี้เล่น
“นี่มัน…!” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย ฉินโฮว่ก็พูดไม่ออก
ในขณะที่คุยกับฉินโฮว่ สัตว์โครงกระดูกรอบ ๆ หลินเว่ยก็ไม่ได้อยู่เฉยๆ แต่พวกมันกลับโจมตีพวกโจรภูเขาที่อยู่รอบ ๆ
เพียงไม่กี่ครั้ง ลมหายใจสมาชิกของโจรภูเขาหลายสิบคนถูกสังหาร เหลือเพียงหนิ่วฉีและชีวิตของฉินโฮว่
“กึก ๆ ๆ … !” เมื่อเทียบกับฉินโฮว่ที่สามารถควบคุมอารมณ์ตนเองได้ แต่หนิ่วฉีนั้นทนไม่ได้มากนัก ก่อนหน้านี้เขายังมีความหยิ่งอยู่ ตอนนี้ของเขาหวาดกลัว เห็นได้จากสีหน้าตื่นตระหนกตัวสั่น ฟันขบกันด้วยความประหม่าและขาสั่น
อย่างไรก็ตาม ฉินโฮว่เองไม่ได้ดีไปมากกว่ากัน จากการเคลื่อนไหวของเขาเป็นครั้งคราว จะเห็นได้ว่าเขาหวาดกลัวกับโครงกระดูกสัตว์รอบ ๆ หลินเว่ย
“ข้าต้องการรู้ข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับกองโจร แต่ตอนนี้เหลือพวกเจ้าสองคน แต่ข้าปล่อยให้เจ้ารอดไปได้เพียงคนเดียว ใครตอบได้ดีกว่า ข้าจะปล่อยคนนั้นไป”
“เรื่องนี้…!” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ยฉินโฮว่ก็ลังเล
โดยไม่รอให้ฉินโฮว่พิจารณาอย่างถี่ถ้วน หนิ่วฉีซึ่งอยู่ข้าง ๆ เขาจึงพูดว่า “ตราบใดที่ข้าตอบคำถามของเจ้า จะปล่อยข้าไปจริงๆหรือ?”
“นั่นเป็นเรื่องธรรมดา ชีวิตของเจ้ามันไร้ประโยชน์สำหรับข้า ไม่สำคัญว่าจะสังหารหรือไม่ก็ตาม…..ตราบใดที่ตอบในสิ่งที่ข้าอยากรู้ เจ้าก็สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้” เมื่อได้ยินคำพูดของหนิ่วฉีหลินเว่ยก็พยักหน้าและพูดด้วยความมั่นใจ