บทที่ 136
กลับสถานศึกษาเทียนหยู
“ถามสิ! ข้าจะบอกทุกอย่างที่ข้ารู้” ด้วยความมั่นใจของหลินเว่ย หนิ่วฉีไม่แน่ใจว่าหลินเว่ยจะทำตามสิ่งที่เขาพูดได้หรือไม่? แต่เขาไม่มีทางเลือกไปมากกว่านี้ เขาได้แต่หวังว่า หลินเว่ยจะเป็นคนที่ยึดมั่นในคำพูดของตนเอง และปล่อยให้เขามีชีวิตอยู่
“ช้าก่อน….ข้ารู้เรื่องราวมากมายกว่าเขานัก…..ตราบใดที่ท่านสัญญาว่าจะไม่สังหารข้า….ข้าจะบอกท่านทุกอย่าง!” ฉินโฮ่วนั้นต้องการจะต่อรองกับหลินเว่ย แต่ทันทีที่เขาได้ยินคำพูดของ หนิ่วฉี เขาก็รู้สึกกังวลใจมาก เขาคุกเข่าลงที่พื้นและขอความเมตตาจากหลินเว่ย
“นายท่าน….อย่าไปฟังเขาเลย ฉินโฮ่วนั้นร้ายกาจและเจ้าเล่ห์ร้ายกาจอย่างหาตัวจับได้ยากมาก สิบคำที่พูดออกมา สามารถเชื่อได้เพียงหนึ่งคำเท่านั้น หาต้องการเรื่องจริงสามารถถามข้าได้เลย! ข้าสัญญาว่า…มันจะเป็นเรื่องจริงทั้งหมด” เมื่อ หนิ่วฉีได้ยินคำพูดของฉินโฮ่วหัวใจของเขาก็สั่นสะท้าน อีกฝ่ายพูดแบบนั้นชัด ๆ คือ หมายความว่าคนที่ตายจะต้องเป็นเขาอย่างแน่นอน! จากนั้นเขาก็เริ่มคิดว่า จะทำอย่างไรเขาจึงจะรอดพ้น ดังนั้นอย่าตำหนิเขา สำหรับความอยุติธรรมของฉินโฮ่วเอง จากนั้นหนิ่วฉีอ้าปากของเขาเพื่อเปิดโปงเรื่องราวของกันและกัน
“หนิ่วฉี เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นตัวอะไร….สิ่งที่ข้าพูดนั้นเป็นเท็จ แล้วสิ่งที่เจ้าพูดไปเป็นความจริงงั้นหรือ? หลังจากที่คบหากันมานาน….ต่างคนต่างก็รู้ว่าเจ้าเป็นคนอย่างไร! อย่าดูที่เขาเป็นคนตัวโต แต่จริง ๆ แล้วเป็นคนงี่เง่า อย่าคิดว่าเขาเป็นคนซื่อตรง
จริง ๆ แล้ว เขามีจิตใจที่ซับซ้อน อย่าไปฟังเขา ข้าสามารถบอกท่านได้! ข้ารู้ข้อมูลมากมาย ซึ่งผู้ชายตัวเล็ก ๆ อย่างเขา ย่อมไม่รู้จักอย่างแน่นอน” เมื่อเห็นว่าหนิ่วฉีได้เปลี่ยนท่าทีที่เคารพ ฉินโฮ่วจึงพูดเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับเขา ต่อหน้าหลินเว่ยเพื่อความอยู่รอด
เขาโกรธมากและเริ่มตอบโต้ทันที
หลินเว่ยอยากเห็นสิ่งที่ทั้งสองคนที่เปิดโปงกันและกัน อย่างไรก็ตาม เขาจะไม่ปล่อยให้พวกเขาทะเลาะกันไม่รู้จบ เขาจึงเริ่มหยุดและพูดว่า “ตกลง! ข้าจะเริ่มถามคำถามเจ้าทั้งสองคน และผลัดกันตอบคำถาม เมื่อคนหนึ่งตอบ อีกคนก็สามารถเพิ่มเติมได้ ส่วนใครจะอยู่รอดได้ในที่สุด ก็ขึ้นอยู่กับเกี่ยวกับประสิทธิภาพของพวกเจ้า ดังนั้นทุกคนสามารถตอบคำถามแต่ขบคิดคำตอบของพวกเจ้าให้ดี
“ข้าเข้าใจแล้ว เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย พวกเขารีบหุบปากลงทันที หนิ่วฉีพยักหน้าอย่างรวดเร็ว และกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ประจบประแจง
“คำถามแรกกองโจรภูเขาของพวกเจ้ามีทั้งหมดกี่คน หลินเว่ยยกนิ้วขึ้นมาแสดงว่า เขาเริ่มถามคำถามแรกออกมา
“ข้ารู้…ข้าจะตอบ!” เมื่อหลินเว่ยพูดจบ หนิ่วฉีก็รีบพูดแทรกขึ้นมา
“ข้า…นายท่านข้าขอตอบ!” หลังจากที่หนิ่วฉีแย่งชิงการตอบคำถาม ฉินโฮ่วรู้สึกเสียใจมากและรีบพูดขึ้นมา
“เอาล่ะ! มาดูคำตอบของพวกเจ้า เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนต่างก็กระตือรือร้นที่จะตอบคำถาม หลินเว่ยพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ จากนั้นก็ชี้ไปที่หนิ่วฉีและกล่าวให้เขาเป็นคนที่ตอบคำถาม
“ขอบคุณนายท่าน!” เมื่อได้ยินว่าหลินเว่ยนั้นเอ่ยถามตนเอง ใบหน้าของหนิ่วฉีก็แสดงสีแห่งความสุข และแสดงความขอบคุณอย่างรวดเร็วต่อหลินเว่ย
“นี่มัน…!” เมื่อเห็นท่าทางของหนิ่วฉี ฉินโฮ่วมีใบหน้าที่เศร้าหมองและกัดฟันของเขา ความโกรธในดวงตาของเขาแทบจะพ่นไฟออกมาได้
“ไม่ต้องกังวล คำถามต่อไปเจ้าเป็นคนตอบ รอสักครู่ถ้าเขาพูดอะไรผิดไป เจ้าสามารถแก้ไขได้ในภายหลัง” หลินเว่ยเอ่ยปลอบโยนฉินโฮ่ว
“ขอบคุณมาก” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย จิตวิญญาณของฉินโฮ่วก็สั่นไหว และเขาก็เอ่ยขอบคุณหลินเว่ยอย่างรวดเร็ว
“อืม! เจ้าพูดได้ หลินเว่ยพยักหน้าและกล่าวพร้อมกับมองไปที่หนิ่วฉีอย่างสงบ
“ได้ ๆ นายท่าน หนิ่วฉีพยักหน้าและตอบกลับ หลังจากไตร่ตรองเป็นเวลานาน หนิ่วฉีก็เริ่มพูดว่า” นายท่าน กองโจรภูเขาของเราแบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งเป็นสมาชิกอย่างเป็นทางการ รวมกับพวกเราทั้งสองคนแล้วมีประมาณ 120 คน
ส่วนอีกส่วนหนึ่งเป็นสมาชิกภายนอกมีผู้คนจำนวนมาก อย่างไรก็ตามมีผู้คนหลั่งไหลเข้ามามากในทุกวัน ข้ารู้แค่ว่ามีคนมากกว่า 2,000 เกี่ยวกับสมาชิกในตระกูลและบุคคลอื่น ๆ
“อืม! เจ้ามีอะไรจะเพิ่มอีกหรือไม่?” เมื่อได้ยินหนิ่วฉีพูดจบ หลินเว่ยก็พยักหน้าและถามฉินโฮ่ว
“เอ่อ … !” ฉินโฮ่วลังเลอยู่นานและในที่สุดก็ส่ายหัว สิ่งที่เขารู้ยังไม่ชัดเจนเท่าหนิ่วฉี การหุบปากไว้ดีกว่าจะพูดเรื่องไร้สาระ
“ดี! ดีมาก!” หลินเว่ยพยักหน้าและกล่าวต่อไป “คำถามที่สองคือ ขั้นระดับพลังความสำเร็จของคนเหล่านี้ ?
“นายท่าน คำถามนี้เป็นของข้าใช่หรือไม่?” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย ฉินโฮ่วแทบรอไม่ไหวที่จะพูด
“อืม! พูดออกมาได้เลย เมื่อได้ยินคำพูดของฉินโฮ่ว หลินเว่ยนั้นพยักหน้าและตอบรับเขา
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย ฉินโฮ่วกล่าวอย่างรีบร้อน: “ข้ารู้มาว่าในบรรดาสมาชิกอย่างเป็นทางการของกองโจรภูเขานั้น การฝึกฝนที่สูงที่สุดคือผู้นำที่ยิ่งใหญ่ของเรา ว่ากันว่าเขาเป็นราชาแห่งการต่อสู้ ในความเป็นจริงนั่นไม่ถูกต้องนัก
กว่าครึ่งปีที่ผ่านมา เขาเป็นผู้ที่มีความแข็งแกร่งระดับสูงสุดของขุนพล และเขาได้รับการฝึกฝนอย่างสันโดษ เพื่อจุดประสงค์ในเลื่อนระดับ และมีผู้นำที่เหลืออีกสองคน กองโจรภูเขานั้นมีราชาแห่งการต่อสู้ จำนวน 11 คน มีขุนพลจำนวน 43 คน ส่วนที่เหลืออยู่ในระดับ ขุนศึก ส่วนสมาชิกภายนอกผู้ที่มีพลังมากที่สุดคือ ยอดฝีมือผู้ยิ่งใหญ่ด้านศิลปะการต่อสู้ ส่วนใหญ่แล้วเป็นคนธรรมดา ๆ ”
“ราชาแห่งการต่อสู้สิบเอ็ดคน รวมทั้งขุนศึกและนักรบและขุนพลจำนวนมาก ข้าไม่คาดคิดว่า แม้จะถูกกวาดต้อนหลายครั้ง แต่ทุกครั้งก็ยิ่งมีพลังเพิ่มขึ้น” หลินเว่ยถอนหายใจ ในความเป็นจริง
แล้วเขาแอบก่นด่าคนที่รวบรวมข่าวกรอง น่าจะตายเกินไปแล้ว ครึ่งปีที่ผ่านมาคนพวกนี้สามารถเพิ่มระดับความแข็งแกร่งจนไปถึงราชาแห่งการต่อสู้ อย่างไรก็ตาม ในข้อมูลที่หลินเว่ยได้รับ มีหลายคนที่อยู่ในระดับราชาแห่งการต่อสู้ หากเปลี่ยนคนอื่นที่รับภารกิจนี้ เกรงว่าอาจจะถูกสังหาร
“ฮ่าฮ่า….เท่านี้แหละ! ทั้งหมดนี้ขึ้นอยู่กับหัวหน้าใหญ่ของเรา ที่สามารถรับข่าวสารล่วงหน้าได้ทุกครั้ง และพาเราหลบหนีไปได้อย่างรวดเร็ว” ฉินโฮ่วกล่าวอย่างมีชัย
“โอ้เมื่อได้ยินคำพูดของฉินโฮ่ว หลินเว่ยก็คิดกับตัวเองว่ามันเป็นเรื่องดีที่เขาไม่ได้ออกไปแจ้งคนนอก เรื่องที่เขามาทำภารกิจ มิฉะนั้นข่าวคราวของเขาอาจจะไม่ได้ออกจากเมืองสี่ฝางด้วยซ้ำ เห็นได้ชัดว่ามีหนอนบ่อนไส้ที่แอบแฝงอยู่ภายนอก
ในเมืองเป่ยเฟิง แม้กระทั่งในทหารเวรยามที่เฝ้าประตู หลินเว่ยจึงถูกขวางเอาไว้
“เจ้ามีอะไรจะเพิ่มในคำตอบของเขาหรือไม่?” หลินเว่ยถามหนิ่วฉีขึ้น แม้ว่าเขาจะรู้ว่าหนิ่วฉีเป็นเพียงสมาชิกรอบนอก แต่เขาก็อาจจะไม่รู้มากมายเท่ากับฉินโฮ่ว แต่เขาก็ยังคงถามต่อ
“นายท่าน เขาจะรู้อะไรบ้างล่ะ! สิ่งที่ข้าพูดเป็นความจริง ข้าไม่ได้โกหกท่าน” เมื่อได้ยินคำถามของหลินเว่ย ฉินโฮ่วพูดอย่างรีบร้อน โดยไม่รอให้หนิ่วฉีอ้าปากของเขา
“หุบปาก! ข้าให้เจ้าพูดงั้นหรือ” เมื่อเห็นว่าฉินโฮ่วหยุดคำพูดของหนิ่วฉี จากนั้นคิ้วของหลินเว่ยก็ขมวดในทันที และดุด่าด้วยเสียงอันแหลมคม
“ปะ! ปะ…. เปล่า! อ่า.. ข้าขออภัย มันเป็นความผิดของข้า…. ข้าไม่กล้าอีกแล้ว” เมื่อเห็นว่า หลินเว่ยแสดงอารมณ์โกรธ ฉินโฮ่วก็รีบอ้าปากค้างสองครั้ง เสียงของเขาก็พลันตะกุกตะกัก เขากำลังคิดจะร้องขอความเมตตาจากหลินเว่ย
“เอาล่ะ ช่างมัน!” เมื่อเห็นพฤติกรรมของฉินโฮ่ว คิ้วของหลินเว่ยก็คลายออกและพยักหน้า
ขอบคุณนายท่าน เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย ฉินโฮ่วก้มศีรษะและกล่าวขอบคุณหลินเว่ยด้วยน้ำเสียงขอบคุณ หัวใจของเขาพลันโล่งใจขึ้นมาทันที
“อย่าไปชักจูงเขา…..แค่พูดในสิ่งที่เจ้ารู้มา ท้ายที่สุดมันเกี่ยวกับชีวิตของเจ้า ในตอนนี้เจ้าเกรงใจเขาไม่ได้อีกต่อไป” เมื่อเห็นว่าฉินโฮ่วลดศีรษะลงและหยุดพูด หลินเว่ยหันไปมองหนิ่วฉีและพูดขึ้นช้า ๆ
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย หนิ่วฉีลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นราวกับว่าในใจของเขานั้นได้ตัดสินใจ เขากัดฟันและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “นายท่าน ฉินโฮ่วกำลังโกหก หัวหน้าของเราได้เลื่อนระดับเมื่อเดือนก่อน”
เมื่อได้ยินคำพูดของหนิ่วฉี ใบหน้าของฉินโฮ่วก็เปลี่ยนไปทันที เขาเงยหน้าขึ้นมองหนิ่วฉี พร้อมกับร่องรอยของความไม่พอใจในดวงตาของเขา จากนั้นเขาก็มองไปที่หลินเว่ยด้วยความหวาดกลัวบนใบหน้าของเขา
และพูดว่า “นายท่าน! อย่าไปฟังเขา ข้าไม่ได้หลอกลวง หัวหน้าของเรายังคงฝึกฝนอยู่ เขาโกหกเพื่อความอยู่รอด จึงใส่ร้ายข้าจริง ๆ ”
“นายท่าน ข้าไม่ได้ใส่ร้ายเขา ข้าบอกความจริงท่าน เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ข้ามาที่นี่และบังเอิญได้พบกับหัวหน้าใหญ่” หลังจากได้ยินคำพูดของฉินโฮ่ว หนิ่วฉีก็รู้ว่าเขาทำได้เพียงเดินหน้าต่อไปไม่หันหลังกลับ ตอนนี้เขาทำได้แค่ต่อสู้เพื่อตนเอง
ตราบเท่าที่เขายังมีชีวิตอยู่และฉินโฮ่วตาย ใครจะรู้นอกจากหลินเว่ย เขาต้องทรยศต่อกองโจรภูเขา
เมื่อได้ยินคำพูดของหนิ่วฉี หัวใจของฉินโฮ่วก็สั่นสะท้าน และเหงื่อเย็นไหลออกมาที่หน้าผากของเขา เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาเห็นหลินเว่ยเหลือบมองเขา หลังจากนั้นเขาก็พูดอะไรไม่ออก สิ่งที่เขากลัวไม่ใช่หลินเว่ย
แต่เป็นสัตว์โครงกระดูกที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา ตราบใดที่หลินเว่ยต้องการสังหารเขา ฉินโฮ่วไม่สามารถหลบหนีการโจมตีของอีกฝ่ายได้
“โอ้….เขามาทำอะไรที่นี่งั้นหรือ” เมื่อได้ยินคำพูดของหนิ่วฉี หลินเว่ยก็ถามอย่างสงสัย
“มาหาใครสักคน!” หนิ่วฉีกล่าว
“มาหาคนงั้นหรือ? เขามาหาผู้ใดกัน?” หลินเว่ยถามพร้อมกับขมวดคิ้ว
“ข้าไม่แน่ใจ มีผู้คนจำนวนสามคน ทุกคนสวมเสื้อคลุมและปกปิดหน้า ยิ่งไปกว่านั้นข้าสามารถมองจากระยะไกลเพียงเท่านั้น” หนิ่วฉีส่ายหัวและอธิบาย
“ดูเหมือนว่าทั้งสามน่าจะมีความสัมพันธ์กันบางอย่าง บางทีความแข็งแกร่งของตู้ไป๋ อาจอยู่ในระดับจักรพรรดิ บางทีพวกเขาอาจจะมีพลังมากกว่าตู้ไป๋ด้วยซ้ำ ด้วยความแข็งแกร่งของข้านั้น เทียบกับพวกเขาไม่ได้เลย
ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไปรายงานตัวที่ค่าย ” เมื่อได้ยินคำบรรยายของหนิ่วฉี หลินเว่ยครุ่นคิดสักครู่แล้วตัดสินใจ
“ดี! ข้อมูลที่เจ้ากล่าวมามีค่ามาก ข้าจะปล่อยเจ้าไป หลังจากที่ข้ายืนยันบางสิ่งได้ แต่เจ้าต้องไปกับข้าในตอนนี้” หลังจากตัดสินใจแล้ว หลินเว่ยจึงพูดกับหนิ่วฉี
“นายท่าน! ไม่…อย่าสังหารข้า ข้าจะพูดทุกอย่าง เมื่อได้ยินว่าหลินเว่ยต้องการที่จะปล่อยหนิ่วฉีไป ใบหน้าของฉินโฮ่วก็ซีดลง และเขาก็ร้องขอความเมตตาอย่างรวดเร็ว เพราะหลินเว่ยเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ว่า มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถมีชีวิตอยู่ได้
และเขาเพิ่งหลอกลวงหลินเว่ย
“ไม่สังหารเจ้าหรือ? ความตายอยู่เบื้องหน้า แต่เจ้ากลับกล้าโกหกข้า…. ถ้าข้าเชื่อคำโกหกของเจ้าและวิ่งไปที่หุบเขาหูย่า จะไม่เป็นการรนหาที่ตายงั้นหรือ เนื่องจากเจ้าขุดหลุมและปล่อยให้ข้ากระโดดลงไป ข้าจึงจะปล่อยให้เจ้าลิ้มรสรสชาติของการถูกฝังทั้งเป็นเท่านั้น” เมื่อได้ยินคำพูดของฉินโฮ่ว หลินเว่ยโค้งริมฝีปากของเขา และมองอีกฝ่ายด้วยการเยาะเย้ย และพูดด้วยท่าทางขี้เล่น
“ข้า… แต่นายท่าน ข้า…ข้าผิด….ข้าผิดไปแล้ว โปรดให้โอกาสข้าอีกครั้ง….ข้ามิกล้า ข้ารู้ว่าทั้งสามคนนั้นเป็นใคร” เมื่อได้ยินว่าหลินเว่ยกำลังจะสังหารตนเอง ฉินโฮ่วทรุดตัวลงคุกเข่าต่อหน้าหลินเว่ย พร้อมกับพูดทั้งน้ำตา
“เจ้ารู้หรือไม่ว่าทั้งสามคนนั้นเป็นใคร?” หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง หลินเว่ยก็เอ่ยถามขึ้น
“ท่านต้องสัญญาว่าจะไม่สังหารข้า” ฉินโฮ่วไม่ตอบคำถามของหลินเว่ยในทันที ความหมายของเขาชัดเจนว่าจะไม่พูดหากว่าหลินเว่ยไม่เอ่ยสัญญาว่าจะไม่สังหารเขา จึงจะพูดในสิ่งที่หลินเว่ยอยากรู้
“มันขึ้นอยู่กับตัวเจ้าเอง หลังจากเจ้าโกหกข้า หากเจ้าไม่นำข้อมูลที่มีประโยชน์ออกมา ข้าคงสัญญาไม่ได้” หลินเว่ยยืนออกและเอ่ยตามตรง
“ใช่…ใช่….ใช่แล้ว ท่านพูดถูก” เมื่อเห็นน้ำเสียงของ หลินเว่ย เขาก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย ฉินโฮ่วพยักหน้าอย่างรีบร้อน จากนั้นเขากล่าวต่อว่า “นายท่าน! อาจไม่เชื่อว่าตัวตนของทั้งสามคน คนแรกคือหลิวเฉิงรองเจ้าเมืองของเมืองนี้ อีกสองคนเป็นหัวหน้าของสองตระกูลในเมืองเป่ยเฟิง ผู้นำตระกูลเฉิน, เฉินหลง, ผู้นำตระกูลตู้ และ ตู้มู่”
“รองเจ้าเมืองเป่ยเฟิง? และหัวหน้าของสองตระกูล พวกเขาเกี่ยวข้องกับพวกกองโจรได้อย่างไร เจ้าแน่ใจหรือว่า…ไม่ได้หลอกลวงข้า?” หลินเว่ยถามพร้อมกับมองไปที่ฉินโฮ่ว ด้วยท่าทางไม่ไว้วางใจ
“นายท่าน! มันคือเรื่องจริง ส่วนสาเหตุที่พวกเขาติดต่อหัวหน้าของเรา ข้าเองไม่ทราบ อย่างไรก็ตามมีข่าวลือว่าหัวหน้าใหญ่ของเราและผู้นำทั้งสาม เป็นสมาชิกในตระกูลตู้” ฉินโฮ่วรีบอธิบาย
“อืม! ข้าจะเชื่อใจเจ้าสักพัก รู้หรือไม่ว่าทั้งสามคนกำลังวางแผนทำอะไร?” หลินเว่ยพยักหน้าและกล่าว
“ข้าไม่ทราบเรื่องนั้น ” ฉินโฮ่วส่ายหัว จากนั้นขมวดคิ้วและครุ่นคิดสักครู่ จากนั้นเขาก็เปิดปากและกล่าวเสริมว่า “ไม่…..พวกเขารู้สึกว่าพวกเขานั้นดีกว่า….หัวหน้าใหญ่ของเรา”
“ดีกว่าตู้ไป๋หรือ? กล่าวคือความสำเร็จของชายทั้งสามนี้ ล้วนเป็นระดับจักรพรรดิ หรืออาจจะถึงมหาจักรพรรดิ?” หลินเว่ยถามพร้อมกับขมวดคิ้ว
“ทั้งสามคนนี้น่าจะเป็นระดับจักรพรรดิ แต่พวกเขาไม่น่าจะมีความก้าวหน้าเหนือไปกว่านั้น เพราะเมืองเป่ยเฟิงทั้งเมือง ไม่มีผู้ที่มีความแข็งแกร่งระดับจักรพรรดิ แม้แต่เจ้าเมืองแห่งเมืองเป่ยเฟิง ก็เป็นเพียงความแข็งแกร่งของระดับจักรพรรดิ
หากมีระดับขั้นพลังมหาจักรพรรดิอยู่ในหมู่พวกเขา ดังนั้นคงไม่มีความจำเป็นต้องร่วมมือกับพวกเรา พวกเขาทั้งสามสามารถโค่นล้มเจ้าเมืองเป่ยเฟิงได้” การได้ยินการคาดเดาของหลินเว่ย ฉินโฮ่วไม่อยากคิดเรื่องนี้ เขาส่ายหัวและพูดขึ้น
แต่ข้านั้นคงไม่สามารถจัดการเรื่องนี้ได้ ถ้าเจ้ากลับไปกับข้าและยืนยันในคำพูดนี้ ข้าจะปล่อยเจ้าไป “หลินเว่ยพยักหน้าและพูดกับฉินโฮ่วและหนิ่วฉี
“นายท่าน ข้าจะไปกับท่าน ท่านจะไปที่ใดงั้นหรือ?” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย ใบหน้าของฉินโฮ่วก็เปลี่ยนไปและพูดติดอ่าง
“กลับไปที่สถานศึกษาเทียนหยูกับข้า” หลินเว่ยกล่าวอย่างใจเย็น
“สถานศึกษาเทียนหยู ท่านมาจากสถานศึกษาเทียนหยูงั้นหรือ?” ฉินโฮ่วถามด้วยความประหลาดใจ
“ใช่!” หลินเว่ยพยักหน้าและตอบกลับ
หลังจากนั้น ทั้งคู่ก็มองหน้ากันนิ่งเงียบ! พวกเราจะไปสถานศึกษาเทียนหยูกับท่าน ”
“ดี!” หลินเว่ยไม่สนใจว่า พวกเขาเต็มใจที่จะกลับไปกับเขาหรือไม่? เพราะพวกเขาไม่มีทางเลือก ถ้าพวกเขาไม่เห็นด้วย หลินเว่ยก็จะลากพวกเขากลับไป อย่างไรก็ตามเนื่องจากทั้งคู่เต็มใจที่จะไปกับเขา ดังนั้นจึงลดปัญหาไปได้บ้าง
“โฮก!” จากนั้นพวกเขา ก็มองเห็นร่างมหึมาปรากฏขึ้นข้างๆหลินเว่ย เมื่อกางปีกออก มันก็ยกศีรษะขึ้นและคำราม ร่างนี้เป็นสัตว์อสูรขั้นแปด เสี่ยวเฟย
“โอ้ นายท่าน เมื่อเสี่ยวเฟยปรากฏตัวขึ้นในทันที ทำให้ฉินโฮ่วและหนิ่วฉีหวาดกลัว โดยเฉพาะหนิ่วฉีที่ส่งเสียงกรีดร้อง ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาว และดูเหมือนจะเป็นลมได้ทุกเมื่อ
“นายท่าน…..นี่คือมังกรของท่านงั้นหรือ? ฉินโฮ่วอุทานด้วยความสยดสยอง
“อืม! นี่คือมังกรเหินของข้า” หลินเว่ยพยักหน้าและกระโดดขึ้นไปบนหลังของเสี่ยวเฟย เขาก้มศีรษะและเรียกฉินโฮ่วและหนิ่วฉี: “เร็วเข้า”
“นายท่าน…ข้า! หนิ่วฉีพูดด้วยอาการสั่นสะท้านไปหมด
“อะไร! นั่นไง! มาเร็วเข้า” หลินเว่ยเมื่อเห็นคนสองคนที่หวาดกลัวไปหมด หัวคิ้วก็ย่นขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์
“นายท่าน….เมื่อเทียบกับหนิ่วฉีแล้ว คุณภาพทางจิตใจของฉินโฮ่วนั้นดีกว่า แม้ว่าเขาจะยังคงกลัวเสี่ยวเฟย แต่เขาก็ยังพยายามสงบสติอารมณ์ และกระโดดขึ้นไปบนหลังของเสี่ยวเฟย หนิ่วฉีเมื่อเห็นว่าฉินโฮ่วได้ขึ้นไปแล้ว เขาก็กัดฟันของเขาและกระโดดขึ้นไป หลังจากขึ้นไปทั้งคู่ก็นั่งลงอย่างเงียบ ๆ และไม่กล้าขยับตัว
“กลับสถานศึกษาเทียนหยูกันเถอะ!” เมื่อเห็นว่าทั้งคู่พร้อมแล้ว หลินเว่ยจึงเอื้อมมือไปลูบร่างของเสี่ยวเฟย บ่งบอกว่ามันสามารถออกเดินทางได้
“โฮก หลังจากได้รับคำสั่งของหลินเว่ย เสี่ยวเฟยก็คำราม จากนั้นปีกของมันก็ขยับและเริ่มเหาะไต่ขึ้นฟ้า ภายใต้คำสั่งของหลินเว่ย เสี่ยวเฟยบินไปในทิศทางของสถานศึกษาเทียนหยู
…………
“อะไรนะ….มันเป็นไปไม่ได้ หากขบคิดในถี่ถ้วน ชายคนนั้นคือปรมาจารย์วิญญาณ ของการอัญเชิญสัตว์อสูร แม้ว่าเขาจะดูเด็กมาก แต่เขาก็มีความแข็งแกร่งระดับราชาแห่งการต่อสู้ สามารถอัญเชิญโครงกระดูกของสัตว์ร้ายขั้นแปดได้
มันทรงพลังมาก เพียงแค่เป่าครั้งเดียว เขาก็สามารถสังหารเสือดาวสลายวายุขั้นเจ็ดได้ ข้าเดาว่าเขาต้องเป็นอาจารย์คนใหม่ในสถานศึกษาของเรา ”
สถานศึกษาเทียนหยู ประธานลานชั้นนอกและซางกวนหรูเสวี่ย ซึ่งได้พบกับหลินเว่ยครั้งหนึ่ง นางไร้ซึ่งภาพลักษณ์
ในช่วงเวลาปกติ ตอนนี้นางเอามือจับมือที่สะโพกและคุยกับชายชราคนหนึ่ง
ชายชราคนนี้เป็นประธานของลานชั้นนอก หลงม่อ ชายผู้แข็งแกร่งที่บรรลุระดับสูงสุดของราชาแห่งการต่อสู้