ตอนที่ 269 หมาป่าเดินอยู่ในป่าดีๆ กระบี่ก็ตกลงมาจากฟ้า (1)
“ไม่ คุณหนู ข้าไม่ไป!” เชียนหนิงร้องไห้และดึงชายแขนเสื้อของถังอิ่นไว้ ใบหน้าเล็กๆ เหมือนแมวน้อย มอมแมม ดูแล้วช่างน่าสงสาร
ถังอิ่นจ้องมองเชียนหนิงด้วยความขัดใจ “ข้าให้เจ้าไป เจ้าก็ไปสิ! จะมัวพูดมากทำไม ข้าเป็นคุณหนู เจ้าต้องเชื่อฟังข้า เจ้าไสหัวไปเดี๋ยวนี้ ไปยิ่งไกลยิ่งดี”
เจ้าคนโง่ หากยังอยู่ตรงนี้ก็ได้แค่ตายเป็นเพื่อนนางเท่านั้น กลับไปหาคนมาแก้แค้นให้นางยังจะดีเสียกว่า ถ้าเกิดนางถูกฆ่าตาย อย่างน้อยก็มีคนรู้
ชายวัยกลางคนมองดูถังอิ่นจากหัวจรดเท้า เขายิ้มด้วยท่าทีดูถูกนาง
“นางหนู แม้จวนเฟิงอวิ๋นเราจะไม่กลัวคนสกุลถัง แต่ว่า…” เขาหยีตาส่งสายตาอำมหิต “ข้าไม่ได้คิดว่าจะให้สาวใช้ของเจ้าไปไหนทั้งนั้น!”
ฟับ!
ชายวัยกลางคนไม่คิดจะเสียเวลาพูดกับหญิงสาวสองคนนี้อีก เขาชักกระบี่ออกมาและพุ่งตรงไปหาถังอิ่นอย่างรวดเร็ว
ถังอิ่นตกใจ คิดไม่ถึงว่าชายคนนี้คิดจะลงมือก็ลงมือทันที ไม่ให้เวลานางตั้งตัว นางทำได้เพียงจ้องมองกระบี่ที่พุ่งมาหานางอยู่เฉยๆ และสีหน้าซีดเป็นไก่ต้ม
“คุณหนู ระวัง!”
เชียนหนิงหูไวตาไว นางกระโจนเข้าใส่ถังอิ่นทำให้ถังอิ่นพุ่งไปด้านข้าง จึงหลบการโจมตีไปได้อย่างหวุดหวิด
เป็นเพราะถังอิ่นหลบกระบี่ได้ จึงทำให้กระบี่พุ่งไปข้างหลังอย่างไร้การควบคุม
…
หลังจากเฟิงหรูชิงออกมาจากดินแดนนั้น นางก็พากลุ่มสัตว์วิเศษออกมาจากป่าที่อยู่ของสัตว์วิเศษ
เสือโคร่งอาสามาส่งพวกนาง เพราะมีแม่เสือคอยอารักขา ตลอดเส้นทางจึงไม่มีสัตว์วิเศษระดับสูงกล้ามาหาเรื่องพวกนาง
ตลอดทางไร้สิ่งกีดขวาง ประหยัดเวลาไปได้มาก
“แม่เสือ เจ้าส่งแค่นี้ก็พอ ตอนนี้พวกเรามาถึงรอบนอกของป่าแล้ว คงไม่มีอันตรายอะไรแล้ว เจ้ากลับไปเถอะ” เฟิงหรูชิงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนหันไปมองเสือโคร่ง “เจ้าแน่ใจหรือ…ว่าจะไม่ไปกับพวกเรา”
เสือโคร่งส่งเสียงร้องเบาๆ มันส่ายหน้า มันใช้หัวดุนตัวลูกเสือเบาๆ และเลียมือของเฟิงหรูชิง ราวกับว่าขอฝากฝังลูกของมันไว้กับนาง
“ไม่เป็นไร” เฟิงหรูชิงเห็นเสือโคร่งไม่ยอมติดตามไปด้วย นางถอนหายใจและไม่เหนี่ยวรั้งมันไว้ “ถ้าวันหลังเจ้าคิดถึงลูกเจ้าก็ไปหาข้าที่จวนองค์หญิงในเมืองหลวง ข้าจะแจ้งพวกกองทหารที่เฝ้าประตูเมืองให้อนุญาตให้เจ้าเข้าเมืองได้ตลอดเวลา”
สายตาของแม่เสือดูอาลัยอาวรณ์ มันไม่อยากให้ลูกจากไป และไม่อยากจะจากเฟิงหรูชิงไป
แม้แต่พวกหมาป่าสีขาวกับสัตว์วิเศษตัวอื่น จากการได้อยู่ร่วมกันหลายเดือน ทำให้มันรู้สึกใจหายที่ต้องจากลา
เมื่อเทียบกับความอาลัยอาวรณ์ของเสือโคร่งแล้ว เมื่อหมาป่าสีขาวรู้ว่าจะได้ออกจากป่าของสัตว์วิเศษ มันกลับดีใจจนตัวสั่น
จะได้กลับบ้านแล้ว! จะได้กินผลเทียนหลิงกั่วแล้ว! แถมยังได้เป็นพ่อบ้านหมาป่าต่อไปด้วย!
สิ่งสำคัญที่สุดคือ มันไม่ต้องอดทนอยู่ภายใต้การกดขี่รังแกของเสือโคร่งอีกต่อไป มีเพียงฟ้าดินที่รู้ว่าช่วงเวลาที่เจ้านายไม่อยู่ มันต้องอดทนมากแค่ไหน
ดังนั้น หมาป่าสีขาวจึงไม่มองเสือโคร่งแม้แต่นิดเดียว มันเดินหน้าระรื่นไปยังดอกไม้ที่บานอยู่ข้างๆ มันใช้ปากคาบดอกไม้ขึ้นมาตั้งใจว่าจะเอาไปให้เฟิงหรูชิง
ต้องห่างจากเจ้านายนานหลายเดือน ไม่รู้ว่าเจ้านายยังรักมันมากกว่าสัตว์ตัวอื่นๆ หรือไม่ มันต้องประจบเจ้านายเข้าไว้ เพื่อรักษาตำแหน่งในจวนองค์หญิงให้มั่นคง
จึก!
ในระหว่างที่หมาป่าสีขาวกำลังกลับตัวเดินไปหาเฟิงหรูชิง จู่ๆ ก็มีกระบี่เล่มหนึ่งทะลุผ่านสุมทุมพุ่มไม้มา แล้วทิ่มลงบนเท้าของมัน
“อู๊วๆๆ !”
จู่ๆ หมาป่าสีขาวก็ส่งแผดเสียงร้องดังสนั่น มันเจ็บจนดิ้นไปมาบนพื้น น้ำตาแทบจะกระเด็นออกมา มันใช้เท้าอีกข้างจับเท้าข้างที่ได้รับบาดเจ็บเอาไว้
……………………………….
ตอนที่ 270 หมาป่าเดินอยู่ในป่าดีๆ กระบี่ก็ตกลงมาจากฟ้า (2)
มันยังไม่ทันได้เห็นกับตาว่าใครหน้าไหนที่คิดลอบทำร้ายมัน กระบี่อีกเล่มหนึ่งก็พุ่งมาจากด้านหลังหมาป่าสีขาวได้รับบทเรียน เมื่อสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ จึงรีบกลิ้งตัวไปด้านข้างทันทีถึงกระนั้น กระบี่ก็ได้พุ่งเฉือนผ่านผิวของมันไป ความเจ็บปวดนั้นทำให้มันร้องโอดครวญออกมา
มันร้องไม่หยุด เสียงดังก้องกังวานไปทั่วผืนป่า
“เจ้าหมาป่า!” สีหน้าของเฟิงหรูชิงเปลี่ยนไปโดยพลัน พุ่งไปยังข้างตัวหมาป่าในพริบตา
หลังจากที่ได้เห็นบาดแผลบนตัวของหมาป่าสีขาว ความมืดมนปกคลุมใบหน้านางอย่างน่าสะพรึงกลัว พายุฝนก่อเกิดขึ้นกลางนัยน์ตาสีดำขลับ
“ถังจือ พวกเจ้าดูแลหมาป่าสีขาว”
นางคว้ากระบี่ที่ทำร้ายหมาป่าขึ้นมา น้ำเสียงของนางนั้นแสนราบเรียบ ราบเรียบ…เสียจน สร้างความสะพรึงกลัวให้แก่ผู้คน
หลิงอวิ้นกลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัว รู้สึกว่า…องค์หญิงในตอนนี้…แผ่ซ่านไปด้วยรังสีอำมหิต จนทำให้นางขนลุกไปทั้งร่างกาย
องค์หญิงในครั้งนี้ถึงคราวโกรธจัด!
ฉินเฉินไม่ได้พูดอะไร เขารีบเดินตามหลังเฟิงหรูชิงไป
เสือโคร่งได้ฝากลูกเสือไว้กับถังจือและวิ่งไปหาเฟิงหรูชิง มันส่งเสียงร้องออกมา ส่งสัญญาณให้
เฟิงหรูชิงขึ้นไปนั่งบนหลัง
เฟิงหรูชิงไม่ลีลากระโดดขึ้นหลังเสือโคร่งไป จากนั้นทั้งเสือและคนก็มุ่งหน้าไปทางที่กระบี่เล่มนั้นพุ่งมา
…
“คุณหนู!”
ขณะที่ใบไม้กำลังร่วงโรย เชียนหนิงประคองถังจือขึ้นมา น้ำตาเอ่อล้นในดวงตา นางขบริมฝีปากแน่น
“อย่างนั้น คุณหนูไปก่อนเลยเจ้าค่ะ บ่าวจะคุ้มกันคุณหนูเอง”
ถังจือยิ้มเจื่อนๆ “เขามีฌานระดับเสวียนอู่ เจ้าคุ้มกันไม่ได้หรอก”
ผู้มีฌานระดับเสวียนอู่ย่อมเหนือกว่าระดับหลิงอู่ กำลังความสามารถของเชียนหนิงไม่อาจต้านทานเขาได้
ชายวัยกลางคนยิ้มเยาะ
“ข้าคิดไม่ถึงว่าสาวใช้ข้างกายของเจ้าจะมีฌานระดับหลิงอู่ ความแข็งแกร่งของนางนั้นสามารถเป็นผู้พิทักษ์ตระกูลถังได้ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นแค่สาวรับใช้ของเจ้า น่าเสียดายนัก…นางช่วยเจ้าได้เพียงแค่สองครั้ง แต่มันจะไม่มีครั้งที่สาม”
ภายในโลกลี้ลับแห่งนี้ผู้มีฌานระดับหลิงอู่อาจหาได้ไม่ยากนัก แต่สำหรับสาวใช้แล้วนั้นฌานระดับหลิงอู่นับว่าสูงส่งแล้ว
แม้สาวใช้คนนี้ยังละอ่อน แต่ก็บรรลุถึงระดับหลิงอู่ มันเพียงพอแล้วที่ตระกูลถังจะส่งเสริมให้มีตำแหน่ง แต่ในวันนี้กลับเป็นแค่เพียงสาวใช้เท่านั้น
ชั่วพริบตา ชายวัยกลางคนก็มายืนอยู่ตรงหน้าถังอิ่น
ฝ่ามือของเขาบีบเข้าไปที่ลำคอของถังอิ่น แววตาเย็นชาราวกับปิศาจร้ายที่หมายชีวิต จ้องมองเธอด้วยสายตาเหยียดหยาม
“จำไว้คนที่ฆ่าเจ้าคือข้าแห่งจวนเฟิงอวิ๋น เพราะเจ้านั้นไม่ควรเลยที่จะมาแตะต้องผู้ชายของคุณหนูข้า!”
ชายวัยกลางคนนั้นได้ออกแรงบีบมากขึ้นจนทำให้ถังอิ่นแทบจะขาดอากาศหายใจ ภายใต้แรงบีบของเขา ใบหน้าของนางแดงก่ำ มุมปากมีเลือดไหลออกมา
“คุณหนู!” ใบหน้าของเชียนหนิงซีดเผือด นางวิ่งตรงเข้าไปหาถังอิ่นอย่างรวดเร็ว
ถังอิ่นพยายามที่จะลืมตา นางเปล่งเสียงที่แหบพร่าออกมาสองคำ
“รีบ หนี!”
ฟึบ!
ชายวัยกลางคนได้ผายฝ่ามือออก พลังลมปราณที่พุ่งออกมาจากฝ่ามือนั้นนั้นทำให้เชียนหนิงกระเด็นออกไป เชียนหนิงกระอักเลือดออกมา ร่างของนางนั้นตกกระแทกลงที่พื้นอย่างแรง นางรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีแต่ก็ไม่สามารถที่จะลุกกลับขึ้นมาได้
แววตาของนางนั้นเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
คุณหนู…
ใครก็ได้มาช่วยคุณหนูที!
ใครกัน…ที่สามารถมาช่วยพวกนางได้…
ทันใดนั้นเอง ก็มีกระแสลมแรงพุ่งมาจากทางด้านหลัง
ช่วงจังหวะเวลาที่เชียนหนิงแหงนหน้าขึ้นมอง ก็เห็นชายวัยกลางคนนั้นถูกเสือโคร่งกระโจนเข้าใส่ด้วยความเร็วดั่งพายุฝน