ตอนที่ 273 เหตุใดความซวยจึงต้องเกิดกับหมาป่าเสมอ (1)
หนานเสียนชายที่อ่อนโยนราวกับแสงจันทร์ เกรงว่าบนโลกนี้ ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ไม่หวั่นไหว
ทว่า…เฟิงหรูชิงได้เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยถังอิ่นไว้ นางจะเนรคุณไปแย่งผู้ชายของเฟิงหรูชิงได้อย่างไร
ยิ่งไปกว่านั้น ยังเป็นผู้ชายที่ไม่เคยแม้แต่จะพบหน้า
…
ตูม!
กระบี่ที่ฟันลงมา ทำให้อากาศได้ก่อเป็นคลื่นพลังในพริบตาเดียว
ร่างของชายวัยกลางคนถอยไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่สบอารมณ์นัก
ถ้ามีแค่เฟิงหรูชิงคนเดียว เขาคงไม่หวาดกลัว แต่ดันมีสัตว์วิเศษระดับห้าอยู่ด้วย แค่คิดจะแตะชายเสื้อนาง ยังกลายเป็นเรื่องยาก!
“โฮก!”
เสือโคร่งคำราม ฝีเท้าของมันทำให้ฝุ่นตลบขึ้น เพียงพริบตาเดียวก็วิ่งไปอยู่ด้านหลังของชายวัยกลางคน
หัวของเสือโคร่ง พุ่งเข้าชนหลังของเขาอย่างแรง
คราวนี้มันรวดเร็วและรุนแรงเหลือเกิน ร่างของชายวัยกลางคนถูกชนจนก้าวเซไปด้านหน้า จากนั้นจึงค่อยๆ ทรงตัวอยู่
“เจ้าโง่ พวกเจ้ารนหาที่ตาย!” ชายวัยกลางคนหันหลังมา ดวงตาดุร้ายจ้องเขม็งไปยังหญิงสาวที่อยู่บนหลังเสือโคร่ง
เฟิงหรูชิงฟาดมือไปทางข้าง กระบี่ยาวสะท้อนประกายแหลมคม เกิดเสียงดังฟับ แสงกระบี่พุ่งออกไป พริบตาเดียวก็มาถึงหน้าชายวัยกลางคน
ถึงอย่างไรชายวัยกลางคนก็เป็นผู้มีฌานระดับเสวียนอู่ เขาพลิกตัวหลบได้ทัน แสงกระบี่เล่มนั้นเฉือนเส้นผมเขาขาด ปลิวร่วงลงพื้นไป
“โฮก!”
เสือโคร่งไม่ปล่อยให้ชายวัยกลางคนมีโอกาสได้สูดหายใจ มันพุ่งเข้าชนเขาอีกรอบ
ฝ่ายหนึ่งคือสัตว์วิเศษระดับห้า อีกฝ่ายคือผู้มีฌานระดับเสวียนอู่ ถึงแม้จะเป็นระดับเทียบเคียงกันได้ แต่ว่า สัตว์วิเศษไม่ว่าจะด้านความเร็ว กำลังความดุร้าย ความหนังเหนียวล้วนเหนือกว่าพวกมนุษย์
แม้เป็นความสามารถระดับเดียวกัน ทว่าพลังไม่สามารถเทียบกันได้
เอื้อ!
ชายวัยกลางคนหลบหลีกไม่ทัน เขากระอักเลือดออกมา ร่างกายสั่นระริกระหว่างที่ยังไม่ตกลงถึงพื้นดี
เขาปาดเลือดที่มุมปาก นัยน์ตาดูโกรธแค้น
มีสัตว์วิเศษระดับห้าอยู่ที่นี่ เขาอยู่ต่อก็ไร้ประโยชน์ สู้ออกไปจากที่แห่งนี้ กลับจวนเฟิงอวิ๋นนำเรื่องไปรายงานคุณหนูดีกว่า!
“ถังอิ่น วันนี้มีคนปกป้องเจ้า ข้าจะปล่อยเจ้าไปก่อน คราวหน้า พวกเจ้าไม่โชคดีแบบนี้แน่!”
แล้วยังมีนางผู้หญิงคนนี้ กล้ามาเป็นอริกับจวนเฟิงอวิ๋น คนจากจวนเฟิงอวิ๋นไม่มีทางปล่อยนางไปแน่!
“ข้าพูดหรือว่า… จะปล่อยเจ้าไปน่ะ”
ในขณะที่ชายวัยกลางคนกำลังจะจากไปนั้น มีเสียงที่ฟังดูน่ากลัวราวปีศาจร้าย ดังมาจากด้านหลังของเขา
เสียงราวกับปีศาจร้ายนั้น กลับไม่สามารถหยุดชายวัยกลางคนได้ กลับกันยิ่งทำให้เขาเพิ่มความเร็วในการวิ่งไปข้างหน้า
แต่ไม่นาน เขาก็หยุดลง
เพราะว่าที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา คือชายหนุ่มที่ดูราวกับเทพสังหาร
ชายหนุ่มในชุดสีเขียวดูสง่างาม เขาเม้มริมฝีปาก ยืนอยู่ตรงหน้าของชายวัยกลางคนท่าทางดูน่าเกรงขาม
รอบกายของเขามีกลิ่นอายที่ทำให้คนสะพรึงกลัว ราวกับว่าเพียงชั่วพริบตาเดียว ก็ดึงคนให้จมลงไปยังขุมนรกได้
ปีศาจร้าย…
ไม่รู้ทำไม เมื่อเห็นใบหน้าเย็นยะเยือกของชายหนุ่ม ภายในใจของเขาจึงผุดคำๆ นี้ออกมา
ชายวัยกลางคนไม่คิดอะไรแล้ว เขาปล่อยพลังลมปราณจากฝ่ามือพุ่งเข้าใส่หน้าอกของชายหนุ่ม
ชายหนุ่มมีสายตาเย็นชา ดวงตาดำสนิทดั่งถ้ำลึก ชั่วพริบตาเดียว ก็ทำให้ชายวัยกลางคนรู้สึกใจสั่นระริก
เมื่อเสียงพลังลมปราณฝ่ามือนั้นเงียบลง ร่างของชายหนุ่มก็หายไป เมื่อเขาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง ก็ไปอยู่ด้านหลังของชายวัยกลางคนแล้วเสียแล้ว
ลมแรงถาโถมออกมาจากทั่วทั้งร่าง ราวกับคลื่นทะเลโหมกระหน่ำ ม้วนตัวเข้าหา
ตูม!
ชายวัยกลางคนถูกโจมตีเข้าที่หลัง ก้าวโซซัดโซเซ เกือบล้มไปที่พื้น
ไม่ทันที่เขาจะได้หนีไป เสือโคร่งก็มาขวางหน้าเอาไว้
ไม่มีทางหนีได้เลย!
……………………………..
ตอนที่ 274 เหตุใดความซวยจึงต้องเกิดกับหมาป่าเสมอ (2)
“มาแล้วคิดจะกลับ เจ้าคิดว่ามันง่ายอย่างนั้นหรือ”
สีหน้าเฟิงหรูชิงดูสงบเช่นเดิม แต่ไม่ว่าใครก็ดูออกว่า รอบตัวนางเต็มไปด้วยรังสีของความโกรธ เมื่อคิดถึงการที่เจ้าสารเลวนี่ทำร้ายหมาป่าของนาง กระบี่ในมือนางก็ชูขึ้นโดยทันทีพลังวิเศษทั้งหลายไหลรวมอยู่ในกระบี่ เหนือกระบี่ขึ้นไปปกคลุมด้วยลมพายุ
ลมพายุใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ฝุ่นดินฟุ้งกระจายไปทั่วท้องฟ้า
ถังอิ่นมองดูหญิงสาวที่อยู่ใต้ลมพัดกระหน่ำอย่างตาค้าง หัวใจนางเต้นแรง สายตาของนางไม่อาจละจากเฟิงหรูชิงได้ ดูหลงใหลชื่นชมศรัทธาเป็นอย่างมาก
ตู้ม!
ลมที่อยู่รอบกระบี่พัดเข้าไปใส่ชายวัยกลางคนโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว ภายใต้การโจมตีจากลมกระบี่ เขาล้มลงไปที่พื้นเกิดเสียงดังสนั่น เขากระอักเลือดไม่หยุด ตามปกติแล้ว เฟิงหรูชิงมีฌานแค่ระดับหลิงอู่ หากเขาต้องการหลบการโจมตีของนางนั่นไม่ใช่เรื่องยากเลย
แต่เมื่อสักครู่…ดูเหมือนเขาถูกบางสิ่งบางอย่างดึงรัดเอาไว้ ไม่อาจขยับเท้าได้ ได้แต่มองดูลมกระบี่ของเฟิงหรูชิงพัดเข้ามาใส่เขาตาปริบๆ ความเจ็บปวดอันแสนสาหัสนั้นเปรียบเหมือนกระบี่อันแหลมคมฟันเข้าไปในเนื้อตัวของเขา ทำลายความเด็ดเดี่ยวของเขาเสียสิ้น
เป็นแบบนี้ได้อย่างไร
เขาเป็นผู้มีฌานระดับเสวียนอู่ จะถูกคนที่มีฌานแค่ระดับหลิงอู่…โจมตีจนล้มหงายได้อย่างไร
แต่สิ่งที่เขาไม่ทันได้สังเกตคือการที่มวลเถาวัลย์คอยๆ เลื้อยหายไป ราวกับว่าไม่เคยปรากฏมาก่อนอย่างไรอย่างนั้น
“แม้ก่อนหน้านี้ข้าจะลากฉินเฉินไม่ได้ แต่การมัดเจ้าหมอนี่สบายมาก คิดจะหนีเหรอ ดูซิท่านแม่ข้าจะหักขามันทิ้งดีหรือไม่” ชิงหานส่งเสียงฮึ
กล้ารังแกหมาป่าของแม่ข้า ถามความเห็นของลูกสาวอย่างข้าหรือยัง
อีกอย่างท่านแม่มาคิดบัญชีกับเขา แค่ยอมรับความผิดทำไม่ได้หรือไง ยังคิดหนี? ทำผิดไม่ยอมรับผิด โดนตีตายก็สมควรแล้ว
ชิงหานในตอนนี้คงลืมไปว่า หากใครพูดไม่เข้าหูเฟิงหรูชิง นางจะอัดให้เละ ชายวัยกลางคนไม่รู้ว่าตัวเองเผลอทำร้ายหมาป่าสีขาวเลยสักนิด จะรู้ได้อย่างไรว่าตัวเองได้ทำสิ่งที่ล่วงเกินเฟิงหรูชิงลงไป
เฟิงหรูชิงยกมือขึ้น ฟันกระบี่ซ้ำอีกครั้ง
“เจ้ายังกล้าทำตัวโอหังอีกไหม”
“ยังกล้ารังแกคนอื่นอีกไหม”
“ยังกล้าทำร้ายผู้บริสุทธิ์ไหม”
ทุกประโยคที่เฟิงหรูชิงพูดจะจบด้วยการฟันกระบี่ ทำให้ชายวัยกลางคนที่กำลังจะพูด ไม่ได้พูดออกมาสักที
“ไม่ ข้าไม่กล้าแล้ว”
ความรู้สึกเจ็บปวดราวกับถูกควักเครื่องในทำให้หน้าของเขาซีดเผือด น้ำตาแทบจะไหลนองออกมา เขากัดฟันแน่น กลิ้งตัวไปมาบนพื้น
“เจ้ายอมรับความผิดหรือไม่”
คราวนี้เฟิงหรูชิงไม่ได้ใช้กระบี่ นางโยนกระบี่คืนให้ชายวัยกลางคน แล้วใช้เท้ากดเข้าไปที่บาดแผลของเขา เขาเจ็บปวดจนต้องร้องเสียงดังออกมา
“ข้าผิดเอง ข้าผิดเอง” ชายวัยกลางคนเจ็บจนทนไม่ไหว
ขอแค่เฟิงหรูชิงยอมปล่อยเขาไป อย่าว่าแต่ให้ยอมรับผิดเลย ให้เรียกนางว่าท่านแม่เขาก็ยอม
“เจ้าผิดเรื่องอะไร” สีหน้าของเฟิงหรูชิงดูขึงขัง
ชายวัยกลางคนหน้าจ๋อยดูเหมือนจะร้องไห้
“ข้า…ข้าไม่กล้าทำตัวโอหัง ไม่กล้ารังแกคนอื่น ไม่กล้าทำร้ายผู้บริสุทธิ์อีกแล้ว”
เขาเอาสิ่งที่เฟิงหรูชิงด่าเขาเมื่อสักครู่ มาพูดซ้ำอีกรอบ เขาทำแบบนี้ เฟิงหรูชิงคงยอมปล่อยเขาสินะ?
เฟิงหรูชิงถอนหายใจ “ดูท่า เจ้าคงไม่รู้ตัวว่าทำอะไรผิด อย่างนั้นข้าจะอัดเจ้าจนกว่าเจ้าจะรู้ว่าตัวเองทำผิดอะไร!”
หมาป่าสีขาวบาดเจ็บเพราะเขาถึงสองครั้ง เขากลับไม่ยอมรับความผิด เมื่อเป็นเช่นนี้ นางจะอัดเขาจนกว่าเขาจะยอมขอโทษหมาป่าสีขาว!
ชายวัยกลางคนงุนงงเป็นไก่ตาแตก คำพูดพวกนี้…ออกมาจากปากของนางเมื่อสักครู่มิใช่หรือ
เขายอมรับผิดแล้วนี่ แถมยังขอโทษขอโพยแล้วด้วย ทำไมนางไม่ยอมปล่อยเขาไปสักที