ตอนที่ 275 เหตุใดความซวยจึงต้องเกิดกับหมาป่าเสมอ (3)
ในป่ามีแต่ความเงียบสงบ
นอกจากเสียงชายวัยกลางคนที่กรีดร้องราวกับหมูโดนเชือด คนอื่นๆ ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไร สีหน้าดูเรียบเฉยเหมือนปกติ
ชายวัยกลางคนกัดฟันซ่อนความแค้นไว้ภายใน มือของเขาค่อยๆ คว้าหินก้อนหนึ่งเอาไว้
แต่เขารู้ว่าตรงหน้าเฟิงหรูชิงมีสัตว์วิเศษระดับห้าคอยอารักขาอยู่ จึงทำอันตรายนางไม่ได้ ดังนั้น เขาจึงออกแรงขว้างก้อนหินไปทางถังอิ่น
ต่อให้มันเป็นเพียงก้อนหินก้อนเล็กๆ เมื่อผนวกกับพลังวิเศษของผู้มีฌานระดับเสวียนอู่ กำลังความสามารถอย่างถังอิ่นคงหลบไม่พ้น
ต่อให้ไม่ตาย ก็ต้องบาดเจ็บสาหัส!
…
ตั้งแต่หมาป่าสีขาวบาดเจ็บจากฤทธิ์กระบี่ เฟิงหรูชิงก็พาฉินเฉินกับเสือโคร่งไปแก้แค้นให้มัน
หมาป่าสีขาวที่ร้องไม่หยุด เมื่อได้รับการเยียวยาด้วยผลไป๋เฉากั่ว ผ่านไปไม่นานอาการบาดเจ็บของมันก็ดีขึ้น
มันอยากรู้ว่าใครหน้าไหนทำร้ายมัน ดังนั้นเมื่อแผลหายดีแล้วมันก็รีบกระโดดขึ้นมาวิ่งไปยังจุดที่มีการต่อสู้อย่างรวดเร็ว
เมื่อมองไปมันก็เห็นชายวัยกลางคนที่โฉดชั่วถูกเฟิงหรูชิงเหยียบจมอยู่ที่พื้น
หมาป่าสีขาวรู้สึกดีใจ มันหอนเสียงดัง
ดูสิ นั่นคือเจ้านายของหมาป่าสีขาว เป็นราชาโดยกำเนิด หากใครอยู่ใต้บาทาของนาง ก็ดูคล้ายกับมดกับแมลง
หมาป่าสีขาวโชคดีแค่ไหน ที่ได้พบกับเจ้านายที่ทั้งเก่ง สมบูรณ์แบบ และหน้าตางดงามแบบนี้
ในตอนนั้น หมาป่าสีขาวรู้สึกมีความสุขมาก ใบหน้าของมันมีรอยยิ้มแห่งความพอใจ
มันเดินกระหย่งอย่างรวดเร็วเข้าไปหาเฟิงหรูชิง ตั้งใจว่าจะกอดนาง
แต่ทันใดนั้น มันก็รู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่ผิดปกติ
เพราะมันขวางอยู่ตรงหน้าพอดี หินแหลมที่พุ่งมาเร็วดุจสายลมพัดกระแทกเข้ากับตัวมันต่อหน้าต่อตา
ปัก!
“เอ๋ง!”
หมาป่ากระอักเลือด มันส่งเสียงร้องเจ็บปวดทุรนทุรายยิ่งกว่าครั้งก่อน มันล้มลงตรงหน้าถังอิ่นด้วยท่าทางน่าสมเพช มันลุกขึ้นยืนไม่ไหว
“คุณ…คุณหนู…สมัยก่อนตอนที่ข้าสืบข่าวเกี่ยวกับเฟิงหรูชิง เหมือนนางเลี้ยงหมาป่าสีขาวอยู่ตัวหนึ่ง ข้าดูภาพวาดแล้ว มันหน้าตาคล้ายหมาป่าสีขาวที่องอาจไม่กลัวตายตัวนี้มากๆ” เชียนหนิงจ้องมองด้วยสายตาตกตะลึง นางใช้มือป้องปากแน่น สั่นเทาไปทั้งตัว
หมาป่าตัวนั้น…หมาป่าของเฟิงหรูชิง เพื่อช่วยคุณหนูของนาง ไม่คิดเสียดายชีวิต จึงเข้าขวางหินก้อนนั้นไว้
ที่ว่าเจ้านายเป็นคนอย่างไร สัตว์เลี้ยงก็เป็นแบบนั้นดูแล้วเป็นเรื่องจริง บ้านเฟิงหรูชิง นับรวมบรรดาสัตว์วิเศษพวกนั้น พวกเขา…จิตใจดีเหลือเกิน!
ความรู้สึกของถังอิ่นยากเกินบรรยาย มันล้นเอ่อ มันเต็มไปด้วยความตื้นตันใจ
ขณะที่ก้อนหินพุ่งมาเมื่อสักครู่ นางคิดว่าตัวเองต้องบาดเจ็บแน่ ในเวลาที่นางทำใจยอมรับชะตากรรม ภาพตรงหน้าก็มัวไป
นางมองเห็นหมาป่าสีขาว เข้ามาบังตัวนางเอาไว้ด้วยท่าทางกล้าหาญ
ขวางก้อนหินที่เดิมต้องพุ่งมาโดนนางเอาไว้!
“มันเป็นหมาป่าสีขาวที่เก่งและกล้าหาญ ทั้งมีจิตใจที่แสนดีงาม” ถังอิ่นก้มหน้า
หากเปรียบเทียบกันแล้ว นางช่างไร้ประโยชน์จริงๆ สู้ศัตรูก็ไม่ได้ ตอนแรกเฟิงหรูชิงยอมเป็นศัตรูกับคนของจวนเฟิงอวิ๋นเพื่อช่วยชีวิตนาง มาตอนนี้ก็เป็นหมาป่าสีขาวที่ช่วยนางไว้โดยไม่เสียดายชีวิต
นางเป็นหนี้บุญคุณคนในจวนองค์หญิง…มากมายเหลือเกิน
มากเสียจนชดใช้ทั้งชีวิตก็ชดใช้ไม่หมด
ถังอิ่นนึกถึงคำพูดที่ผู้หญิงคนนั้นเคยบอกนาง นางกัดริมฝีปากแน่น สายตาเย็นชา
นางผู้หญิงมักง่าย นางผู้หญิงเสเพลเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ นางผู้หญิงแย่งสามีชาวบ้าน!
ถ้าเฟิงหรูชิงเป็นอันธพาลแย่งสามีชาวบ้านจริง นางก็หวังว่า…เฟิงหรูชิงจะมาแย่งนางไปเป็นของตัวเองบ้าง!
ชีวิตนี้ของนาง ไม่เคยพบใครที่จิตใจดีงามแบบเฟิงหรูชิงมาก่อน!
ตอนที่ 276 เหตุใดความซวยจึงต้องเกิดกับหมาป่าเสมอ (4)
“สารเลว!”
เฟิงหรูชิงมองเห็นภาพที่หมาป่าสีขาวล้มลง ไฟโทสะของนางก็พลุ่งพล่าน นางมองชายวัยกลางคนด้วยสายตาอำมหิต “แม่เสือ ฉีกร่างเจ้าสารเลวนั้นออกเป็นชิ้นๆ ให้ข้าที!”
เดิมทีนางตั้งใจว่าจะให้เขาได้มีศพที่สมบูรณ์ ขอแค่เขายอมรับความผิด
ถ้าจะให้ปล่อยเขาไป…คงเป็นไปไม่ได้! นางไม่อยากให้ก่อนที่นางจะมีกำลังความสามารถเต็มที่ ถูกคนของจวนเฟิงอวิ๋นมาหาเรื่องนางได้
ปล่อยเสือร้ายคืนสู่ป่า เภทภัยย่อมกลับมาหาตัว
แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะไม่สำนึกผิดแม้แต่น้อย แถมยังกล้าทำร้ายหมาป่าของนาง! คิดว่าเฟิงหรูชิงโมโหไม่เป็นหรืออย่างไร
สมควรตายนัก คนที่กล้าทำร้ายหมาป่าของนาง มันสมควรตาย!
เมื่อพูดจบ เฟิงหรูชิงเลิกสนใจเขา นางรีบพุ่งเข้าไปหาหมาป่าสีขาว
คราวนี้สิ่งที่นางหยิบออกมาไม่ใช่ไป๋เฉากั่ว[1] แต่เป็นยาวิเศษที่เหลือจากการรักษาเสือโคร่ง
หมาป่าสีขาวกลืนยาลงคอเสียงอึกๆ ความเจ็บปวดที่ตัวมันค่อยๆ ทุเลาลง แต่ความเจ็บปวดในใจ กลับซึมลึกเข้าไปในกระดูกดำ
ทำไม…ทำไมคนเจ็บต้องเป็นมันเสมอ
คราวก่อนมันแค่อยากเด็ดดอกไม้ให้เจ้านาย เลยโดนกระบี่ทิ่มเข้าไป มาครั้งนี้เป็นแค่อยากจะกอดเจ้านายกลับถูกหินตกใส่เสียอย่างนั้น!
อิ๋งๆ ! มันรู้สึกน้อยใจและดูน่าสงสาร มันอยากให้เจ้านายลูบหลัง หอมแก้ม กอดและอุ้ม
หมาป่าสีขาวยิ่งคิดยิ่งน้อยใจ มันใช้หัวดุนมือของเฟิงหรูชิง น้ำตาไหลพราก เห็นแล้วชวนให้สงสาร
“ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร ข้าล้างแค้นให้เจ้าแล้ว” เฟิงหรูชิงลูบหัวหมาป่าสีขาว “มีข้าอยู่ จะไม่มีใครทำร้ายพวกเจ้าได้อีก”
พวกเจ้าที่เฟิงหรูชิงพูด หมายถึง หมาป่าสีขาวและคนในทัพเลือดเหล็ก
แต่ดูเหมือนว่าถังอิ่นกับเชียนหนิงจะเอาตัวเองเข้าไปรวมอยู่ในนั้นด้วย
“เอ่อ…” ถังอิ่นเอานิ้วประกบกัน นางก้มหน้า แอบมองเฟิงหรูชิงด้วยหางตา สีหน้าเขินอาย
“เมื่อก่อนต้องขอโทษด้วย…ข้าไม่ควรเสียมารยาทกับเจ้าแบบนั้น”
เฟิงหรูชิงงุนงง นางเพิ่งสังเกตเห็นถังอิ่นที่นั่งอยู่ที่พื้นข้างๆ
“เจ้ายังไม่ไปอีกหรือ”
ถังอิ่นยิ่งรู้สึกอาย ที่เฟิงหรูชิงโยนนางลงเมื่อสักครู่ ก็เพื่อป้องกันไม่ให้นางต้องได้รับบาดเจ็บ ทั้งยังช่วยนางสกัดคนจากจวนเฟิงอวิ๋นเพื่อให้นางหนีไป
“เอ่อ…เจ้ารับการขอโทษจากข้าได้หรือไม่” ถังอิ่นพูดเสียงเบาราวกับเสียงยุงบิน
ถ้าไม่เป็นเพราะเฟิงหรูชิงหูดี คงไม่มีทางได้ยินสิ่งที่นางพูด
ความทรงจำฉายภาพในหัวของเฟิงหรูชิง นางคิ้วขมวด
“เจ้าปีนกำแพงทุกวัน ถึงมันจะทำให้ข้ากลุ้มใจ แต่เจ้าก็ไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ต้องขอโทษข้าหรอก”
นอกจากการปีนกำแพงทุกวันแล้ว ถังอิ่น…ไม่ได้ทำอะไรอย่างอื่นจริงๆ
ถังอิ่นขบริมฝีปาก ใบหน้าน้อยๆ เป็นสีชมพู
“ต่อไปข้าจะไม่ปีนกำแพงอีกแล้ว เจ้าให้ข้าพักที่จวนองค์หญิงได้ไหม ข้ายอมเป็นสาวใช้ให้เจ้า ข้าทำเป็นทุกอย่าง” เชียนหนิงตกใจ ราวกับถูกสายฟ้าฟาด
คุณหนู ท่านบอกว่าเฟิงหรูชิงเป็นผู้มีคุณช่วยชีวิตท่านไว้ ท่านจะปล่อยหนานเสียนไปไม่ใช่หรือ
แต่ทำไมบ่าวรู้สึกว่า…ท่านกำลังเปลี่ยนใจไปรักคนอื่น
“ข้าจน” เฟิงหรูชิงขมวดคิ้ว “เลี้ยงคนไม่ทำงานไม่ไหวหรอก”
ถังอิ่นดีใจ นางปลดย่ามสัมภาระออกมา “ข้ามีเงิน ข้ามีเงิน ถ้าเจ้ายอมให้ข้าพักที่จวนองค์หญิง ข้าจะจ่ายค่าที่พักให้เจ้าทุกวัน ข้าจำนำตัวเชียนหนิงไว้กับเจ้าก็ได้ ขอแค่เจ้ายอมให้ข้าพักอยู่ในจวนองค์หญิง”
เชียนหนิง “…”
คุณหนู ท่านทำแบบนี้ ถามความเห็นของบ่าวบ้างหรือไม่เจ้าคะ
เชียนหนิงรู้สึกน้อยใจจนอยากร้องไห้ แต่เพื่อคุณหนูของนาง นางทำได้เพียงอดกลั้นความรู้สึกเอาไว้ ได้แต่มองถังอิ่นด้วยสายตาโกรธเคืองอยู่ลึกๆ
——
[1] ไป๋เฉากั่ว คือ ผลไม้วิเศษใช้เป็นยาวิเศษระดับสาม