บทที่ 72 รถชน(2)
หนุ่มหัวเกรียนตอบด้วยความเคารพ: “ท่านฉู่ เด็กน้อยคนหนึ่งชนท้าย ยังด่าผมว่าหยุดผิดกฎ!”
คำพูดของหนุ่มหัวเกรียนพูดออกมาด้วยเสียงปกติ ทำให้สือหยางที่อยู่ห่างจากเขาเพียงไม่กี่ก้าวได้ยินเข้าเต็มๆ ทันใดนั้น สือหยางเดินขึ้นไปด่าอย่างโมโห: “ไอ่ฉิบหาย มึงว่าใครเป็นเด็กน้อย!”
หนุ่มหัวเกรียนคิ้วกระตุก กำลังจะลงมือ ใช้ร่างกายที่เหมือนตึกเหล็กนี้กดตัวลง แต่กลับถูกคนบนรถสั่งห้าม: “ไอ้มีด ช่างมันเถอะ ท่านสี่จินเรียกพวกเราไปบอกว่ามีเรื่องด่วน อย่าไปเสียเวลาเลย!”
“รับทราบ ท่านฉู่!”หนุ่มหัวเกรียนพยักหน้าด้วยความเคารพ กวาดสายตาที่เย็นชาไปที่สือหยางหนึ่งที เปิดประตูที่นั่งคนขับอีกครั้ง เตรียมตัวจะออกรถ
เดิมทีสือหยางยังแอบกลัวรูปร่างแบบนั้นของอีกฝ่าย แต่เห็นว่าอีกฝ่ายจะหนี จะไปยอมได้ยังไง: “หยุดนะเว้ย ไม่ชดเชยรถของกู แล้วอยากจะหนีเหรอ? ไม่มีทาง!”
เสียงเบรกสองเสียงที่แสบหูดังขึ้น รถทั้งสองคันที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังก็ตามมาถึงแล้ว ทีนี้ ความใจกล้าของสือหยางก็เพิ่มขึ้นมาทันที
“สือหยาง เกิดอะไรขึ้น?”จางเสี่ยนลงจากรถแล้วถาม
อานเข่อเยว่และพวกมู่หรงยานเอ๋อร์ก็ลงรถตามกันมา ล้อมถามอยู่ข้างสือหยาง
สือหยางพูดบ่น: “ไอ่โง่นี่หยุดกะทันหัน ทำให้ฉันชนเข้าไป ตอนนี้ยังอยากจะหนี?”
“ฮึ ไม่มีทางให้มันหนีไปหรอก หลิวลี่ พวกนายสองคนไปดักทางข้างหน้าของพวกมันไว้ อย่าให้พวกมันหนีไปได้!”จางเสี่ยนพูดด้วยความเย็นชา
“ได้เลย!”ผู้ชายสองคนก็วิ่งไปที่หน้ารถPassatทันที นั่งอยู่บนกระโปรงหน้ารถ
สือหยางพูดด้วยรอยยิ้มที่เยาะเย้ย: “วันนี้ไม่ให้คำตอบที่น่าพอใจกับฉัน พวกมึงอย่าคิดว่าจะหนีไปได้!”
กระจกที่นั่งเบาะหลังของรถPassatสีดำก็ค่อยๆลดลงอีกครั้ง ชายวัยกลางคนที่ไว้ทรงผมปาดหลังสีหน้าเยือกเย็น: “คิดไม่ถึงเลยนะ วันหนึ่งฉันฉู่เหวินสงจะถูกพวกรุ่นหลังขี่อยู่บนหัวแล้วแสดงอำนาจให้ดู!”
“ไอ้มีด ลงรถ!”
หนุ่มหัวเกรียนที่อยู่ด้านหน้ารีบลงรถอย่างเร็ว หลังจากเปิดประตู เชิญชายวัยกลางคนลงรถด้วยความเคารพ
เมื่อฉู่เหวินสงลงรถ ลมหายใจที่ให้ความรู้สึกรุนแรงหนึ่ง ก็พุ่งเข้ามา ทำให้จางเสี่ยนและพวกนักเรียน อดไม่ได้ที่จะก้าวถอยหลังไปสองก้าว มองไปที่เขาด้วยสีหน้าตกใจ
ฉู่เหวินสงสวมชุดสูทสีดำ ด้านนอกใส่เสื้อกันลมสีดำตัวหนึ่ง บนคอพันผ้าพันคอสีขาว เหมือนกับพี่ใหญ่ในเซี่ยงไฮ้เดินออกมาจากในทีวีอย่างนั้นเลย
รวมถึงความรู้สึกที่รุนแรงบนตัวนั่น ก็ยังเหมือนกันไม่มีผิด ขนาดที่ว่ายังสูงกว่าอีกขั้น
ได้ยินฉู่เหวินสงสามตัวนี้ คนอื่นๆไม่รู้สึกอะไร แต่จางเสี่ยนกลับแสดงสีหน้าที่หวาดระแวงขึ้นมา สังเกตไปที่ฉู่เหวินสงที่อยู่ตรงหน้าอีกครั้ง จางเสี่ยนก็ยืนยันการคาดเดาในใจทันที
“ท่านคือ ฉู่เหวินสงที่มีฉายาจอมบ้าคลั่งในอู่โจวใช่รึเปล่า?”จางเสี่ยนถามด้วยความระมัดระวัง
ฉู่เหวินสงกวาดสายตามองไปที่จางเสี่ยนหนึ่งที รู้สึกตกใจเล็กน้อย: “คิดไม่ถึงว่าไอ่เด็กน้อยคนหนึ่งอย่างแก ถึงกับเคยได้ยินฉายาของฉัน? บอกมา ผู้ใหญ่บ้านแกคือใคร?”
จางเสี่ยนพูดด้วยความเคารพว่า: “พ่อผมชื่อจางกุ้ย โลตัสบ้านผมเป็นคนเปิดเอง ท่านน่าจะเคยได้ยิน”
ฉู่เหวินสงพยักหน้า พูดเฉยชาว่า: “ที่แท้ก็ลูกชายของจางกุ้ย ไม่น่าถึงเคยได้ยินฉายาของฉัน โอเค เห็นแก่หน้าของจางกุ้ย พวกแกไปเถอะ!”
จางเสี่ยนดีใจมาก รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาทันที: “ขอบคุณพี่สงใจกว้างให้อภัย!”
หันหัวกลับมา จางเสี่ยนพูดกับสือหยางที่สีหน้ามึนงงว่า: “ยังไม่รีบขอบคุณพี่สงที่ไม่คิดเล็กคิดน้อยกับพวกเราเด็กรุ่นหลังอีก!”
“เดี๋ยวก่อน ฉันบอกให้แกไปได้ ไม่ได้บอกว่าให้มันไปได้!”ฉู่เหวินสงพูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน
จางเสี่ยนสีหน้าดูแย่ขึ้นมาทันที หันหัวกลับมามองไปที่ฉู่เหวินสง สีหน้าประจบ: “พี่สง ท่านเป็นบุคคลใหญ่โตชื่อเสียงโด่งดังในอู่โจว ไม่ต้องคิดเล็กคิดน้อยกับเด็กๆอย่างพวกเราหรอก เขาเป็นเพื่อนของผม ท่านเห็นแก่หน้าผม ปล่อยเขาไปด้วยเถอะนะ!”
ฉู่เหวินสงยิ้มแห้ง: “ช้าไปแล้ว กล้าหาเรื่องฉัน ก็จะต้องชดใช้ ไม่งั้นหลังจากนี้คนอื่นจะคิดว่าฉันฉู่เหวินสงน่ารังแก!”
จางเสี่ยนยังไม่ยอมตัดใจ ขอร้องด้วยหน้ายิ้ม: “พี่สง ผมเป็นคนพาเขามา ถ้าหากถูกท่านลงโทษ หลังจากนี้ผมจะไม่มีหน้าต่อหน้าเพื่อนๆ ท่านก็คิดว่าให้หน้าพ่อผม ครั้งนี้ปล่อยเขาไปเถอะ!”
ฉู่เหวินสงตาหรี่: “ไอ่หนุ่ม เห็นทีฉันคงให้หน้าแกมากไปหน่อย ทำให้แกไม่รู้ที่ต่ำที่สูง แกกลับไปถามพ่อแกดู ถึงแม้วันนี้เป็นเขาที่ยืนอยู่ตรงนี้ จะกล้าให้ฉันให้หน้าเขารึเปล่า?”
“ในตอนที่ฉันยังไม่โมโห รีบพาคนของแกไสหัวไปซะ แต่มันต้องทิ้งไว้ที่นี่!”
บทที่ 71 รถชน(1)
บทที่ 73 จอมบ้าคลั่งแห่งอู่โจว(1)