บทที่ 73 จอมบ้าคลั่งแห่งอู่โจว(1)
จางเสี่ยนถูกด่า สีหน้าเดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีด กลับไม่กล้าตอบโต้อะไรทั้งสิ้น คนอื่นไม่รู้ แต่เขากลับรู้ซึ้งถึงความน่ากลัวของฉู่เหวินสง
ฉู่ซื่อ กรุ๊ปของฉู่เหวินสง สามารถจัดอยู่ในสามอันดับแรกในอู่โจว อีกทั้ง พวกนี้ยังเป็นแค่กองกำลังภายนอกที่แสดงออกมาให้เห็นของฉู่เหวินสง ในที่ลับ ฉู่เหวินสงน่ะเป็นถึงพระราชาในโลกใต้ดินของอู่โจว ฆ่าคนไม่กะพริบตา ฉายาจอมบ้าคลั่งแห่งอู่โจว คือคำอธิบายที่ดีที่สุด และที่น่ากลัวไปกว่านั้นคือ ได้ข่าวมาว่าเบื้องหลังของฉู่เหวินสง ยังมีกองกำลังที่แข็งแกร่งกว่าสนับสนุนอยู่ ขนาดบุคคลที่ใหญ่โตที่สุดในอู่โจว ก็ไม่อยู่ในสายตา
ถึงแม้บ้านจางเสี่ยนยังถือว่าร่ำรวย แต่พูดให้ชัดเลยก็เป็นแค่เศรษฐีระดับกลางที่มีมูลค่ากี่สิบล้านก้เท่านั้น ปกติแล้วอวดต่อหน้าเพื่อนๆก็พอแล้ว ต่อหน้าบุคคลที่สุดยอดอย่างฉู่เหวินสง แค่ตดก็ยังไม่ใช่
จางเสี่ยนได้ยินเรื่องราวของฉู่เหวินสงจากปากพ่ออยู่บ่อยๆ เข้าใจความน่ากลัวของฉู่เหวินสง อยากจะพาพวกหยางเชี่ยนเชี่ยนหันหัวเดินออกไปทันที แต่ว่าทิ้งสือหยางไว้ จากนี้ไปชื่อเสียงของเขาในสังคมเล็กๆนี้ก็คงจบสิ้นแน่
เวลานั้น จางเสี่ยนเข้าก็ไม่ได้ถอยก็ไม่ใช่
แต่สือหยางไม่เคยได้ยินชื่อของฉู่เหวินสง มองเห็นจางเสี่ยนตกใจขนาดนั้น รู้สึกไม่เข้าใจ พ่อของเขาเป็นนายก อบต.คนหนึ่ง ปกติก็เป็นคนที่อวดเก่งอยู่แล้ว ไม่ได้มีฉู่เหวินสงอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ
“พี่เสี่ยน พวกเราคนเยอะขนาดนี้ หรือจะกลัวพวกมันสองคนรึไง? วันนี้ฉันจะยืนอยู่ตรงนี้แหละ ดูว่ามันจะทำอะไรฉันได้! ฮึ อย่าคิดว่าใส่เสื้อเหมือนลูกพี่ในสังคมแล้ว ก็คิดซะว่าตัวเองมีหน้ามีตาแล้ว กูสือหยางไม่กลัวมึงหรอก!”
จางเสี่ยนกลัวจนตัวสั่นไปหนึ่งที อยากจะตบเข้าที่หน้าของเจ้าสือหยางให้หนักสักทีหนึ่ง ในใจ: “แกอยากตายก็อย่ามาลำบากพวกฉันได้ไหม?”
อย่างที่คิด ฉู่เหวินสงยิ้มแห้งออกมาหนึ่งที: “ดี ดีมาก เป็นครั้งแรกที่มีคนใช้จำนวนคนมาข่มขู่ฉัน ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกแกก็อยู่ตรงนี้กันทั้งหมดนั่นแหละ!”
“ไอ้มีด ยังรออะไรอยู่! โทรเรียกคน!”ฉู่เหวินสงสั่งด้วยความเย็นชา
ไอ้มีดเห็นสีหน้าแบบนี้ของลูกพี่ ในใจก็ตกใจไปหนึ่งที เขารู้ว่าฉู่เหวินสงโกรธเข้าจริงๆแล้ว อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจกับเด็กน้อยตรงหน้าพวกนี้
สือหยางก็ยังคงไม่รู้ที่ต่ำที่สูงยิ้มแห้งแล้วพูด: “ที่นี่ที่นี่แห้งแล้งไร้ร่องรอยผู้คน มึงโทรแล้วจะขู่ใครได้? กูไม่เชื่อว่าจะมีคนมาได้!”
เพราะยังไงก็เป็นใจวัยรุ่น ได้ยินสือหยางพูดท้าทายฉู่เหวินสงอย่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง สุดท้ายจางเสี่ยนก็พูดแตกคอ: “สือหยาง แกรู้ไหมว่าแกกำลังพูดกับใคร? แกอยากตายก็อย่ามาลำบากพวกฉันได้ไหม?”
หันหัวกลับมา จางเสี่ยนมองไปที่ฉู่เหวินสงพูดประจบว่า: “พี่สง สือหยางล่วงเกินท่าน ท่านจะตีจะลงโทษก็แล้วแต่ท่าน ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกผม พวกผมขอไปก่อนได้ไหม?”
ฉู่เหวินสงยิ้มแห้ง: “ช้าไปแล้ว เมื่อกี้ฉันให้โอกาสแกแล้ว แกเองที่ไม่รักษาไว้!”
ทันใดนั้นเอง ฉู่เหวินสงกวาดสายไปไปยังมู่หรงยานเอ๋อร์และอานเข่อเยว่ที่อยู่ในคนพวกนั้น มุมปากก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา: “ถ้าหากว่าแกอยากไปก็ย่อมได้ แต่ต้องให้สาวสวยสองคนนั้นอยู่ที่นี่ เป็นเพื่อนฉันดื่มแก้เบื่อสักแก้ว”
สีหน้าของจางเสี่ยนแย่ซะยิ่งกว่าแย่ ถ้าหากเหลืออานเข่อเยว่และมู่หรงยานเอ๋อร์ไว้ กลับไปถ้าเจิ้งหยวนฮ่าวรู้เข้า ก็คงฉีกหน้าตัวเองออกแน่ๆ
อานเข่อเยว่และมู่หรงยานเอ๋อร์ได้ยินแบบนี้ในใจก็สั่นไปหนึ่งที อดไม่ได้ที่จะถอยหลังสองก้าว ถ้าให้พวกเธอสองคนเหลืออยู่ที่นี่จริงๆ ผลลัพธ์ภายหลังคิดไม่ได้จริงๆ
จางเสี่ยนแอบพูดกับอานเข่อเยว่า: “รีบโทรหาความช่วยเหลือจากพี่ฮ่าว! ช้าไปใครก็ช่วยเราไม่ได้!”
อานเข่อเยว่แอบถอยไปอยู่หลังผู้คน โทรหาเจิ้งหยวนฮ่าวเพื่อขอความช่วยเหลือ
ฉู่เหวินสงเห็นอยู่กับตา ก็แค่หัวเราะเยาะเย้ยออกมา ไม่ได้ใส่ใจ
สือหยางได้ยินจางเสี่ยนบอกว่าจะทิ้งเขาไว้คนเดียว ตะโกนด่าทันที: “จางเสี่ยน ไอ่คนทรยศ รอกลับไปถึงโรงเรียน ฉันจะให้ทุกคนได้รับรู้การกระทำที่ทุเรศของแก!”
จางเสี่ยนขี้เกียจสนใจสือหยาง หวังแค่ว่าเจิ้งหยวนฮ่าวจะสามารถรีบโทรมาแก้สถานการณ์ให้ เห็นแก่หน้าของปลัดอำเภอของเมืองอู่โจว หวังว่าฉู่เหวินสงจะปล่อยพวกเขาไป
ไม่นาน รถตู้ถ้วยทองสองคันขับเข้ามา จอดอยู่ข้างถนน มีวัยรุ่นสิบกว่าคนโดดลงมาจากรถ หน้าตาโหดเหี้ยม
“ท่านฉู่!”สิบกว่าคนโค้งคำนับให้กับฉู่เหวินสงด้วยความเคารพ จากนั้นก้มหัวไปทางไอ้มีด: ” สวัสดีครับพี่มีด!”
“อืม!”ฉู่เหวินสงพยักหน้าเบาๆ รู้สึกค่อนข้างพอใจกับความเร็วของลูกน้องพวกนี้
“พวกแกปรึกษากันเสร็จรึยัง? ถ้ายังปรึกษาไม่เสร็จ ก็ไม่ต้องปรึกษาแล้ว เหลืออยู่นี่ทั้งหมดนั่นแหละ!”ฉู่เหวินสงมองไปทางจางเสี่ยนแล้วพูด
จางเสี่ยนก้มหัว ไม่กล้าออกเสียง ในใจไม่หยุดที่จะคาดหวังให้สายของเจิ้งหยวนฮ่าวโทรเข้ามา
บทที่ 72 รถชน(2)
บทที่ 74 จอมบ้าคลั่งแห่งอู่โจว(2)