บทที่ 141 จางอวี่หมินบาดเจ็บ
“ถุย! นังตัวขาดทุน! เจ้าบังอาจทำให้อวี่หมินบาดเจ็บ ข้าจะตีเจ้าให้ตาย!” แม่เฒ่าจางอารมณ์ขึ้นจนยื่นมือเข้ามาจะตบ
จางซิ่วเอ๋อขยับตัว หลบได้อย่างคล่องแคล่ว
ถึงแม้เจ้าของร่างจะผอมแห้ง แต่เพราะคนพวกนี้ นางต้องทำงานทุกวัน ร่างกายจึงแข็งแรงใช้ได้ แถมยังต้องขึ้นเขาทุกวัน จึงคล่องแคล่วปราดเปรียวอย่างมาก
ที่เมื่อก่อนโดนตีบ่อย ๆ มีสาเหตุจากนิสัยของนางล้วน ๆ ตรงที่นางไม่กล้าหลบ
ถ้าจางซิ่วเอ๋อในตอนนี้ยังยืนรออีกฝ่ายตบอีกคงเป็นคนโง่ขนานแท้!
แม่เฒ่าจางคิดจะไล่ตามไปตบจางซิ่วเอ๋ออีก แต่จางอวี่หมินครวญครางขึ้นมา “ท่านแม่ มาดูข้าเร็ว ข้าเจ็บจะตายอยู่แล้ว……”
แม่เฒ่าจางถึงได้สติกลับมาและวิ่งไปอยู่ข้าง ๆ จางอวี่หมินพร้อมพูดด้วยความสงสารจับใจ “อวี่หมิน เจ้าเป็นอะไรมากไหม? เจ็บตรงไหนให้แม่ดูหน่อย”
รอจนแม่เฒ่าจางพยุงจางอวี่หมินลุกขึ้นก็เห็นว่าเสื้อจางอวี่หมินขาดถึงสองจุด และมีเลือดซึมออกมา
จางอวี่หมินกรีดร้องเสียงแหลม “กรี๊ดดด”
จางซิ่วเอ๋อเตือนด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “ท่านอาเล็ก ข้าว่าเจ้าเลิกกรี๊ดจะดีกว่า ขืนเจ้ากรี๊ดแบบนี้ต่อไปไม่รู้ว่าจะมีคนมามุงเยอะขนาดไหน หึ…..เจ้าคงไม่อยากให้ใครเห็นสภาพทุลักทุเลแบบนี้ของเจ้าใช่ไหม?”
จางอวี่หมินตื่นตระหนกขึ้นมา ทนเจ็บไว้และจัดแจงเสื้อผ้า
ก่อนจะพูดด้วยเสียงสะอื้น “ท่านแม่ เสื้อผ้าข้าพังหมดแล้ว ทำอย่างไรดีเจ้าคะ?? พังทั้งสองชุดเลย!”
พูดจบจางอวี่หมินก็หันไปมองจางซิ่วเอ๋อ
จางซิ่วเอ๋อแค่นเสียง ในเมื่อบรรลุเป้าหมายแล้วนางไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อ แต่มองคนตระกูลจางพลางกล่าว “ข้าแค่บังเอิญเจอแม่ข้าเลยช่วย ตอนนี้ข้าส่งแม่ข้ากลับมาแล้ว”
“ท่านแม่ข้าท้องอยู่นะ ไม่มีใครรู้ว่าคลอดแล้วจะเป็นลูกชายหรือลูกสาว….” จางซิ่วเอ๋อพูดอย่างมีความหมาย
พูดมาถึงตรงนี้นางมองจางต้าหูและพูด “ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับท้องของแม่ข้า ท่านอาจจะต้องเป็นพวกไร้ทายาทอีกหลายปีเลยล่ะ”
‘ไร้ทายาท’ ที่ว่าเป็นคำที่คนในหมู่บ้านใช้ด่ากัน รุนแรงอย่างเหลือแสน
มีความหมายว่าเจ้าไร้ซึ่งคนรับสืบทอดตระกูลแล้ว หากเจ้าตายสายเลือดของเจ้าถือว่าจบสิ้น ตายไปแล้วไม่มีคนมากราบไหว้หลุมศพด้วยซ้ำ
มันเป็นความเจ็บปวดในใจจางต้าหู
แต่งภรรยามาหลายปี มีลูกตลอดเหมือนออกไข่ แต่ลูกสามคนเป็นลูกสาวหมด เขาอายุปูนนี้แล้วถ้ายังไม่มีลูกชายอีก อีกหน่อยคงได้เป็นพวกไร้ทายาทจริง ๆ แน่
พอคิดได้แบบนี้ จางต้าหูทอดสายตาไปที่ท้องของแม่โจว
ใช่แล้ว จางซิ่วเอ๋อพูดไม่ผิด ถ้าท้องนี้เป็นผู้ชายแต่กลับไม่ได้รับการปกป้องดี ๆ จนต้องเสียไป…..นับเป็นความเสียหายไม่ใช่น้อย
จางซิ่วเอ๋อเห็นสายตาโมโหตัวเองของจางต้าหูจึงรู้ว่าเขาเก็บที่ตัวเองพูดเข้าไปในใจ
ถ้าจางต้าหูออกมาปกป้องแม่โจวบ้างตอนนางโดนรังแก ชีวิตของแม่โจวที่บ้านตระกูลจางคงไม่ลำบากจนเกินไป
ในเมื่อแม่โจวไม่มีอะไรให้ห่วงมากแล้ว จางซิ่วเอ๋อก็ไม่อยากมาพัวพันอยู่ตรงนี้ จึงเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ท่านอาเล็ก ข้าไปก่อนนะ เจ้ารักษาตัวดี ๆ ล่ะ ถ้ามีแผลเป็นเข้า จุ๊ ๆๆ ถึงตอนนั้นคงแต่งงานยากนะเจ้าคะ”
“คนในหมู่บ้านอาจจะไม่ถือ แต่ถ้าเจ้าอยากไปเป็นอนุของบ้านคนรวยคงต้องระวังหน่อยล่ะ…..” จางซิ่วเอ๋อทำหน้าเป็นห่วง แต่ถ้าฟังดี ๆ จะฟังออกว่าจางซิ่วเอ๋อพูดด้วยน้ำเสียงล้อเลียน
แต่จางอวี่หมินฟังไม่ออก พอนางได้ยินที่จางซิ่วเอ๋อพูดจึงเครียดขึ้นมา
เพราะจางอวี่หมินอยากแต่งเข้าตระกูลคนรวยจริง ๆ นางรู้ว่าตัวเองไม่ได้มาจากครอบครัวที่ดี หากจะแต่งเข้าตระกูลคนรวยไปเป็นภรรยาหลวงคงจะเป็นไปได้ยาก แต่ถ้าได้เป็นอนุภรรยาที่มีคนรับใช้คอยห้อมล้อมเป็นฝูงก็เจ๋งอยู่เหมือนกัน…..
ถ้าไม่ได้จริง ๆ ก็ต้องแต่งเข้าตระกูลในเมือง!
จางซิ่วเอ๋อแค่อยากกวนประสาทจางอวี่หมินเท่านั้น นางไม่รู้เลยว่าจางอวี่หมินอยากเป็นอนุภรรยาจริง ๆ
หากรู้เข้าก็ไม่รู้ว่าจางซิ่วเอ๋อจะคิดเห็นอย่างไร คงจะสมน้ำหน้ามากกว่า นึกว่าจางอวี่หมินจะมีเป้าหมายใหญ่โตอะไร ที่ไหนได้เป้าหมายสูงสุดก็คือเป็นอนุภรรยาให้คนรวย
พอเห็นจางซิ่วเอ๋อพูดจบก็จะก้าวขาไป จางอวี่หมินถึงได้สติจากสิ่งที่จางซิ่วเอ๋อพูดเมื่อครู่ จึงรีบพูดขึ้น “จางซิ่วเอ๋อ เจ้าอย่าเพิ่งไป! ใช้เงินข้ามาซะ! ข้าต้องเจ็บตัวก็เพราะเจ้า! เจ้าต้องซื้อยาชั้นดีให้ข้า!”
จางซิ่วเอ๋อเดินไปได้ไม่กี่ก้าว นางยืนนิ่งและหันกลับมาถาม “จะให้ข้าใช้เงินรึ?”
“ใช่! ใช้เงิน!” แม่เฒ่าจางพูดกัดฟันแน่น ตาเล็ก ๆ คู่นั้นฉายแววเจ้าแผนการ…..นางกำลังคิดอยู่ว่านอกจากเงินค่ารักษาและค่าเสื้อแล้ว ให้จางซิ่วเอ๋อชดใช้มากกว่านั้นได้ยิ่งดี
จางซิ่วเอ๋อกระตุกยิ้มที่มุมปาก “ใช้เงินเหรอ? ได้สิ!”
แม่เฒ่าจางและจางอวี่หมินดีใจขึ้นมา พวกนางเองก็ตะลึง และคิดว่าจางซิ่วเอ๋อนี่พูดง่ายไปหรือเปล่า ทำไมเหมือนไม่ใช่ความจริงเลยล่ะ
พอคิดมาถึงตรงนี้ พวกนางก็เห็นรอยยิ้มของจางซิ่วเอ๋อฉายแววดูถูกอย่างยิ่ง “พวกท่านไปฝันเอาก็แล้วกัน!”
ความปิติในใจจางอวี่หมินเมื่อครู่นี้ดิ่งวูบสู่ก้นเหวในบัดดล “จางซิ่วเอ๋อ! เจ้าหลอกข้า!”
จางซิ่วเอ๋อไม่ได้พูดอะไร ทิ้งไว้เพียงเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข!
จางอวี่หมินหน้าเปลี่ยนสี นังจางซิ่วเอ๋อเดนตาย! นังจางซิ่วเอ๋อเดนตาย!
แต่ตอนนี้จางซิ่วเอ๋อหายไปแล้ว จะไล่ตามไปคงยาก
จางอวี่หมินจึงหันไปมองแม่โจว “เจ้าดูลูกสาวสุดที่รักของเจ้าสิ! เจ้าสั่งสอนนางอย่างไร?”
จางอวี่หมินกำลังโมโหอยู่เต็มอก จึงคิดจะระบายกับแม่โจว
แต่แม่โจวในตอนนี้ไม่เหมือนกับเมื่อก่อนแล้ว นางไม่โมโหและไม่โวยวาย เพียงแต่กล่าวเรียบ ๆ “ลูกข้าก็จริง แต่ก็เป็นสายเลือดตระกูลจางเหมือนกัน ถ้าเจ้าไม่พอใจก็ไปบอกพี่ชายเจ้าเถอะ”
พูดจบแม่โจวก็เดินตัวปลิวออกไป
จางอวี่หมินพุ่งเข้าใส่อย่างฉุนเฉียว ดูเหมือนอยากลงไม้ลงมือกับแม่โจว
จางต้าหูนึกถึงสิ่งที่จางซิ่วเอ๋อพูดเมื่อครู่ ยื่นมือออกไปขวางจางอวี่หมินทันที
“พี่สี่! พี่ทำอะไร? พี่ไม่ช่วยข้าแต่ไปช่วยคนนอกรึ?” จางอวี่หมินพูดอย่างเดือดดาล
แม่โจวได้ยินแล้วใจเย็นวาบ คนนอกรึ…..เหอะ!
จางต้าหูรีบบอก “ตอนนี้พี่สะใภ้เจ้าท้องอยู่ เจ้าอย่าทะเล่อทะล่าไปใกล้ ๆ นาง”
จางต้าหูพูดได้น่าฟัง อย่างกับจางอวี่หมินไม่ได้ตั้งใจพุ่งไปชนแม่โจวอย่างไรอย่างนั้น
ความเป็นจริงน่ะหรือ? ไม่ตั้งใจที่ไหนกัน จางอวี่หมินคิดจะแก้แค้นชัด ๆ!
แม่เฒ่าจางกวาดตามองแม่โจว และเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ “อวี่หมิน นางท้องอยู่ เจ้าอย่าลงไม้ลงมือ ถ้าเจ้าเกลียดขี้หน้านางแม่จะช่วยเจ้าด่าให้!”
“นังสารพัดคนขี่ มีลูกเป็นนังหน้าด้าน……” แม่เฒ่าจางเปิดปากด่าเป็นชุด! คำด่าแต่ละคำหยาบคายจนแทบทนฟังไม่ได้
…………………………………………………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
จัดการเรียบร้อยสบายใจแล้ว ไปดีกว่า /ซิ่วเอ๋อไม่ได้บอก/
อิพ่อนี่หายโง่ยังนะ เหมือนเพิ่งจะฉลาดขึ้นก็ตอนนี้
นังแม่เฒ่าจางนี่ต้องเจอหยางชุ่ยฮวา ถ้าเจอกันนี่คงเปิดเสตจด่ากันไฟแลบแน่ๆ
ไหหม่า(海馬)