ตอนที่ 281 ยึดเรือนผู้อื่น (1)
เมื่อเฟิงหรูชิงเห็นท่าทีของเสือโคร่ง นางก็ทำสัญญากับมันโดยไม่ลังเล
จวนองค์หญิงตอนนี้มีแรงงานมากเพียงพอแล้ว อีกมิติหนึ่งไม่มีที่เพียงพอให้สัตว์วิเศษพวกนี้เข้าไปอยู่ ถ้าหากพาสัตว์วิเศษจำนวนมากกลับไปด้วย คงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะดึงดูดสายตาผู้คนของโลกสันโดษ
แต่นี่…ไม่ได้เป็นปัญหาอะไร เพราะนางถือว่าป่าแห่งสัตว์วิเศษนี้เป็นถิ่นของตัวเองไปแล้ว
เมื่อคิดมาถึงจุดนี้ เฟิงหรูชิงจึงมองไปที่สัตว์วิเศษระดับสี่ตัวอื่นๆ นางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ดวงตามีประกายแวววาว
“พวกเจ้าอยากได้งานทำหรือไม่”
พวกสัตว์วิเศษต่างมองหน้ากัน พวกมันไม่รู้ว่าเฟิงหรูชิงพูดถึงอะไร
เฟิงหรูชิงมองไปหาหมาป่าสีขาว
หมาป่าสีขาวเข้าใจความหมายของเฟิงหรูชิงทันที มันสะบัดหัวแล้วเดินด้วยท่าทางโอหังและสง่างามไปยังกลุ่มสัตว์วิเศษพวกนั้น
จากนั้น…
คนต่างๆ เห็นหมาป่าสีขาวส่งเสียงอู๊วๆ อยู่ครู่หนึ่ง สัตว์วิเศษพวกนั้นต่างเดินตามหมาป่าสีขาวมาหาเฟิงหรูชิง
เฟิงหรูชิงยิ้ม “ค่อยๆ ทำสัญญากันทีละตัว ไม่ต้องรีบร้อน เมื่อทำสัญญาเสร็จ หมาป่าสีขาวกลับไปกับข้า คราวนี้เปลี่ยนหมีหนึ่งมา จากนั้นให้หมีหนึ่งเอาสิ่งที่ข้าเคยสอนมันมาสอนให้พวกเจ้าต่อ”
ในป่าแห่งสัตว์วิเศษมียามากมายนับไม่ถ้วน แม้มันจะเป็นเพียงยาธรรมดาสามัญก็ตามที
แต่สำหรับเฟิงหรูชิงแล้ว ขอแค่เป็นยา นางก็ทำให้มันกลายเป็นยาวิเศษได้
สัตว์วิเศษเหล่านี้ นางจะให้เป็นแรงงานปลูกยาวิเศษอยู่ในป่าแห่งสัตว์วิเศษแห่งนี้!
ถังอิ่นเห็นสัตว์วิเศษต่อแถวรอทำสัญญาทีละตัว นางตัวแข็งทื่อ
สัตว์วิเศษเชื่อฟังมนุษย์แบบนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไร
การทำสัญญากลายเป็นเรื่องง่ายแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร
ต่อให้เป็นคนของสกุลถัง แม้การล่าสัตว์วิเศษจะเป็นเรื่องง่าย แต่การทำสัญญากับสัตว์วิเศษแต่ละตัว กลับต้องใช้เวลานานมากเพื่อกำราบมัน
นิสัยของสัตว์วิเศษนั้นแข็งกร้าว พวกมันยอมตายไม่ยอมสวามิภักดิ์ แต่มีใครบอกนางได้หรือไม่ว่า ภาพที่เห็นตรงหน้าใช่สัตว์วิเศษที่นางรู้จักหรือไม่
“คุณหนู…” เชียนหนิงยืนอยู่ข้างๆ ถังอิ่น นางกำลังคิดบางอย่าง “ข้ารู้แล้วว่าสัตว์วิเศษในจวนองค์หญิงนั้นมาจากที่ใด”
ถังอิ่นไม่พูดอะไร นางเม้มปาก ในแววตาที่มองดูเฟิงหรูชิงเต็มไปด้วยประกายแวววับ
หลังจากเฟิงหรูชิงทำสัญญากับสัตว์วิเศษทุกตัวเสร็จ นางก็หาข้ออ้างเดินออกไปจากสายตาของผู้คน นางรีบเข้าไปอีกมิติหนึ่ง และพบว่าในนั้นไม่ได้ถูกทำลายอย่างภาพจินตนาการที่นางคาดคิดไว้
นางรู้สึกโล่งอก
เมื่อครู่ตอนที่คนพวกนั้นระเบิดตัวเอง เป็นฝูเฉินที่ออกหน้าดึงเอาพลังจากการระเบิดเข้าไปไว้อีกมิติหนึ่ง จึงทำให้คนทั้งหลายปลอดภัยจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
โชคยังดีที่อีกมิติหนึ่งไม่ถูกทำลาย หากตาน้ำถูกทำลายละก็ นางคงเสียดายมาก
แต่ว่า…
เฟิงหรูชิงมองดูอีกมิติหนึ่งที่ว่างเปล่า สีหน้าค่อยๆ เปลี่ยนไป
“ยาวิเศษของข้าในอีกมิติหนึ่งหายไปไหนแล้ว”
ทำไมต้นยาวิเศษของนาง ถึงหายไปไม่เหลือสักต้น
แม้แต่ยาวิเศษระดับสี่และห้าที่นางเก็บมาจากโลกนั้น ก็หายหมดไม่เหลือ!
“เอ่อ…” ฝูเฉินเห็นสีหน้าไม่สบอารมณ์ของเฟิงหรูชิง “ข้า…ข้ากับชิงหานกินไปแล้ว”
เฟิงหรูชิงสีหน้าหงุดหงิด ทันใดนั้น นางก็ยิ้มขึ้นมา
เมื่อเห็นรอยยิ้มของนาง ฝูเฉินกับชิงหานยิ่งรู้สึกกลัว
“พวกเจ้าบอกกับข้าไม่ใช่หรือ ว่าถ้ากินอิ่มแล้วก็จะไม่กินอีก”
เมื่อก่อนนางเคยเข้ามาในอีกมิติหนึ่งสองครั้ง แต่ไม่ได้สังเกตต้นยาวิเศษพวกนั้นมากนัก ครั้งนี้นางเข้ามาเพื่อที่จะตรวจตราดูว่ามีอะไรเสียหายหรือไม่ นางจึงถือโอกาสตรวจดูยาวิเศษไปด้วย
สุดท้ายกับพบว่า สวนป่าที่นางปลูกยาวิเศษเอาไว้เต็มไปหมด บัดนี้เตียนโล่งไม่เหลืออะไรเลย
ตอนที่ 282 ยึดเรือนผู้อื่น (2)
สิ่งเดียวที่เหลืออยู่คือต้นเทียนหลิงกั่วเพียงไม่กี่ต้น
ฝูเฉินท่าทางกลัวๆ
“ใช่ ข้ากับชิงหานถ้ากินอิ่มก็จะไม่กินอีก แต่เมื่อกี้พวกเราฝืนทำเป็นกินอิ่มน่ะ”
ฮือๆ ท่านแม่น่ากลัวจังเลย เขาก็แค่กินยาวิเศษไปนิดหน่อยเอง เหตุใดท่านแม่ต้องโมโหขนาดนี้ด้วย
เฟิงหรูชิงรู้สึกเจ็บที่หัวใจ เพื่อปลูกยาวิเศษเหล่านั้น นางใช้เวลาหลายวันกว่าจะปลูกมันเต็มพื้นที่ และต้องใช้เวลาอีกนานหลายเดือนกว่ายาวิเศษจะเติบโตเต็มที่
แต่สุดท้าย กลับโดนกินจนหมด!
พวกยาวิเศษที่ปลูกไว้โดนกินหมดก็ช่างเถอะ แต่ยาวิเศษระดับห้าที่นางหามาด้วยความยากลำบากกลับไม่เหลืออยู่เลย!
ไม่เหลือเลยสักนิด!
เฟิงหรูชิงบีบข้อนิ้วดังกรอบแกรบ ถ้าไม่เป็นเพราะฝูเฉินหน้าตาน่ารัก นางคงควบคุมอารมณ์โมโหไม่อยู่แล้ว
“ท่านแม่…ใจเย็นๆ ก่อน ใจเย็นๆ พวกเราไม่กินอีกแล้ว ข้ากับชิงหานกำลังย่อยยาที่กินไป พอพวกข้าย่อยเสร็จ พวกเราจะช่วยท่านจัดการคนชั่วจริงๆ นะ! แล้วก็ช่วยแก้แค้นให้เสด็จแม่ท่านด้วย!”
เฟิงหรูชิงใช้เวลาอยู่นานกว่าอารมณ์จะสงบลงได้
แต่นางยังคงหายใจแรง อยากจะจับเด็กคนนี้หิ้วขึ้นมา แล้วตีก้นเสียให้เข็ด
“ท่านแม่” ชิงหานดึงชายแขนเสื้อของเฟิงหรูชิงด้วยท่าทางหน้าสงสาร
“ชิงหานผิดไปแล้ว ท่านแม่อย่าโมโหเลย ต่อไปข้าไม่กล้ากินเกลี้ยงอีกแล้ว”
เสียงของเด็กหญิงที่ฟังดูจ๋อยๆ และแก้วเสียงใสเหมือนเด็ก ทำให้สีหน้าของเฟิงหรูชิงเปลี่ยนไปจากเดิมมาก นางหันไปมองชิงหานแล้วยิ้มให้ น้ำเสียงฟังดูอ่อนโยน “ไม่เป็นไร กินไปหมดแล้วก็ช่างเถอะ คราวหน้าเหลือไว้ให้ข้าบ้างก็พอ”
ฝูเฉิน “…”
ช่างลำเอียงอย่างเห็นได้ชัด
ถ้าจะโทษก็ต้องโทษที่เขามีจุ๊ดจู๋ ไม่ได้เกิดมาเป็นผู้หญิง
“ชิงหาน เมื่อกี้ฝูเฉินบอกว่า พอพวกเจ้าย่อยเสร็จ กำลังความสามารถก็จะเพิ่มขึ้น?”
ชิงหานพยักหน้า “ใช่ ท่านแม่ ข้ากับพี่ฝูเฉินต้องนอนหลับสนิทถึงจะย่อยได้ ก่อนนี้เป็นห่วงท่านแม่ พวกเราไม่กล้านอนหลับลึก ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว ข้ากับพี่ฝูเฉินคงต้องไปนอนไม่ได้คอยอยู่เป็นเพื่อนท่านแม่แล้ว”
“แบบนี้ก็ดี ประเดี๋ยวพวกเจ้าไปนอนให้เต็มที่เถอะ” สีหน้าของเฟิงหรูชิงที่มีรอยยิ้มเมื่อสักครู่ เมื่อหันไปหาฝูเฉินกลับเปลี่ยนเป็นขมึงทึง “ไม่ใช่แค่เสด็จแม่ของข้า แต่ยังเป็นท่านยายของเจ้า เจ้าช่วยข้าล้างแค้นเป็นเรื่องที่สมควรแล้ว”
ฝูเฉินอึ้ง
ท่านแม่หน้าเลือดคนนี้ เล่นได้คล่องแคล่วสมบทบาทเสียจริง ตอนนี้แม้แต่ท่านยายเขาก็ได้เพิ่มมาอีกคนแล้ว “ได้เลย ท่านแม่”
ขอแค่ท่านแม่หายโกรธ อย่าว่าให้เขาเรียกว่าท่านยายเลย ให้เรียกย่าทวดเขาก็ยอม!
“เอาล่ะ ที่มิตินี้ไม่เป็นอะไร ข้าก็จะกลับล่ะ” เฟิงหรูชิงเห็นฝูเฉินเชื่อฟังแบบนี้ นางก็ใจอ่อน
“ต่อไป ถ้าพวกเจ้าจะกินยาวิเศษ อย่างน้อยก็เหลือไว้ให้ข้าบ้าง…สักต้นหนึ่งก็ยังดี”
“เข้าใจแล้วท่านแม่”
“…”
เฟิงหรูชิงไม่อยากพูดอะไรอีก นางเอามือกุมที่หัวใจที่รู้สึกเจ็บปวด และหายตัวไปจากอีกมิติหนึ่งในชั่วพริบตา
…
ป่าแห่งสัตว์วิเศษ
บนท้องฟ้าที่อยู่ไกลออกไป เหวินเฟิงผู้พิทักษ์จวนเฟิงอวิ๋นแหงนมองดูป่าที่ปกคลุมด้วยฝุ่นควัน เขายิ้มสะใจ
“คนระเบิดตัวเองจำนวนมากขนาดนี้ ต่อให้พวกมันกับสัตว์วิเศษไม่ตายก็คงพิการสาหัส ส่วนนังถังอิ่น…ด้วยกำลังความสามารถแค่นั้น คงไม่มีทางรอดไปได้หรอก”
ในที่สุด เขาก็ทำภารกิจที่คุณหนูมอบหมายได้สำเร็จ ต่อให้จุดจบสุดท้ายจะน่าอนาถแค่ไหนก็ตาม หากให้กลับไปดูสักหน่อย…เหวินเฟิงไม่กล้าขนาดนั้น
เสือโคร่งระดับห้าตัวนั้นคงไม่พิการง่ายๆ ถ้าเขากลับไปจะไม่กลายเป็นอาหารให้เสืออย่างนั้นหรือ ดังนั้น เหวินเฟิงจึงหันหลังเดินจากไปโดยไม่ต้องคิด