“ลูกพี่เซียว…ฉันอยากได้พื้นที่ในเมืองเซิงสุ่ย ถ้าพี่ไม่ได้วางแผนอะไรไว้ในเมืองเทียนหลง เมืองเซิงสุ่ยก็ดูท่าจะมีความเป็นไปได้มากกว่า”
เฉียนโตวโตวว่า
“เราสามารถขยายสาขาได้เมื่อเราได้รับเงินมากพอ นอกจากนี้ยังมีพื้นที่ภารกิจทุกเมือง ดังนั้นเมื่อพื้นที่ภารกิจของเมืองเทียนหลงเปิดขึ้นมันก็จะได้รับความนิยมด้วย” เซียวเฟิงส่ายหัวก่อนจะอธิบาย
“ใช่ เราแค่ต้องการเนื้อเรื่องของภารกิจพิเศษในเมืองเทียนหลงเท่านั้น แค่นี้เราก็มีโอกาสมากขึ้นแล้ว…”
“ดูจากความสามารถแล้ว แค่โซนเลเวล 15 ก็คงไม่มีปัญหาเท่าไหร่หรอกมั้ง?” คู่นิโคลัสเสริม
“ไม่เป็นไร เรื่องโฆษณาไม่ต้องเป็นห่วง เราต้องการแค่เวลาสำหรับการทำงานของ NPC สักวัน และเราเลือกสถานที่แห่งนี้ต่อหน้าเรา ซึ่งเป็นจุดศูนย์กลางของพื้นที่การค้าของเมืองเทียนหลง แต่ว่าตอนนี้มีปัญหาสองอย่าง…” เฉียนโตวโตวพยักหน้าแล้วพูดกับเซียวเฟิง
“ปัญหาอะไร?” เซียวเฟิงถามทันที
“อย่างแรกเลย เราต้องการสินค้าที่ขายดี และมีปริมาณมากพอสำหรับผู้เล่นที่ต้องการ เช่นน้ำยาเพิ่มพลังระดับสูง เมืองหลักขายแค่ยาเพิ่มพลังชีวิตระดับกลางที่ฟื้นฟูครั้ง 20 เท่านั้น…เท่าที่ฉันรู้กิลด์ขนาดใหญ่จำนวนมากหรือพวกผู้เล่นบางคนก็สามารถทำยาฟื้นฟูพลังชีวิตครั้งละ 30 ได้ ยาพลังชีวิตระดับสูงซึ่งเป็นสินค้าที่ได้รับความนิยมมากที่สุด ร้านค้าพวกเขาเริ่มขายยาพลังชีวิตระดับสูง มันเป็นการขายระยะสั้น แต่เราก็ไม่มีข้อมูลนี้ ทำให้เราไม่สามารถเทียบพวกพ่อค้ารายใหญ่ ๆ ได้เลย”
เฉียนโตวโตวพูดอย่างอับจนหนทาง
“อ่า นั่นก็เป็นปัญหา?” เซียวเฟิงพยักหน้า…เขาคิดว่าเฉียนโตวโตวมีประสบการณ์ทางธุรกิจอย่างมาก
“อีกอย่างถ้าเราต้องการที่จะมีชื่อเสียงในชั่วข้ามคืน เราต้องการงานประมูลที่จะทำให้ทั่วทั้งหัวเซียต้องสั่นสะเทือนด้วย ถึงแม้ว่าการที่พี่โฆษณานั้นจะดีอยู่แล้ว แต่มันก็ยังไม่มากพอ หอการค้าต้องแสดงพลังให้กับหมู่ผู้เล่น ดังนั้นการประมูลจึงเป็นสิ่งที่ต้องทำ”
“อืม…มีเหตุผลดีเหมือนกัน” เซียวเฟิงพยักหน้า
“ลูกพี่เซียว…เพื่อความคึกคักของการประมูลครั้งนี้ เราต้องการผลิตภัณฑ์ระดับไฮเอนด์บางอย่าง เช่น อุปกรณ์อมตะที่อยู่กับพี่”
เฉียนโตวโตวเหลือบมองไปที่หูของเซียวเฟิงและพบต่างหูสีดำและสีขาว
เซียวเฟิงเปลี่ยนสีหน้าทันที ส่วนคู่นิโคลัสก็ตกใจกับสิ่งที่เธอพูด
“ผู้หญิงหน้าเงิน…นี่หน้ามืดตามัวไปหมดแล้วหรือไง ?! ตอนนี้ยังจะเอาของล้ำค่าของพี่เซียวไปอีก ถ้ามีมากกว่านี้ไม่ขายพี่เขาไปเลยล่ะ…?”
“ถ้าเป็นชื่อเสียงของลูกพี่เซียวก็น่าสนอยู่นะ” เฉียนโตวโตวบ่นกับตัวเอง แต่ทำให้สีหน้าของเซียวเฟิงดุดันยิ่งกว่าเดิมอีก
“แน่นอนว่าไม่เอาไปขายหรอก แค่ทำให้คนทึ่งก็พอแล้ว ลองคิดดูถ้ามีอุปกรณ์ระดับอมตะเพียงชิ้นเดียวในการประมูล จะมีคนที่สนใจการประมูลครั้งนี้มากขนาดไหน” เฉียนโตวโตวว่าทันที
“ถึงจะฟังดูสมเหตุสมผล…แต่สำหรับพี่เซียวนี่ไม่ขำเลยนะ!” เจ๋าซือพูดอย่างสับสน
“โอ้พระเจ้าทำไมถึงได้โง่แบบนี้เนี่ย มันก็แค่การแสดงน่า มันจำเป็นนะ แค่แกล้งทำเป็นปั่นราคานิด ๆ หน่อย ๆ ก็ไม่ต้องจ่ายจริง ๆ ก็ได้ จะเอาราคาเท่าไหร่ก็ได้ยังกลัวว่าจะกลายไปเป็นของคนอื่นอีกเหรอ?” เฉียนโตวโตวพูดด้วยความผิดหวัง
“นั่นก็สมเหตุสมผลอยู่นะ แต่มันอาจส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของการประมูล เพราะจะไม่มีใครได้มันไปอยู่ดีนะ” เซียวเฟิงลองคิดในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด
“หรืออีกอย่างถ้าจะไม่เอาแบบนี้ ก็แค่หาอุปกรณ์ระดับอมตะมาอีกอันก็พอแล้ว”
เฉียนโตวโตวว่าพลางยักไหล่
“คิดว่ามันหาได้ง่าย ๆ หรือไง?” เซียวเฟิงอดไม่ได้ที่จะแขวะเธอ
“โอเค ฉันจะเก็บไปคิด…ไปจัดการเรื่องต่าง ๆ ได้เลย เจอกันวันพรุ่งนี้นะ” เซียวเฟิงโบกมือลาราวกับบอกว่าหมดธุระแล้ว จากนั้นเขาก็เดินออกจากย่านการค้าไปทางวิหารแห่งแสง เนื่องจากอาชบิชอปไคเซอร์กำลังรอเขาอยู่
“ตอนนี้ท่านอาร์คบิชอปกำลังรออยู่ที่วิหารหลักแล้ว”
อาจเป็นเพราะเซียวเฟิงบอกกับคนในสตรีมของเขาว่าจะมีภารกิจในวิหารแห่งแสง ตอนนี้ผู้เล่นหลายคนกำลังอยู่ในพระวิหาร และมีอาชีพอื่นนอกเหนือจากนักบวชด้วย
เซียวเฟิงปลอมตัวอยู่ทำให้ไม่มีใครทักเขาสักคน และพบผู้นำทางที่กำลังยุ่งอยู่ในห้องโถงและถูกล้อมรอบไปด้วยผู้เล่นจำนวนมาก
ผู้นำทางมองมาที่เซียวเฟิงแล้วก็พูดกับเขาโดยไม่ได้เดินเข้ามาเพราะตอนนี้เขายุ่งมาก…
เซียวเฟิงโบกมือ เขารู้สถานการณ์แล้ว และก็ยังรู้ว่าต้องเดินไปทางไหน เขาเลยไม่ยุ่งกับอีกฝ่ายอีก
“นั่นใครน่ะ? ทำไมผู้นำทางต้องสุภาพกับเขาด้วย?”
“ฉันก็ไม่รู้ คงจะเป็น NPC ล่ะมั้ง เขาเข้ามาที่วิหารหลัก…ในพื้นที่ที่ผู้เล่นไม่สามารถเข้ามาได้”
….
ไคเซอร์เดินไปมาอยู่ในวิหารด้วยความกังวล ทันทีที่เขาเห็นเซียวเฟิงเดินเข้ามาหา เขาก็ทักฝ่ายตรงข้ามก่อนทันที
“ท่านอาร์คบิชอปอยู่ที่นี่เอง…”
“ทำไมถึงดูกังวลนักล่ะ?” เซียวเฟิงถามด้วยความสงสัย
“กัปตันโบลตันยังไม่กลับมาสักทีหลังจากที่ทำภารกิจไล่ล่าลิชยักษ์ในเขตป่ามู่กวาง และฉันได้รับข้อความขอความช่วยเหลือจากใครบางคนที่ส่งมาเมื่อวาน ฉันกังวลว่าอาจจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขา”
ไคเซอร์พูดอย่างเป็นกังวล
“งั้นทำไมถึงไม่ส่งความช่วยเหลือไปล่ะ?” เซียวเฟิงถาม
“คนที่กัปตันส่งมาเป็นนักผจญภัย ข้อความของสถานที่ที่ส่งโดยเขาก็ยังไม่ชัดเจน และอัศวินทั้งหมดที่ถูกส่งไปช่วยกัปตันโบลตันนั้นก็ยังหาไม่เจอเลย” ไคเซอร์นั้นดูเครียดมาก
“ชื่อของเขาคืออะไรพอจะรู้ไหม?”
เซียวเฟิงมั่นใจมากว่าไม่มีทางที่เขาจะจำชื่อคนไม่ได้แน่ ๆ เขาเลยถามออกไป มันอาจจะเป็นสาเหตุที่ไคเซอร์กำลังประสบปัญหาก็ได้ เพราะด้วยความที่เป็น NPC พวกเขาไม่สามารถติดตามผู้เล่นที่เฉพาะเจาะจงได้…
“ชื่อของเขาคือซางกวน อาโอเชิน ตอนนี้เราต้องออกไปตามหาเขาให้เร็วที่สุด” อาร์คบิชอปไคเซอร์ว่า
“ซางกวน อาโอเชิน?”
เซียวเฟิงรู้สึกคุ้นเคยกับชื่อนี้มาก เขาค่อย ๆ นึกหน้าแต่ละคนที่เขารู้จัก ในตอนที่เขาพาเฉียนโตวโตวและสองนิโคลัสไปทำภารกิจในเขตพิเศษ
เซียวเฟิงเปิดรายชื่อเพื่อนแล้วค้นหาชื่อที่เขาได้ยินมาในทันที
“ไม่สามารถติดต่อคนที่ระบุได้”
นั่นทำให้เซียวเฟิงนั้นหัวเสียมาก ไอ้เด็กเวรนั่นมันน่าเตะจริงๆ!
หลังจากออกมาจากวิหารแห่งแสง เซียวเฟิงจึงเรียกคู่นิโคลัสมาคุยเรื่องของเพื่อนที่พวกเขาชวนมาเล่นเกมด้วยกัน…
“ไอ้หมอนั่นน่ะเหรอ? ก็ไม่ได้สนิทกันเท่าไหร่…มีอะไรอยากจะคุยกับมันหรือไง?” เจ๋าซือถามออกมาอย่างแปลกใจเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะสนใจคนรู้จักของเขา
“มีธุระนิดหน่อย แต่ติดต่อเองไม่ได้” เซียวเฟิงพูดอย่างอับจนหนทาง
“ก็ติดต่อไปทางระบบเพื่อนสิ อ้อ…ไอ้หอกหักนั่นมันปิดระบบนี้สินะ ดูท่าต้องไปสั่งสอนซะหน่อยแล้ว” เจ๋าซือนั้นสาปส่งคนที่สร้างปัญหาให้เขาอยู่แป๊บหนึ่ง
“แน่ใจนะว่าเขาอยู่ในเมืองเทียนหลง? หรือจะใช้วิธีเรียกในเมืองล่ะ?” เถียซูแนะนำ
“เรียกจากภายในเมือง?” เซียวเฟิงไม่เคยรู้ว่ามีฟังก์ชันนี้มาก่อน มันเหมือนการเป่าแตรเรียกอย่างงั้นน่ะเหรอ?
“ใช่ จะมี NPC อยู่ที่หน้าทางเข้าของเมือง พี่สามารถฝากให้เขาประกาศอะไรให้ก็ได้ แต่ค่าบริการนี่ก็สูงเอาเรื่องอยู่ คนที่อยู่ในเมืองนี้จะได้ยินคำประกาศ แต่ถ้าเขาออกไปด้านนอกเมืองก็ไม่ได้ยินอยู่ดี เราต้องมีสิบคนและมีเพียงผู้ที่อยู่ใกล้เมืองหลักเท่านั้นที่จะได้ยินคำประกาศ หากพวกเขาออกไปทำงานหรือวิ่งหนี พวกเขาจะไม่ได้ยินคำประกาศ และมีฟังก์ชันที่คล้ายคลึงกันที่กระดานข่าวของเมืองหลัก พี่สามารถจดแจ้งเป็นลายลักษณ์อักษรด้วยเหรียญเดียว และพื้นที่ที่ได้รับผลกระทบยังคงอยู่ใกล้เมืองหลัก” เถียซูว่า
“ไม่ยักกะรู้แฮะว่ามีระบบแบบนั้นอยู่ด้วย…งั้นคงต้องใช้แล้วล่ะ” เซียวเฟิงคิดอยู่นานแต่ก็เห็นด้วยกับวิธีนี้ เพราะเขาก็ไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินอยู่แล้ว
“โอเค…พวกเราจะรออยู่ที่ประตูทางด้านตะวันออก พอดีว่ายัยหน้าเงินนั่นไม่ต้องการให้พวกเราช่วยเหลือ” เถียซูพูดทันที
“งั้นเจอกัน…” เซียวเฟิงวางสายแล้วก็มุ่งหน้าไปทางตะวันออกของเมือง
พวกนิโคลัสมาถึงประตูตะวันออกก่อน เซียวเฟิงแปลกใจที่เฉียนโตวโตวไม่ได้ตามทั้ง 2 คนมาด้วย
“เงินไม่ต้องหรอก ยินดีทำให้ฟรี ๆ อยู่แล้ว!”
เขาพบกับ NPC อย่างรวดเร็ว แต่เขาไม่เก็บเงินเซียวเฟิงสักเหรียญ ทำให้นิโคลัสทั้ง 2 นั้นอิจฉามาก
เซียวเฟิงตกลงในทันที เขารู้สึกดีมากที่ไม่ต้องเสียเงิน เนื่องจากราคาของ 10 เหรียญเท่ากับ 1,000 หยวน ดังนั้นผู้เล่นที่รวย ๆ เท่านั้นจึงจะสามารถใช้งานฟังก์ชันนี้ได้…
“ประกาศถึงคนในเมือง: ซางกวน อาโอเชินไปพบกับ xxx ที่ประตูตะวันออกของเมืองเทียนหลงด้วย”
คำประกาศถูกแพร่ออกไปทันที ถึงระบบประกาศจากเมืองหลักจะสะดวกมากแต่ชื่อของเซียวเฟิงก็ยังโดนปิดอยู่
“โห…ระบบประกาศงั้นเหรอ! ใครมันรวยขนาดนั้นนะ!”
“ได้ยินชื่อนั้นไหมล่ะ? นั่นต้องเป็นท่านฮีลเลอร์แน่ ๆ! เขาคงมีเงินใช้แบบไม่จำกัดเลยล่ะมั้ง?”
“ใครคือซางกวน อาโอเชินที่ทำให้ท่านฮีลเลอร์ต้องเรียกตัวเขากันนะ?”
“ก็ไม่รู้เหมือนกัน ยอดฝีมือเหมือนกันหรือเปล่า? ชื่อก็เหมือนผู้หญิงด้วยนะ”
เหล่าคนที่ได้ยินการประกาศนั้นต่างพูดกันด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นที่ประตูตะวันออก…
แต่ผ่านไป 10 นาทีแล้วคนที่พวกเขาอยากเจอนั้นก็ไม่ปรากฏตัวเสียที