ตอนที่ 291 หล่อทั้งสามร้อยหกสิบองศา
เหนียนเสี่ยวมู่ถูกดึงจนศูนย์ถ่วงไม่มั่นคง แทบจะหัวทิ่มใส่หน้าอกอบอุ่นอยู่แล้ว
เธอเงยหน้าขึ้น สบตาสีดำลุ่มลึกเหมือนน้ำหมึกของอวี๋เยว่หาน
สีหน้าของเขาเย็นชาเล็กน้อย และเอ่ยปากในทันที
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์”
“…”
โทรศัพท์อะไร
เหนียนเสี่ยวมู่ยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว และหันไปมองเพื่อนร่วมงานข้างหน้าก่อน
หญิงสาวพบว่าไม่มีใครสังเกตเห็นพวกเขา จึงก้มหน้าหาโทรศัพท์มือถือของตนเอง
เธอกดอยู่สองสามครั้ง ก่อนจะพึมพำเสียงเบา “ทำไมมือถือเงียบเสียงไปล่ะ ฉันเลยไม่ได้ยินเสียง…”
หลังจากได้ยินเธออธิบาย อวี๋เยว่หานก็หลุบตามองโทรศัพท์มือถือของเธอครั้งหนึ่ง สีหน้าพลันอ่อนลง
“ผมจะไปงานเลี้ยงด้วย แล้วผมก็จะไปส่งคุณเอง”
เขาเพิ่งพูดจบ ก็เห็นเฉินจื่อซินพุ่งเข้ามาจากประตู เดินมาข้างหน้าเหนียนเสี่ยวมู่ด้วยความดีใจ
“ซูเปอร์ไวเซอร์เหนียน งานของคุณเสร็จหรือยังครับ รถของผมจอดอยู่ข้างนอก ให้ผมไปส่งคุณไหม”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
ฝั่งหนึ่งก็เจ้าหนี้รายใหญ่ ฝั่งหนึ่งก็เจ้าภาพงานเลี้ยง
ผิดใจใครไม่ได้ทั้งนั้น
แต่ตัวเธอมีคนเดียว!
เหนียนเสี่ยวมู่ทำตาหวานเชื่อม พร้อมฉีกยิ้มสดใส “ไม่ต้องหรอกค่ะ ตอนนี้อยู่ในช่วงรักษ์โลก ฉันนั่งรถรับส่งกับทุกคนก็ได้!”
หลังจากพูดจบ เธอก็หันหน้าวางไปอย่างเร็วรี่
ขึ้นไปนั่งอยู่ท่ามกลางเพื่อนร่วมงานว่องไวปานสายลม
เฉินจื่อซินอึ้งงัน แต่ก็ยังกล่าวทักทายอวี๋เยว่หาน และตามเธอขึ้นรถรับส่งไปโดยไม่รีรอ
อวี๋เยว่หานยืนอยู่ที่เดิม เขามองบนรถโฆษณา กำลังจะนั่งตรงเบาะสองคน แต่ลูกตาพลันหดตัว
ทันใดนั้นเขาก็สาวเท้าเดินไปยังรถรับส่งอย่างช้าๆ…
ตอนนี้เหวินหย่าไต้จัดที่นั่งให้เพื่อนร่วมงานเรียบร้อยแล้ว กำลังจะไปที่รถของตนเอง แต่ก็ดีใจขึ้นมาทันทีที่เห็นอวี๋เยว่หาน
ผู้จัดการสาวล้มเลิกที่จะไปขับรถ และเดินมาตรงหน้าเขาอย่างสง่างาม
“คุณชายหาน คุณจะไปตอนนี้เหมือนกันเหรอคะ ขามารถฉันพังน่ะค่ะ ฉันนั่งรถคุณได้ไหม” เหวินหย่าไต้พูดพลางกำกระเป๋าด้วยความเคร่งเครียด เธอกะพริบตาเล็กน้อย พลางมองเขาด้วยความหวัง
ถ้าเธอได้นั่งรถของเขา ไปร่วมงานเลี้ยงพร้อมกันกับเขา ก็เท่ากับยืนยันว่าในใจของเขา เธอไม่เหมือนกับคนอื่นๆ
ถึงแม้ทุกคนจะไม่คิดว่าพวกเขากำลังคบกัน แต่ก็จะรู้กันว่าเธอมีความสำคัญในใจของเขามากแค่ไหน!
เหวินหย่าไต้คิดแล้วก็แอบกีใจ พร้อมกับรอคอยอวี๋เยว่หานเอ่ยปากตอบรับเธอ
แต่เธอรออยู่นานแล้ว ก็ไม่ได้คำตอบจากเขาเลย
ครั้นเงยหน้าขึ้น เธอกลับพบว่าสายตาของเขามองไปที่รถรับส่งอยู่ตลอด สายตาเย็นชานัก
ผู้จัดการสาวยังไม่ทันได้ถามอะไร ก็ได้ยินเขากล่าวอย่างเฉยชา
“ตามแนวทางรักษ์โลก ผมจะนั่งรถรับส่ง”
เหวินหย่าไต้ “…” !!
อวี๋เยว่หานเพิ่งขึ้นรถรับส่ง เพื่อนร่วมงานในนั้นก็บ้าคลั่งกันไปหมด
ทุกคนพากันยืนขึ้นอย่างพร้อมเพรียง
“คุณชายหาน”
เพื่อนร่วมงานหญิงหลายคนเริ่มกัดนิ้วด้วยความตื่นเต้นแล้ว
กรี๊ด!
ได้อยู่ใกล้ๆ เทพบุตรแบบนี้ หล่อทั้งสามร้อยหกสิบองศาเลย!
พวกเธอแทบจะต้องกลั้นหายใจ…
“คุณชายหาน คุณจะนั่งกับฉันไหมคะ ตรงนี้ยังมีที่ว่าง”
“ตรงฉันก็ว่างค่ะ!”
“ฉันยกที่นั่งให้คุณก็ได้ค่ะ!”
“…”
เสียงรอบข้างเหมือนกับถูกบังเอาไว้ สายตาของอวี๋เยว่หานมองตรงไปที่เหนียนเสี่ยวมู่ที่นั่งอยู่ข้างหลัง
หญิงสาวนั่งอยู่แถวสุทด้าย เดิมทีคิดจะถือโอกาสหลับระหว่างทางสักหน่อย
คิดไม่ถึงเลยว่าอวี๋เยว่หานจะขึ้นรถมาด้วย ยิ่งคิดไม่ถึงว่าเขาจะเดินมาหาตนเอง
ทำเอาเธอตกใจจนผุดลุกขึ้น
เธอมองเขาค่อยๆ เดินเข้ามาทีละก้าว แต่ละก้าวเหมือนย่ำลงบนหัวใจของเธอ
คนทั้งรถมองมาทางเธอในทันที!
ตอนที่ 292 เพื่อนของคุณ อวี๋ใจดำออนไลน์อยู่
สายตาร้อนแรง ราวกับจะมองทะลุตัวเธอ
เหนียนเสี่ยวมู่กลั้นหายใจด้วยความเคร่งเครียดทันที
ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อได้เห็นอวี๋เยว่หานที่กำลังเดินเข้ามา หัวใจของเธอก็เต้นแรงมาก
ราวกับว่าจะเด้งออกมาจากลำคอได้ตลอดเวลา
จนกระทั่งเขาเดินมาตรงหน้าเธอ และหยุดฝีเท้าลง
ดวงตาสีดำลุ่มลึกมองเธอไม่วางตา
เธอมองจนตัวชาหนึบ และพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว “คุณชายหาน คุณอยากนั่งที่ของฉันไหม”
เหนียนเสี่ยวมู่พูด แล้วรีบขยับไปด้านข้าง
ที่นั่งด้านหน้ารถเต็มหมดแล้ว
ที่นั่งแถวหลังสุดยังเหลือที่ว่างสุดท้าย ซึ่งมีเหนียนเสี่ยวมู่และเฉินจื่อซินนั่งอยู่แล้ว
ทุกคนคิดว่าอวี๋เยว่หานจะไปนั่งตรงที่ข้างๆ เหนียนเสี่ยวมู่ แต่กลับคิดไม่ถึง ว่าเขาจะหยุดอยู่ตรงหน้าเหนียนเสี่ยวมู่
ดูท่าทางเขาอยากนั่งที่ของเหนียนเสี่ยวมู่จริงๆ
“ผมมีธุระนิดหน่อย อยากคุยกับรองประธานเฉิน” สายตาของอวี๋เยว่หานกวาดมองใบหน้าอยากรู้อยากเห็นของทุกคนอย่างเฉนชา แล้วถึงเอ่ยปาก
เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนพลันเข้าใจในทันที
ที่แท้ก็มีเรื่องงานอยากจะคุยกันนี่เอง
มิน่าล่ะคุณชายหานถึงมานั่งรถคันเดียวกับพวกเขา แถมยังจะนั่งที่ของเหนียนเสี่ยวมู่ให้ได้ด้วย
แม้แต่เหนียนเสี่ยวมู่ก็ไม่สงสัยในคำพูดของเขา เธอเขยิบตัวออกจากที่นั่งข้างๆ เฉินจื่อซิน
กลับกลายเป็นว่าเดิมทีสองคนนั่งอยู่ด้วยกัน ตรงกลางกลับมีอวี๋เยว่หานแทรกเข้ามา!
ได้คุยกับเหนียนเสี่ยวมู่อย่างยากลำบาก แต่ยังดีใจไม่ถึงสามนาที โอกาสก็หายไปแล้ว
ไม่ต้องถามเลยว่าเฉินจื่อซินผิดหวังแค่ไหน
แต่พอได้ยินว่าอวี๋เยว่หานจะคุยธุระกับเขา ก็ไม่อาจพูดอะไรได้อีก
ระหว่างทางก็รออีกฝ่ายเอ่ยปากอยู่ตลอด
แต่ไม่เห็นว่าอวี๋เยว่หานคิดจะพูดกับเขาเลยตลอดทาง
เมื่อเห็นว่าใกล้จะถึงสถานที่จัดงานเลี้ยงแล้ว เฉินจื่อซินก็อดถามขึ้นมาไม่ได้ “คุณชายหาน คุณมีเรื่องอะไรจะพูดกับผมเหรอครับ”
หลังจากพูดจบ ก็นับว่าอวี๋เยว่หานชำเลืองมองเขาครั้งหนึ่ง แล้วขยับริมฝีปากบาง
“ลืมไปแล้ว คิดออกแล้วค่อยบอกแล้วกัน”
เฉินจื่อซิน “…” !!
รถจอดแล้ว
ทุกคนต่างก็กอดคอกันลงจากรถ และเดินเข้าไปข้างใน
งานเลี้ยงขนาดเล็กนี้ จัดในรูปแบบบุฟเฟต์
สถานที่ตรงนี้เฉินจื่อซินเป็นคนจองเอาไว้ แถมยังจัดตกแต่งเป็นพิเศษด้วย
พูดได้ว่าเขาใส่ใจจริงๆ
“ไวน์แดงกับแชมเปญผมสั่งไว้โดยเฉพาะ ทุกคนกินได้เต็มที่เลยนะครับ!” เมื่อเฉินจื่อซินเดินเข้ามาในร้านอาหาร เขาก็บอกกล่าวเสียงดัง
จากนั้นเขาก็ยกไวน์แดงสองแก้วเดินไปหาเหนียนเสี่ยวมู่ ราวกับกำลังเชื้อเชิญ
“ซูเปอร์ไวเซอร์เหนียน นี่ป็นไวน์แดงนำเข้า รสชาติไม่เลวเลย คุณลองดูสิครับ”
“ดีจังเลย ขอบคุณค่ะ” เมื่อเหนียนเสี่ยวมู่ได้ยินว่ามีไวน์ให้ดื่ม เธอก็ตาเป็นประกาย แต่กลับมีมือข้างหนึ่งขวางเอาตอนที่เธอเพิ่งยื่นมือออกไป
และฉวยไวน์ของเธอไปต่อหน้าต่อตา!
เธอเงยหน้าขึ้น เห็นเงาร่างสูงส่งของอวี๋เยว่หานปรากฏอยู่ตรงหน้า
เขาถือไวน์แดงของเธอ ก่อนจะจิบคำหนึ่งอย่างเฉื่อยชา แล้วขมวดคิ้ว
“งั้นๆ แหละ”
และยื่นไวน์แดงที่ยังดื่มไม่หมดยัดใส่มือของเธอ
เหนียนเสี่ยวมู่ถือแก้วไวน์ที่เขาดื่มไปแล้ว จะดื่มก็ไม่ได้ จะไม่ดื่มก็ไม่ได้เช่นกัน
ทำได้แค่เบิกตาโพลง ถลึงตามองเขา!
ต่อมาก็เห็นเขาโน้มตัวเล็กน้อย เข้ามากระซิบข้างหูเธอทีละคำ “ใครให้กินเหล้าก็กินหมดแบบนี้ ถ้าคุณกินเยอะ เดี๋ยวก็กอดผมจะถอดเสื้อผาผมให้ได้ ผมจะกดหัวคุณลงไปในแก้วไวน์!”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
ในหัวของเธอมีภาพตนเองตื่นอยู่ในอกของเขาหลังจากดื่มจนเมาในครั้งก่อน
ความโมโหพุ่งขึ้นหน้าแล้ว!