บทที่ 145 ตายไปซะ!
ด้วยการฝืนใช้พลังวิญญาณของเขา เส้นเลือดของเขาก็ฉีกขาดออกมา ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดแตกที่เห็นได้อย่างชัดเจน พวกมันฉีกขาดจนมีเลือดไหลออกมา เขาวิ่งผ่านลานหลังร้านตรงมาที่หน้าศาลาไป่หยู่
“จงออกมา!”
หลิวหูตะโกนออกมาและแสดงให้เห็นถึงความเข้ากันของมนุษย์และสัตว์วิญญาณ
ทันทีที่ลมหายใจของเขารุนแรงขึ้น ได้มีแมงมุม, งูและแมงป่อง ปรากฏตัวออกมาเป็นรูปร่างของเงาสัตว์วิญญาณทั้ง 3 ตัว
นี่คือความน่ากลัวที่แท้จริงของผู้ใช้พลังวิญญาณระดับสูง
ความเป็นหนึ่งเดียวของมนุษย์และสัตว์วิญญาณ ผสานรวมเข้ากับพลังวิญญาณ ทำให้ความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มพูนขึ้นอย่างมาก ซึ่งไม่สามารถเทียบกับผู้ใช้พลังวิญญาณปกติได้
“บินขึ้น!” ทันใดนั้น เงางูที่อยู่ด้านหลังหลิวหูก็สว่างขึ้น และมีปีกกระดูกคู่หนึ่งปรากฏขึ้นด้านหลังของเขา ทำให้เขาดูมีความน่ากลัวและสง่างาม
หลิวหูบินขึ้นด้วยปีกกระดูกทันที
มีร่างของชายที่โชกไปด้วยเลือดวิ่งผ่านห้องของเฉินหมิงหยู่ หลงเซี่ยที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ภายในห้อง เมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจของชายที่โชกไปด้วยเลือดคนนั้น เขาก็ลืมตาตื่นขึ้น
แม้ร่างของชายที่โชกไปด้วยเลือดจะเพิ่งวิ่งผ่านประตูไปได้ไม่นาน
หลงเซี่ยที่รู้สึกตัว ก็ได้หลับตาลงอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม มันไม่สำคัญสำหรับพวกเขา นายหญิงบอกว่าเราไม่ต้องไปสนใจ
“ ไอ้บ้าเอ๊ย! มันเร็วชะมัด” แม้หลิวหูได้บินขึ้นไปบนฟ้า เขาก็ยังไม่สามารถตามความเร็วของชิงชูได้ทันอยู่ดี
หลี่หยินเดินออกมาจากห้องของนางด้วยความตกใจ
ร่างของชายที่โชกไปด้วยเลือดเพิ่งจะวิ่งผ่านห้องของนางไป จากนั้นเขาก็วิ่งเข้าไปตรงกำแพงและหลบหนีออกไปจากศาลาไป่หยู่
จริง ๆ แล้วหลี่หยินนั้นสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวภายนอก
นางแค่ไม่กล้าที่จะเดินออกไป
นางกังวลว่าจะสร้างปัญญาให้กับนายน้อย นางจึงซ่อนตัวอยู่ในห้อง และรอให้ทุกอย่างจบลง แต่นางก็ไม่ได้คาดคิดว่า มือสังหารคนนั้นจะตรงเข้ามายังห้องของนาง
หลี่หยินพยายามสงบสติอารมณ์ จากนั้นนางก็ปีนขึ้นไปบนหลังคาทางบันใดอย่างรวดเร็ว
“หลิวหูกำลังไล่ตามคนคนนั้นอยู่ ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนร้าย”
หลี่หยินลังเลและใช้มือแตะที่ศีรษะของนาง ละพูดขึ้น “ทุกคนนั้นแข็งแกร่งมาก เราเองก็จะทำอะไรได้บ้าง!”
เสี่ยวหลวนเลียมือของนางสองครั้ง
“เฮ้เฮ้” หลี่หยินยิ้มสองครั้ง แล้วหายใจเข้าลึก ๆ รวบพลังวิญญาณทั่วร่างไปรวมไว้ที่ปลายนิ้ว
ผู้ใช้พลังวิญญาณระดับเงิน สามารถใช้พลังวิญญาณของตัวเองในการต่อกรกับศัตรูได้
แมวผีในช่วงเวลากลางคืนนั้น มันเหมือนกับวิญญาณร้ายอย่างมาก ถ้ามันโตขึ้น มันจะต้องแข็งแกร่งขึ้นมากแน่นอน
ใช้งานทักษะ [กรงเล็บวิญญาณ]
“ปลดปล่อยพลังวิญญาณระดับกลาง!”
การโจมตีจากกรงเล็บที่เป็นรูปแบบของพลังวิญญาณ พุ่งตรงลงมาจากท้องฟ้า
ตูม!
กรงเล็บพุ่งเข้าไปโดนชิงชูทันที
หลังจากที่ชิงชูโดนการโจมตีนั้นจนร่างกายของเขาก็โค้งงอ จนได้รับบาดเจ็บสาหัสและพุ่งเข้ากระแทกกับเสาจนเสียสมดุลไป
“เยี่ยมมาก ท่านหลี่หยิน!” ดวงตาของหลิวหูเปล่งประกาย และยกย่องนางด้วยเสียงดัง จากนั้นเขาก็รีบตรงเข้าไปหาชิงชูอย่างรวดเร็ว
หลี่หยินยิ้มอย่างมีความสุข
ด้วยการโจมตีนั้น
นางได้รู้ว่าตัวเองนั้นมีประโยชน์อย่างมาก
แต่ทันใดนั้นชิงชูได้เงยหน้าและรีบลุกขึ้น ดวงตาของเขากลายเป็นสีแดง และจ้องไปที่หลี่หยิน ด้วยอาการบาดเจ็บสาหัส “สาวใช้ของลั่วอู๋งั้นหรือ? ได้เลย ข้าจะฆ่าเจ้าเป็นคนแรกเลยละกัน”
หลังจากนั้นชิงชูก็รีบวิ่งตรงไปที่หลี่หยิน
แม้ว่าหลี่หยินจะโจมตีใส่เขา
แต่มิตินั้นก็ต่ำเกินกว่าพลังของผู้ใช้พลังวิญญาณระดับสูง
ลั่วอู๋ที่ได้มองอยู่นั้น เขาหายใจอย่างรุนแรง และตะโกนออกมา “หยุดนะ!”
หลิวหูใช้พลังวิญญาณทั้งหมด เพื่อบินขึ้นอย่างรวดเร็ว
แต่มันสายไปแล้ว
ชิงชูได้ชกกำปั้นออกไปหานาง หลี่หยินได้ป้องกันตัวด้วยความตื่นตระหนก นางถูกโจมตีจนกระเด็นออกไป
เสื้อผ้าของหลี่หยินโชกไปด้วยเลือด และตกลงสู่พื้นดินจากบนฟ้า
ร่างที่อ่อนแอของหลี่หยินตกลงมาสู่พื้นดิน
“เวรเอ๊ย!” หลิวหูก็ตามมาจนถึง
เสียงจากหัวใจที่เต้นอย่างรุนแรง
เขารู้ว่านายน้อยเป็นคนอารมณ์ดี และเขารักสาวใช้ที่เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่ยังเด็ก
ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับหลี่หยินล่ะก็ มันยากที่จะจินตนาการได้ว่านายน้อยนั้นจะโกรธมากแค่ไหน
“ไอ้เวรเอ๊ย! ชดใช้ด้วยชีวิตของแกมาซะ” หลิวหูตะโกนออกมา จากนั้นเงาแมงป่องวิญญาณด้านหลังของเขาก็สว่างขึ้นทันที หางแมงป่องขนาดใหญ่ก็พุ่งตรงไปอย่างไร้ความปรานี
“ตูม!”
ชิงชูถูกหางแมงป่องโจมตี และล้มลงกับพื้นดิน จนทำให้ร่างกายของเขาเป็นอัมพาต
อย่างไรก็ตามชิงชูก็ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง และวิ่งออกไปจากห้องอย่างสุดชีวิต แต่จะเห็นได้ว่า สภาพของเขานั้นใกล้จะไม่ไหวแล้ว
ซึ่งหลิวหูก็ยังคงตามเขาได้ทัน
“หลี่หยิน!” ลั่วอู๋รีบวิ่งตรงเข้ามา เขากอดร่างของหลี่หยินขึ้นมาในอ้อมแขน
ร่างของหลี่หยินส่องแสงและเบาบางราวกับกระดาษ นางสำลักเลือดออกมาตลอดเวลา กระโปรงของหลี่หยินถูกย้อมไปด้วยคราบเลือด
ถึงกระนั้น นางก็ยังสามารถพูดออกมาได้ 3 คำ “ข้าขอโทษ…”
ข้าขอโทษที่ทำให้ท่านต้องกังวลเจ้าค่ะ นายน้อย
“ไม่ต้องพูด ไม่ต้องพูดแล้ว รีบตามหมอมาเร็ว” มือของลั่วอู๋สั่น เขาสัมผัสไปที่ใบหน้าของหลี่หยิน เสียงของเขานั้นสั่นมาก มีน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด เขาเจ็บปวดไปทั้งหัวใจ
คนที่อยู่ข้างหลังของเขา รีบวิ่งไปเรียกหมอ
“หมอ เร็วเข้า!” ในขณะเดียวกัน ลั่วอู๋ก็ยังคงถ่ายพลังวิญญาณของเขาไปให้กับหลี่หยินเพื่อรักษาชีวิตของนางเอาไว้ “ไม่เป็นอะไร เจ้าจะต้องไม่เป็นอะไร เจ้าต้องหายดี”
ในที่สุด หมอก็มาถึง
“เข้ามาช่วยนางเร็วเข้า!” ลั่วอู๋ดูกระวนกระวาย
หลังจากตรวจสอบร่างกาย หมอก็รีบเอายาเม็ดอันล้ำค่า ยัดใส่เข้าไปในปากของหลี่หยิน เขาเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก และพูดว่า “นายน้อย ไม่ต้องกังวลไปขอรับ ขอบคุณที่ท่านคอยรักษาอาการบาดเจ็บเบื้องต้นเอาไว้ ท่านหลี่หยินพ้นจากขีดอันตรายแล้ว”
ลั่วอู๋พูดด้วยความตื่นตระหนก “จริงเหรอ?”
“ข้ามั่นใจ 80% แน่นอนขอรับ” หมอตอบอย่างมั่นใจ
แต่ใบหน้าของลั่วอู๋กลับมืดหม่น และตะโกนออกมา “80% งั้นเหรอ? มันก็แค่ 80% ถ้าหลี่หยินตายขึ้นมา ข้าจะฆ่าเจ้าซะ!”
หมอตัวสั่น “ข้าช่วยสุดความสามารถแล้วขอรับ”
“หืม” ลั่วอู๋พูดอย่างเย็นชาและในที่สุดเขาก็ใจเย็นลง “ถ้าอย่างงั้น? ถ้าเจ้าสามารถรักษาหลี่หยินจนหายดีได้ ข้าจะให้รางวัลแก่เจ้า 500,000 หินวิญญาณ”
หมอแสดงอาการดีใจเป็นอย่างมาก “ขอบคุณขอรับ นายน้อย”
เขารู้สึกมีความสุขอย่างมาก ที่เขาจะได้รับหินวิญญาณถึง 500,000 ชิ้น
ไม่นานนักหลี่หยินก็ถูกพาออกไป
เวลาต่อมาหลิวหูได้กลับมา เขาถือแขนที่ขาดอยู่ในมือ เขากระซิบเบา ๆ “นายน้อย ข้ากลับมาแล้ว นี่คือมือของชิงชูขอรับ”
“แค่มือข้างเดียวงั้นเหรอ?” เสียงของลั่วอู๋ระเบิดความโกรธออกมา
หลิวหูยิ้มเจื่อน ๆ “เขากำลังหมดแรง แต่เขาก็ยังหนีไปได้ แม้ว่าข้าจะตามไปทันและฉีกแขนข้างหนึ่งของเขาออกมา แต่เขาก็ยังหนีไปได้ ไม่ต้องกังวลขอรับนายน้อย เขาแทบไม่เหลือพลังวิญญาณแล้ว ตั้งแต่เขาได้ใช้มันตอนกำลังวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต”
ชิงชูได้รับบาดเจ็บสาหัส และได้สูญเสียพลังวิญญาณไปมาก นอกจากนี้เขายังต้องคอยห้ามเลือด ไม่เช่นนั้น เขาได้ตายแน่
แต่ลั่วอู๋กลับไม่พอใจ
“มันยังมีชีวิตอยู่งั้นเหรอ?”
“แค่นี้ก็แย่มากแล้ว”
ลั่วอู๋กำหมัดแน่น และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยจิตสังหาร “ต้าหวงตามข้ามา เราจะไปตามล่ามันกัน! อาการบาดเจ็บแค่นั้นมันไม่ทำให้มันตายได้แน่”
“ข้าต้องการให้มันตายเดี๋ยวนี้!”
ต้าหวงกลายร่างเป็นสุนัขยักษ์ขนสีเงินทันที
ลั่วอู๋ขี่บนหลังของต้าหวง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา เขาเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืนและวิ่งออกไป