“ภรรยาเซียวยวี่ ระยะนี้เจ้าอยู่ที่บ้านสบายดีหรือไม่? ” เซียวจิ้งยี่เอ่ยถาม
เซี่ยยวี่หลัวกะพริบตาคู่โต “สบายดีเจ้าค่ะ หัวหน้าหมู่บ้าน เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือเจ้าคะ? “
เซียวจิ้งยี่รีบส่ายหน้า “ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร จะเกิดอะไรขึ้นได้ ข้าเพียงแค่มาดู มาเยี่ยมเด็กสองคนนี้ ระยะนี้โตขึ้นมากทีเดียว เจ้าทำของอร่อยอะไรให้เด็กสองคนนี้กัน ช่วงนี้พวกเขาตัวสูงขึ้นมากทีเดียว”
เด็กสองคนกินดีหลับสบาย ดูตัวสูงขึ้นมาก อีกทั้งใบหน้าก็อวบอิ่ม ทั้งขาวทั้งเนียน และมีสีแดงเลือดฝาด ช่างดูดียิ่งนัก
เซียวยวี่ไม่อยู่บ้าน ภรรยาของเขาดูแลเด็กสองคนได้ดีจริงๆ !
เซี่ยยวี่หลัวลูบศีรษะเด็กสองคน ยิ้มพร้อมกล่าว “เด็กสองคนนี้ว่าง่ายรู้ความ ข้าเพียงทำอาหารเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษเลยเจ้าค่ะ”
นางเพียงทำอาหารอร่อยให้เด็กสองคนกินจริงๆ
เซียวจิ้งยี่รู้ว่านางกำลังถ่อมตัว จึงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ต้องรู้ว่าในอดีต หากสตรีผู้นี้ทำอะไรให้ที่บ้านแม้เพียงน้อยนิด ก็จะทำตัวหยิ่งยโสเสียยิ่งกว่ากระไร คราวนี้กลับแปลกนัก เลี้ยงเด็กได้ดีถึงเพียงนี้ กลับบอกว่าไม่ได้ทำอะไร ช่างหายากเสียจริง!
เซียวจิ้งยี่เองก็ไม่ได้มาเพื่อฟังนางถ่อมตัว เพียงกล่าวทักทายสองประโยคก็คิดจะจากไป เซี่ยยวี่หลัวกลับพูดเข้าประเด็น “ได้ยินว่าวันนี้หัวหน้าหมู่บ้านกำลังตามหาคนหรือเจ้าคะ? ”
หัวใจของเซียวจิ้งยี่เต้นแรงขึ้นทันที รู้ว่าช้าเร็วเรื่องนี้ก็ต้องเป็นที่รู้กันทั่ว จึงไม่ได้ปิดบังอะไร “มีเรื่องเช่นนั้นจริงๆ ! ”
เซี่ยยวี่หลัวเอ่ยถามต่อ “ได้ยินมาว่าเรื่องนี้มีความเกี่ยวข้องกับข้าเล็กน้อยใช่หรือไม่เจ้าคะ? ”
“เรื่องนี้…” เซียวจิ้งยี่ไม่อาจตอบได้ จะให้พูดออกมาได้อย่างไร?
เจ้าสารเลวสองคนนั่น ช่างมีความคิดสกปรกโสมม ไร้ยางอายสิ้นดี
เซี่ยยวี่หลัวกล่าวโดยตรง “ข้าได้ยินคนในหมู่บ้านบอกมา ว่าครั้งนี้หลัวไห่ตี้แอบซ่อนตัวอยู่ในหมู่บ้านเรา เป้าหมายของเขาก็คือข้า! ”
ระหว่างที่นางเอ่ยวาจาเหล่านี้ คิ้วงามขมวดเป็นปมเล็กน้อย แสดงออกถึงความไม่พอใจ
เซียวจิ้งยี่เข้าใจได้
จะไม่ให้ไม่พอใจได้อย่างไร
ต่อให้เจ้าสารเลวเหลือขอสองคนนั่นจะไม่ได้ทำอะไร เพียงบอกเป้าหมายที่มา ก็ยังทำให้ชื่อเสียงของนางเสื่อมเสีย!
เซียวจิ้งยี่ “ข้าคุยเรื่องนี้กับหัวหน้าหมู่บ้านของหมู่บ้านสกุลหลัวแล้ว ต่อไปจะไม่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นอีก! ”
ดวงหน้าเซี่ยยวี่หลัวฉายประกายกังวลใจเต็มประดา “บัดนี้มีเพียงข้าและเด็กสองคนอยู่ที่บ้าน หลัวไห่ตี้อาจไม่มาอีก แต่หากยังมีคนอื่นอีกล่ะเจ้าคะ? เซียวยวี่ไม่อยู่บ้าน ข้าก็ไม่อาจสงบใจได้”
เซียวจิ้งยี่มองดูเซี่ยยวี่หลัว ลอบถอนหายใจอยู่ในใจ
ไม่แปลกเลยที่นางจะรู้สึกไม่สงบใจ ลองดูหน้าตาของนาง แล้วยังรูปร่างนั่นอีก จะไม่ให้ถูกคนอื่นหมายตาได้อย่างไร!
เซียวจิ้งยี่ “เช่นนั้นเจ้าคิดจะทำเช่นไร? ”
อีกสิบกว่าวันเซียวยวี่ถึงจะกลับมา หลังจากกลับมาแล้ว เมื่อในบ้านมีบุรุษอยู่คนหนึ่ง ก็คงไม่มีใครหมายตาแล้ว
แต่หากเซียวยวี่สอบติดซิ่วไฉ ในภายหลังต้องไปสอบจวี่เหริน ออกจากหมู่บ้านสกุลเซียว ต้องทิ้งภรรยาผู้บอบบางไว้ที่บ้านอีกเล่า?
อย่างไรก็คงไม่อาจวางใจได้!
เซี่ยยวี่หลัวคิดครู่หนึ่ง ก่อนกล่าวด้วยท่าทางหวั่นๆ “หัวหน้าหมู่บ้าน ข้าอยากปลูกเรือนเพิ่มสองห้องเจ้าค่ะ หากเซียวยวี่กลับมา มีห้องอ่านหนังสือก็ถือว่าดี หากเขาไปอีก ข้ากับเด็กสองคนอยู่ในเรือนหลังใหม่ ก็จะปลอดภัยกว่า! ”
ตอนนี้เซี่ยยวี่หลัวและเซียวจื่อเมิ่งอยู่ห้องเดียวกัน เซียวจื่อเซวียนอยู่อีกห้องหนึ่ง เซียวยวี่อยู่อีกห้องหนึ่ง นางและจื่อเมิ่งยังดี ห้องของจื่อเซวียนเชื่อมต่อกับสวนหลังบ้าน เซี่ยยวี่หลัวคิดอยากย้ายห้องนั้นออกมา ถึงเวลาใช้เป็นโถงกินอาหาร
ส่วนห้องของเซียวยวี่ ให้เซียวจื่อเซวียนอยู่ก็ถือว่าเหมาะสมพอดี
จากนั้นตัวเซียวยวี่เอง ก็สร้างเรือนทั้งชุดให้เขา ด้านนอกเป็นห้องหนังสือ ด้านในเป็นห้องนอน แยกห้องหนังสือกับห้องนอนออกจากกัน
หัวหน้าหมู่บ้านมาพอดี อาศัยเรื่องของหลัวไห่ตี้และเซียวเฉิงซานในคราวนี้ หัวหน้าหมู่บ้านต้องเห็นด้วยแน่!
และแล้ว เซียวจิ้งยี่ไม่ได้คิดด้วยซ้ำ ก็กล่าวออกมา “หากจะปลูกเรือนเพิ่ม บนเขามีไม้ สามารถตัดมาใช้ได้เลย ไม่จำเป็นต้องใช้เงิน แต่อิฐกระเบื้องกับค่าแรง อย่างน้อยก็ต้องใช้เจ็ดถึงแปดตำลึง เจ้า…”
ใช้เพียงเจ็ดถึงแปดตำลึง เรื่องนี้ง่ายมาก!
ตอนนี้นางมีเงินนี่นา!
แต่เซี่ยยวี่หลัวไม่ได้ตอบตกลงทันที เพียงนิ่งเงียบครุ่นคิดครู่หนึ่ง สุดท้ายกัดริมฝีปาก ตัดสินใจแน่วแน่แล้วจึงกล่าว “หัวหน้าหมู่บ้าน หากท่านเห็นด้วยกับความคิดของข้า เรื่องเงิน… ข้าจะคิดหาวิธีเองเจ้าค่ะ! ที่บ้านเดิมของข้า ข้าน่าจะขอยืมมาส่วนหนึ่งได้”
เมื่อเซียวจิ้งยี่เห็นว่าเซี่ยยวี่หลัวตัดสินใจแล้ว จึงตบต้นขาพร้อมกล่าว “เช่นนั้นก็ได้ อย่ารีรอช้าเลย ข้าจะไปหาช่างมีฝีมือที่เชื่อถือได้ให้เจ้าจำนวนหนึ่ง พรุ่งนี้เราเริ่มกันเลย อาศัยจังหวะที่อากาศดี ขอเพียงฝนไม่ตก ใช้เวลาห้าถึงหกวันก็สามารถปลูกเรือนเสร็จ”
ภายในใจเซี่ยยวี่หลัวรู้สึกยินดียิ่ง “ได้เจ้าค่ะ ขอบคุณหัวหน้าหมู่บ้านเจ้าค่ะ”
เซียวจิ้งยี่โบกมือพร้อมกล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ขอบคุณอะไรกัน เซียวยวี่เป็นคนของหมู่บ้านสกุลเซียว หากต่อไปสอบติดได้เป็นซิ่วไฉ ก็ถือว่าเป็นหน้าเป็นตาให้หมู่บ้านสกุลเซียวของเรา”
เซี่ยยวี่หลัวเพียงยิ้มไม่ได้กล่าวอะไร ปีนี้เซียวยวี่สอบไม่ติดนี่นา! ทว่า ต่อไปเขาจะสอบติด ในภายภาคหน้ายังจะได้เป็นราชบัณฑิตน้อยด้วย!
เพราะยังต้องรบกวนให้เซียวจิ้งยี่ช่วยเหลือ เซี่ยยวี่หลัวจึงไปในห้องเพื่อหยิบขนมที่ซื้อมาจากในตัวเมืองกล่องหนึ่ง “หัวหน้าหมู่บ้าน ในบ้านไม่มีของดีอะไร เพียงซื้อขนมในตัวเมืองมาบ้าง ท่านนำกลับไปให้เด็กๆ กินเป็นของว่างเถอะเจ้าค่ะ! “
นี่ยังไม่ใช่ของดีอีกหรือ?
นี่เป็นขนมเชียว!
เซียวจิ้งยี่เบ้ปากทีหนึ่ง โบกมือปฏิเสธ “ต่อไปอย่าได้สิ้นเปลืองเช่นนี้อีก เซียวยวี่เรียนหนังสือต้องใช้เงินเยอะ ใช้เงินฟุ่มเฟือย ในบ้านเก็บเงินไว้ไม่อยู่ ต่อไปเซียวยวี่เรียนหนังสือและไปสอบล้วนต้องใช้เงิน หากในบ้านไม่มีเงินจะทำอย่างไร! “
เซี่ยยวี่หลัวย่อมกล่าวขอบคุณที่เซียวจิ้งยี่เอ่ยเตือน ก่อนไปส่งเซียวจิ้งยี่ถึงประตูใหญ่
เมื่อเห็นเซียวจิ้งยี่เดินไปไกลแล้ว เซี่ยยวี่หลัวเดินอ้อมตัวบ้านหนึ่งรอบ
เซียวจื่อเซวียนยังมึนงงอยู่ เขาตกอยู่ในภวังค์เหม่อลอยมาตลอด
เซียวจื่อเมิ่งยังดีหน่อย เพียงกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ อาจเพราะรู้ว่าบ้านตัวเองจะปลูกเรือนใหม่แล้ว จึงดีใจเสียยิ่งกว่าอะไร
“จื่อเมิ่ง เจ้าหยิกข้าที รีบหยิกพี่รองที! ” เซียวจื่อเซวียนนึกว่าตัวเองหูฝาด จึงรีบให้เซียวจื่อเมิ่งหยิกเขา
เซียวจื่อเมิ่งหยิกเขาเบาๆ ทีหนึ่ง “พี่รอง ท่านเป็นอะไรไปเจ้าคะ? “
“จื่อเมิ่ง เมื่อครู่พี่สะใภ้ใหญ่บอกหัวหน้าหมู่บ้านว่าอย่างไร? เจ้าได้ยินหรือไม่? “
“ได้ยินเจ้าค่ะ พี่สะใภ้ใหญ่บอกว่าบ้านเราจะปลูกเรือนหลังคากระเบื้องสองห้อง! ” เซียวจื่อเมิ่งกล่าวด้วยท่าทางดีอกดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่
เซียวจื่อเซวียนแทบจะนิ่งอึ้ง
บ้านพวกเขาจะปลูกเรือนหลังใหม่งั้นหรือ?