ตอนที่ 299 ยินดีต้อนรับคุณเสมอ
เหนียนเสี่ยวมู่หมุนตัวเดินตามเข้าไปอย่างรวดเร็วทันที
ทั้งคู่ออกไปจากร้านอาหารพร้อมกัน
เมื่อเห็นเหนียนเสี่ยวมู่เงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นรถมินิแวนที่คุ้นเคยจอดอยู่ข้างทางเลย
ขณะกำลังลังเลว่าต้องอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่กับอวี๋เยว่หานสักหน่อยไหม เสียงคุ้นหูสายหนึ่งพลันดังขึ้นจากข้างหลัง
“ซูเปอร์ไวเซอร์เหนียน!”
เฉินจื่อซินเหมือนจะวิ่งออกมาจากข้างใน และรีบวิ่งมากจนหอบหายใจ
หลังจากเห็นเธอจะไปแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาของเขาก็มีความร้อนใจ
“ผมมีบางอย่างจะพูดกับคุณครับ!”
“…”
ในหัวของเหนียนเสี่ยวมู่พลันปรากฏภาพเฉินจื่อซินสารภาพรักกับเธออย่างไม่มีปี่ ไม่มีขลุ่ยขณะที่พวกเขาติดอยู่ในห้อง
ทำให้เธอปฏิเสธไปตามสัญชาตญาณ
คราวนี้หญิงสาวถอยหลังไปก้าวหนึ่งตามสัญชาตญาณอีกครั้ง แต่แผ่นหลังของเธอกลับชนเข้ากับอกแกร่ง
เธอตะลึงไปเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไป
อวี๋เยว่หานเดินกลับมาจากประตูรถตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ตอนนี้ยืนอยู่ข้างหลังเธอ
ใบหน้าคมชัดของเขาแผ่รังสีอันน่าเกรงขามอย่างมีเอกลักษณ์
เมื่อเห็นเธอจะล้มลง เขาก็เอื้อมมือมาประคองไหล่ของเธอเล็กน้อย ทำให้ดูเหมือนกอดเธอจากข้างหลัง…
ทำเอาเฉินจื่อซินหน้าซีดลงไปเล็กน้อย
เขากระแอมเสียงหนึ่ง แล้วฝืนยิ้มออกมา “คุณชายหาน ผมขอพูดอะไรเป็นการส่วนตัวกับซูเปอร์ไวเซอร์เหนียนสักหน่อยได้ไหมครับ”
อวี๋เยว่หานกลับไม่ตอบ แต่หลุบตามองเหนียนเสี่ยวมู่
หลังจาดเห็นเธอไม่ปฏิเสธ เขาก็สีหน้าหม่นลงในทันใด!
ชายหนุ่มปล่อยมือ แล้วหมุนตัวเดินไปข้างหน้ารถ ออกแรงเปิดประตูรถเข้าไปนั่ง
ริมถนนในยามค่ำคืน เหลือเพียงเหนียนเสี่ยวมู่กับเฉินจื่อซิน
เหนียนเสี่ยวมู่เดินตามเขาไปใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
เสียงลมที่ข้างหูพัดดังหวีดหวิว
หญิงสาวยื่นมือไปกระชับเสื้อนอก ขณะที่กำลังลังเลว่าต้องปฏิเสธเขาอย่างประนีประนอมอย่างไร เธอก็เห็นเฉินจื่อซินก้าวเข้ามากอดเธอในทันที!
“รองประธานเฉิน คุณ…”
“ไม่ต้องกลัวครับ ผมแค่อยากกอดคุณสักครั้ง เพื่อปลอบใจตนเองถึงความรักที่ยังไม่ได้เริ่มก็จบลงแล้ว ไม่ได้จะทำอะไรคุณครับ” เฉินจื่อซินกล่าวด้วยความเจ็บป่วยอยู่บ้าง
ภาพตรงหน้าเหมือนกับในห้องพักผ่อนเมื่อครู่นี้
ในเวลาที่เจอวิกฤต เขาไม่ใช่คนแรกที่เธอนึกถึง
วินาทีที่อวี๋เยว่หานปรากฏตัวขึ้น สายตาของเธอเป็นประกายระยิบระยับเหมือนดวงดาว
แตกต่างกับเวลาที่เธอมองคนอื่นโดยสิ้นเชิง
ในใจของเธอน่าจะมีใครบ้างคนอยู่แล้ว
เพียงแต่แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่รู้ตัว…
รอยยิ้มขมขื่นฉายชัดอยู่บนใบหน้าของเฉินจื่อซิน จากนั้นเขาก็ปล่อยเธอ
เมื่อได้สบสายตาตะลึงงันของเธอ เขาก็ยิ้มออกมา
“คุณวางใจเถอะ ผมไม่ใช่คนใจแคบ แค่สารภาพรักแล้วล้มไม่เป็นท่าเท่านั้นเอง ผมจะไม่ยุ่งวุ่นวายกับคุณ แต่ถ้าคนที่ทำให้คุณมีความสุขทำไม่ดีกับคุณ คุณมาหาผมได้เสมอเลยนะครับ!”
“…”
เหนียนเสี่ยวมู่ยืนอยู่ตรงนั้น พลางมองเขาด้วยความประหลาดใจอยู่บ้าง
เดิมทีเธออยากพูดกับเขาให้ชัดเจน แต่เธอยังไม่ทันเอ่ยปาก เฉินจื่อซินก็เหมือนรู้ว่าเธอจะพูดอะไร
แม้เธอจะไม่ค่อยเข้าใจความหมายในคำพูดของเขาเมื่อครู่สักเท่าไหร่
คนที่ชอบอะไรกัน
“แม้จะจีบคุณไม่ได้ แต่ก็น่าจะไม่ส่งผลต่อการเป็นเพื่อนกันใช่ไหมครับ” เฉินจื่อซินพลันเข้ามาใกล้อีกก้าว แล้วยิ้มอย่างสนุกสนาน
เหนียนเสี่ยวมู่ดึงสติกลับมา ก่อนจะพยักหน้าอย่างแรง “แน่นอนค่ะ!”
“เพื่อนหนาวนิดหน่อย ยังอยากกอดอีกสักที…” เฉินจื่อซินพูด พลางทำท่าจะถลาเข้าหาเหนียนเสี่ยวมู่ แต่ทันใดนั้นเขาก็”ด้ยินเสียงปิดประตูรถมินิแวนอย่างแรงดังมาจากที่ใกล้ๆ
อวี๋เยว่หานที่นั่งอยู่ในรถ ตอนนี้สาวเท้าออกมาจากข้างในอย่างไม่ลังเลสักนิดแล้ว!
ตอนที่ 300 คุณชอบเขาเหรอ
เสียงปิดประตูรถดังสนั่นหูราวกับจะดึงทึ้งประตู
เฉินจื่อซินชะงักไป ความคิดจะหยอกล้อผ่านสายตาไป
เขาไม่ได้จะกอดเหนียนเสี่ยวมู่จริงๆ เพียงแต่ยื่นมือไปตบไหล่ของเธอเบาๆ และมองเธอด้วยสายตาลึกซึ้งอีกครั้งหนึ่ง
“อย่าลืมล่ะ ว่าถ้าเขาทำไม่ดีกับคุณ จำไว้ให้มาหาผม!”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
เธอยังไม่ทันดึงสติกลับมา เฉินจื่อซินก็จากไปแล้ว
หญิงสาวกำลังคิดว่าคำพูดของเฉินจื่อซินหมายความว่าอะไร อยู่ๆ ก็หนาวสันหลังวาบขึ้นมา!
ครั้นรู้ตัว เธอก็เหลือบมองเงาร่างเย็นชาของอวี๋เยว่หาน เขายืนอยู่ข้างหลังเธอ มุมปากอมยิ้มเยือกเย็น “เขาไปแล้ว จะมองอีกนานไหม”
“…”
เหนียนเสี่ยวมู่ตามเขาขึ้นรถไป
ระหว่างทาง ในรถเปิดฮีทเตอร์แท้ๆ แต่เหนียนเสี่ยวมู่กลับหนาวจนตัวสั่นอยู่ตลอด
เธอเขยิบตัวติดประตูรถอย่างเอาเป็นเอาตาย อยากจะขดตัวเท่านั้น
สุดท้ายเธอก็ทนไม่ได้ โผล่หน้าไปเหลือบมองชายหนุ่มที่เหมือนเครื่องทำความเย็นอัตโนมัติครั้งหนึ่ง
“คุณชาย คุณอารมณ์ไม่ดีเหรอ”
“…”
“จริงสิ ฉันยังไม่ได้ขอบคุณเลย ที่คุณช่วยฉันออกจากสถานการณ์คับขัน ถ้าคุณมาไม่ทันเวลา เรื่องในวันนี้จะต้องคลุมเครือแน่…” เหนียนเสี่ยวมู่ยังพูดไม่จบ คนข้างกายพลันหันหน้ามาถลึงตามองเธอ
จากนั้นเขาก็เอ่ยปากอย่างเย็นชา “ถ้ารู้จักกลัวจริงๆ ก็ไม่ควรอยู่ตามลำพังกับเฉินจื่อซิน”
“…”
“คุณชอบเขาเหรอ” อวี๋เยว่หานเค้นเสียงจากไรฟันคำหนึ่ง ทำให้ความกดอากาศในรถลดต่ำลงไปอีก
คนขับรถก็ตัวสั่นด้วยความกลัว แล้วรีบเลื่อนบานกั้นระหว่างข้างหน้าและข้างหลังรถขึ้น
ที่นั่งข้างหลังเหลือเพียงพวกเขาสองคน
เหนียนเสี่ยวมู่ไม่ทันเห็นว่าคนขับรถทำอะไร เพียงแต่ส่ายหน้าเหมือนป๋องแป๋งทันทีที่ได้ยินคำพูดของเขา
“ไม่ใช่แบบที่คุณคิดนะ” เธอควักโทรศัพท์มือถือออกมาจากในกระเป๋า แล้วยื่นให้เขาดู “ฉันได้รับข้อความ ก็เลยขึ้นไป คิดไม่ถึงว่าจะถูกขังอยู่ในห้อง ฉันไม่ได้คิดจะทำเรื่องส่วนตัวกับรองประธานเฉินเลย!”
อวี๋เยว่หาน “…”
นัยน์ตาสีดำลุ่มลึกของเขา กวาดมองบนโทรศัพท์มือถือของเธอ
ในรถที่เมื่อครู่ยังน่าอึดอัด พลันมีบรรยากาศผ่อนคลายลงทันที
อวี๋เยว่หานเขยิบตัวบนเบาะที่นั่ง สองมือกอดอก พลางเลิกคิ้วชำเลืองมองเธอ “คุณไม่ได้โทรศัพท์หาผมเหรอ”
“ฉันโทรแล้ว! โทรตั้งหลายครั้ง แต่โทรไม่ติดเลย” เหนียนเสี่ยวมู่บ่นพึมพำเสียงเบา
ขณะที่กำลังจะเก็บโทรศัพท์มือถือไป อยู่ๆ มือของเขาก็ยื่นมาฉวยเอาโทรศัพท์มือถือของเธอไป
เขาตรวจสอบบันทึกสนทนาก่อน เมื่อเห็นว่าเธอโทรศัพท์หาเขาอยู่หลายครั้งจริงๆ มุมปากก็ยกโค้งขึ้นอย่างที่ไม่ได้เห็นง่ายๆ โดยไม่รู้ตัว
สายตาของเขาตกลงบนข้อความที่นำให้เธอเข้าไปในห้อง แต่แววตากลับคุกคามยิ่งนัก
“เฉินจื่อซินไม่ได้ส่งข้อความมาจริงๆ เหรอ”
ถ้าตอนนั้นถ้าเขาไม่รู้ตัวว่าเธอหายไปได้ทันท่วงที และไปหาเธอ
เรื่องในวันนี้ก็คงไม่จบลงง่ายๆ แบบนี้!
“รองประธานเฉินบอกว่ามือถือของเขาหายไป” เหนียนเสี่ยวมู่ตอบโดยไม่ปิดบังเลยสักนิด
เขาชะงักไป และคิดอะไรได้บางอย่าง
“นักข่าวพวกนั้นก็โผล่มาได้ถูกเวลามาก พอฉันถูกคนดันเข้าไปในห้อง พวกเขาก็มาแล้ว เหมือนกับมีคนจับวาง!”
คนที่วางแผนทำร้ายเธอนั้น นำเอาเฉินจื่อซินเข้ามาพัวพันด้วย
นี่ไม่ใช่เรื่องของเหนียนเสี่ยวมู่คนเดียวแล้ว
เมื่อพูดถึงเรื่องงาน เหนียนเสี่ยวมู่ก็ชัดเจน เธอขยับไปข้างๆ เขา และเล่าทุกเรื่องในคืนนี้ให้เขาฟัง
หลังจากเล่าจบ แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่สังเกต ว่าเธอพิงเข้าไปในอกของเขา เพื่อมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือในมือของเขาแล้ว
หัวเล็กๆ พร้อมผมนุ่มๆ ส่ายไปมาตรงหน้าเขาไม่หยุด…