ตอนที่ 305 พวกเขาช่างดุร้ายเหลือเกิน (4)
เฟิงหรูชิงยกมือขึ้นห้ามชิงหลิงกับหลิวลี่ที่กำลังโผเข้าหา
“ชิงหลิง เจ้าไปที่ร้านขายยา เอารายชื่อยาพวกนี้ให้ที่ร้านดู” เฟิงหรูชิงหยิบกระดาษออกมาแผ่นหนึ่งแล้วยื่นให้ชิงหลิง จากนั้นมองไปที่หลิวลี่ “เจ้าไปที่หอแห่งแรก ให้คนของหอแห่งแรกออกตามหาแหล่งของหญ้าวิเศษระดับห้า”
นางไม่เอาความหวังทั้งหมดของนางโยนให้ถังอิ่นแบกรับไว้คนเดียว
อิทธิพลของหอแห่งแรกนั้นแผ่ไปทั่วทั้งทวีป บางทีพวกเขาอาจหาหญ้าวิเศษระดับห้าได้
ถึงแม้ในหอแห่งแรกจะมียาวิเศษระดับห้า แต่ยาวิเศษระดับห้ามีหลากหลายประเภทเหลือเกิน ทว่ามันมีปริมาณเพียงเล็กน้อย ด้วยเหตุนี้ จึงไม่อาจรับประกันได้ว่าในหอแห่งแรกจะมีหญ้าวิเศษระดับห้าอยู่
นางไม่อาจคาดหวังอะไรมาก
“องค์หญิง ตอนนี้ดึกมาแล้ว ร้านขายยาคงปิดแล้วกระมังเพคะ” ชิงหลิงรับกระดาษแผ่นนั้นมาอย่างงุนงง แล้วเงยหน้ามองเฟิงหรูชิง
“พาลิงสี่แขนไปเคาะประตูร้าน มันมีหลายมือ ถ้าไม่มียาวิเศษ หาเมล็ดพันธุ์มาให้ข้าแทนก็ได้”
ถึงอย่างไรนางก็ต้องนำมาปลูกเป็นยาวิเศษอยู่ดี ไม่ว่าจะเป็นยาที่พร้อมใช้แล้วหรือเป็นเพียงเมล็ดพันธุ์มันก็ไม่แตกต่างอะไร
“เพคะ องค์หญิง”
ชิงหลิงกับหลิวลี่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อเห็นท่าทีที่ดูร้อนรนของเฟิงหรูชิง พวกนางดูออกว่ายาพวกนี้มีความสำคัญกับองค์หญิงมาก
พวกนางไม่ถามอะไร เพียงทำตามหน้าที่บ่าวรับใช้ ถอยออกไปอย่างเงียบๆ
“หมีหนึ่ง เจ้าไปสอนงานพวกสัตว์วิเศษที่ข้าทำสัญญาตอนอยู่ในป่าแห่งสัตว์วิเศษแล้วกัน”
“โฮ่”
หมีหนึ่งขานรับด้วยความตื่นเต้น
เจ้านายให้มันสอนพวกสัตว์วิเศษตัวอื่นๆ นี่แสดงให้เห็นว่า มันกลับไปเบ่งที่ป่าแห่งสัตว์วิเศษได้แล้ว
ไม่ต้องทนถูกพ่อบ้านหมาป่าของจวนองค์หญิงรังแกอีกต่อไป
มีเพียงสิ่งเดียวที่มันเสียดาย สิ่งนั้นคือผลเทียนหลิงกั่ว
“จริงสิ ข้าจะให้ผลเทียนหลิงกั่วกับเจ้า เจ้านำติดตัวกลับไปด้วยล่ะ”
ผลเทียนหลิงกั่วที่ปลูกโดยเฟิงหรูชิงกับที่ปลูกโดยสัตว์วิเศษมีความแตกต่างกันอย่างมาก
ผลเทียนหลิงกั่วที่สัตว์วิเศษปลูกนั้นไม่ต่างกับผลเทียนหลิงกั่วตามธรรมชาติ แต่หากเป็นฝีมือของเฟิงหรูชิงแล้วรสชาติของมันยิ่งหวานหอม นี่เป็นผลจากพลังวิเศษของนางที่แตกต่างจากคนอื่นๆ
ดังนั้นต่อให้สัตว์วิเศษรู้จักวิธีปลูกเทียนหลิงกั่วแล้ว พวกมันยังคงติดอกติดใจในผลเทียนหลิงกั่วของเฟิงหรูชิงอยู่ดี
แน่นอนว่าหมีหนึ่งไม่คิดแบ่งผลเทียนหลิงกั่วที่เจ้านายให้กับสัตว์วิเศษตัวอื่นๆ เพราะพวกมันแยกความแตกต่างไม่ออก หมีหนึ่งเอาผลเทียนหลิงกั่วธรรมดาให้พวกมันก็คงไม่มีใครรู้
“เจ้ากระต่าย พวกเจ้าสองตัวไปจัดเตรียมที่พักให้แขกแล้วกัน” เฟิงหรูชิงเอามือลูบหัวกระต่ายวิเศษ แล้วหันไปมองเชียนหนิง “เชียนหนิง ข้ามีเวลาแค่เดือนเดียว ต้องรบกวนเจ้าออกเดินทางคืนนี้เลย”
ถังอิ่นเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยถามว่า “เอ่อ…เจ้าบอกข้าได้หรือไม่ว่า ทำไมเจ้าต้องรีบร้อนเอาหญ้าวิเศษระดับห้าด้วย”
หญ้าวิเศษระดับห้าใช้ในการถอนพิษ หรือว่า…เสี่ยวชิงถูกพิษเข้า?
นัยน์ตาเฟิงหรูชิงดูเศร้า “จะเอามาช่วยชีวิตเสด็จพ่อข้าน่ะ เขาเหลือเวลาอีกแค่เดือนเดียว”
ถังอิ่นรู้สึกจุกในหัวใจ “เชียนหนิง เจ้ารีบเดินทางเดี๋ยวนี้เลย เจ้าไปบอกผู้อาวุโสทุกคนในตระกูล ถ้าหากบ้านสกุลถังไม่มีหญ้าวิเศษระดับห้า ให้พวกเขาทุกคนช่วยออกตามหา ต้องหามาให้ได้!”
คราวนี้ เชียนหนิงไม่รู้สึกตกใจแต่อย่างใด
ฐานะของคุณหนูในบ้านสกุลถังมีความพิเศษ ที่กำลังความสามารถของนางก้าวหน้าช้า ไม่ได้เป็นเพราะนางขาดพรสวรรค์ แต่เป็นเพราะผู้เฒ่าถังอีต้องการปกป้องนาง ไม่ให้นางฝึกฝนเร็วเกินไป
หากคุณหนูใช้กำลังของสกุลถัง ต่อไป…นางคงไม่สามารถปฏิเสธข้อเรียกร้องใดๆ ของสกุลถังได้อีก
ชีวิตของนาง จะกลายเป็นของสกุลถังโดยสมบูรณ์!
“คุณหนู บ่าวเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ” เชียนหนิงพูดและถอนหายใจ
ตอนที่ 306 หมาป่าจวนองค์หญิงบ้าไปแล้ว (1)
เชียนหนิงอยากบอกให้เฟิงหรูชิงรู้ว่า คุณหนูของนางชอบเฟิงหรูชิงมาก เหมือนคำติดอยู่ที่ปาก พูดออกไปไม่ได้ สุดท้ายนางจึงทำได้เพียงมองดูถังอิ่นแล้วหันหลังเดินจากไป
ตอนนี้คุณหนูอยู่ใกล้ๆ เฟิงหรูชิง คุณคงปลอดภัยกว่าอยู่กับนาง!
ภาพของเชียนหนิงค่อยๆ หายไปในความมืด กระต่ายวิเศษพาถังอิ่นไปยังห้องรับแขก สวนในจวนองค์หญิงกลับคืนสู่ความเงียบสงบอีกครั้งค่ำคืนอันเงียบสงัด แสงจันทร์สาดส่องไปทั่วทุกมุมของจวนองค์หญิง
เช้าวันรุ่งขึ้น
สรรพสิ่งยังคงหลับใหล คนทั้งหลายยังอยู่ในนิทรา
เสียงหอนหมาป่าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด โกรธแค้นและสิ้นหวังดังออกมาจากจวนองค์หญิง เสียงแว่วไปทั่วทั้งหัวถนน
…
เมื่อกลับมาถึงจวนองค์หญิง หมาป่าสีขาวไม่ได้ลิ้มรสของผลเทียนหลิงกั่วเป็นเวลานานมากแล้ว ผลเทียนหลิงกั่วที่มันซ่อนไว้ในก้น มันเอาออกมากินตอนอยู่ที่ป่าแห่งสัตว์วิเศษไปนานแล้ว
โชคดีที่มันไม่ได้ซ่อนผลเทียนหลิงกั่วไว้แค่ที่เดียว เพื่อป้องกันไม่ให้เจ้านายที่แสนขี้งกมาเจอเข้า มันแบ่งที่ซ่อนไว้หลายๆ จุด
แต่เมื่อมันขุดหลุมออก มันก็ต้องตะลึง
กล่องที่มันเคยฝังไว้ในดิน ไม่รู้ใครมาเปิดของมันออก ผลเทียนหลิงกั่วที่เก็บไว้หายไปอย่างไร้ร่องรอย เหลือเพียงกล่องเปล่าๆ ไว้ให้มันดูต่างหน้า
มันเจ็บในหัวใจจนแทบกระอักเลือดออกมา มันรีบไปดูจุดเก็บซ่อนผลเทียนหลิงกั่วอีกที่หนึ่ง มันขุดดินอยู่นานแต่สุดท้ายก็เจอเพียงกล่องอันว่างเปล่า
“อู๊ว!”
หมาป่าสีขาวน้ำตานอง ผลเทียนหลิงกั่ว ผลเทียนหลิงกั่วของมัน…โดนขโมยไปแล้ว ถูกขโมยเกลี้ยง!
มันอุตส่าห์ประหยัด อดทนเก็บมาเป็นเวลาหลายเดือน ถึงเก็บผลเทียนหลิงกั่วได้มากมายขนาดนั้น!
แต่กลับหายเกลี้ยง!
“อู๊ว!”
“อู๊ว!”
“โฮ่ง!”
“โฮ่งๆ ๆ ! ! !”
เมื่อชิงหลิงลืมตาขึ้นก็ได้ยินเสียงหอนอันแสนโมโหของหมาป่าสีขาวดังมาจากเขาท้ายจวน จากนั้นเสียงหอนของหมาป่าก็ค่อยๆ กลายเป็นเสียงเห่าของหมาบ้าน นางรู้สึกงุนงงไปหมด
“หมาป่าสีขาว…บ้าไปแล้วเหรอ”
ไม่ได้มีเพียงชิงหลิงเท่านั้น แม้แต่คนที่อาศัยอยู่ละแวกจวนองค์หญิงหรือคนที่เดินอยู่ตามถนนก็ล้วนได้ยินเสียงเห่าหอนที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและสิ้นหวัง
ทุกคนที่ได้ยินรู้สึกใจหวิวๆ หมาป่าของจวนองค์หญิงตัวนี้ ไม่รู้ไปโดนอะไรมา ถึงกลายเป็นบ้าไป!
มันลืมกระทั่งความเป็นหมาป่า แล้วเห่าอย่างกับหมาบ้าน!
ผู้คนเคยได้ยินมาว่าหมาบ้านเอาอย่างหมาป่าเวลาเห่าหอน การที่หมาป่าเห่าอย่างหมาบ้านได้เพิ่งได้ยินเป็นครั้งแรก!
แม้จะไม่เหมือนเป๊ะ แต่ทุกคนต่างเข้าใจว่าหมาป่าสีขาวบ้าไปแล้วจริงๆ !
ด้วยเหตุนี้ ผู้คนที่เดินอยู่ด้านหน้าจวนองค์หญิงจึงพากันเดินอ้อมหนี ส่วนพวกขี้กลัวถึงขั้นย้ายบ้านหนีเลยก็มี หมาป่าบ้า ย่อมน่ากลัวยิ่งกว่าหมาป่าธรรมดาหลายเท่า!
…
เมื่อเฟิงหรูชิงไปถึงเขาท้ายจวน ก็พบหมาป่าสีขาวกำลังร้องไห้ฟูมฟาย สภาพของมันดูน่าเวทนา น่าสงสารยิ่งนัก นางเพิ่งเคยเห็นหมาป่าสีขาวในสภาพแบบนี้เป็นครั้งแรก
“เจ้าหมาป่า” เฟิงหรูชิงรีบเดินเข้าไป สีหน้าเซ็ง “วันนี้เจ้าบ้าไปแล้วหรืออย่างไร”
“อู๊ว โฮ่ง!”
ผลเทียนหลิงกั่ว ผลเทียนหลิงกั่วถูกขโมยไปแล้ว ฮือๆ
“เจ้าทำตัวให้มันปกติหน่อยได้หรือไม่”
“อู๊ว โฮ่ง!”
“เจ้าเป็นหมาป่า ไม่ใช่หมาบ้าน!”
“โฮ่งๆ ๆ ! ! !”
หมาป่าสีขาวกอดขาเฟิงหรูชิงแน่น มันร้องไห้จนยืนโซซัดโซเซ
ผลเทียนหลิงกั่วถูกขโมยไป ต่อให้เจ้านายโอ๋มันด้วยการหอมแก้ม กอด หรืออุ้ม ก็ไม่ช่วยให้มันรู้สึกดีขึ้นใจของมันแหลกสลาย ไม่อาจประกอบคืนมาดังเดิมได้
สีหน้าของเฟิงหรูชิงดูเซ็งอย่างเห็นได้ชัด