ตอนที่ 303 พวกเขาช่างดุร้ายเหลือเกิน (2)
เชียนหนิงมองดูถังอิ่นด้วยความตกใจ
ทั้งๆ ที่พวกนางตั้งใจซื้อบ้านข้างๆ จวนองค์หญิงสำหรับแผนการระยะยาว แต่มันกลายเป็นบ้านเช่าไปตั้งแต่เมื่อไร
เหตุใดนางจึงไม่รู้
“อ้อ” ฉินเฉินน้ำเสียงราบเรียบ
มีเพียงเวลาที่เขาอยู่กับเฟิงหรูชิง เขาถึงกลายเป็นคนอ่อนโยนแบบนั้น
“แล้ว…” ถังอิ่นดูเขินอายกว่าเดิม นางก้มหน้า “องค์หญิงชอบผู้หญิงแบบไหนหรือ”
ฉินเฉินเม้มริมฝีปาก ท่าทางของเขาดูเคร่งขรึมกว่าเดิม รอบกายของเขาแผ่ไอเย็นยะเยือก ให้สายลมยามค่ำคืนพัดพาความหมายไปบอกนาง
“นางไม่ได้ชอบผู้หญิงสักหน่อย”
ไม่ชอบผู้หญิงหรือ
นางไม่ชอบ…ผู้หญิง?
ถังอิ่นรู้สึกเหมือนโดนตบหน้าเข้าให้ นางมีอาการวิงเวียนคล้ายจะเป็นลม ขาทั้งสองข้างแทบยืนไม่อยู่ นางนั่งจุ้มปุ๊กลงกับพื้น
ฉินเฉินรับผิดชอบพาถังอิ่นมาเฉยๆ ที่เหลือเขาไม่สนใจอะไรแล้ว ฉินเฉินหันหลังกลับ ตั้งใจว่าจะไปพบเฟิงหรูชิงที่วังหลวง
แต่พอเขาหันหลังไป ก็เห็นหญิงสาวที่ขี่หลังหมาป่าสีขาวมาในความมืด
นางดูงดงามกว่าหญิงอื่นใดในโลกหล้า
เปรียบเสมือนแสงส่องประกายเพียงหนึ่งเดียวในยามค่ำคืน
“ฮือๆ”
ถังอิ่นไม่ทันสังเกตว่าเฟิงหรูชิงเดินทางกลับมาแล้ว นางน้ำตาคลอ เดิมหน้าตาก็มอมแมมอยู่แล้วกลับร้องไห้ซ้ำ จะเลอะเทอะแค่ไหน ดูน่าสงสารเหลือเกิน
เฟิงหรูชิงมองไปเห็นถังอิ่นที่นั่งร้องไห้อยู่หน้าประตู นางส่งสายตาให้ฉินเฉินรู้แล้วพูดว่า “เจ้ากลับไปก่อนเถอะ ตรงนี้ข้าจะจัดการเอง”
“ได้”
ฉินเฉินพยักหน้าเบาๆ เขามองดูเฟิงหรูชิงจากนั้นก็เดินเข้าไปในจวนองค์หญิง
ถังอิ่นส่งเสียงร้องไห้ไม่หยุด แต่เมื่อนางเงยหน้าขึ้นก็ได้พบเฟิงหรูชิงอยู่ตรงหน้า
“เจ้ามาทำอะไรที่นี่” เฟิงหรูชิงถามอย่างหน้านิ่วคิ้วขมวด
ถังอิ่นตาแดงก่ำ “ข้าง่วง ข้าหิว ข้าไม่มีที่ไป ฮือๆ”
นางลำบากมาสองเดือนถึงได้พบกับเฟิงหรูชิง สุดท้าย…หลังเฟิงหรูชิงช่วยนางเสร็จ ก็จะทิ้งนางไป
“เจ้าอยู่บ้านข้างๆ จวนข้าไม่ใช่หรือ”
แม่สาวคนนี้เพื่อที่จะปีนกำแพงข้ามมา อุตส่าห์มาอยู่บ้านข้างๆ แล้วจะไม่มีที่ไปได้อย่างไร
ถังอิ่นใช้มือเลอะๆ ของนางปาดน้ำตา “ข้าไม่อยู่ตั้งหลายเดือน เจ้าของบ้านไม่ให้ข้าเช่าต่อแล้ว แถมข้างนอกคนเลวก็เยอะ คุณลุงบ้านข้างๆ ก็ดุเหลือเกิน ครั้งก่อนเชียนหนิงเผลอไปถอนต้นไม้ของเขา เขาก็ชักกระบี่ออกมาวิ่งไล่ฟันพวกข้า คนเลวพวกนั้นคิดรังแกข้าและเชียนหนิงผู้อาภัพไร้ที่พึ่ง”
บ้านข้างๆ เหรอ
อ้อ นั่นมันบ้านผู้เฒ่าฉินนี่
ลุงคนนั้นคือลูกชายของผู้เฒ่าฉินใช่หรือไม่
เฟิงหรูชิงจำได้ว่าต้นไม้ที่อยู่หน้าบ้านผู้เฒ่าฉินมีอายุหลายร้อยปีแล้ว มันมีไว้เรียกโชคลาภ แต่กลับถูกเชียนหนิงถอนเสียได้
คุณชายใหญ่แห่งบ้านสกุลฉินจะไม่ไล่ฟันพวกนางได้อย่างไร
“แล้วยังมีลุงที่อยู่บ้านเลขที่ สามศูนย์หนึ่ง ถนนทิศตะวันออก เขาดุร้ายเหลือเกิน ตอนเสี่ยวหนิงไล่ตามหัวขโมยคนหนึ่ง นางเผลอวิ่งชนประตูบ้านเขาพัง ลุงคนนั้นเลยพาพวกทหารออกค้นหาพวกเราไปทั่ว ข้ากับเชียนหนิงกลัวจนต้องเข้าไปแอบอยู่ในเล้าหมูถึงหนีรอดมาได้”
“แต่ปรากฏว่าอาซ้อบ้านที่เลี้ยงหมูกลับดุร้ายเหมือนกัน ข้าแค่เผลอนั่งทับหมูตายไปตัวหนึ่ง นางก็ด่าข้าครึ่งค่อนวัน”
บ้านเลขที่ สามศูนย์หนึ่ง ถนนทิศตะวันออก?
นั่นไม่ใช่…จวนแม่ทัพหรืออย่างไร
ตกลงช่วงที่สองคนนี้เก็บตัวฝึกวิชาอยู่ พวกนางก่อเรื่องอะไรลงไปบ้าง
อีกอย่าง ข้าอยากรู้ว่าตอนวิ่งไล่หัวขโมยเจ้าชนประตูพังได้อย่างไร แล้วทำอย่างไรถึงนั่งทับหมูตาย
“เสี่ยวชิง เจ้าใจดีที่สุด เจ้าไม่ดุเลยสักนิด” ถังอิ่นกอดขาเฟิงหรูชิง แล้วแหงนหน้าที่น้ำตาคลอดวงตาอันกลมโต “เจ้ารับข้าไว้เถอะ ไม่อย่างนั้นข้าไม่เพียงไร้ที่อยู่ แต่ยังต้องเจอกับคนใจร้ายพวกนั้น”
ตอนที่ 304 พวกเขาช่างดุร้ายเหลือเกิน (3)
เฟิงหรูชิงหยีตานางมองดูเสี่ยวหลัวลี่ที่อยู่ตรงหน้าทันใดนั้น ดวงตาของนางก็เกิดประกายขึ้น
“เจ้ารู้จักหญ้าวิเศษระดับห้าหรือไม่”
หญ้าวิเศษระดับห้าเป็นยาแก้พิษ เป็นยาวิเศษระดับห้าชนิดหนึ่ง
บัดนี้เฟิงหรูชิงบรรลุฌานระดับหลิงอู่แล้ว นางปลูกยาวิเศษระดับสี่ได้ แต่ถ้านางต้องการถอนพิษให้เสด็จพ่อ นางจำเป็นต้องใช้หญ้าวิเศษระดับห้าหนึ่งต้น
ถังอิ่นอึ้ง นางหลับตาลง “บ้านข้ามียาวิเศษระดับห้าอยู่หลายต้น แต่มีหญ้าระดับห้าหรือเปล่าข้าก็ไม่แน่ใจ เดี๋ยวข้าจะลองถามดู ถ้ามีละก็ ข้าจะเอามาให้เจ้า”
“คุณหนู”
เชียนหนิงตาเบิกกว้าง บ้านสกุลถังมียาวิเศษระดับห้าอยู่เพียงไม่กี่ต้น ปกติพวกผู้อาวุโสในตระกูลต่างเสียดายไม่กล้านำมันมาใช้
หากคุณหนูจะเอายาวิเศษระดับห้ามา นางต้องแลกบางสิ่งบางอย่างไป
“เชียนหนิง เจ้ากลับไปที่บ้านสกุลถัง ที่บ้านข้ามีสิทธิ์ใช้ยาวิเศษอยู่ครั้งหนึ่ง ถ้าหญ้าวิเศษระดับห้ามีอยู่ละก็ เจ้าเอามาให้ข้า”
ถังอิ่นมีสถานะที่พิเศษในบ้านสกุลถัง นางจึงมีสิทธิ์เลือกยาวิเศษระดับห้าได้หนึ่งครั้ง แต่สิทธิ์นี้มีเพียงครั้งเดียวเท่านั้น
แต่เพราะกำลังความสามารถของนางมีไม่มาก ยาวิเศษระดับห้าจึงไม่มีประโยชน์สำหรับนาง นางจึงไม่เคยเลือกใช้มัน
แต่ตอนนี้…หากเฟิงหรูชิงต้องการมัน นางก็จะยกให้
ขอเพียงเฟิงหรูชิงอยากได้ นางก็ให้ได้ทุกอย่าง!
“ขอบใจมาก” เฟิงหรูชิงรู้สึกขื่นในลำคอ
ไม่ว่าถังอิ่นเข้าใกล้นางด้วยวัตถุประสงค์อะไรของเพียงนางยอมช่วย น้ำใจอันนี้เฟิงหรูชิงจะขอรับไว้
อันที่จริงหากเวลามีมากพอละก็เฟิงหรูชิงสามารถปลูกหญ้าวิเศษระดับห้าด้วยตนเองได้ แต่ตอนนี้ไม่มีเวลามากมายขนาดนั้นแล้ว
เวลาแค่เดือนเดียว นางไม่อาจบรรลุฌานระดับเสวียนอู่ได้
เดิมคนแรกที่นางนึกถึงคือกั๋วซือ แต่นางไปที่ป่าไผ่ทิศใต้แล้วกลับไม่พบเขา จึงจำใจขอความช่วยเหลือจากถังอิ่นแทน อีกทั้ง…ก่อนหน้านี้กั๋วซือรับพลังที่แสนรุนแรงแทนนางจึงบาดเจ็บสาหัส เขาคงไม่อยากให้นางต้องเป็นห่วง จึงไม่กลับมาที่ป่าไผ่ทิศใต้
“ถังอิ่น หากเจ้าหาหญ้าวิเศษระดับห้าให้ข้าได้ ต่อไปข้าจะตอบแทนเจ้าด้วยยาวิเศษระดับห้าร้อยต้น”
สิ่งที่นางขาดไปคือเวลาหาใช่ยาวิเศษถังอิ่นยิ้มน้อยๆ ใบหน้าของนางยังคงเลอะมอมแมม แต่ลักยิ้มสองฝั่งของนางช่างดูน่ารัก
“ข้าไม่ต้องการยาวิเศษ ข้าอยากอยู่ในจวนองค์หญิง”
เชียนหนิงไม่ได้เอาคำพูดของเฟิงหรูชิงมาถือเป็นจริงเป็นจัง ยาวิเศษร้อยต้นคนธรรมดาที่ไหนจะหามาได้มากมายขนาดนั้น แม้แต่หอแห่งแรกยังไม่มีปัญญาหายาวิเศษระดับห้าร้อยต้นมาให้เป็นของขวัญคนอื่น
“ได้” แม่สาวคนนี้ดึงดันจะอยู่จวนองค์หญิงให้ได้ ถ้านางไม่ได้ตามต้องการนางคงไม่ยอมรามือ
“เชียนหนิง” ถังอิ่นสีหน้าจริงจัง “เจ้ารีบเดินทางกลับไปที่บ้านสกุลถัง ถ้าที่บ้านไม่มีหญ้าวิเศษระดับห้า ก็บอกให้คนที่บ้านออกไปหามา!”
“เจ้าค่ะ คุณหนู” เชียนหนิงเม้มปาก นี่เป็นการตัดสินใจของคุณหนู ไม่ว่าอย่างไรนางก็จะปฏิบัติตาม
เฟิงหรูชิงรู้สึกโล่งอก นางหันหลังแล้วพูดว่า “เจ้าเข้าไปสิ”
จวนองค์หญิงในยามค่ำคืนยังคงเงียบสงบเช่นวันวาน แต่ความเงียบสงบนี้กลับหมดไปทันทีที่เฟิงหรูชิงเข้ามาในจวน
“องค์หญิง กลับมาแล้วหรือเพคะ”
“โฮ่!”
“เจี๊ยกๆ!”
เมื่อเสียงที่แสนยินดีปรีดาของชิงหลิงและหลิวลี่ดังขึ้น พวกสัตว์วิเศษทั้งหลายต่างร้องส่งเสียงด้วยความตื่นเต้น พวกมันรีบวิ่งมาจากสวนมาหาเฟิงหรูชิง
ด้วยเหตุที่ครั้งก่อนถูกลงโทษ หมีปฐพีจึงไม่กล้ากอดนาง มันหยุดอยู่ที่ระยะห่างจากนางไปสามเมตร แล้วจ้องมองนางด้วยแววตาตื่นเต้นดีใจ