ตอนที่ 317 โอหัง ได้ใจ และหยิ่งยโส (4)
แต่ถังอิ่นกลับเอาตัวเองไปอยู่เหนือฉินเฉิน วางตัวไว้ระดับเดียวกันกับกั๋วซือ
แววตาของหลิ่วอวี้เฉินเปลี่ยนจากเดิมที่ดูว่างเปล่าเป็นสายตาที่ดูเด็ดเดี่ยว “เจ้าไปบอกองค์หญิงว่า ข้าไม่มีทางยอมแพ้หรอก”
เฟิงหรูชิงยอมรับฉินเฉิน แม้แต่ผู้หญิงก็ยังไม่ปฏิเสธ บางทีเขาอาจมีโอกาสก็ได้
เมื่อพูดจบ หลิ่วอวี้เฉินก็หันหลังเดินจากไป
เขาจะเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้นกว่าเดิม ทำแบบนี้ถึงจะดึงดูดความสนใจจากนางได้!
ถังอิ่นงุนงง ทั้งๆ ที่นางพูดไปตั้งเยอะ ทำไมเจ้าหมอนั่นยังไม่ยอมแพ้สักที
มีคนหน้าด้านหน้าทนแบบนี้ด้วยหรือ เห็นๆ อยู่ว่าเสี่ยวชิงไม่ชอบเขา ยังจะตามรังควานไม่เลิก!
“ทำไมเชียนหนิงยังไม่กลับมาอีก ไม่ได้แล้ว ข้ารอไม่ไหว ข้าต้องสั่งสอนเขาสักหน่อย กล้าหมายปองหญิงที่ไม่ใช่ของตัวเอง!” ถังอิ่นกัดฟันท่าทีดุดัน
ตอนที่นางกำลังจะกลับเข้าไปในจวนองค์หญิง จู่ๆ ก็พบชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่หน้าทางเข้าจวน
มือของเขาจูงเสี่ยวหลัวลี่ที่ผิวพรรณผุดผ่องอยู่คนหนึ่ง
เสี่ยวหลัวลี่คนนี้มีรอยแผลเป็นเล็กๆ บนใบหน้า หน้าตาดูจิ้มลิ้มน่าเอ็นดู ราวกับเป็นตุ๊กตา
“เจ้านั่นเอง!” ถังอิ่นตาเบิกกว้าง
นี่…นี่มันชายหนุ่มที่วิ่งไล่นางอยู่ด้านหลังลุงวันนั้นนี่?
เขาไม่ได้มาตามฆ่านางใช่หรือไม่
“ท่านพี่” น่าหลานไต้เอ๋อร์ดึงชายแขนเสื้อของน่าหลานจิ้ง ดวงตากลมโตกำลังกะพริบ “พี่สาวคนนั้นคือคนที่วิ่งชนประตูจวนแม่ทัพของเราพังเมื่อวันก่อน”
จวน…จวนแม่ทัพ?
ถังอิ่นอึ้ง
วันนั้นนางกับเชียนหนิงกำลังวุ่นกับการวิ่งไล่ตามขโมย เลยเผลอชนประตูบ้านคนอื่น แต่เป็นเพราะพวกนางรีบวิ่ง จึงไม่ได้สนใจป้ายหน้าประตู เห็นเพียงแค่ป้ายเลขที่บ้าน
ที่แท้คนที่วิ่งไล่จับนางวันนั้น คือท่านลุงของเสี่ยวชิง?
น่าหลานจิ้งมองดูถังอิ่น สีหน้าของเขาเรียบเฉย “เจ้าอาศัยอยู่ในจวนองค์หญิงหรือ”
ถังอิ่นยิ้ม “ครอบครัวเดียวกัน ถึงอยู่ด้วยกันได้ พี่ชาย วันนั้นข้าไม่รู้ว่าข้าชนประตูบ้านเราพัง เดี๋ยวข้าชดใช้ให้ ต้องใช้เงินเท่าไร ท่านว่ามา”
“…”
ใครเป็นพี่ชายของนาง?
และทำไมคำพูดนี้ฟังดูเหมือนคนของจวนแม่ทัพขี้งกจนถึงขั้นต้องมาดักรอนางอยู่ที่จวนองค์หญิง เพียงเพื่อจะเอาเงิน
อีกอย่าง…ใครคิดว่าตัวเองเป็นคนครอบครัวเดียวกับเด็กบ้านี่
น่าหลานจิ้งหน้านิ่วคิ้วขมวด “เจ้าเป็นอะไรกับชิงเอ๋อร์”
“ข้าเป็นคนของเสี่ยวชิง นางเคยบอกข้าไว้ตอนอยู่ที่ป่าแห่งสัตว์วิเศษ”
ถังอิ่นเชิดหน้าอย่างภาคภูมิใจ
“…” น่าหลานจิ้งเงียบไปครู่หนึ่ง “เจ้าอย่ามาทำลายชื่อเสียงและความบริสุทธิ์ของน้องสาวข้า”
ถังอิ่นร้อนใจ “ท่านพี่ ท่านจะมาขัดขวางอิสระของข้าในจวนองค์หญิงไม่ได้! และท่านห้ามแยกข้ากับเสี่ยวชิงออกจากกันด้วย อีกอย่าง ไม่ว่าอย่างไรเสี่ยวชิงก็เป็นคนพูดเองกับปาก ไม่เหมือนหลิ่วอวี้เฉินคนหน้าไม่อายคนนั้น คอยตามรังควานเสี่ยวชิงแบบหน้าด้านๆ แถมยังพูดว่า…เขาจะไม่ยอมแพ้”
น่าโมโห แต่ยังคงต้องฝืนยิ้ม
แววตาของน่าหลานจิ้งดูไม่สบอารมณ์ รอบกายของเขาแผ่ซ่านไปด้วยความโกรธ
“เขาพูดแบบนั้นจริงหรือ”
หลิ่วอวี้เฉินคนนี้สมควรตายนัก เป็นฝ่ายรังแกน้องสาวของเขาก่อน แล้วยังมีหน้ามาตามรังควานอีกหรือ
หากน้องสาวของเขาแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้จริงๆ จะได้เอาไปแต่งกับหลิ่วอวี้เฉินต่อ!
ถังอิ่นกลอกลูกตา ทันใดนั้นนางก็ยิ้มกว้างขึ้นจนเห็นเขี้ยว สีหน้าดูชั่วร้าย
“ท่านพี่ ข้าจะไปสั่งสอนหลิ่วอวี้เฉิน ท่านจะไปด้วยกันหรือไม่”
“ได้”
น่าหลานจิ้งตอบรับโดยไม่ลังเล
เขาไม่ยอมให้หลิ่วอวี้เฉินมาเกี้ยวน้องสาวของเขาอีก!
ถังอิ่นร้องดีอกดีใจ นางโผเข้าใส่น่าหลานจิ้ง แล้วกอดแขนเขาไว้
น่าหลานจิ้งตกใจ เขาเอียงหัวหลบด้วยความรู้สึกไม่ชิน แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ดึงแขนออกมา
ตอนที่ 318 หนานเสียนมีอะไรดี
คืนวันนั้น
เพลิงไหม้ลุกจากเรือนในจวนเสนาบดี เผาไหม้จวนทั้งจวนจนวอดวาย ราวกับมังกรไฟที่กลืนกินทุกสิ่ง
โชคดีที่คนในจวนหนีออกมาเร็ว จึงไม่มีคนบาดเจ็บหรือเสียชีวิต
แต่เพลิงที่ลุกโชนเหมือนดั่งสวรรค์แกล้ง แม้ไม่มีคนบาดเจ็บล้มตาย แต่ดับอย่างไรก็ดับไม่ได้ ได้แต่ปล่อยให้มันเผาไหม้จวนทั้งหลัง เพลิงจึงค่อยๆ ดับไป
เช้าวันรุ่งขึ้น ข่าวก็แพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวง
“พวกเจ้ารู้ข่าวเมื่อคืนหรือยัง จวนเสนาบดีเกิดเพลิงไหม้ คนเขาลือกันว่าทำเรื่องผิดศีลธรรมไว้มาก กรรมเลยตามทัน”
“เมื่อวานข้าเห็นหลิ่วอวี้เฉินไปด้อมๆ มองๆ แถวหน้าจวนองค์หญิง ปรากฏคืนนั้นบ้านสกุลหลิ่วไฟไหม้ ต้องเป็นเพราะสวรรค์ทนดูต่อไปไม่ได้ เลยลงทัณฑ์ให้จวนเสนาบดีต้องพินาศวอดวาย”
“ไม่ใช่แค่นั้นนะ เมื่อวานฮูหยินของแต่ละจวนมาสังสรรค์กัน หลิ่วฮูหยินยังเรียกองค์หญิงว่าเป็นสะใภ้ของนาง ตั้งแต่งานเลี้ยงรับรองในวัง ชื่อเสียงขององค์หญิงก็เปลี่ยนไป ตอนนี้คุณชายของจวนต่างๆ ก็อยากแต่งงานกับนาง โดยไม่สนว่านางเป็นหญิงหม้าย”
เฟิงหรูชิงไม่เพียงบรรลุฌานระดับหลิงอู่ แต่การที่นางให้ยาวิเศษเป็นของรางวัลแก่พวกขุนนางใหญ่ทำให้ใครต่อใครพากันอิจฉา ตอนนี้มีคุณชายในเมืองหลวงจำนวนมากมายที่อยากแต่งงานกับนาง
นางจะสนใจหลิ่วอวี้เฉินที่เคยทำให้นางเกือบตายมาแล้วได้อย่างไร
คงเป็นเพราะคนของจวนเสนาบดีอยากได้ตัวนางมาก เลยถูกสวรรค์ลงโทษให้อัคคีภัยเผาไหม้จวนจนวอดวาย
เวลานั้น หน้าแผงขายเกี๊ยวที่อยู่ไม่ไกลออกไป ถังอิ่นที่เป็นตัวการวางเพลิงกำลังฟังคนวิพากษ์วิจารณ์ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่เมื่อฟังมาเรื่อยๆ รอยยิ้มของนางก็หายไป กลายเป็นไฟโทสะลุกโชนขึ้นมาแทน
เพิ่งจัดการหลิ่วอวี้เฉินไป มีไอ้ลามกหน้าไหนมาแอบมองเสี่ยวชิงของนางอีกแล้วเนี่ย
คนพวกนั้นไม่รู้จักอายบ้างหรือไง พวกบัดซบนี่ยังคิดจะฝันลมๆ แล้งๆ!
น่าหลานจิ้งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเฟิงหรูชิง เขาเห็นหญิงสาวยิ้มแบบชั่วร้าย จากนั้นก็กลายเป็นสีหน้าโมโห นางใช้ฟันหน้าของนางกัดตะเกียบที่อยู่ในมือ แววตาเต็มไปด้วยความโกรธ ราวกับว่า…ตะเกียบเป็นศัตรูคู่แค้นของนางอย่างไรอย่างนั้น
น่าหลานจิ้งไม่เข้าใจว่าสีหน้าของคนๆ หนึ่งจะเปลี่ยนแปลงได้เร็วขนาดนี้เชียวหรือ
“ท่านพี่” ถังอิ่นดูดุร้าย
“อย่างไรเสียท่านก็เป็นถึงพี่ชายของเสี่ยวชิง คนพวกนั้นแอบมองเสี่ยวชิง ท่านจะไม่ทำอะไรหน่อยเลยหรือ” น่าหลานจิ้งอึ้ง นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง
“พวกลูกชายของขุนนางใหญ่ในเมืองหลวงมีอนุกันทุกคน ไม่มีใครเลยที่คู่ควรกับน้องสาวข้า”
คนของจวนแม่ทัพถือหลักผัวเดียวเมียเดียวตลอดชีวิต ท่านปู่ของเขาเพื่อท่านย่าแล้วไม่ยอมมีอนุ ท่านพ่อของเขาไม่มีอนุแม้แต่คนเดียว สมัยก่อนตอนอาเขยจะแต่งงานกับอาหญิง ได้รับปากนางว่า ไม่ว่าต่อไปในวังหลังจะมีผู้หญิงสักกี่คน เขาจะรักนางเพียงคนเดียว
ท่านปู่ถึงยอมยกอาหญิงให้แต่งงานกับเขา
ด้วยเหตุนี้ ชายที่น้องสาวของเขาจะแต่งงานด้วย ต้องไม่มีภรรยาหรืออนุ ส่วนพวกคุณชายตระกูลสูงศักดิ์ในเมืองหลวง ไม่มีสักคนที่มีคุณสมบัตินี้ จึงไม่คู่ควรที่จะได้เป็นราชบุตรเขย
“ท่านพี่พูดถูก แต่ถ้าคนพวกนั้นตามรังควานเสี่ยวชิงล่ะ”
น่าหลานจิ้งตาแข็งกร้าว “ท่านปู่ข้าจะหักขามันซะ!”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น ถังอิ่นก็รู้สึกสบายใจนางกัดฟันไปพลางคิดไปพลางแล้วถามว่า “ท่านรู้จักคนที่ชื่อหนานเสียนไหม ที่มาเกาะแกะเสี่ยวชิงน่ะ”
น่าหลานจิ้งอึ้ง เขาก้มหน้าเหมือนกับกำลังคิดบางอย่าง “ดูเหมือน…ท่านปู่จะสู้เขาไม่ได้!” ถังอิ่นหน้าหงิกทันที นางไม่รู้ว่าหนานเสียนมีอะไรดี ทำไมเสี่ยวชิงบ่นถึงเขาได้ทุกวี่ทุกวัน ทั้งๆ ที่คนที่อยู่ข้างกายเสี่ยวชิงคือนาง