ตอนที่ 147 : สถานะ
“เจ้านาย นี่คือทหารรับจ้าง 2 กลุ่มที่เราติดต่อมา กลุ่มมือเหล็กกับกลุ่มธนู “ อาหลงพาหัวหน้าทหารรับจ้างทั้งสองมาแนะนำ
“ นี่คือหัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างมือเหล็ก หลี่เจิ้งเต้า เขาแข็งแกร่งมากและอยู่ระดับ A ส่วนนี่คือหัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างธนู หยางจูซาน เขาฝึกทักษะธนูระเบิดขั้นที่ 5 และสามารถสังหารสัตว์อสูรเลเวล 30 ในระยะ 3 กิโลเมตรด้วยธนูดอกเดียว “
หวังเย่ามองไปยังทั้งสองคน หลี่เจิ้งเต้านั้นเป็นชายตัวผอมอายุราวๆประมาณ 30 ปี เขามีมือและเท้าที่ยาว ร่างกายของเขากำยำ ส่วนหยางจูซาน ตัวสูงไม่ถึง 170 เซนติเมตร เขาเตี้ยกว่าหวังเย่าเล็กน้อย หน้าตาธรรมดาแต่สายตาของเขากลับเฉียบคมราวกับอินทรีย์
ทั้งสองนั้นมีทักษะที่โดดเด่น
“ผม หวังเย่า ยินดีที่ได้พบหัวหน้าหลี่กับหัวหน้าหยาง” หวังเย่ายื่นมือไปจับมือของทั้งสองคน ด้วยอายุและสถานะของหวังเย่าแล้ว เขามีสิทธิ์ที่จะจับมือสองคนนี้
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ใช่เด็กหนุ่มทั่วไป แต่เป็นผู้ตรวจสอบที่เด็กที่สุดในเมืองหัวเซี่ย ทั้งสองจึงพากันยิ้มออกมาและจับมือกับหวังเย่า
หวังเย่ารู้ว่าการที่เรียกกลุ่มทหารสองกลุ่มนี้มาช่วยนั้นไม่ได้มาฟรี แต่เสียเงินไปถึง 20 ล้านเครดิต
หากแร่ไฟนี้ขนส่งไปได้สำเร็จ มันก็จะมีค่าอย่างน้อยหมื่นล้านเครดิต บวกกับตอนนี้เขาเป็นผู้ตรวจสอบ 1 ดาวที่เด็กที่สุดของเมืองหัวเซี่ยแล้ว เขาเชื่อว่าพวกทหารรับจ้างกลุ่มใหญ่ ๆ จะไว้หน้าเขา และคงมีทหารรับจ้างหลายกลุ่มที่อยากจะผูกมิตรกับเขา
หากวันหนึ่ง หวังเย่าโชคดีได้ค้นพบมิติลับใหม่รึมีความแข็งแกร่งมากพอจนยึดครองมิติลับได้ งั้นเขาก็สามารถตั้งองค์กรขึ้นมาได้
“ผมจะแนะนำคนให้หัวหน้าทั้งสองได้รู้จักก่อน”
หวังเย่าไม่คิดปล่อยโอกาสดี ๆ แบบนี้ไป เมื่อมีผู้ตรวจสอบ 4 ดาวอยู่ที่นี่ 2 คน เขาเชื่อว่าเขาจะสามารถใช้ทหารรับจ้าง 2 กลุ่มนี้ได้
“นี่คือผู้ตรวจสอบ 4 ดาวของเมืองหัวเซี่ย เฉี่ยนเจินเฉียน ส่วนนี่คือผู้ตรวจสอบ 4 ดาวของเมืองอรุณ หลี่ว่านเฟิง” หวังเย่าแนะนำทั้งสองให้อีกฝ่ายรู้จักด้วยรอยยิ้ม
ตอนนั้นเองหลี่เจิ้งเต้ากับหยางจูซานก็มีสีหน้าเปลี่ยนไป พวกเขาแสดงท่าทีเคารพออกมามากกว่าเดิม พวกเขาไม่ได้สนใจหลี่ว่านเฟิงเท่าไหร่นัก เพราะยังไงซะอีกฝ่ายก็อยู่ที่เมืองอรุณ ดังนั้นอำนาจที่นี่จึงไม่ได้มากมายอะไร แต่เฉี่ยนเจินเฉียนนั้นต่างออกไป นี่คือตัวตนที่ทั้งสองไม่อาจจะเข้าถึงได้
แม้ว่ากลุ่มมือเหล็กและกลุ่มธนูจะแข็งแกร่งแต่พวกเขาก็แค่ใกล้เคียงกับกลุ่มทหารระดับ 3-4 ดาว
“ท่านหลี่ ท่านเฉี่ยน” ทั้งสองคนจับมือกับหวังเย่า แต่ไม่กล้าคิดจะจับมือกับหลี่ว่านเฟิงและเฉี่ยนเจินเฉียน เพราะพวกเขาเข้าใจว่าพวกเขานั้นต่ำต้อยเกินไป พวกเขาจึงทำได้แค่เพียงป้องมือเคารพ
“หวังเย่า ชื่อกลุ่มทหารรับจ้างสองกลุ่มนี้ฉันเคยได้ยินมาหลายครั้งแล้ว ว่ากันว่าพวกเขาพอมีฝีมือมาก มีพวกเขามาคอยช่วย ฉันคงไม่ต้องกังวลอะไรมาก” เฉี่ยนเจินเฉียนเป็นคนแรกที่พูดขึ้นมาและมองไปยังทั้งสองคน “หัวหน้าหลี่ หัวหน้าหยาง ฉันไม่ใช่คนใจร้ายอะไร งั้นฉันขอพูดตามตรงเลยก็แล้วกัน ตราบใดที่พวกนายทำได้ดีในครั้งนี้ ครั้งหน้าถ้าฉันขาดคน ฉันจะคิดถึงพวกนายเป็นคนแรก”
หลี่เจิ้งเต้าและหยางจูซานพากันแสดงสีหน้ายินดีออกมา พวกเขารีบป้องมือและตอบกลับ “ขอบคุณท่านเฉี่ยน เราจะทำให้ดีที่สุด”
เฉี่ยนเจินเฉียนพยักหน้าและโบกมือ จากนั้นก็มีชายตัวสูงกว่า 200 เซนติเมตร เดินออกมาจากทางด้านหลัง ในมือของเขาถือมีดเล่มโต
“หงเลี่ย ทำความรู้จักพวกเขาไว้ จากนี้ไปจะให้ทหารรับจ้างธารเชี่ยวเป็นผู้นำ โดยมีกลุ่มมือเหล็กกับธนูคอยสนับสนุน”
หงเลี่ยมองไปที่หลี่เจิ้งเต้าและหยางจูซาน ก่อนจะพูดด้วยท่าทีเฉยเมย “พวกนายไปตรวจสอบสถานการณ์แถวนี้ก่อน”
หลี่เจิ้งเต้าและหยางจูซานไม่มัวรีรอ กลุ่มทหารรับจ้างธารเชี่ยวนั้นมีชื่อเสียงโด่งดังมาก พวกเขารู้ว่านี่คือกลุ่มทหารรับจ้าง 5 ดาวที่ใกล้ชิดกับเฉี่ยนเจินเฉียนมากที่สุด ส่วนหงเลี่ยเป็นหัวหน้ากลุ่มที่มีชื่อเสียงโด่งดังมาก เป็นธรรมดาที่ทั้งสองจะด้อยกว่า
ไม่นานทั้งสามคนก็เดินออกไปและเริ่มวางแผนเกี่ยวกับการขนย้ายแร่ไฟนี้
เฉี่ยนเจินเฉียนและหลี่ว่านเฟิงบินขึ้นไปบนฟ้าเตรียมที่จะตรวจสอบพื้นที่โดยรอบ
หวังเย่าเองก็มีบางอย่างต้องไปทำ เขาต้องหาสถานที่ที่เหมาะสำหรับจัดการประมูล
ในวันนี้กิเลนไฟก็เดินทางเข้าออกจนถึง 20 ครั้งแล้ว เธอขนแร่ออกมาได้ 6,000 ล้านกิโลกรัม แต่ดูเหมือนว่าเพื่อจะให้หวังเย่าวิวัฒนาการลูกทั้งสองตัว เธอจึงขนแร่ไฟขั้นกลางออกมาด้วย
สำหรับแร่ไฟขั้นสูงแล้ว ที่นี่ไม่มีเลยสักก้อนเดียว ชัดแล้วว่ามันมีประโยชน์ต่อกิเลนไฟ แร่ไฟขั้นสูงคือทรัพยากรที่เธอต้องใช้
หวังเย่าขอบคุณเธอ เมื่อเห็นว่าเธอกลับไปที่มิติลับแล้ว เขาก็ครุ่นคิด เมื่อชื่อหยวนจื่อแสดงท่าทีจริงใจกับเขา งั้นเขาก็คงไม่อาจจะทำตามแค่ที่ตกลงเอาไว้ เขาอยากแสดงความจริงใจออกมาเพื่อทำให้เธอพอใจบ้าง
ตอนที่แร่ไฟถูกขนออกมากินพื้นที่เป็นบริเวณกว้างและต้องใช้ทหารรับจ้างถึง 3 กลุ่มคอยคุ้มกัน แม้ว่าจะมีคนอยู่เป็นพัน แต่มันก็ยังดูน้อยไปอยู่ดี
โชคดีที่หลังจากที่จัดพื้นที่ต่าง ๆ แล้วก็พอควบคุมพื้นที่ได้บ้าง ในทางกลับกันแล้วสำหรับแร่ไฟขั้นกลางนั้น หวังเย่ากลับรู้สึกไม่สบายใจ ดังนั้นเขาจึงตั้งเต็นท์ของเขาไว้ข้าง ๆ ก่อนจะเรียกอสูรทั้งสามมาดูแล
“เจ้าจะจัดการมันยังไงก็เรื่องของเจ้า” ชื่อหยวนจื่อขนแร่ไฟทั้งหมดออกมา เธอเหมือนอยากจะเร่งให้หวังเย่าขายแร่นี่ให้หมดแทนที่จะมาเสียเวลาอยู่ที่นี่
“เจ้านาย หลงปู้หยู๋มาถึงแล้ว” อาหลงรายงาน
ดึกขนาดนี้ไม่คิดเลยว่าหลงปู้หยู๋จะมาพบกับเขาที่นี้ มันทำให้เขาเกิดข้อสงสัยขึ้นมา แต่หวังเย่าก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ตราบใดที่พวกนี้ทำได้ดี เขาก็ไม่จำเป็นต้องไปก้าวก่ายในหน้าที่ของคนพวกนี้
“ฉันจะออกไปหาเขาเอง” หวังเย่าลุกขึ้นมา เขามองไปที่เตียงที่วางอยู่ข้าง ๆ และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะแห้ง ๆ ออกมา
เตียงนอนอันหวานแหววนี้ จ้าวเมิ่งซีเป็นคนขนมา เธอเป็นคนเรื่องมากเล็กน้อย และเธอไม่อยากนอนกับพื้น
กู่หลิงหลิงเองก็ขนเตียงของตัวเองมาด้วยเช่นกัน