สิบห้านาทีในเวลาสั้นๆนี้ วาดแค่รูปเดียวก็ยังไม่ได้เลย แล้วจะวาดหนึ่งร้อยรูปได้ยังไง
และ……
สิบล้านไม่ใช่ตัวเลขน้อยๆเลยนะ……
คุณหนูสามกู้รวยมาก
เซียวหยู่เซวียนดึงนางไว้ แล้วพูดว่า “ยัยขี้เหร่ เจ้าบ้าไปแล้วหรือไง? สิบล้านเชียวนะ นี่ไม่ใช่ตัวเลขน้อยๆเลยนะ”
“วางใจได้ ข้าเดิมพันแล้วต้องชนะแน่นอน ไม่มีทางแพ้หรอก”
“ก็แค่จี้หยกอันเดียว เจ้าอยากได้เท่าไหร่ ข้าจะให้เจ้าหมด เราไม่ต้องเอาสิบล้านมาเดิมพันจี้หยกอันเดียวของข้าหรอก”
“ของมีค่าหาซื้อยากข้าชอบ”
แววตาของกู้ชูหน่วนประกายไปด้วยแสงสว่าง
ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอองค์หญิงตังตัง นางก็สังเกตเห็นหยกรูปทรงจันทร์เสี้ยวที่นางใส่มานานแล้ว
จี้หยกนี้ดูธรรมดาไม่มีอะไรโดดเด่น ทิ้งไว้กองหยกก็คงโดนหยกชั้นดีชิ้นอื่นบดบัง แต่ไม่รู้ว่าทำไม นางถึงชอบหยกชิ้นนี้มาก โดยเฉพาะหลังจากที่ได้กระดิ่งทลายวิญญาณ นางก็รู้สึกว่ากลิ่นอายของหยกจันทร์เสี้ยวมีความคล้ายกับกระดิ่งทลายวิญญาณอยู่มาก
องค์หญิงตังตังอยากจะตอบตกลงทันที
พอนึกได้ว่ากู้ชูหน่วนอาจจะมีแผนอะไรอีก บวกกับจี้หยกที่เอวนางสำคัญมาก นี่เป็นของชิ้นเดียวที่เสด็จพ่อทิ้งไว้ให้นาง เสด็จแม่พูดเสมอว่า จะต้องปกป้องยิ่งชีพและเอาไว้ข้างกายไม่ให้ห่าง อย่าทำให้หายเด็ดขาด
นางเริ่มลังเล
กู้ชูหน่วนพูดเตือนอย่าง ‘ใจดี’ ว่า “เดี๋ยวจะเข้าเรียนแล้ว องค์หญิงตังตังไม่อยากเดิมพันก็ไม่เป็นไร ข้าก็รู้สึกเสียดายสิบล้านนั้นเหมือนกัน”
“ได้ ข้าเดิมพันกับเจ้า กู้ชูหน่วน ถ้าเจ้าแพ้ เจ้าอย่าเสียใจทีหลังล่ะ”
นางไม่เชื่อว่าเวลาไม่ถึงสิบห้านาที นางจะวาดออกมาหนึ่งร้อยรูปได้ยังไง
กู้ชูหน่วนแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ ทุกอย่างอยู่ในการควบคุมแล้ว
“วางใจได้ มีคนดูเยอะแยะ ข้าก็ห่วงเรื่องศักดิ์ศรีเหมือนกัน จะเสียใจทีหลังได้ยังไง แต่องค์หญิงน่ะสิ เจ้าแพ้แล้วอย่าขี้โกงนะ ทุกคนดูอยู่นะ”
“หึ” องค์หญิงตังตังหึลำคออย่างเย็นชา กอดอกรอดูนางปล่อยไก่
กู้ชูหน่วนส่ายหัว
ยังอ่อนหัดไปนะ แค่พูดไม่กี่คำก็ตกหลุมเสียแล้ว
หยิบแผ่นไม้ที่เพิ่งแกะสลักเสร็จ กู้ชูหน่วนเทหมึกลงบนนั้น ต่อมาก็เอากระดาษหนึ่งแผ่นมาทับลงไป
ต่อมา นางก็เอารูปขึ้นมา สิ่งที่ประทับอยู่บนกระดาษนั้น คือภาพของอาจารย์ซ่างกวน
เป็นภาพเหมือนที่เสมือนจริงมาก ทุกการเคลื่อนไหวและทุกย่างก้าวคล้ายกับซ่างกวนฉู่มาก ขนาดรอยยิ้มที่อ่อนโยนแฝงไปด้วยความใจร้าย เหมือนแกะสลักออกมาจากคนคนเดียวกันเลย
ทุกคนตะลึงกันไปหมด
วาด……วาดเสร็จแล้วเหรอ?
นางไม่ได้แกะสลักป้ายหลุมศพให้ตัวเอง แต่แกะสลักอาจารย์ซ่างกวนอยู่เหรอ?
พริบตาเดียว กู้ชูหน่วนก็ประทับออกมาได้สิบกว่าแผ่น
องค์หญิงตังตังพูดอย่างโมโหว่า “กู้ชูหน่วน เจ้าหลอกข้า เจ้าไม่ได้วาดด้วยซ้ำ”
“ข้าไม่ได้วาดยังไง? เมื่อกี้เจ้าก็เห็นข้าใช้มีดวาดอยู่ตั้งนานไม่ใช่เหรอ?”
“เจ้าประทับลงไปต่างหาก”
กู้ชูหน่วนกะพริบตาอย่างใสซื่อ “องค์หญิง พวกเราเดิมพันว่าจะวาดรูปอาจารย์ซ่างกวนได้หนึ่งร้อยรูปไหม แต่ไม่ได้จำกัดว่าข้าจะวาดอย่างไร”
“เจ้าเถียงข้างๆคูๆ”
“ข้าอธิบายใหม่นะ ข้อหนึ่ง รูปบนแผ่นไม้ข้าเป็นคนวาดใช่ไหม? มีคนช่วยข้าวาดไหม? ไม่มี”
“ข้อสอง ข้าใช้วิธีการพิมพ์ประทับด้วยแผ่นไม้แกะสลักได้ นั่นหมายความว่าข้าฉลาดมาก และไม่มีคนช่วยข้า องค์หญิง เจ้าบอกว่าข้าไม่ได้วาด ข้ารู้สึกเสียใจมากเลยนะ”
องค์หญิงตังตังกุมท้องอย่างเจ็บปวด โกรธจนหน้าบึ้งตึงไปหมด
“ประจำเดือนมาแล้วก็อย่างฝืนเลย กลับไปดื่มน้ำเอี๊ยะบ้อเช่าเถอะ แล้วพักผ่อนซะ”
ผู้หญิงมีประจำเดือนเป็นเรื่องที่ไม่ควรพูดออกมา แต่กู้ชูหน่วนกลับพูดขึ้นต่อหน้านักเรียนทุกคน จะให้นางเอาหน้าไปไว้ไหน?
ยิ่งไปกว่านั้น……
ยิ่งไปกว่านั้นนี่เป็นครั้งแรกที่นางมีประจำเดือน อายมากอยู่แล้วแต่แรก