องค์หญิงตังตังเห็นแววตาแปลกๆของทุกคนที่มองมา ก็รู้สึกอับอายมาก
“กู้ชูหน่วน เจ้าพูดบ้าอะไรกัน ข้ามีประจำเดือนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
กู้ชูหน่วนชี้ไปที่ด้านหลังนาง “กระโปรงที่ก้นเปื้อนเลือดแล้ว หรือว่า เจ้าบาดเจ็บมาหรือไง?”
องค์หญิงตังตังมองไปด้านหลัง เป็นไปตามที่ว่าไว้ กระโปรงสีขาวของนางเปื้อนเลือดหนึ่งหยด แค่หยดเดียว ถ้าไม่ได้สังเกตดีๆ ไม่มีทางดูออกด้วยซ้ำ
แต่แค่หยดเดียว ก็ทำให้นางทรุดได้แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นคำพูดของกู้ชูหน่วนยังตรงและไม่น่าฟัง องค์หญิงตังตังโกรธจัด ตะคอกสุดเสียง “กรี๊ด……”
กลับหลังหันแล้ววิ่งออกไปด้านนอก
กู้ชูหน่วนรีบขวางทางนางไว้ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เอ้านี่ หนึ่งร้อยรูปเสร็จแล้ว ข้าให้เจ้าอีกร้อยรูป ไม่ต้องขอบคุณนะ เอาจี้หยกส่งมาก่อน”
องค์หญิงตังตังไม่อยากให้นาง แม้นางจะไม่ชอบจี้หยกนี้ แต่เสด็จแม่กลับหวงแหนมันเหมือนของรักของหวง สั่งให้นางใส่ไว้บนตัวทุกวัน และทุกครั้งที่เจอเสด็จแม่ เสด็จแม่ก็จะตรวจทุกครั้งว่าจี้หยกยังอยู่บนตัวไหม
ถ้าเสด็จแม่รู้ว่านางเอาจี้หยกมาเดิมพัน แถมยังแพ้อีก ได้โบยนางให้ตายทั้งเป็นแน่
กู้ชูหน่วนยิ้ม “องค์หญิงคงไม่ได้จะขี้โกงหรอกนะ”
กู้ชูหน่วนกับเซียวหยู่เซวียนประกบหน้าหลัง ปิดทางเอาไว้แน่นหนา บวกกับที่มีคนล้อมรอบด้วย ใบหน้าองค์หญิงตังตังร้อนผ่าว ก้มหน้าไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา จึงจำใจต้องดึงจี้หยกที่เอวออกมา แล้วโยนให้กู้ชูหน่วนอย่างโมโห
“ก็แค่หยกอันเดียว ข้าไม่ได้จะไม่ให้สักหน่อย”
กู้ชูหน่วนรับจี้หยกมา แค่สัมผัสก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่น หยกเสี้ยวจันทร์เหมือนมีมนตร์สะกด ขอแค่กำหยกไว้ในมือ ความอบอุ่นก็จะแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย รู้สึกสบายมาก
เซียวหยู่เซวียนขยับเข้ามาใกล้ แล้วพูดอย่างสงสัยว่า “ยัยขี้เหร่ ข้าเห็นหยกนี้ไม่ได้โดนเด่นอะไร เจ้าเดิมพันเงินมากมายก็เพื่อหยกชิ้นนี้เหรอ”
กู้ชูหน่วนเก็บหยกจันทร์เสี้ยวไว้ในเสื้อ ไม่ให้โอกาสเขาได้เชยชม นางก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “บอกแล้วไง ของมีค่าหาซื้อยากข้าชอบ”
แม้จะอยู่โรงเรียน แต่นางก็รู้สึกได้ถึงหลายคนที่กำลังมองหยกจันทร์เสี้ยวในมือของนาง
รวมไปถึง……เย่เฟิง
เย่เฟิงเปลี่ยนชุดของราชวิทยาลัยแล้ว เสื้อสีฟ้าขาวสลับกัน ดูสง่างามหล่อเหลาจนสุดจะบรรยาย
เขาครุ่นคิด ไม่รู้ว่าสงสัยอะไรในหยกจันทร์เสี้ยวนี้
“อาจารย์ซ่างกวนมาแล้ว……”
ทุกคนรีบลุกขึ้นแล้วพูดพร้อมกันว่า “สวัสดีขอรับ/เจ้าค่ะ อาจารย์”
กู้ชูหน่วนรีบเอารูปภาพของซ่างกวนฉู่ก่อนเขาจะพูดขึ้น แล้วพูดว่า “อาจารย์ ข้าวาดรูปหนึ่งร้อยรูปของท่านเสร็จแล้ว เชิญตรวจเจ้าค่ะ”
ซ่างกวนฉู่เปิดดูเปิดด้วยนิ้วมือเรียวยาว เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เหมือนไม่คิดว่านางจะวาดหนึ่งร้อยรูปได้จริงๆ แถมยังเหมือนกันหมดด้วย
แต่รอยยิ้มบนภาพนั้น ภายใต้ความอ่อนโยนก็มีความใจร้อนอยู่บ้าง?
“อาจารย์ ข้าทำการบ้านที่ท่านสั่งสำเร็จแล้ว พวกเราถือว่าเจ๊ากันนะเจ้าคะ”
ซ่างกวนฉู่เดินมาตรงหน้ากู้ชูหน่วนช้าๆ นิ้วมือเรียวยาวนั้นหยกแผ่นไม้ใต้โต๊ะนางขึ้นมา แสยะยิ้มมุมปาก
“คุณหนูสามฉลาดจริงๆนะ”
“ท่านไม่ได้บอกว่าห้ามใช้ตัวช่วย ดังนั้น ข้าไม่ได้ทำผิดกฎใช่ไหมเจ้าคะ”
ทุกคนเหงื่อแตกพลั่กกันหมด
วิธีนี้ของคุณหนูสามกู้ แม้จะเป็นคนอื่นก็หาข้อผิดพลาดไม่ได้เลย
ใช้แผ่นไม้แกะสลักพิมพ์ มีแต่นางที่คิดได้
ในสมองของนางไม่รู้ว่าใส่อะไรไว้บ้าง วิธีแปลกประหลาดแบบนี้ก็คิดออกมาได้
เป็นไปตามที่คาดไว้……
อาจารย์ซ่างกวนหาข้อผิดพลาดของนางไม่ได้ จึงพูดขึ้นอย่างเชื่องช้าว่า “วิชาตอนบ่ายของข้ายกเลิก อาจารย์ใหญ่กับเทพหมากกระดานจะมาสอนเรื่องหมากกับทุกคน”