ซ่างกวนฉู่เพิ่งพูดจบ ด้านนอกก็มีคนตะโกนเสียงดังว่า “อาจารย์ใหญ่ เทพหมากกระดาน อาจารย์สวี อาจารย์หรงมาถึงแล้ว……”
ทุกคนตกใจ
เกิดอะไรขึ้น?
ทำไมอาจารย์ใหญ่ก็มาด้วย ต้องรู้ว่าน้อยครั้งมากที่อาจารย์ใหญ่จะปรากฎตัวขึ้น
“ท่านอาวุโสเทพหมากกระดานเชิญขอรับ” ทุกคนในโรงเรียนต่างก็เชิญเทพหมากกระดานเข้ามาอย่างเคารพ
ขนาดอาจารย์ใหญ่ยังต้องเกรงใจเขาเลย
กู้ชูหน่วนกุมขมับ
นางไม่สนใจว่าใครจะมา แต่ได้ยินคำว่าเทพหมากกระดาน นางก็รู้สึกหัวโตขึ้นมา
“เคารพอาจารย์ใหญ่ เทพหมากกระดาน……”
ทุกคนต่างทำความเคารพกันหมด กู้ชูหน่วนก้มหน้าลงทำความเคารพ ขออย่าให้เทพหมากกระดานเห็นนางเลย
แต่เทพหมากกระดานกลับตาใสเกินใคร แวบแรกก็เห็นนางแล้ว เขาตะโกนขึ้นอย่างดีใจว่า “ท่านอาจารย์ ท่านอยู่ที่นี่จริงด้วย เมื่อวานข้ารอท่านตั้งนานท่านก็ไม่มา ข้าร้อนใจมากเลย”
ไร้สาระ
งานชุมนุมแข่งขันบุ๋นจบ ก็เอาแต่บอกให้นางสอนวิชาทฤษฎีเกมให้เขา นางจะไม่หลบได้ยังไง?
ทุกคนมองกู้ชูหน่วนอย่างอิจฉา
เทพหมากกระดานเรียกนางว่าอาจารย์ ทำไมนางถึงโชคดีอย่างนี้นะ
“อาจารย์ เมื่อวานท่านทลายเกมหมากหลิงหลงได้ยังไง สอนข้าสักหน่อยได้หรือไม่ อีกอย่าง ท่านสามารถเล่นกับพวกเราหลายๆคนพร้อมกันได้อย่างไร?”
เทพสงครามมีตำแหน่งที่สูงศักดิ์ ไม่ว่าไปไหนก็เป็นคนใหญ่คนโตผู้สูงส่ง แต่เขาที่เป็นคนแก่แล้วกลับเหมือนเด็กน้อยที่ต้องการการศึกษาตรงหน้ากู้ชูหน่วน ถามคำถามมากมายไม่หยุดหย่อน ยังเรียกอาจารย์อาจารย์ไม่หยุด ไม่สนใจตำแหน่งตัวเองเลยด้วยซ้ำ
พริบตาเดียว ทุกคนก็มองเทพหมากกระดานอย่างตะลึงงัน
พวกเขาไม่ตกใจไม่ได้ ต่างกับภาพลักษณ์ของเทพหมากกระดานที่พวกเขาคิดไว้มาก พวกเขาคิดว่าเทพหมากกระดานจะเย็นชาเสียอีก
กู้ชูหน่วนพูดอย่างเกียจคร้านว่า “ไม่เห็นอาจารย์ใหญ่กับพวกอาจารย์หรือไง? พวกเขาเรียกเจ้าท่านอาวุโส เจ้าเรียกข้าอาจารย์ ข้าเรียกพวกเขาว่าอาจารย์ ตำแหน่งสลับปนกันไปหมดแล้ว”
ที่นางจะพูดคือ อย่าเรียกนางว่าอาจารย์แล้ว นางกลัวอายุสั้น
แต่เทพหมากกระดานไม่สนใจ เขาปัดมือแล้วพูดขึ้นว่า “ได้ๆ ต่อไปข้าจะเรียกพวกเขาว่าอาจารย์ปู่แล้วกัน”
โครม……
อาจารย์สวี อาจารย์หรงและคนอื่นๆต่างก็ตกใจกันมาก
อาจารย์ปู่?
พวกเขาจะรับไว้ได้ยังไงกัน
“ท่านอาวุโสเทพหมากกระดาน ไม่ได้เด็ดขาด ท่านได้รับชื่อเสียงเป็นถึงเทพหมากกระดาน ตำแหน่งสูงศักดิ์ และอายุมากกว่าพวกเรา จะกล้าได้อย่างไร……”
“พูดมากทำไม หรือว่าพวกเจ้าอยากให้ข้าหลอกลวงลบล้างบรรพจารย์หรือไง?”
“นี่……”
ทุกคนต่างก็มองอาจารย์ใหญ่อย่างพร้อมเพรียงกัน
อาจารย์ใหญ่อายุเจ็ดสิบกว่าแล้ว แต่สีหน้าท่าทียังสดใสมาก หน้าตาเปล่งปลั่งเป็นประกาย กระดูกข้อยังแข็งแรง รอบกายแผ่ซ่านไปด้วยความน่าเกรงขาม ไม่อาจลบหลู่ได้ง่ายๆ
อาจารย์ใหญ่พูดด้วยรอยยิ้มว่า “เทพหมากกระดานกล้าหาญตรงไปตรงมา นิสัยใจกว้าง ข้าขอชื่นชม แต่ท่านเรียกพวกข้าว่าอาจารย์ปู่ เกรงว่าจะทำให้พวกเขาตกใจกันหมด หรือว่าเรียกอาจารย์เหมือนทุกคนดี”
“อาจารย์ ท่านว่าได้หรือไม่?” เทพหมากกระดานถามกู้ชูหน่วน เหมือนถ้ากู้ชูหน่วนบอกว่าไม่ได้ เขาก็จะปฏิเสธทันที
กู้ชูหน่วนพูดอย่างขี้เกียจว่า “แล้วแต่เจ้าเลย ถามข้าทำไม”
เทพหมากกระดานเตือนพวกอาจารย์สวีว่า “เรียกพวกเจ้าว่าอาจารย์ก็ได้ แต่ต่อไปพวกเจ้าจะเรียกข้าว่าท่านอาวุโสอีกไม่ได้ ไม่งั้นอาจารย์จะโกรธเอา”
พวกอาจารย์สวีปาดเหงื่อกันใหญ่
ความคิดของเทพหมากกระดานพิลึกคนจริงๆ
“พวกเจ้าสองคนก็คือที่หนึ่งและที่สองในงานชุมนุมแข่งขันบุ๋นใช่หรือไม่”
อาจารย์ใหญ่ลูบเคราสีขาวยาวๆของเขา มองกู้ชูหน่วนกับเย่เฟิงแล้วพูดด้วยรอยยิ้มอย่างพึงพอใจว่า “อายุน้อยๆก็มีการเรียนรู้ขนาดนี้ น่าชื่นชมและยินดีจริงๆ ไม่เลวเลยๆ”
“อาหน่วน ไม่ว่าเจ้าจะมาจากไหน จำไว้ว่าบางเรื่องอย่ายึดติดมากเกินไป การยึดติดมากเกินไปจะทำให้ความแค้นบดบังสายตาเจ้าได้”
ทันใดนั้นอาจารย์ใหญ่ก็พูดแบบนี้ขึ้นมา ทำเอากู้ชูหน่วนอึ้งอยู่กับที่
อาจารย์ใหญ่หมายความว่ายังไง?
หรือว่า เขารู้ว่านางไม่ใช่คนของโลกนี้?