ตอนที่ 323 ใครรักษา
กู้ผิงฮุ่ยมีสีหน้าสงสัย “ช่วงนี้พวกเจ้าไปผิดใจกับใครหรือไม่”
กู้เฟิงคังชะงักงัน ผิดใจ? ในเมืองชิงหยวนนี้ ยังมีผู้ใดที่เขาผิดใจด้วยไม่ได้อีกหรือ ก่อนหน้านี้มีเมิ่งหนานคนเดียว ทว่าเมิ่งหนานจากไปแล้ว เขา…เดี๋ยวก่อน เมิ่งหนาน?
เขานึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ไป๋จื่อมาร้องเรียนว่าเฉียนจงหยวนจ้างนักฆ่า เขาโบยนางเพราะเรื่องนี้ แท้จริงโบยไปกี่ครั้งเขาก็จำไม่ได้แล้ว แต่คงไม่มากเท่าที่เขาโดนอย่างแน่นอน
เถ้าแก่เฉินบอกว่าไป๋จื่อเป็นคนรักของเมิ่งหนาน อีกไม่กี่วันจะส่งคนมารับนางเข้าเมืองหลวง หรือคนที่บุกเข้ามาทำร้ายเขาในที่ว่าการอำเภอเมื่อคืนจะเป็นคนของเมิ่งหนาน หรือตอนที่เขาจากเมืองชิงหยวนไปแล้ว ยังทิ้งองครักษ์ไว้คุ้มครองไป๋จื่อด้วย
ต้องเป็นเช่นนั้นแน่ ไม่อย่างนั้นแล้วไป๋จื่อตกที่นั่งลำบากเพราะเขาที่นี่ เถ้าแก่เฉินแห่งร้านสือเค่อจะมาถึงที่ได้ทันท่วงทีได้อย่างไร
“นายท่าน ท่านกำลังคิดอะไรอยู่ กำลังนึกว่าใครทำร้ายท่านหรือ” สวี่ซื่อถาม
กู้เฟิงคังมีสีหน้าบิดเบี้ยว แววตาลุกลี้ลุกลน จะทำอย่างไรดี ตลอดระยะเวลาสองปีที่เมิ่งหนานอยู่ในเมืองชิงหยวน เขาระแวดระวังอีกฝ่ายมาโดยตลอด ด้วยกลัวว่าจะผิดใจกับคุณชายที่มาจากเมืองหลวงผู้นี้ คนที่เป็นดั่งเทพเช่นนี้ กว่าเขาจะส่งให้จากที่นี่ไปได้ไม่ใช่เรื่องง่าย ทีแรกยังคิดว่าเรื่องราวจะราบรื่นแล้ว แต่ใครจะคิดว่าผลสุดท้ายแล้วกลับเรือล่มเมื่อจอด…
กู้ผิงฮุ้ยเห็นกู้เฟิงคังมีท่าทีเช่นนี้ นางก็ถามขึ้นอย่างอดไม่ได้ “เฟิงคัง เจ้านึกอะไรขึ้นได้แล้วใช่หรือไม่ แท้จริงแล้วเป็นใครที่ทำร้ายเจ้ากับจงหยวน พวกเราปล่อยเขาไปง่ายๆ ไม่ได้เด็ดขาด จะต้องจับคนผู้นี้ให้ได้ ให้เขาชดใช้ความเสียหายให้กับพวกเจ้า แล้วค่อยถลกหนังของเขา หยิกเนื้อของเขา ดูสิว่าเขา…”
“เงียบ!” กู้เฟิงคังตะคอก เพราะรู้สึกเครียดเกร็งถึงขีดสุด ดวงตาทั้งสองข้างเบิกโพลง ทำเอากู้ผังฮุ่ยตกใจกลัวจนถอยหลัง เกือบจะสะดุดล้มลงกับพื้นอยู่แล้ว
แต่ไหนแต่ไรน้องชายคนนี้ล้วนดีกับนาง ไม่เคยปริปากบ่นเรื่องจงหยวนด้วยเช่นกัน ปกติแล้วไม่ว่าจงหยวนจะทำผิดอะไร เขาก็จะปกป้องจงหยวนอยู่เสสมอ ไม่เคยตะคอกเสียงดังใส่นางเช่นนี้มาก่อนสักครั้ง
เขาเป็นอะไรไป
กู้เฟิงคังกล่าวด้วยความชิงชังเป็นอย่างยิ่ง “ท่านอย่าได้พูดถึงเฉียนจงหยวนต่อหน้าข้า ตลอดเวลาที่ข้าเป็นนายอำเภอ เขาสร้างเรื่องลำบากให้ข้ามาแล้วกี่ครั้ง แล้วข้าจัดการให้เขาจนเรียบร้อยไปแล้วกี่ครั้ง แต่นับวันเขายิ่งใจกล้า กล้าแม้กระทั่งจ้างนักฆ่า ทั้งยังไปหาเรื่องกับคนที่ไม่ควรจะหาเรื่องด้วย หากเขาจะถูกตีจนตายก็สมควรแล้ว”
สีหน้าของกู้ผิงฮุ่ยเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก “เฟิงคัง เจ้าหมายความว่าอย่างไรกันแน่ ข้า ข้าไม่เข้าใจเลย!”
“ท่านไม่เข้าใจก็กลับไปบอกเฉียนจงหยวน ให้เขาสำรวมกิริยาหน่อย อย่าได้หาเรื่องมาให้ข้าอีก โดยเฉพาะอย่าได้หาเรื่องคนที่เขาไม่ควรจะหาเรื่องพวกนั้น สกุลเมิ่งจากเมืองหลวง เขาไปหาเรื่องได้หรือ ข้าเป็นเพียงนายอำเภอต่ำต้อย เมื่อเจอกับสกุลเมิ่งแล้ว ข้าเทียบไม่ได้แม้กระทั่งมูลด้วยซ้ำ” กู้เฟิงคังพูดด้วยความโมโห
กู้ผิงฮุ่ยฟังแล้วรู้สึกงงงัน ไม่รู้ว่าน้องชายของตนกำลังพูดอะไร ทว่าเห็นท่าทางน้องชายไม่อยากพูดจามากความกับนางอีก นางก็ยืดอก “เฟิงคัง เจ้ารักษาบาดแผลให้ดี ข้าจะนำคำพูดของเจ้าไปบอกกับจงหยวนอย่างแน่นอน”
กู้เฟิงคังไม่มองนางอีก เพียงโบกมือเป็นการบอกให้นางรีบไป
สวี่ซื่อไม่เคยชอบกู้ผิงฮุ่ย ครั้นเห็นอีกฝ่ายถูกนายท่านต่อว่า ในใจนางรู้สึกดียิ่งนัก แต่บนใบหน้ากลับปั้นสีหน้าอึดอัดใจค้างไว้ พลางจูงพี่หญิงออกไป “พี่หญิงอย่าตำหนิเขาเลยนะเจ้าคะ เฟิงคังถูกคนทำร้ายมา ย่อมอารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว”
กู้ผิงฮุ่ยซับน้ำตา พลางพูดว่า “น้องสะใภ้ ข้าไม่ตำหนิเฟิงคังหรอก เขาเป็นน้องชายของข้า ข้ารู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ”
นางกำผ้าเช็ดหน้าขึ้นซับน้ำตาที่หางตา ก่อนจะยื่นมือไปจับมือของสวี่ซื่อ “น้องสะใภ้ ข้าได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้ใต้เท้าเมิ่งได้รับบาดเจ็บที่ข้อมือ หมอในเมืองล้วนหมดหนทาง ว่ากันว่ารักษาไม่ได้ ต่อมาใครเป็นคนรักษาเขาจนหายหรือ”
……….
ตอนที่ 324 ค่าตอบแทนมหาศาล
สวี่ซื่อรีบกล่าว “ข้าได้ยินเรื่องนี้เช่นกันเจ้าค่ะ แม่นางไป๋เป็นคนรักษาจนหาย แม่นางไป๋ผู้นี้เคยช่วยชีวิตเยี่ยเอ๋อร์ไว้ด้วยนะเจ้าคะ วันนั้นย่อมต้องยกความดีให้นาง ไม่เช่นนั้นเยี่ยเอ๋อร์ต้องไม่รอดแน่” เมื่อคิดถึงเรื่องในวันนั้น ตอนนี้สวี่ซื่อถึงได้รู้สึกกลัวขึ้นมา
กู้ผิงฮุ่ยรีบถาม “แม่นางไป๋อยู่ที่ใดหรือ อาการป่วยของจินเอ๋อร์แปลกมาก กินยาตั้งหลายขนานแล้วก็ยังไม่หาย ผ่ายผอมลงทุกวัน หมอในเมืองของพวกเราเหล่านั้นต่างก็มาตรวจเขาแล้วคนละหนึ่งรอบ แต่ดูท่าพวกเขาไม่มีปัญญารักษาได้เลย”
สวี่ซื่อคิดดู ก่อนจะกล่าวว่า “ดูเหมือนจะเป็นหมู่บ้านหวงถัวอะไรสักอย่าง ข้าเองก็ไม่แน่ใจเช่นกัน นางบอกว่านางไม่ใช่หมอ เพียงรู้วิชาแพทย์เล็กน้อยเท่านั้น ก่อนหน้านี้ข้าก็คิดว่านางพูดความจริง ไม่ได้เห็นเป็นเรื่องใหญ่อะไร หลังจากตบรางวัลให้แล้วก็ส่งนางไป แต่เมื่อข้าได้ยินว่านางเป็นคนรักษาใบหน้าและข้อมือของใต้เท้าเมิ่ง ถึงได้รู้ว่าคำพูดของนางไม่เป็นความจริง นางเป็นอัจฉริยะที่แท้จริงไม่เผยโฉมหน้า!”
“หมู่บ้านหวงถัว หมู่บ้านหวงถัว ข้าจะจำไว้ๆ และข้าจะไปหานางด้วย” กู้ผิงฮุ่ยดีใจยิ่งนัก
สวี่ซื่อมองเงาหลังอันรีบร้อนของกู้ผิงฮุ่ยจากไป มุมปากกระตุกยิ้มเยือกเย็นจางๆ
กู้ผิงฮุ่ยไม่ได้กลับบ้าน นางพาสาวใช้สองคนกับข้ารับใช้อีกสองคนออกจากเมืองไป บังคับรถม้าคันหรูในสกุลเฉียนของพวกเขาไปยังหมู่บ้านหวงถัวโดยตรง
วันนี้หมู่บ้านหวงถัวคึกคักขึ้นมาทีเดียว รถม้าโอ่อ่าเช่นนี้มาที่หมู่บ้าน อีกทั้งคนที่ลงมาจากรถม้ายังร่ำรวยกดข่มผู้คน แต่งองค์ทรงเครื่องอย่างประณีต ประดับทองเต็มศีรษะ สวมผ้าแพรทั้งตัว ข้างกายยังมีคนรับใช้อีกสี่คน ความหรูหราฟุ่มเฟือยนี้…
รั้วบ้านสกุลไป๋อยู่ใกล้กับทางเข้าหมู่บ้าน หญิงชราและหลิวซื่อกำลังพูดคุยกับผู้อื่นอยู่ที่หน้าประตูลานบ้านพอดี ครั้นเห็นขบวนรถนี้เข้า ย่อมเข้าไปดูความคึกคักด้วยเป็นธรรมดา
เมื่อกู้ผิงฮุ่ยลงจากรถ นางก็ขยิบตาให้สาวใช้ข้างกายครั้งหนึ่ง
สาวใช้กวาดสายตามองฝูงชน ก่อนจะมองไปยังหญิงชราผู้อยู่ใกล้กับนางที่สุด “ท่านยาย ที่หมู่บ้านนี้มีคนสกุลไป๋หรือไม่”
หญิงชราชะงัก “คนสกุลไป๋? มีสิ พวกข้านี่แหละคนสกุลไป๋”
สาวใช้พิจารณานางอย่างรอบคอบ ความเหยียดหยามและดูถูกในแววตาฉายชัด ฮูหยินบอกว่าอยากตามหาหมอหญิงสกุลไป๋ สารรูปของหญิงชราผู้นี้ มองอย่างไรก็ไม่เหมือนเป็นครอบครัวที่เลี้ยงหมอหญิงคนหนึ่งได้
“ยังมีคนสกุลไป๋คนอื่นอีกหรือไม่” สาวใช้ถาม
หญิงชราขมวดคิ้วเมื่อเห็นแววตาที่สาวใช้ผู้นี้มองตน ในใจรู้สึกไม่พอใจเท่าไรนัก ทว่าฮูหยินตรงหน้านี้ท่าทางมาจากครอบครัวใหญ่โต นางไม่กล้าหาเรื่องด้วย จึงปั้นยิ้มบนใบหน้าพลางกล่าวว่า “ครอบครัวของข้านี่แหละสกุลไป๋ พวกเจ้ามาหาใครหรือ”
กู้ผิงฮุ่ยที่อยู่ด้านหลังสาวใช้รีบก้าวเข้ามา นางถามหญิงชราว่า “พวกข้ามาหาแม่นางไป๋ ตอนนี้นางอยู่หรือไม่”
หญิงชราชะงักไปอีกครั้ง “แม่นางไป๋? แม่นางไป๋คนใดกัน”
ชาวบ้านที่ดูความคึกคักอยู่ข้างๆ ตอบโดยพลัน “ย่อมเป็นไป๋จื่อแล้ว ไม่มีทางเป็นไป๋เจินจูไปได้กระมัง”
กู้ผิงฮุ่ยรีบพยักหน้า “ใช่ๆๆ เป็นแม่นางไป๋จื่อ ตอนนี้นางอยู่บ้านหรือไม่”
สีหน้าของหญิงชราเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี
หลิวซื่อถามต่อ “ไม่ทราบว่าพวกท่านมาหานางด้วยเรื่องใด หรือนางก่อเรื่องอะไรไว้ในเมือง ขโมยของของท่านเข้าหรือ”
กู้ผิงฮุ่ยขมวดคิ้ว สตรีนางนี้พูดอะไรของนาง
สาวใช้เห็นดังนั้นก็รีบกล่าว “ฮูหยินของข้ามาเชิญให้แม่นางไป๋ไปรักษาอาการป่วย มีค่าตอบแทนมหาศาล หากนางอยู่ ท่านก็พาพวกข้าไปหานางเถอะ”
เมื่อได้ยินว่ามีค่าตอบแทนมหาศาล ดวงตาของหญิงชราและหลิวซื่อก็ปรากฏความโลภในทันที
หญิงชรารีบพูดว่า “อยู่ๆๆ นางอยู่ในบ้าน ข้าเป็นย่าของนาง ค่าตอบแทนต้องให้ข้าถึงจะใช้ได้” นางพูดพลางยื่นมือไปหาสาวใช้