บทที่ 179 ช่วยเหลือ
ชายชุดเทาพูดพลางพาจางซิ่วเอ๋อเหินลงไปที่พื้น
จางซิ่วเอ๋อตัวเซจนเกือบล้ม
ชายชุดเทายื่นมือไปพยุง พอจางซิ่วเอ๋อทรงตัวได้แล้วเขาจึงมองจางซิ่วเอ๋อและเอ่ย “ที่จริงจะจัดการเรื่องนี้โดยไม่ส่งเสียงก็ได้ แต่ข้าคิดว่าให้เจ้ารู้ไว้ดีกว่า อย่างน้อยเจ้าจะได้รู้ว่าตัวเองมีเรื่องกับใครบ้าง อีกอย่าง…..จะได้ระวังตัวไว้ด้วย”
จางซิ่วเอ๋อได้ยินคำพูดเป็นห่วงเป็นใยของชายชุดเทาแล้วแทบอยากจะมุดแผ่นดินหนี
เห็นได้ชัดว่าที่ชายชุดเทาโผล่มาที่นี่ก็เพื่อมาช่วยนาง แต่นางล่ะ นางทำอะไรลงไปบ้าง!
นางเข้าใจชายชุดเทาผิดอีกแล้ว!
ไม่ใช่ว่าจางซิ่วเอ๋ออยากมองผู้อื่นในแง่ร้าย แต่ชายชุดเทามากลางดึกกลางดื่นแบบนี้จะไม่ให้นางระแวงได้อย่างไรกัน
แถมนางไม่รู้จักชายชุดเทาเลยสักนิด!
จางซิ่วเอ๋อหน้าแดงก่ำ ครั้งก่อนที่เข้าใจเขาผิดนางยังกล้าขอโทษ แต่ครั้งนี้…..
จางซิ่วเอ๋อรู้สึกว่าตัวเองทำเกินไปจริง ๆ!
ไม่ต้องให้ชายชุดเทาพูดอะไร จางซิ่วเอ๋อเริ่มตำหนิตัวเองในใจ
จางซิ่วเอ๋อมองมือของชายชุดเทา นางจำได้ว่าเมื่อครู่นี้ตัวเองได้กัดลงไปอย่างแรง
จางซิ่วเอ๋อพูดอย่างกระอักกระอ่วน “คือว่า ให้ข้าทำแผลให้เจ้าเถอะ”
ชายชุดเทาส่ายหน้า “ไม่ต้อง ถ้าไม่มีอะไรข้าไปล่ะ”
จางซิ่วเอ๋อจะยอมให้ชายชุดเทาไปได้อย่างไร? ถ้าเขาไปนางต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแน่!
จางซิ่วเอ๋อรีบเอื้อมมือไปคว้าแขนเสื้อชายชุดเทาไว้
ชายชุดเทาขมวดคิ้ว ไม่พูดอะไร
จางซิ่วเอ๋อกระพริบตาเป็นประกาย น้ำเสียงเปี่ยมล้นด้วยความรู้สึกผิด “เจ้าอยู่ที่นี่ต่อเถอะ อย่างน้อยให้ข้าช่วยพันแผลให้เจ้าก่อน ไหนจะพี่น้องคนนั้นของเจ้าด้วย ข้าอยากจะขอบคุณด้วยตัวเอง”
ชายชุดเทาขมวดคิ้วเป็นปมกว่าเดิม
แต่สุดท้ายเขาก็พยักหน้า
จางซิ่วเอ๋อมองชายชุดเทาพลางเอ่ย “น้องสาวข้านอนอยู่ในบ้าน นางเป็นคนขี้กลัว เราอย่าไปทำให้นางแตกตื่นเลย เจ้าตามข้ามา”
พูดเสร็จจางซิ่วเอ๋อเดินไปทางห้องข้าง ๆ
เวลานี้นางไม่มีทางพาชายชุดเทาไปห้องครัวหรอก
นางทำความสะอาดห้องข้าง ๆ ไว้เรียบร้อยแล้ว ด้านในห้องมีโต๊ะเก่า ๆ ผุพังตัวหนึ่ง แต่โต๊ะตัวนั้นมีเหลยเฟิงมาซ่อมให้จนใช้การได้ ถึงภาพลักษณ์ภายนอกจะดูไม่น่าใช้แต่แข็งแรงมั่นคงมาก
นอกจากโต๊ะแล้วมีตู้อีกชุดหนึ่ง
จางซิ่วเอ๋อตั้งป้ายวิญญาณของเนี่ยหย่วนเฉียวบนตู้ในห้องนั้น
แต่ตอนนี้ป้ายวิญญาณนั้นถูกผ้าลายดอกผืนหนึ่งบังไว้
จางซิ่วเอ๋อไม่ได้อยากจะบูชาป้ายวิญญาณนี้ด้วยความจริงใจอยู่แล้ว นางแค่อยากทำเป็นเรื่องใหญ่ให้ผู้อื่นเห็นแค่นั้น!
ตอนไม่มีใครดูอยู่ จางซิ่วเอ๋อรู้สึกว่าของสิ่งนี้อัปมงคลอย่างยิ่ง! จึงเอาผ้าปิดไว้
ผ้าที่ใช้ยังเป็นลายดอกอีกด้วย เห็นได้ว่านางไม่เห็นความสำคัญของป้ายวิญญาณนี่เลยสักนิด
ในสายตาจางซิ่วเอ๋อถึงแม้เนี่ยหย่วนเฉียวตายแล้ว แต่ไม่ได้น่าเห็นใจเลย!
เนี่ยหย่วนเฉียวรู้ทั้งรู้ว่าตัวเองกำลังจะตายแต่ก็ยังจะแต่งงานกับเจ้าของร่างจางซิ่วเอ๋ออีก ไม่ใช่ว่าเป็นการทำลายชีวิตเด็กสาวคนนั้นหรือ?
ต่อให้สุดท้ายเขาไม่ตาย แต่ร่างกายเจ็บออด ๆ แอด ๆ นั่น ต่อให้แต่งงานไป เจ้าสาวก็เป็นแค่ของตายในบ้านเขาอยู่ดี?
ตอนชายชุดเทาเดินเข้ามา จางซิ่วเอ๋อก็จุดตะเกียงน้ำมันจนสว่างไสว
จากนั้นก็เรียกให้ชายชุดเทานั่ง “เจ้ารอข้าอยู่นี่สักครู่ เดี๋ยวข้ากลับมา”
ไม่นานนักจางซิ่วเอ๋อก็กลับมาพร้อมไหเหล้าใบเล็ก
เหล้านี่เป็นเหล้าที่เหลือจากที่ซื้อไว้คราวก่อน
จางซิ่วเอ๋อเทเหล้าออกมาและมองชายชุดเทาพลางบอก “ต้องล้างสิ่งสกปรกบนนั้นออกก่อน ถ้าใช้แค่น้ำจะเป็นหนองได้ เลยใช้ได้แต่เหล้า แต่อาจจะเจ็บหน่อยนะ”
พูดไปจางซิ่วเอ๋อก็ยกมือของชายชุดเทาขึ้นและเทเหล้าล้างมือให้เขา
ถึงอย่างไรจางซิ่วเอ๋อก็เป็นคนยุคปัจจุบัน ไม่ได้ใส่ใจเรื่องระยะห่างระหว่างชายหญิงนัก ต่อให้มาอยู่ในยุคโบราณแล้วคอยย้ำเตือนตัวเองตลอดว่าให้เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม แต่ของบางอย่างที่หลอมอยู่ในกระดูกดำแล้วให้เปลี่ยนแปลงโดยสิ้นเชิงก็คงไม่ได้
อย่างเช่นตอนนี้ พอนางร้อนใจขึ้นมา นางก็ลืมเรื่องการกระทำของนางไป ขืนกระทำเรื่องแบบนี้ในยุคโบราณต้องโดนคนจี้เอาผิดแน่
ชายชุดเทาขยับมือ คิดจะดึงมือตัวเองกลับ
จางซิ่วเอ๋อนึกว่าเขากลัวเจ็บจึงบอกเสียงอ่อนโยน “ต้องขอโทษเจ้าจริง ๆ แต่เพื่อให้บาดแผลหายไวขึ้นต้องเอาเหล้าล้าง….ถึงจะเจ็บ แต่เจ้าต้องทนหน่อยนะ”
ชายชุดเทาชะงักมือ
ขณะนั้นจางซิ่วเอ๋อก็ล้างแผลให้ชายชุดเทาด้วยท่าทางคล่องแคล่ว
เห็นรอยฟันชัดขนาดนั้นแล้ว จางซิ่วเอ๋อก็อดด่าตัวเองในใจไม่ได้
จากนั้นจางซิ่วเอ๋อจึงเทยารักษาแผลลงไป ก่อนจะเอาผ้าฝ้ายมัสลินพันมือเขา
หลังจากทำทุกอย่างเสร็จมีเสียงเบา ๆ เสียงหนึ่งดังมาจากในสวน
“เจ้านาย?” เถี่ยเสวียนเรียกเสียงเบาอยู่ด้านนอก
ชายชุดเทาเอ่ย “เข้ามา”
เถี่ยเสวียนถึงผลักประตูเข้ามา เขาเข้ามาแล้วกวาดตามองไปรอบ ๆ สุดท้ายทอดสายตาไปที่มือของชายชุดเทา เขามองปมผ้ารูปผีเสื้อสีขาวนั่นและมุมปากกระตุกอย่างยากลำบาก
เขาไม่แปลกใจว่าทำไมเจ้านายตัวเองถึงมีแผล เพราะดูแล้วไม่ร้ายแรง
เขาแค่อยากรู้ว่าทำไมเจ้านายตัวเองถึงอนุญาตให้คนอื่นพันแผลแบบสตรีให้!
เถี่ยเสวียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ถามขึ้น “เกิดอะไรขึ้นขอรับ?”
ชายชุดเทาเลิกคิ้ว ไม่ตอบเถี่ยเสวียนกลับย้อนถาม “คนพวกนั้นล่ะ จัดการเรียบร้อยหรือยัง?”
“จัดการเรียบร้อยแล้ว รับรองว่าพวกเขาไม่กล้ามาอีก!” เถี่ยเสวียนพูดอย่างภูมิใจ
เพราะคนพวกนั้นเลยที่ทำให้ตัวเองกินข้าวไม่อิ่ม นอนไม่เต็มอิ่ม
เนื่องจากตอนนี้เถี่ยเสวียนสวมชุดขาวทั้งตัว ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง จางซิ่วเอ๋อจึงจำไม่ได้ว่าเป็นพ่อค้าที่ตัวเองเคยเจอ
นางคำนับเถี่ยเสวียนพลางกล่าว “ขอบคุณเจ้ามาก”
เถี่ยเสวียนโบกมือ “ถ้าจะขอบคุณ เจ้าขอบคุณเจ้านายข้าดีกว่า”
ถ้าไม่ใช่เห็นแก่เจ้านาย ใครจะไปสนว่าจางซิ่วเอ๋อจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร
จางซิ่วเอ๋อคิดไม่ถึงว่าเถี่ยเสวียนจะเถรตรงขนาดนี้ นางสีหน้ากระอักกระอ่วนนิดหน่อยก่อนจะเอ่ยขึ้น “พวกเจ้านั่งพักอยู่ตรงนี้ครู่หนึ่ง ข้าจะไปเทน้ำให้พวกเจ้าดื่ม”
เถี่ยเสวียนได้ยินแล้วก็ไม่พอใจขึ้นมา “ข้าวยังไม่ได้กินเลย จะดื่มน้ำลงได้อย่างไร?”
ชายชุดเทามองเถี่ยเสวียนอย่างเตือนสติ
เถี่ยเสวียนปิดปากเงียบ แต่ถึงเขาจะเงียบไปแล้วท้องกลับร้องโครกครากขึ้นมา ส่งเสียงดังอย่างกับฟ้าผ่า
เวลานี้จางซิ่วเอ๋อจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเถี่ยเสวียนกำลังหิว?
นางคิดว่าในเมื่อพวกเขาช่วยตัวเองขนาดนี้ จางซิ่วเอ๋อจะปล่อยให้พวกเขาทนหิวได้อย่างไร?
จึงเอ่ยขึ้นทันที “ที่บ้านยังมีอาหารที่ทำไว้อยู่ เดี๋ยวข้าไปอุ่นให้ พวกเจ้ากินไปก่อนนะ”
พูดเสร็จจางซิ่วเอ๋อก็ผลักประตูเดินออกไปทางห้องครัว
…………………………………………………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
กัดเขาเสียเป็นแผลขนาดนั้นเลยซิ่วเอ๋อเอ๊ย เลยต้องทำแผลให้เขาเลย
เถี่ยเสวียนช่างน่าสงสารที่สุด ให้เขาได้กินข้าวเยอะ ๆ เลยนะคะ
ไหหม่า(海馬)