เซียวยวี่เห็นนางออกไปโดยไม่หันกลับมาด้วยซ้ำ คิ้วที่ดูดีขมวดเล็กน้อย
เมื่อก่อนนางเห็นเซียวหมิงจูไม่ได้เลยไม่ใช่หรือ?
นางไม่ชอบให้เซียวหมิงจูมาบ้านที่สุด ทุกครั้งจะชักสีหน้าใส่ วันนี้ช่างแปลกประหลาดนัก เซียวหมิงจูชนใส่นาง นางยังไม่โมโห เข้าประตูบ้านมา นางก็ไม่โมโห แปลกเสียจริง!
เซียวหมิงจูจ้องมองพี่อายวี่ที่นางเฝ้าคิดถึงอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันด้วยความตื่นเต้น
ไม่พบหน้าสามเดือนกว่า พี่อายวี่หน้าตาหล่อเหลาและสง่ายิ่งกว่าเดิม รูปร่างก็สูงโปร่งยิ่งขึ้น ทั้งหมู่บ้านสกุลเซียว ใครยังจะมีรูปลักษณ์หน้าตาดีกว่าพี่อายวี่อีก
หากสามารถใช้ชีวิตกับบุรุษเช่นนี้ได้ชั่วชีวิต ต่อให้ต้องอายุสั้นลงสิบปีนางก็ยินยอม
ยิ่งเซียวหมิงจูคิด แก้มก็ขึ้นสีแดงเรื่ออย่างรวดเร็ว
เซียวยวี่ครุ่นคิดเรื่องท่าทีของเซี่ยยวี่หลัวอยู่ตลอด ไม่ทันสังเกตว่าเซียวหมิงจูจ้องมองเขาตาไม่กระพริบ
“พี่อายวี่ ท่านพ่อของข้าซื้ออาหารมามากมาย ทั้งยังซื้อสุราดีมา เชิญให้ท่านไปดื่มเวลาเที่ยงวันนี้เจ้าค่ะ! ” เซียวหมิงจูรู้ว่าอนาคตยังอีกยาวไกล จึงสะกดความชื่นชอบและความรักที่มีเต็มอกไว้ในใจ คุยธุระกับเซียวยวี่
เซียวยวี่ยังจำวาจาของท่านลุงสี่ในวันนั้นได้ เดิมทีเขานึกว่าท่านลุงสี่เพียงพูดไปอย่างนั้น เขาจึงตอบตกลง คิดไม่ถึงว่าท่านลุงสี่จะทำจริง นอกจากนั้น ยังเชิญเขาไปกินข้าวเร็วถึงเพียงนี้ด้วย!
เซียวยวี่กำลังคิดเรื่องอื่นอยู่ เซียวหมิงจูก็ร้อนใจทันที
“พี่อายวี่ ท่านไม่ไปหรือเจ้าคะ? ”
เห็นเซียวยวี่ไม่กล่าวอะไรอยู่นาน เซียวหมิงจูนึกว่าเขาไม่อยากไป จึงร้อนรนจิตใจ เดินขึ้นหน้าสองก้าว เอื้อมมือจะจับแขนเสื้อเซียวยวี่
เซียวยวี่เห็นนางเข้ามาใกล้ตนเอง จึงตอบสนอง รีบถอยหลังสองก้าว มือของเซียวหมิงจูหยุดค้างอยู่กลางอากาศ จะเอื้อมไปต่อก็ไม่ได้ จะชักคืนก็ไม่ดี
“พี่อายวี่…” เซียวหมิงจูรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจจนวางตัวไม่ถูก ดวงตาคู่โตมีหยาดน้ำตาไหลริน ดูแล้วช่างน่าสงสารจับใจ
เซียวหมิงจูถือเป็นหญิงงามในหมู่บ้านสกุลเซียว แน่นอนว่า นั่นเป็นตอนที่เซี่ยยวี่หลัวยังไม่แต่งเข้ามาที่หมู่บ้านสกุลเซียว เวลานี้ถึงแม้ยังเป็นสตรีรูปโฉมงดงาม แต่ยังมีเซี่ยยวี่หลัวที่งดงามกว่า ต่อให้นางงดงามเพียงใดก็ยังเป็นรองผู้อื่น
นอกจากนั้น ความงดงามของเซียวหมิงจูนั้นสดใสสวยงามเหมือนดอกไม้ในป่าเขา ส่วนความงดงามของเซี่ยยวี่หลัว เป็นความงามที่น่าตกตะลึง งดงามถึงขีดสุด ไม่มีผู้ใดเหนือกว่า และไม่มีผู้ใดทัดเทียม
เซียวยวี่สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง ไพล่มือคู่ไว้ด้านหลัง รักษาระยะห่างกับเซียวหมิงจู ไม่มีความรู้สึกใดๆ กับหยาดน้ำตาบนใบหน้าเซียวหมิงจู “อืม อีกสักครู่ไป”
อีกฝ่ายมาเชิญถึงบ้าน ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนั้นเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธ เขาไม่มีเหตุผลที่จะไม่ไป
พอเซียวหมิงจูได้ยินว่าเซียวยวี่จะไป ก็รีบยิ้มอย่างเบิกบาน “พี่อายวี่ ท่านรีบมานะเจ้าคะ ข้ากลับบ้านไปทำอาหารก่อน ให้ท่านลองชิมฝีมือการทำอาหารของข้า! ”
เซียวยวี่พยักหน้าอย่างเรียบสงบ
เซียวหมิงจูเดินไปพลางหันหลังกลับมามอง ตอนหันกลับมา มองไปทางเซียวยวี่ ดวงตาคู่โตเต็มไปด้วยกลิ่นอายความรัก เซียวยวี่เห็นก็ถึงกับขมวดคิ้วมุ่น
เขาเข้าใจความหมายที่สายตาของเซียวหมิงจูจะสื่อ!
รอจนเซียวหมิงจูไปแล้ว เซียวจื่อเซวียนจึงพาเซียวจื่อเมิ่งออกมา
เดิมทีเมื่อครู่พวกเขาจะตามพี่สะใภ้ใหญ่ไปซักเสื้อผ้าที่ริมแม่น้ำ คิดไม่ถึงว่าเซียวหมิงจูจะมา เซียวจื่อเมิ่งกำลังจะออกไป เซียวจื่อเซวียนดึงนางไว้ ไม่ให้นางออกไป รอจนเซียวหมิงจูไปแล้ว ทั้งสองคนจึงออกมา
“พี่ใหญ่ ข้ามีเรื่องจะคุยกับท่านขอรับ! ” เซียวจื่อเซวียนเดินไปหยุดอยู่ข้างกายเซียวยวี่ แหงนหน้ามองเขาด้วยท่าทีจริงจัง
ท่าทางของเด็กน้อยที่ทำสีหน้าจริงจัง กลับทำให้เซียวยวี่รู้สึกขำขัน “เรื่องอะไรงั้นหรือ? ”
“ครั้งก่อน พี่หมิงจูมอบผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งให้จื่อเมิ่ง บอกจื่อเมิ่งให้แอบใส่ไว้ในสัมภาระของท่าน แต่ในภายหลังจื่อเมิ่งลืมไป จึงไม่ได้ใส่เข้าไปขอรับ! ” เมื่อครู่เซียวจื่อเซวียนเห็นเซียวหมิงจูมา แววตาที่นางมองพี่ใหญ่ เซียวจื่อเซวียนเห็นอย่างชัดเจน ไม่รู้เพราะเหตุใด เขารู้สึกว่าจำเป็นต้องบอกเรื่องผ้าเช็ดหน้ากับพี่ใหญ่
“ผ้าเช็ดหน้า? ” เซียวยวี่ได้ฟังดังนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าพลันหายไป ขมวดคิ้วมุ่น “ผ้าเช็ดหน้าอะไร? ”
“ผ้าเช็ดหน้าที่ปักยวนยางไว้ขอรับ จื่อเมิ่งบอกว่านั่นเป็นนกสองตัว” เซียวจื่อเซวียนกล่าวด้วยอารมณ์โทสะ
นกกับยวนยาง จะเหมือนกันได้อย่างไร!
เซียวหมิงจูเห็นว่าน้องสาวของเขาไม่รู้ความ จึงจงใจหลอกนาง!
คิ้วคมเข้มของเซียวยวี่ขมวดเป็นปม “ผ้าเช็ดหน้ายวนยาง…”
เขานึกขึ้นได้ว่าครั้งก่อน เซียวหมิงจูเคยมอบผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งให้เขาจริง บนนั้นปักลายยวนยางสองตัว ตอนนั้นเขาปฏิเสธไปแล้ว ไม่ได้รับไว้!
นางกลับยังไม่ตายใจ ถึงขั้นให้เซียวจื่อเมิ่งแอบใส่ในสัมภาระ?
“ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นเล่า? อยู่ที่ไหน? ” พอเซียวยวี่คิดว่าผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นอาจอยู่ติดตัวเขาระหว่างออกเดินทางไปสามเดือนกว่า ก็รู้สึกหนาวสะท้านขึ้นมา
“พี่สะใภ้ใหญ่ให้จื่อเมิ่งคืนกลับไปแล้วขอรับ” เซียวจื่อเซวียนกล่าว
จิตใจของเซียวยวี่ที่วิตกกังวลผ่อนคลายลง คืนกลับไปก็ดีแล้ว
ช้าก่อน ใครให้คืนกลับไปนะ?
“เมื่อครู่เจ้าบอกว่า พี่… เซี่ยยวี่หลัวให้อาเมิ่งคืนกลับไป? นางรู้เรื่องผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นของหมิงจูด้วย? ” เซียวยวี่เอ่ยถามด้วยความรู้สึกประหลาดใจยิ่ง
เขาไม่เข้าใจ หากเซี่ยยวี่หลัวรู้เรื่องนี้ ควรเกลียดเซียวหมิงจูยิ่งขึ้นไม่ใช่หรือ? เหตุใดวันนี้เห็นหน้าแล้ว ทั้งสองคนกลับไม่มีปากเสียงกัน?
เซียวจื่อเซวียนพยักหน้า “ขอรับ รู้แล้ว พี่สะใภ้ใหญ่รู้เข้าโดยบังเอิญ จากนั้นจึงให้จื่อเมิ่งคืนกลับไปขอรับ! ”
เซียวยวี่ผ่อนลมหายใจยาว คืนกลับไปก็ดีแล้ว!
“พี่ใหญ่ พี่หมิงจูมอบผ้าเช็ดหน้าปักลายยวนยางให้ท่าน ท่านรู้หรือไม่ขอรับว่าหมายถึงอะไร? ” เซียวจื่อเซวียนเกรงว่าพี่ใหญ่จะไม่เข้าใจ จึงเอ่ยถามอย่างอ้อมค้อม
ยวนยางคือนกน้ำแห่งความรัก หากชายหญิงมีใจทั้งสองฝ่าย ก็จะมอบสิ่งของติดตัวที่มีการปักลายยวนยางเพื่อสื่อถึงความคิดถึงและความรักของตน
เซียวยวี่ยิ้มขมโดยที่กล่าวอะไรไม่ออก เขาจะไม่เข้าใจได้อย่างไร คราวนี้เขาเข้าใจแล้วว่าเหตุใดเซียวจื่อเซวียนจึงต้องบอกเรื่องนี้ให้เขารู้
“ข้ามีเพียงความรักแบบพี่น้องต่อเซียวหมิงจู เห็นนางเป็นเหมือนน้องสาวเท่านั้น! ” เซียวยวี่กล่าวอย่างตรงไปตรงมา
เซียวจื่อเซวียนก็กล่าว “ขอรับ ข้ารู้ ข้าก็เห็นพี่หมิงจูเป็นเหมือนพี่สาวเช่นกัน เทียบกับความรู้สึกที่ข้ามีต่อพี่สะใภ้ใหญ่ นั่นเป็นความรู้สึกที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง! ”
คนหนึ่งเป็นพี่สาวที่เป็นคนนอก อีกคนเป็นพี่สะใภ้ใหญ่แท้ๆ ที่เขาสนิทสนม จะเหมือนกันได้อย่างไร!
เซียวยวี่มีเรื่องอยากถามเซียวจื่อเซวียน “เซี่ย…” เขากำลังจะเอ่ยชื่อเซี่ยยวี่หลัว แต่พอเห็นเซียวจื่อเซวียนเรียกนางว่าพี่สะใภ้ใหญ่ตลอด เกรงว่าจะทำให้เขารู้สึกไม่ดี จึงรีบเปลี่ยนคำเรียก “พี่สะใภ้ใหญ่ของเจ้า… หลังจากรู้เรื่องผ้าเช็ดหน้าแล้ว เคยทำอะไรหรือกล่าวอะไรหรือไม่? ”
เซี่ยยวี่หลัวไม่ใช่คนที่มีอุปนิสัยดี นางรู้เรื่องที่เซียวหมิงจูมีใจให้เขา เกรงว่าจะไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ !