การโจมตีของราชาปีศาจและหยวนเจียงมุ่งตรงไปยังเสิ้งหวน เสิ้งหวนโบกมือเรียกตาข่ายที่ประกอบขึ้นจากเถาวัลย์ออกมาคิดจะต่อต้านการโจมตีของทั้งสองคน แม้จะต้านการโจมตีราชาปีศาจไว้ได้ แต่ถูกโจมตีจากท่านเทพหยวนเจียงอย่างจัง เสิ้งหวนร่วงหล่นจากแท่นสูง ก่อนจะอาเจียนออกมาเป็นเลือด
“ลี่เอ๋อ! ลี่เอ๋อ!” ราชาปีศาจวิ่งขึ้นแท่นสูง ประคองจี้หลีขึ้นมา เรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงเบา แต่พบว่าอีกฝ่ายไม่มีปฏิกิริยา
“ข้าดูหน่อย!” อวิ๋นเจี่ยวที่ตามขึ้นมาจับชีพจรของจี้หลีเอาไว้ แต่พบว่าอีกฝ่ายไม่มีชีพจร พบเพียงอีกฝ่ายมีสีหน้าซีดเผือด ร่างกายแข็งทื่อ พลังชีวิตรั่วไหลไปอย่างรวดเร็ว อวิ๋นเจี่ยวเผยสีหน้าเคร่งเครียด “วิญญาณนาง…” ไม่ได้อยู่ในร่าง
“อะไรนะ!” ราชาปีศาจตะลึง ก่อนจะหันไปมองคนที่ถูกตีตกจากแท่นสูง “เจ้าทำอะไรลงไป!”
“ฮ่าๆๆๆ …” เสิ้งหวนเผยเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เขากวาดตามองคนบนแท่นสูงด้วยสีหน้าได้ใจ “พวกเจ้าคิดว่าข้าจะรอจนกว่าพวกเจ้ามา ถึงจะเริ่มแก้ผนึกหรือ”
“เจ้าพูดอะไร!”
หยวนเจียงสีหน้าเปลี่ยนไป “ศิษย์หลาน ระวัง!”
เขาเอื้อมมือไปคิดจะลากอวิ๋นเจี่ยวที่กำลังจับชีพจรออกมา แต่พบว่ามีมือเร็วกว่าเขา อุ้มคนถอยออกไป เขาจึงทำได้เพียงหันไปลากราชาปีศาจและจี้หลีลอยลงไปด้านล่าง
นาทีถัดมาเห็นเพียงแสงสีขาวสว่างขึ้น แท่นสูงส่องสว่างราวกับประภาคาร แม้แต่พื้นดินรอบด้านก็ปรากฏรอยแยก อีกทั้งยังขยายไปทั่วพื้นที่ ทันใดนั้นเกิดความสั่นสะเทือนขึ้นอย่างรุนแรง
“อาจารย์ปู่ นี่คือ…” อวิ๋นเจี่ยวมองคนด้านข้าง
เยี่ยยวนเหลือบมองแสงสีขาว ก่อนจะพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ผนึกพังทลายไปแล้ว”
ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างมีสีหน้าซีดเผือดไป แต่เสิ้งหวนกลับยิ่งยิ้มอย่างได้ใจ สายตาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง “ฮ่าๆๆๆ …ท่านมหาราชจะปรากฏขึ้นอีกครั้ง!”
ทันทีที่เขาพูดจบ เห็นเพียงบนแท่นสูง ภายในแสงสีขาวนั้นมีร่างสีเขียวอ่อนลอยขึ้นอย่างช้าๆ ร่างนั้นคือจื่อเฉินที่นอนอยู่ข้างจี้หลี แสงสีขาวมากมายไหลเข้าร่างกายของนางราวกับถูกชักนำ ร่างกายที่ตายไปแล้วปรากฏพลังชีวิตขึ้นอีกครั้ง แม้แต่ใบหน้าขาวนั้นก็ปรากฏสีแดงระเรื่อ ท่าทางใกล้เคียงกับคนเป็นมากขึ้น
มองดูแสงสีขาวเหล่านั้นจะถูกดูดซับเข้าร่างกายของอีกฝ่ายจนหมดสิ้น แรงสั่นสะเทือนรอบด้านยิ่งรุนแรงขึ้น ราวกับมีบางอย่างจะทะลุออกมาจากใต้พื้นดิน รอยร้าวที่แสงสีขาวพุ่งออกมานั้นก็เริ่มปรากฏพลังสีดำ
พลังสีดำนั้นมีความพิเศษอย่างมาก ทั้งที่เป็นแก๊ส แต่มันกลับเข้มข้นราวของเหลวเหนียวหนืด ทันทีที่มันลอยออกมา ต้นไม้เขียวขจีบริเวณรอบด้านแห้งเหี่ยวไปทันที ก่อนจะสลายกลายเป็นเถ้าถ่าน!
“พลังปีศาจ!” หยวนเจียงสีหน้าเคร่งเครียด เขารีบหยิบยันต์สีทองออกมาหลายใบ วางเป็นข่ายพลังห้อมล้อมทุกคนเอาไว้ ก่อนจะกำชับ “ระวังอย่าออกไป อย่าแตะโดนพลังสีดำพวกนั้น!”
ทุกคนต่างตกตะลึง ทั้งที่เป็นพลังที่ไร้รูปลักษณ์ แต่พวกเขากลับสัมผัสได้ถึงความหนาวเย็นด้านใน หนาวเย็นเสียยิ่งกว่าพลังวิญญาณหลายร้อยเท่า ทำให้พวกเขาต้องถอยหลังไปหลายก้าว แต่ว่าพลังสีดำเหล่านั้นแผ่ซ่านไปทุกที่ พวกเขาไม่อาจหนีไปได้
“มหาราช…มหาราช…” เสิ้งหวนที่อยู่ตรงข้ามมองไปยังแท่นสูงด้วยสีหน้าหลงใหล พลังปีศาจรอบด้านพุ่งตรงไปหาเขาทันที มันเริ่มกัดกินพลังและเลือดเนื้อของเขา แต่เขาราวกับมองไม่เห็นพลังเหล่านั้น ไม่สนใจบาดแผลของตนเอง ลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล ก่อนจะเดินเซไปเซมาไปยังแท่นสูง
แสงสีขาวบนแท่นสูงน้อยลงเรื่อยๆ จนกระทั่งแสงสีขาวทั้งหมดนั้นไหลเข้าไปในร่างกาย ร่างสีเขียวอ่อนนั้นถึงขยับขึ้นมา นางค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้น เผยให้เห็นดวงตาสีดำสนิท ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ราวกับสามารถยอมรับสรรพสิ่งได้ เพียงแค่หางตาที่เฉี่ยวขึ้นเล็กน้อยทำให้ดูน่าเกรงขาม นางคือราชาปีศาจองค์แรกจื่อเฉิน
“ท่านมหาราช ท่านฟื้นแล้ว” เสิ้งหวนพูดนำ แต่ไม่ได้เข้าใกล้อีก ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมแปรเปลี่ยนเป็นความอ่อนโยน น้ำตาของเขาไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ จากนั้น…คุกเข่าลงไปอย่างช้าๆ
“ท่าน…” ราชาปีศาจในข่ายพลังก็ตะลึงไป เขามองไปยังหญิงสาวบนแท่นสูงด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ ก่อนจะคุกเข่าลงไปตามเสิ้งหวน
นางคือราชาปีศาจที่แท้จริงของโลกปีศาจ นาง…กลับมาแล้ว!
บนแท่นสูง ใบหน้าของหญิงสาวเต็มไปด้วยความฉงน นางเหลือบมองคนตรงหน้า ก่อนจะใช้เสียงแหบพร่าพูดขึ้น “เสิ้งหวน? เหตุใดเจ้าถึงร้องไห้”
เสิ้งหวนผงะ ก่อนจะออกแรงปาดน้ำตาบนหน้าทิ้งไป สายตาจ้องมองไปยังคนด้านบน ราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะหายไป พลางเช็ดพลางตอบ “เรียนท่านมหาราช ข้าน้อยดีใจ ดีใจที่ได้เจอท่านอีกครั้ง!”
“อีกครั้ง?” หญิงสาวผงะไป ราวกับนึกบางอย่างขึ้นได้ นางกวาดตามองโดยรอบ เมื่อมองเห็นพลังปีศาจที่แผ่ซ่านอยู่ทุกทิศทั่วทางนั้น คิ้วของนางขมวดมุ่น “ข้าจำได้ว่าวันนั้นข้าใช้พลังทั้งหมดผนึกเหวปีศาจสีแดงเอาไว้แล้ว ข้าควรจะ…ตายแล้ว!”
เสิ้งหวนตัวสั่น ก่อนจะอธิบาย “ไม่ ท่านมหาราช ท่านคือราชาแห่งโลก ผู้ที่ต้องตายไม่ใช่ท่าน แต่เป็นพวกทรยศเหล่านั้น! ท่านไม่ควรจะมีจุดจบเช่นนี้ มันไม่ยุติธรรม!”
“ดังนั้น…” หญิงสาวจ้องมองคนตรงหน้า น้ำเสียงของนางเย็นชาลงอย่างมาก “เจ้าฟื้นคืนชีพข้า? ทำลาย…ผนึก”
“ท่าน…” สายตาของเสิ้งหวนดับมอดลงไป เผยให้เห็นความอ้อนวอนในแววตา “เหวปีศาจสีแดงนอกจากท่านแล้ว คนอื่นก็สามารถผนึกได้ แต่ว่า…พวกข้ามีแค่ท่าน มีเพียงท่านที่จะนำพาพวกข้า…”
“เสิ้งหวน!” จื่อเฉินพูดขัดเขา “เจ้ารู้หรือไม่ว่าหากพลังปีศาจออกมา ทั้งสามโลกจะพังทลาย โลกปีศาจจะเป็นโลกแรก”
สายตาของเสิ้งหวนเต็มไปด้วยความกระวนกระวาย แต่ยังคงพูดด้วยความดื้อดึง “ข้ารู้ แต่ว่าผนึกไม่ใช่มีเพียงท่านที่ทำได้ โลกสวรรค์ไม่มีทางไม่สนใจ อีกทั้งยังมีเสวียนเหมิน…แค่เพียงพวกเราไปจากที่นี่ อดทนสักระยะหนึ่ง ขอแค่ท่านอยู่…” เขาพูดอย่างจริงจัง “ขอให้ท่านเชื่อข้า โลกปีศาจไม่ได้อ่อนแอเหมือนที่ท่านคิด”
จื่อเฉินมองดูคนที่อยู่ด้านล่าง ก่อนจะถอนหายใจ ไม่ได้สนทนาเรื่องนี้ต่อ นางจับไปที่หน้าอกก่อนจะพูดว่า “ได้ เช่นนั้นเจ้าบอกข้า ทำไมในเน่ยตันของข้า ถึงมีพลังของวิญญาณปีศาจมากมายเช่นนี้”
“…” เสิ้งหวนตัวแข็งทื่อ สีหน้าซีดเผือด
นางมองเขาอย่างจริงจัง ก่อนจะพูดขึ้น “เจ้าใช้วิธีใดฟื้นคืนชีพข้า”
เสิ้งหวนไม่ได้ตอบ มือข้างลำตัวของเขากำแน่น ก่อนจะตอบอย่างเด็ดเดี่ยว “โลกปีศาจไม่มีท่านไม่ได้!”
“…”