จื่อเฉินราวกับเข้าใจอะไรบางอย่าง นางหลับตาลง สูดลมหายใจเข้าลึกๆ สักพักถึงได้ลืมตาขึ้นอีกครั้งอย่างช้าๆ สีหน้าอ่อนโยนแปรเปลี่ยนเป็นน่าเกรงขาม อำนาจของราชาแผ่ซ่านออกมา
เธอมองไปยังรอบด้านอีกครั้ง ก่อนจะพูดต่อ “เสิ้งหวน เจ้าจำคำสัญญาวันที่ข้ากลายเป็นราชาปีศาจได้หรือไม่ ข้าสัญญาว่าจะรักษาความปลอดภัยโลกปีศาจ ให้เผ่าพันธุ์ปีศาจสามารถอยู่ได้อย่างสงบสุด ไม่ต้องเกรงกลัวการไล่ล่าจากโลกอื่น เพื่อการนี้ข้าไม่เกรงกลัวพลังปีศาจ ไม่โทษการทรยศ เพียงแค่ทำสุดความสามารถ คุ้มครองเผ่าพันธุ์”
“…” เสิ้งหวนก้มหน้าลง
“ข้าคิดว่าตนเองทำได้แล้ว และไม่เสียใจ” สีหน้าของนางเปลี่ยนไป “แต่ใครคิดว่าหลังจากตายไป ข้าจะเป็นต้นเหตุการตายของปีศาจมากมาย เพียงเพื่อฟื้นชีวิตกลับมา ทำให้เหล่าปีศาจในโลกต้องแบกรับความทรมานจากพลังปีศาจ ตอนนี้ข้ายังเหมาะที่จะเป็นราชา?!”
“ท่าน…” เสิ้งหวนเงยหน้าขึ้น สีหน้าเต็มไปด้วยความลนลาน ก่อนจะส่ายหัวอย่างแรง “ไม่ ไม่ใช่! ทั้งหมดข้าเป็นคนทำ ไม่เกี่ยวกับท่าน!”
“เสิ้งหวน เจ้าเป็นข้าคนสนิทของข้า เป็นคนที่ข้าไว้ใจที่สุด สิ่งที่เจ้าทำ แตกต่างอะไรกับข้าลงมือทำเอง” จื่อเฉินหัวเราะเสียงเบา ในดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ไร้ซึ่งความดีใจของการฟื้นคืนชีพแม้แต่น้อย ทันใดนั้นแสงสีเขียวปรากฏขึ้นบนมือของนาง เน่ยตันที่เต็มไปด้วยพลังปีศาจปรากฏขึ้น “ข้ากลับหวังว่า ข้าไม่เคยฟื้นขึ้นมา”
“ท่านคิดจะทำอะไร!?” สีหน้าของเสิ้งหวนซีดราวหิมะ เขาลุกขึ้นยืนพุ่งเข้าไปหาอีกฝ่าย “ไม่!”
จื่อเฉินเพียงแค่พูดประโยคหนึ่งขึ้นมา “หวังเผ่าปีศาจข้าเจริญรุ่งเรือง!” พูดจบ นางบีบเน่ยตันของตนเองทิ้งไป
“ไม่…!” เสิ้งหวนพุ่งขึ้นแท่นสูงอย่างบ้าคลั่ง
“ท่าน…” ราชาปีศาจเดินขึ้นหน้าหลายก้าว แต่ไม่ทัน
เสิ้งหวนทำได้เพียงรับคนล้มลงมา
ในขณะเดียวกันพลังปีศาจแข็งแกร่งแผ่ซ่านไปทักที พื้นดินปรากฏผนึกข่ายพลังขนาดใหญ่ขึ้นมากดพลังปีศาจกลับไป แม้แต่รอบร้ายบริเวณรอบด้านก็ประกบเข้าด้วยกัน
นาทีถัดมา พื้นดินปรากฏเงากึ่งโปร่งใสร่างแล้วร่างเล่า อีกทั้งยังมีปะปนพลังวิญญาณเล็กน้อย
“นี่คือ…วิญญาณ!” ชายแก่อุทานออกมา
“คงจะเป็นวิญญาณที่ถูกอสูรกลืนนภากินไป!” หยวนเจียงมองไปยังวิญญาณอย่างเหลือเชื่อ เขารีบเสกคาถาส่งวิญญาณเหล่านี้เข้าสู่ยมโลก อีกทั้งยังลากชายแก่มาช่วย
อวิ๋นเจี่ยวเงยหน้าขึ้นอย่างสงสัย ในสายตาของเธอ เมื่อกี้กลางอากาศมีแสงสีทองลอยลงมา อีกทั้งยังมีเสียงดังกึกก้อง แต่น่าแปลกที่คนอื่นมองไม่เห็น เธอจึงดึงคนด้านข้าง แล้วถามขึ้น “อาจารย์ปู่นั่นคืออะไร”
“แสงทองคุณงามความดี” เยี่ยยวนตอบ เห็นได้ชัดว่าอาจารย์ปู่มองเห็น
อวิ๋นเจี่ยวผงะไป คุณงามความดี?
เยี่ยยวนเงยหน้ามองท้องฟ้า ก่อนจะขมวดคิ้ว “ก่อนตาย นางใช้คุณงามความดีทั้งหมดของตนแลกกับวิญญาณที่ควรสลายไป”
อวิ๋นเจี่ยวเข้าใจทันที มิน่า! อสูรกลืนนภากินวิญญาณทั้งเมืองไปถึงได้เติบโตขนาดนั้น ตอนที่ถูกพวกเขาโจมตี ก็แค่ค่ายวิญญาณที่ยังไม่ย่อยสลายเท่านั้น แต่ว่ามีวิญญาณจำนวนมากสลายไปแล้ว ตอนนี้ ดูท่าทางจะกลับมาหมดแล้ว!
เธอเงยหน้าขึ้นมองบนแท่นสูง เสิ้งหวนกอดร่างของจื่อเฉินไว้แน่น เขาราวกับเสียสติไปแล้ว เพียงแค่พูดประโยคหนึ่งซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ข้าผิดหรือ…ข้าผิดเหรอ!”
อวิ๋นเจี่ยวถอนหายใจออกมา คนที่ใช้ทุกวิถีทางฟื้นกลับมานั้น ตายไปต่อหน้าหลังจากฟื้นกลับมา อีกทั้งยังเป็นเพราะตนเอง คงไม่มีคนรับกับการกระทบเช่นนี้ได้
ตามหลักแล้ว เสิ้งหวนพูดไม่ผิด จื่อเฉินเป็นราชาปีศาจที่ดี สิ่งที่นางทำล้วนทำเพื่อโลกปีศาจ ถึงแม้จะฟื้นคืนชีพกลับมา เวลาแรกก็ยังนึกถึงโลกปีศาจ ดังนั้นนางจึงไม่ลังเลที่จะเสียสละตัวเองอีกครั้ง
เสิ้งหวนผิดตรงที่คิดว่านางจะอยู่ต่อ คิดว่านางจะสนใจชีวิตของตนเอง สนใจคิดจะมีชีวิต เขาจมอยู่ในอดีต ดังนั้นจึงยอมแลกทุกอย่างเพื่อฟื้นคืนชีพจื่อเฉิน รวมไปถึงทำลายสิ่งที่นางเห็นความสำคัญก่อนตาย แต่ลืมคิดไปว่า นางยอมหรือไม่ยอม
จื่อเฉินแค้นการทรยศของเผ่าพันธุ์ปีศาจในตอนนั้นก็จริง แต่ไม่ได้มากเท่าที่เสิ้งหวนคิดไว้อย่างแน่นอน สิ่งที่นางให้ความสำคัญมีเพียงโลกปีศาจ เผ่าพันธุ์ปีศาจทั้งหมดล้วนเป็นประชากรของนาง แต่เสิ้งหวนกลับใช้วิญญาณปีศาจพันหมื่นตนมาเลี้ยงอสูรกลืนนภาเพื่อฟื้นคืนชีพนาง อีกทั้งยังทำลายผนึกให้พลังปีศาจทำลายโลกปีศาจ แต่ละอย่างที่เขาทำล้วนไม่อาจให้อภัยได้ ดังนั้น…เธอเลือกที่จะตายอีกครั้ง
“ท่านพ่อ?” จี้หลีที่นอนอยู่บนพื้นลืมตาขึ้น มองราชาปีศาจด้วยความฉงน
“หลี่เอ๋อ!” ราชาปีศาจดีใจ มองดูลูกสาวของตนเองอย่างเป็นห่วง ก่อนจะหันไปเรียกอวิ๋นเจี่ยว
“หมออวิ๋น!” อวิ๋นเจี่ยวไม่ลังเล เธอย่อตัวลง เตรียมจะจับชีพจร จี้หลีกลับตาลุกวาว เตรียมจะโพล่งคำเรียกออกมา “ท่าน…”
อวิ๋นเจี่ยวรีบอุดปากของเขาเอาไว้ “อย่าเรียกมั่ว!” ท่านพ่อเจ้ารับการโจมตีจากอาจารย์ปู่ไม่ไหวแล้ว
เธอตรวจดูจี้หลีอย่างละเอียด ก่อนจะพูดขึ้น “นางไม่เป็นอะไร”
วิญญาณของจื่อเฉินกลับมาแล้ว ต่อจากนี้นางเป็นแค่จี้หลีเท่านั้น เธอนึกถึงแสงสีทองบนท้องฟ้าเมื่อครู่ จื่อเฉินผนึกเหวปีศาจสีแดงถือเป็นคุณงามความดี ดังนั้นสวรรค์ถึงได้สาดส่องแสงสีทองสำหรับคุณงามความดี เล่ากันว่าคนที่กลับชาติมาพร้อมคุณงามความดี คือผู้ที่ได้รับการดูแลจากสวรรค์ ดังนั้นคนผู้นั้นจะราบรื่นทั้งชีวิต แต่ดูจากความโชคร้ายของจี้หลีแล้ว คงเป็นเพราะว่าจื่อเฉินใช้คุณงามความดีจนหมดแล้ว ไม่เหลือไว้ให้นางแม้แต่น้อย สวรรค์คิดบัญชีเก่งใช้ได้!
“ท่านพ่อ…เกิดอะไรขึ้น ทำไมพวกเราถึงมาอยู่ที่นี่” จี้หลีไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นางทำสี่หน้างงงวย
“ไม่มีอะไร ค่อยพูดวันหลัง” ราชาปีศาจโล่งใจ ไม่มีทีท่าจะพูดต่อ จื่อเฉินถึงแม้จะเป็นชาติก่อนของนาง แต่พวกนางเป็นปีศาจที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
“อ่อ” จี้หลีตอบรับอย่างว่าง่าย ไม่ได้ถามต่อ เพียงแต่สายตาจ้องมองไปยังอวิ๋นเจี่ยวด้วยความตื่นเต้น
“ศิษย์หลาน” หยวนเจียงส่งวิญญาณในป่าเข้ายมโลกทั้งหมด ก่อนจะหันไปมองเสิ้งหวนที่นั่งเหม่อลอยอยู่บนแท่นสูง “วิญญาณส่งไปหมดแล้ว เจ้าว่าเสิ้งหวนนี้จะจัดการอย่างไรดี” เขาลำบากใจเล็กน้อย
“มอบให้ราชาเมืองซิวหลิง!” เมืองซิวหลิงได้รับความเสียหายมากที่สุด อย่างไรก็ต้องส่งตัวเสิ้งหวนราชาเมืองซิวหลิง
“อืม” หยวนเจียงพยักหน้า เขาก็มีความคิดเช่นนี้เหมือนกัน กวาดตามองรอบด้าน ก่อนจะพูดขึ้น “ยังมีอีกเรื่อง คงต้องลำบากศิษย์หลานแล้ว”
“ท่านอยากให้ข้าเพิ่มความแข็งแรงให้ผนึกนี้” อวิ๋นเจี่ยวพูด
“ศิษย์หลานฉลาด!” หยวนเจียงยิ้ม เหวปีศาจสีแดงผนึกไว้ซึ่งพลังปีศาจ ถึงแม้ราชาปีศาจจื่อเฉินจะใช้พลังทั้งหมดในการผนึกที่นี่ แต่ครานี้ทำลายได้ ไม่แน่ว่าคราต่อไปก็ทำได้เช่นกัน หากไม่เพิ่มข่ายพลังอีกหลายชั้น ไม่แน่ว่าจะเกิดเรื่องขึ้นอีกครั้ง
เดิมทีเขาคิดจะเพิ่งพาท่านเทพโลกบนที่เชี่ยวชาญข่ายพลัง แต่เมื่อนึกถึงข่ายพลัง…ไม่ใช่เขาโม้ แต่เจอข่ายพลังในเตาหลอมยาของศิษย์หลานแล้ว เขารู้สึกว่าท่านเทพโลกบนล้วนเป็นขยะ!
“ได้ ข้าเตรียมจะทำพอดี แต่ว่าอาจารย์อาต้องร่วมมือกับข้า”
“ฮะ!” หยวนเจียงผงะ “ร่วมมืออย่างไร”
“แค่ช่วยส่งพลังเทพกระตุ้นข่ายพลังก็พอ ข้าแบตหมดแล้ว!”
“…”