ซูถิงถิงเป็นฮันเตอร์ที่เริ่มต้นจากการเป็นนักธนู และนักธนูส่วนมากจะมีค่าความเสียหายต่อวินาทีมากที่สุดในหมู่ผู้เล่นเทียบเคียงพวกนักเวทย์แต่เป็นสายกายภาพ อีกทั้งยังมีกิลที่ช่วยจัดการมอนสเตอร์จำนวนมากได้อีก
นอกจากนี้นักธนูเองก็สามารถกลายเป็นฮันเตอร์ได้ โดยฮันเตอร์นั้นแตกต่างจากนักธนูตรงที่มีสกิลในการควบคุมสถานการณ์ได้ดีกว่า
ฮันเตอร์มีสกิลในการจับสัตว์ขั้นสูงซึ่งเป็นสกิลที่ดีมาก และยังใช้งานพวกมันในการต่อสู้ได้ด้วย
อีกทั้งยังมีสกิลในการวางกับดักเพื่อควบคุมสถานการณ์ได้เป็นอย่างดี ฮันเตอร์เก่ง ๆ สามารถหยุดพวกบอสได้ด้วยซ้ำ!
“แค่มอนต่างเลเวลก็เยอะแล้ว นี่เรายังเจอบอสระดับสูงอีกเหรอเนี่ย” ซูถิงถิงยกธนูขึ้นยิงใส่มอนสเตอร์ตัวหนึ่ง
พวกเขาเดินมากัน 10 นาทีและไม่รู้ว่าเพื่อนร่วมทีมเป็นตายร้ายดียังไง?!
มอนสเตอร์ระหว่างทางถูกฆ่าจนหมด ส่วนพวกที่เก่งเกินไปเซียวเฟิงก็เลือกที่จะเลี่ยง
“พื้นที่นี้ใหญ่เกินไปและเป็นไปแทบไม่ได้เลยที่จะเคลียร์มันโดยที่ไม่มีอาชีพรอง” เซียวเฟิงพยักหน้า พวกเขาเจอมอนสเตอร์เลเวล 30 มาในขณะที่เลเวลของพวกเขาเฉลี่ยไม่เกิน 15 ด้วยซ้ำ
ผู้เล่นสามารถเลือกอาชีพรองได้ตอนเลเวล 10 20 และ 30 ซึ่งนั่นหมายความว่าพวกเขาต้องมีเลเวลอย่างต่ำคือ 20 หากอยากจะผ่านที่นี่
นอกจากนี้ NPC ของเมืองก็ยังมีเลเวลที่ 30 ซึ่งนับเป็นปกติของเมืองทุกเมือง
“คิดว่าไงกับเกมนี้บ้างล่ะ?” ซูถิงถิงถามขึ้น
ชายหนุ่มเบิกตากว้างและครุ่นคิดไปเรื่อยเปื่อย
หรือว่าเธอเองก็ฉุกคิดได้เหมือนกันนะ?
เขาคิดถึงตอนที่เจอกับปีศาจที่สามารถฝังฝันร้ายเข้าไปในหัวของเขาได้ มันดึงเอาสิ่งที่พวกเขากลัวที่สุดในชีวิตออกมาให้เห็นอีกครั้ง
แต่กลายเป็นเขาคิดมากไป หญิงสาวพูดต่อด้วยความเสียใจ “อันที่จริงฉันเกลียดเกมนี้มากเลยนะ นายเคยได้ยินเรื่องการแข่งขันระดับโลกใช่ไหม? นั่นแหละทุกอย่างหยุดไปตั้งแต่ที่เกมนี้เข้ามา”
“ก่อนหน้านี้ฉันไม่สนใจเกมนี้เลย จนกระทั่งได้เข้ามาเล่น… มันไม่ใช่แค่เกม แต่มันเปลี่ยนชีวิตเราไปเลย”
“มีใครหลายคนที่อยากเล่นเกมอื่นแต่กลับไม่สามารถเล่นได้เพราะพิการทางร่างกายหรือสมอง นายเชื่อไหมว่าเกมนี้สามารถทำให้คนที่เสียขาไปสามารถกลับมาเดินได้อีกครั้งในโลกของเกมนี้น่ะ”
“ฉันชอบเล่นเกมออนไลน์และเป็นสาวน้อยติดเกมด้วย หลาย ๆ คนคิดว่าพวกผู้หญิงน่ะเล่นเกมไม่ได้และหวังพึ่งพาผู้ชายในการเก็บเลเวลเท่านั้น แต่ฉันจะแสดงให้ดูว่าผู้หญิงเองก็ทำได้เหมือนกัน!”
“ฉันก็เลยไม่ชอบการเปลี่ยนแปลงของโลกนี้สักเท่าไหร่ หลาย ๆ คนมองผู้เล่นหญิงว่าไม่มีประโยชน์แต่ฉันจะทำให้พวกนั้นเห็นเอง”
“แม้แต่ทีมฉันก็หลงในเสน่ห์ของตัวฉันเอง พวกนั้นบังคับข่มขู่ให้ฉันเป็นแฟนกับเขาแลกกับการเก็บเลเวล แต่ฉันตบหน้าเขาไปฉาดใหญ่เลยล่ะ ฮ่าๆๆ”
“เพราะงี้แหละฉันถึงชอบเกม แต่ฉันเกลียดสังคมในเกม” หญิงสาวพูดซ้ำอีกและนึกถึงผู้ชายคนหนึ่งที่เธอเจอในร้านเน็ต
“โทษทีนะที่วันนี้พูดมากไปหน่อย นายทำให้ฉันนึกถึงเพื่อนฉันน่ะ” ซูถิงถิงรีบขอโทษ แต่ดวงตาของเธอก็จ้องมองมายังเซียวเฟิงราวกับค้นหาอะไรบางอย่าง
“ไม่เป็นไรหรอก” ชายหนุ่มส่ายหัว แต่ไม่ได้ถอดหน้ากากออก
“เอาจริง ๆ ฉันรักเกมนี้นะ ถึงจะไม่รู้เรื่องเศรษฐกิจก็เถอะ แต่ฉันรู้ว่าเกมนี้มีอะไรดี ๆ ให้ฉันอีกมากมาย ฉันก็เลยอยากจะพิสูจน์ตัวตนในเกมนี้ให้ได้ ไปกันเถอะท่านเซียวเฟิง!” ซูถิงถิงกล่าวพร้อมถอดหน้ากากออก
“โอ้… หา?” ชายหนุ่มพยักหน้าแต่ก็ต้องตะลึงในคำพูดของเธอ “จำฉันได้ยังไงเนี่ย?”
“นายจำฉันได้แล้วทำไมฉันจะจำไม่ได้ล่ะ? ถอดหน้ากากออกเถอะ” ซูถิงถิงกอดอกแล้วพร่ำบ่น
เซียวเฟิงถอดหน้ากากออกด้วยความประหลาดใจ ทั้ง ๆ ที่เขาคิดว่าอีกฝ่ายไม่น่าจะคุ้นเคยหรือสนิทกับเขามากขนาดนั้นแท้ๆ
“ดวงตาของนายไง” หญิงสาวกะพริบตาให้ “ฉันติดใจดวงตาของนายมากเลยนะ ฉันไม่เคยเห็นใครสุขุมขนาดนี้มาก่อนเลย ฉันเชื่อว่านายไม่เคยสนใจอะไรในสังคมโลกนี้ทั้งนั้น”
“นายเป็นคนเดียวที่ฉันสนใจมากตั้งแต่ที่เล่นเกมในร้านเน็ตโกลด์เมดัล อันที่จริงฉันเองก็เป็นที่สนใจของหลายคนไม่น้อยเลยล่ะ”
“แต่นายก็ไม่เคยสนใจฉันเลย รอยยิ้มของนายมันจอมปลอมจนฉันต้องลองพิสูจน์ดูว่านายยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า แต่กลายเป็นว่านายไม่สนใจฉันเลย แย่มาก!” ซูถิงถิงบ่นอย่างไม่พอใจ
“ตอนแรกฉันคิดว่านายเป็นไม้ป่าเดียวกันแล้วซะอีก แต่กลายเป็นนายโคตรจะแปลกเลยล่ะ”
“นั่นทำให้ฉันไม่เคยลืมดวงตาของนายได้เลย ฉันจำได้ว่าเราเคยเจอกันที่เมืองซันเซตด้วย ตอนแรกฉันตั้งใจว่าจะไปเจอนายที่ร้านเน็ตนั่นแต่ร้านก็ปิดไปแล้ว…”
“เธอตามหาฉันทำไม?” เซียวเฟิงถามตรงๆ
“ฉันไม่ได้หลงรักนายหรอกนะ! อย่าเข้าใจผิดเชียว!” หญิงสาวหรี่ตามองเขาด้วยความไม่พอใจ
“ตอนนี้นายเป็นผู้เล่นระดับท็อปแล้วนี่นาใช่ไหม? เลเวลตั้ง 15 ในบรรดาผู้เล่นเป็นล้านคนมีนายนี่แหละที่ไปไกลที่สุด”
“ก็ถูก” เซียวเฟิงส่ายหัวแต่ก็ตอบไปแบบนั้น
ตอนแรกเขาคิดจะเข้ามาเล่นเกมเพื่อหาเงินมาเลี้ยงเสี่ยวหลิง แต่เขาก็ติดหนึบจนถอนตัวไม่ได้แล้ว
ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่มีเวลาให้สนุกกับมันมากเท่าไหร่ เพราะเขาไม่รู้ว่าจะเจอตัวผู้อยู่เบื้องหลังโรสตอนไหน
“เซียวเฟิง ฉันอยากแนะนำนายให้รู้จักหลังภารกิจนี้จบล่ะ” ซูถิงถิงพูดอย่างตื่นเต้น
“โทษที แต่ไม่ว่างน่ะ” เซียวเฟิงส่ายหัวทันควัน
“เธอสวยกว่าฉันอีกนะ”
“โอเค งั้นว่างก็ได้” ชายหนุ่มลูบคางตัวเอง
“นายเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ” หญิงสาวหัวเราะคิกคัก “ตอนแรกที่เจอกันนายดูเคร่งขรึมมากเลย เหมือนกับศพเดินได้ไร้จุดหมาย ถ้าพูดไม่ได้ก็นึกว่าซอมบี้แล้ว”
เซียวเฟิงตะลึง หรือว่าเธอคนนี้ก็ช่วยเขาออกจากวังวนความเศร้าเหมือนกันงั้นเหรอ? แต่เขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าเขารู้สึกสนุกกับการได้เข้าเล่นเกมนี้หลังจากที่ผ่านชีวิตอันแสนเศร้าหมองมาตั้ง 5 ปี
กลายเป็นว่าเกมนี้ให้ที่พักพิงแก่เขาที่อยากหนีปัญหาในโลกจริงเสียเหลือเกิน
“ตอนนี้นายดูดีขึ้นมากเลยล่ะ” ซูถิงถิงพูดต่อแล้วมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า
ทันใดนั้นก็มีเสียงประหลาดดังขึ้นเหมือนกับเสียงขู่
“ระวัง!” หญิงสาวตะโกนแล้วหยิบธนูออกมา ส่วนเซียวเฟิงก็ถอยกลับออกไป
มันคือต้นไม้กินคนสีม่วงที่มีขนาดใหญ่กว่าช้างอีก มันปลอมตัวเป็นต้นไม้และรอเหยื่อให้ใกล้เข้ามาก่อนแสดงตัวตน
“ที่นี่อันตรายมาก เรารีบออกไปกันก่อนเถอะ” เซียวเฟิงส่ายหัวและหลบการโจมตีจากมัน
“นี่มันบอสเลเวล 15 เชียวนะ เราโชคดีมากเลย!” แต่ซูถิงถิงกลับไม่คิดแบบนั้น