ชายผมเงินก้าวขึ้นยอดเขาทีละก้าว ดวงตาสุกใสเริ่มขุ่นมัวขึ้นทุกที “ถึงจะพูดเช่นนี้ แต่ก็จะ…”
สุดท้ายดวงตาของเขาก็สูญเสียจุดโฟกัส ใบหน้ามีเพียงความซึมกะทือ
“เอ๊ะ ไยข้าต้องเดินขึ้นไปทีละก้าวด้วยล่ะ”
เขาที่มีสีหน้าเซื่องซึมรู้สึกถึงปัญหาที่ร้ายแรงประการนี้แล้ว
เขาเคาะหัวตัวเองเบาๆ จากนั้นก็แบมือ แสงสีฟ้าสว่างวาบขึ้นมา วิหคน้ำแข็งตัวเขื่องเริ่มก่อตัว ปรากฏใต้ฝ่าเท้าของเขา
เท้าของเขาย่ำวิหคน้ำแข็ง เริ่มเหาะเหินขึ้นฟ้า
ด้วยเหตุนี้ ชายผมเงินกับอันหลินที่ขี่ก้อนอิฐเหาะมาก็พบกันโดยบังเอิญอีกครั้ง
อันหลิน “…”
เสร็จกัน จะอธิบายเรื่องที่ไปแล้วหวนกลับกับเขาอย่างไรดี…
เมื่อชายผมเงินเห็นอันหลิน ก็ไม่แสดงปฏิกิริยาใด ใบหน้าเรียบเฉย
อันหลินพบว่าท่าทางชายคนนี้ดูไม่เหมือนเดิม แปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นเยอะโข
ชายหนุ่มไม่ได้จู่โจมเขาแต่อย่างใด ถึงขั้นว่าไม่สนใจเขา ทำให้เขาโล่งใจไปเปราะหนึ่ง
และเมื่อเพ่งมอง คล้ายว่าชายคนนี้จะดูเหม่อลอย อันหลินจึงมีความคิดบางอย่างผุดวาบขึ้นมาทันที
ชายคนนี้นี่แหละต้นตอของเรื่องราว หรือจะกำจัดเขาที่นี่เสียเลย
กระแสไฟกะพริบตรงปลายนิ้ว กำปั้นระดมพลังรอการปลดปล่อย
หมัดสะเทือนขุนเขา!
ลำแสงสีทองถูกปล่อยออกไปโดยพลัน โจมตีชายผมเงินอย่างไม่ทันตั้งตัว
ตูม!
พลังงานอันยิ่งใหญ่ระเบิดทันใด ทลายวิหคน้ำแข็งของชายผมเงิน ร่างของเขาก็ถูกหมัดกระแทกเข้าเต็มแรง ร่วงหล่นลงจากท้องนภา
คาถาเรียกสายฟ้า!
สายฟ้าสีน้ำเงินพุ่งลงจากเวหา ฟาดชายผมเงินอย่างจัง
สองกระบวนท่าโจมตีอย่างแม่นยำ อันหลินจ้องชายที่ตกลงมาอย่างต่อเนื่องด้วยความตึงเครียด
ชั่ววินาทีต่อมา ฝ่ามือของชายผมเงินก็ส่องแสงสีฟ้าแปลบปลาบ พญาหงส์น้ำแข็งขนาดสิบจั้งตัวหนึ่งก่อตัว รับร่างของเขาไว้
เขาจ้องอันหลิน ส่ายหน้าอย่างเฉื่อยชา เนื้อตัวไร้บาดแผล
อันหลิน “…”
เมื่อเขาเห็นฉากนี้ ก็รู้แล้วว่าตนไม่อาจเอาชนะชายคนนี้ได้ จึงรีบรวบรวมกำลังทั้งหมดขี่ก้อนอิฐลอยขึ้น
ตอนนี้มีเพียงหนทางเดียว นั่นก็คือรีบแจ้งข่าวให้ผู้อาวุโสทั้งหลายในสำนักเซียนหมื่นชีวิตทราบโดยเร็วที่สุด
ชายผมเงินได้สติกลับมา “อ้อ…ที่แท้ก็เป็นศัตรู จะโจมตี…”
เขาขี่หงส์น้ำแข็งพุ่งพรวดขึ้นฟ้า ลำแสงสีน้ำเงินกะพริบในฝ่ามือ หอกน้ำแข็งสีดำด้ามหนึ่งแผ่ไอเย็นแวบวาบ ก่อตัวกลางอากาศ
พลังของหอกน้ำแข็งสีนิลมีมหาศาล แม้แต่มิติก็เริ่มสั่นสะเทือนขึ้นมา ปลายหอกดำทะมึนลึกล้ำ ราวกับว่าสามารถดูดกลืนและทะลวงทุกสรรพสิ่งได้
เขามองอันหลินที่อยู่บนฟ้าไกลแล้วขว้างหอกสีนิลออกไปทันที
หอกนิลทิ้งรอยแยกดำทมิฬเป็นทางยาวบนเวหา ดุจดั่งเส้นอัสนี พุ่งมาประชิดตัวในพริบตา จะแทงอันหลินด้วยอานุภาพอันไร้ที่สิ้นสุด!
ทุกอย่างรวดเร็วเหลือเกิน ความสามารถอย่างอันหลินตอบโต้อะไรไม่ได้เลยสักนิด ทำได้เพียงมองหอกนิลตรงดิ่งมาอย่างตกตะลึง จากนั้นพุ่งปักก้อนอัลลอยแรกกำเนิดของเขา…
ใช่แล้ว จากมุมของชายผมเงิน หอกนิลที่ขว้างออกมาทิ่มแทงได้เพียงก้อนอิฐยักษ์สีดำเท่านั้น
ตูม!
พลังงานที่น่ากลัวประหนึ่งผลักภูเขาพลิกทะเลกระจายตัวรอบๆ ก้อนอิฐ
การระเบิดของพลังก่อให้เกิดริ้วคลื่นเป็นวงกว้าง สะเทือนขุนเขาจนแตกร้าว พายุหมุนม้วนตัวไปทั่ว
อันหลินเหยียบก้อนอิฐ สัมผัสได้ว่าพลังมหาศาลอันน่ากลัวกระจายมา ดันเขากับก้อนอิฐขึ้นสูงอย่างต่อเนื่องปานนั่งจรวด ต่อให้มีระดับความแข็งแกร่งดุจเขา ก็เหมือนกับร่างกายแหลกสลายไปแล้ว
หนึ่งวินาทีต่อมา อันหลินที่นั่ง ‘จรวด’ ก็มาถึงจุดสูงสุดของยอดเขาแสงสวรรค์ได้สำเร็จ
ชายผมเงินจ้องมองอันหลินที่อยู่ไกลโพ้นอย่างงุนงง พึมพำว่า “ไยจึงไม่ทะลุเล่า”
อันหลินก็เหลือบมองเบื้องล่างเช่นกัน มองชายผมเงินที่อยู่ไกลจนกลายเป็นจุดดำไปอย่างสิ้นเชิง พลางขบคิดว่าควรเอ่ยคำขอบคุณหรือไม่…
สงครามระดับหวนสู่ความว่างเปล่าดำเนินกลางเวหา
ด้วยเหตุนี้ ยอดเขาแสงสวรรค์จึงกลายเป็นสมรภูมิรบของนักพรตระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณกับนักพรตระดับแปลงจิตไปแล้ว
ควันหลงของสงครามเฉือนเปลือกของยอดเขาลูกมโหฬารไปชั้นแล้วชั้นเล่า ภูเขาสูงงดงามตระการตาในคราแรก บัดนี้เหลือเพียงเศษหินและหิมะเกลื่อนกลาด
มีเพียงหอสยบปีศาจที่ขาวผ่องราวหิมะ ซึ่งยังคงตั้งตระหง่านอยู่ที่เดิม เพราะได้รับการคุ้มครองจากค่ายกล ส่องแสงสีรุ้งเป็นประกาย
อันหลินไม่รีรออีก พุ่งไปหาผู้อาวุโสคนหนึ่งในนั้น แจ้งข่าวที่ชายผมเงินมีแผนจะระเบิดพลีชีพทลายหอสยบปีศาจแก่เขาทันที
ผู้อาวุโสคนนั้นจ้องอันหลินไม่วางตาครู่หนึ่ง จากนั้นก็ไม่รั้งรอ ใช้กระแสจิตสื่อสาร ถ่ายทอดข้อมูลให้กับผู้อาวุโสทั้งหมดในยอดเขาแสงสวรรค์
เหล่าเจ้าแห่งยอดเขาที่กำลังสู้รบกลางอากาศก็ได้รับข่าวแล้วเช่นกัน แต่การต่อสู้ของพวกเขาดุเดือดผิดปกติวิสัย ไม่อาจวอกแวกได้แม้แต่วินาทีเดียว ปลีกตัวไปหาชายผมเงินคนนั้นไม่ได้ในยามนี้
ภารกิจนี้จึงตกไปอยู่ที่ผู้อาวุโสทั้งหลายแห่งสำนักเซียนหมื่นชีวิต ผู้อาวุโสระดับแปลงจิตหลายคนเริ่มแผ่พลังจิต กำหนดพิกัดของชายที่กำลังขี่พญาหงส์น้ำแข็งขึ้นฟ้าคนนั้น
สิ่งที่อันหลินทำได้มีเพียงเท่านี้แล้ว สมรภูมิรบอันน่าสะพรึงแห่งนี้ไม่ใช่ที่ที่เขาสามารถอยู่ได้ จึงคิดจะไปจากที่นี่ทันที
หิมะที่ลอยล่องกลางอากาศกลายเป็นใบมีดหกแฉก กรีดลงบนผิวหนังของเขา ยังดีที่เขามีพลังบงกชพสุธา ผิวหยาบเนื้อหนา จึงหลบหลีกจากการโจมตีนี้ได้
แต่ในขณะนั้นเอง พายุหมุนเย็นเยียบลูกหนึ่งก็ทลายพสุธา จู่โจมเขากะทันหัน
บัดซบ! ถูกหมายหัวเสียแล้ว!
อันหลินพรั่นใจ ข้อเท้ามีสายลมโอบล้อม เนื้อตัวระเบิดความเร็วสูงสุดเคลื่อนตัวหลบพายุหมุนลูกนี้ไปได้ เมื่อจดจ้องเบื้องหน้าครู่หนึ่ง
อืม…แค่ลูกหลงจากสงครามเท่านั้น
แต่เมื่อจ้องมองเช่นนี้ เขากลับก้าวเท้าไม่ออกอีกเลย
หญิงสวมชุดขาวโชกเลือดคุกเข่าอยู่บนพื้น ร่างอรชรสั่นเทา
กระบี่ยาวดั่งเมฆหมอกเลื่อนลอยในมือของนาง สูญสิ้นพลังงาน และค่อยๆ หม่นหมองลงเรื่อยๆ แล้ว
สนามรบก็เป็นเช่นนี้ ยามคุณไม่ได้สนใจมากนัก จะไม่รู้สึกว่านี่เป็นเรื่องที่โหดร้ายทารุณเท่าใด
แต่เมื่อจุดสนใจจดจ่ออยู่ที่นี่ ก็จะพบว่าบนผืนพสุธาเต็มไปด้วยซากศพเย็นชืด เลือดที่หลั่งรินถูกอุณหภูมิอันเย็นเยือกแช่แข็งจนกลายเป็นผลึกสีแดง และมีลูกศิษย์ล้มลงอย่างต่อเนื่อง
มีคนล้มตายจากสงครามครั้งนี้เป็นเบือแล้ว ความตายอยู่ใกล้ตัวเขามากจริงๆ
หากเขาจากไปทั้งอย่างนี้ หญิงที่มีนามว่าทังซือหยวนคนนั้น ก็คงจะตายอยู่ที่นี่เหมือนกันใช่ไหม…
หญิงผมเงินถือกระบี่น้ำแข็งพุ่งไปหาทังซือหยวน ตวัดฟันกระบี่ปล่อยแสงสีน้ำเงินออกมาร่วมร้อยเส้น
ทังซือหยวนเงยหน้าขึ้น แสงกระบี่ดุจดวงดาวพร่างพรายที่เย็นเยียบและรวดเร็วก็ลอยมาปะทะหน้า พร้อมกับความทรงพลังอันยากจะต้านทานได้
นางรู้ดีว่าการโจมตีนี้เกินนางจะรับมือได้ แต่ยังคงฝืนเชิดใบหน้างดงามขึ้น กำกระบี่เมฆาแน่นแล้วกระโดดใส่สาวหิมะนางนั้น
กระบวนท่าที่หนึ่ง กระบี่วายุ!
อันหลินหายวับมาโผล่ข้างกายหญิงผมเงิน กระบี่พิชิตมารปกคลุมด้วยแสงสีขาว ตวัดวาดลวดลายจันทร์เสี้ยวขาวบริสุทธิ์
หญิงผมเงินเบิกตากว้าง ดึงกระบี่กลับมาตอบโต้
แกรก…
กระบี่น้ำแข็งถูกจันทร์เสี้ยวฟันจากกึ่งกลาง ไม่หยุดเพียงเท่านั้น มันเริ่มฉีกทึ้งร่างของหญิงคนนั้นเลือดสีฟ้าสาดกระจายกลางอากาศ หน้าอกของนางถูกฟันจนเกิดเป็นแผลขนาดใหญ่
หญิงผมเงินที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสทำหน้าตกใจ พยายามถอยหลังสุดชีวิต
แต่ในตอนนั้นเอง การโจมตีของทังซือหยวนก็มาถึงตัวแล้ว
เมฆาร่อนรำ!
ร่างของนางกลายเป็นเมฆหมอกประหนึ่งเงาตามตัว แสงกระบี่สีขาวหลายเส้นว่องไวดุจสายฟ้าฟาด บดขยี้ร่างของสาวหิมะนางนั้นอย่างต่อเนื่อง
สาวหิมะถอยกรูด แต่ความเร็วของทังซือหยวนกลับเหนือกว่า
กระบี่ฟันลงมาอย่างไม่ลังเลครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้สาวหิมะกรีดร้องอย่างเจ็บปวดทรมาน สุดท้าย ลำแสงสีขาวก็เฉือนลำคอของนาง ปิดฉากสงครามนี้อย่างสมบูรณ์
เรือนร่างอรชรของทังซือหยวนโอนเอน คล้ายว่าจะหมดสิ้นเรี่ยวแรง แต่แววตากลับหยุดอยู่ที่อันหลิน ดวงหน้างามจับใจเจือความซาบซึ้ง
อันหลินที่อดใจเป็นวีรบุรุษช่วยหญิงงามไม่ได้ ยังไม่ทันได้กระหยิ่มใจ สีหน้าก็เปลี่ยนไป พุ่งตัวเข้าไปหาทังซือหยวนทันที