”ฮอล์มาสเตอร์ครับ โปรดอย่าโมโหไปเลย สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเราตอนนี้คือตามหาแดร์ริลนะครับ” ในตอนนั้น ผู้ติดตามข้าง ๆ รีบท้วง “หลังจากเราเจอแดร์ริล มันก็ยังไม่สายไปที่เราจะกลับมาลงโทษตระกูลดาร์บี้”
เฮ้อ!
หลังจากฟังคำพูดเหล่านั้น สกายเลอร์ก็สูดหายใจเข้าไปลึก ก่อนจะระงับโทสะตัวเอง มันจริงที่เขาขโมยคัมภีร์ [มังกรนพเก้าทะยานฟ้า] ที่เป็นของประมุขนิกายมา เขาวางแผนที่จะคัดลอกมันจากนั้นค่อยคืนคัมภีร์ตัวจริงกลับไป แต่ก่อนที่เขาจะได้คัดลอกมัน แดร์ริลก็ได้ขโมยคัมภีร์ลับไปแล้ว! สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือหาว่าคัมภีร์ลับอยู่ที่ไหน
ถ้าหากประมุขนิกายรู้ว่าคัมภีร์ลับหายไปล่ะก็ เขาต้องตายอย่างแน่นอน
สกายเลอร์จ้องไปที่ยูมิอย่างเย็นชาแล้วจากไปพร้อมกับคนของเขา
“อะไรล่ะนั่น? พวกเขาแต่งตัวดูชั่วร้าย สุดท้ายก็แค่พวกโจรกระจอกนี่ แดร์ริลมันไร้ประโยชน์ เลยคบค้ากับคนแบบเดียวกัน”
เมื่อมองสกายเลอร์เดินจากไปพร้อมผู้ติดตาม ยูมิจึงล้อลียนเขา
สกายเลอร์ที่กำลังจะถึงประตูคฤหาสน์ แต่เมื่อได้ยินแบบนั้น ใบหน้าของเขากลายเป็นมืดมนทันที!
เขากำหมัดแน่น กัดฟันกรอดแล้วกล่าว “เมื่อนิกายจ้าวสวรรค์ครอบครองทั้งเมืองตงไห่ พวกแรกที่ฉันจะถล่มให้สิ้นซากคือพวกแก ตระกูลดาร์บี้”
ณ สี่แยกไฟแดง
แดร์ริลลดกระจกรถลง เขาจุดบุหรี่ เขาไม่ได้สูบมันมาสักพักแล้ว
มือถือของเขาดังขึ้นตอนที่เขาสูบมันเข้าไปเต็มปอด
“แดร์ริล นายอยู่ที่ไหน?” ปลายสายคือลิลี่นั่นเอง
ลิลี่กลายมาเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของธุรกิจตระกูลลินดันแล้วตอนนี้ เธอยืนอยู่เบื้องหน้าของตระกูลลินดันแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องสนใจอารมณ์ของคุณย่าแล้วด้วยซ้ำ เธอดีใจมากตลอดสองวันที่ผ่านมา
แดร์ริลดูเวลา “ผมเพิ่งกลับจากทำงานน่ะครับ”
“ไปเดทกับฉันได้ไหม” ลิลี่กล่าวหลังจากลังเลมาก่อนหน้านี้
บุหรี่ของแดร์ริลตกจากมือลงที่พื้น สามปีที่แต่งงานกันมา นี่เป็นครั้งแรกที่ลิลี่ชวนเขาออกไปข้างนอก ลิลี่เคยบอกเสมอว่าการออกไปกับเขานั้นน่าอับอาย
“แน่นอน!” แดร์ริลพยักหน้า
สิบนาทีให้หลัง แดร์ริลเห็นลิลี่กำลังเดินข้ามทางเดินมา
ที่นี่คือถนนที่วุ่นวายที่สุดในเมืองตงไห่ มันมีร้านค้าและแผงลอยมากมาย เขาเห็นเธอในฝูงชนกลุ่มใหญ่ เขาไม่ได้เห็นเธอมาสองวันแล้ว เธอดูงดงามและน่าหลงไหลมากกว่าเดิมในกลุ่มคนนั่น
ลิลี่โบกมือให้แดร์ริล เธอยืนหย่อนขาอยู่ตรงนั้น
เสื้อยืดสีขาวและกางเกงยีนรัดรูปส่งเสริมให้ร่างกายของเธอดูไร้ที่ติยิ่งกว่าเดิม บุรุษจำนวนมากหันหลังมองเธอกันหมด
การมีภรรยาที่น่าหลงไหลแบบนี้ ไม่ว่าชายใดก็ดีใจจนต้องหัวเราะต่อในฝัน
สิ่งที่สำคัญที่สุด นั่นคือยังมีหญิงสาวผู้งดงามอีกคนอยู่ข้างลิลี่ เจดนั่นเอง เธออยู่ในชุดเดรสสั้น โชว์เรือนขาเรียวยาว
ทั้งสองนั้นงดงามและน่าดึงดูดในแบบของเธอ
เมื่อเห็นแดร์ริล เจดเริ่มกังวล
“ที่รัก ผมอยู่นี่” แดร์ริลเดินผ่านกลุ่มคนมาด้วยรอยยิ้ม
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ ลิลี่คงกระวนกระวายถ้าเขาเรียกเธอแบบนั้น แต่ตอนนี้ เธอเพียงแต่หัวเราะแล้วส่งกระเป๋าถือให้เขา “ที่รัก นายต้องรับหน้าที่ถือกระเป๋าให้ฉันวันนี้นะ”
“เยี่ยมเลย!” แดร์ริลตอบด้วยรอยยิ้มดีใจ เขาหันไปหาเจด “ฉันช่วยถือของเธอด้วยได้นะ”
ก่อนหน้านี้ เจดมักจะสั่งให้แดร์ริลทำงานบ้าน ซักกางเกง รีดผ้า ที่เป็นของพวกเธอ แต่มาตอนนี้ ให้แดร์ริลช่วยถือกระเป๋า? เธอไม่กล้าแล้ว
เธอกัดปากของเธอ แต่ก็ยังส่งกระเป๋าให้ เธอกล่าวเงียบ ๆ “ขอบคุณ… ขอบคุณค่ะป๊ะป๋า”
แดร์ริลไม่ได้พูดอะไร พวกเขาทั้งสามพูดคุยกันขณะที่เดินไปด้วย พวกเขาเดินมาหยุดที่หน้าร้านเสื้อผ้าแฟชั่น
หุ่นลองเสื้อในร้านนั้นสวมชุดเดรสยาว แดร์ริลมองป้ายราคา มันราคาสามหมื่นแปดพัน
“ลองใส่ดูสิ ดูว่าคุณชอบมันไหม” แดร์ริลกล่าวด้วยรอยยิ้ม
ลิลี่ยิ้มเมื่อมองที่เขา “นายจะซื้อให้ฉันเหรอ? เงินเดือนนายพอซื้อให้ฉันรึเปล่า?”
จนตอนนี้ ลิลี่ยังคงเชื่อว่าแดร์ริลนั้นทำงานให้ใครบางคนอยู่
แดร์ริลพยักหน้า เขาหันไปหาพนักงาน “สวัสดีครับ ช่วยนำชุดนี้ลงมาให้ภรรยาผมลองหน่อย”
พนักงานนั้นเป็นหญิงสาวในอายุประมาณยี่สิบ เธอเดินมาแล้วจ้องแดร์ริล เมื่อเห็นว่าเขาสวมชุดธรรมดา ใบหน้าของเธอก็มืดลง “ขอโทษค่ะคุณผู้ชาย คุณคงลองมันไม่ได้หากไม่มีเงินซื้อมัน”
เธอมองลิลี่ในขณะที่พูด เธอเดาว่าแดร์ริลพยายามทำให้ลิลี่ประทับใจ โดยการแสร้งทำว่ารวย เธอเดาว่าคนพวกนี้จะไม่ซื้อมันแม้จะได้ลองสวมเดรสแล้วก็ตาม
คนจนน่ารังเกียจ เธอคิด ไม่ใช่แค่เขาสวมชุดถูก ๆ มันยังมีคราบไข่แดงกับเศษผักอีก? นี่มันน่าขยะแขยงจริง ๆ
“ลองไม่ได้ถ้าไม่ซื้อ?” แดร์ริลยิ้ม ตรรกะอะไรล่ะนั่น? แล้วลิลี่จะซื้อมันได้ยังไงถ้าไม่ลองก่อน?
ลิลี่รู้สึกอับอาย มันชัดเจนว่าพนักงานดูถูกพวกเธอ จากใจจริง ชุดนั่นดูดีจริง ๆ
สามหมื่นแปดพันเหรียญ ถึงเธอจะกลายมาเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของธุรกิจตระกูลลินดันแล้ว แต่เงินทั้งหมดของตระกูลลินดันอยู่ในการลงทุน เธอจ่ายเงินซื้อเดรสนี้ไม่ได้
“แดร์ริลไปกันเถอะ” ลิลี่กล่าวเงียบ ๆ
เมื่อเห็นภรรยาเขาต้องการจะไป แดร์ริลจึงพยักหน้า ชุดสวย ๆ มีอยู่ทุกที่ พวกเขาไม่จำเป็นต้องซื้อแค่ชุดนี้สักหน่อย
ในขณะที่พวกเขากำลังจะไป พวกเขาก็ได้ยินเสียงหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง “พนักงานขาย เอาชุดนั่นลงมา ฉันอยากลองใส่มัน”
หญิงในชุดดูดีและดูร่ำรวยชี้ไปที่ชุดที่ลิลี่เคยต้องตาก่อนหน้านี้ ข้างหญิงที่ดูรวยคนนั้น คือชายคนหนึ่ง ชายคนนั้นสวมสร้อยทองและแหวนทอง ดูเป็นประกายแสบตา
ถามจริง? สร้อยทองหนาเตอะ ไม่กลัวหลังหักรึยังไง?
“ได้แน่นอนค่ะ ได้โปรดรอสักครู่!” พนักงานขายฉกชุดมาจากมือของลิลี่
ว้าว พนักงานคนนี้เปลี่ยนสีไวมาก แดร์ริลถอนหายใจ
เขาขี้เกียจเกินกว่าจะเสียเวลากับพนักงานขาย หลังจากแต่งงานมาสามปี นี่เป็นครั้งแรกที่เขามาเดทกับภรรยา เขาไม่อยากทำบรรยากาศเสีย ในเมื่อภรรยาเขาอยากซื้อเสื้อผ้า พวกเขาก็จะไปที่อื่น ร้านเสื้อผ้าไฮคลาสอื่น ถึงแม้ราคาพวกมันจะค่อนข้างสูง แต่ชุดก็ดูดี พวกเขาจะไปร้านอื่นกัน
แดร์ริลคิดดังนั้นแล้วหันหลังจะจากไป เขาไม่คิดว่าพนักงานจะพูดออกมาอีก
“ทุกวันนี้ ทุกคนทำตัวเหมือนว่าตัวเองรวย ไม่มีเงินซื้อชุด แต่ยังพยายามเหมือนซื้อได้ บางทีเธออาจจะอยากถ่ายรูปลงโซเชียล สุดท้าย เขาก็จะไม่ซื้อชุด คนพวกนี้เป็นคนยังไงกัน?”
พนักงานขายพูดเสียงดัง ลูกค้าและเจ้าของร้านจากร้านข้างเคียงมองมาที่พวกเขา แล้วชี้มา
“เธอเป็นแค่พนักงานขาย แต่อวดดีจังนะ?” แดร์ริลทนไม่ไหวจนต้องพูดออกมา