บทที่ 194 ตระกูลเนี่ย
จางซิ่วเอ๋อบันดาลโทสะทันที “เจ้าปล่อยข้านะ!”
แม่เฒ่าจางนี่ดันโผล่มาหาเรื่องตัวเองตอนนี้ทำไมกัน!
“โอ๊ย! พวกเจ้าไว ๆ หน่อย! ข้าจับจางซิ่วเอ๋อไว้ให้พวกเจ้าแล้ว!” แม่เฒ่าจางตะโกนใส่ด้านหลังอย่างขอความดีความชอบ
จางซิ่วเอ๋อได้ฟังแล้วชะงัก ก่อนจะจ้องแม่เฒ่าจางอย่างเคียดแค้น ถ้านางยังไม่เข้าใจเรื่องราวอีกคงต้องเป็นไอ้โง่แล้ว
ตอนนี้แม่เฒ่าจางรวมหัวกับคนพวกนี้มาจัดการตน
แม่เฒ่าที่เป็นหัวหน้าวิ่งฉับไวตามมาได้แล้ว นางคว้าหมับเข้าที่แขนจางซิ่วเอ๋อและออกแรงดึง พลางพูดอย่างโกรธแค้น “หนีสิ! เจ้าหนีอีกสิ!”
จางซิ่วเอ๋อเห็นว่าตัวเองหนีไม่พ้นแล้วจึงตะโกนลั่น “ช่วยด้วย! ช่วยพวกเราด้วย!”
นางไม่ยอมไปกับผู้อื่นแบบไม่รู้เรื่องรู้ราวเช่นนี้หรอกนะ
ไม่นานนักก็มีคนมากมายมารวมตัวกัน
“ผู้ใหญ่บ้านซ่ง! ช่วยข้าด้วย!” จางซิ่วเอ๋อมองผู้ใหญ่บ้านซ่งและตะโกน
ผู้ใหญ่บ้านซ่งมองจางซิ่วเอ๋อและมองคนอื่น ๆ ก่อนจะถามขึ้น “นี่มันเรื่องอะไรกัน?”
แม่เฒ่าจางชิงตอบก่อน “คนพวกนี้มาจากจวนตระกูลเนี่ย จางซิ่วเอ๋อทำตัวผิดจารีต ฮูหยินเนี่ยต้องการสั่งสอนจางซิ่วเอ๋อด้วยตัวเอง แต่ใครจะรู้ว่านังจางซิ่วเอ๋อกลับคิดจะหนี?”
“ผู้ใหญ่บ้านซ่ง เรื่องในตระกูลเนี่ยของเราเจ้าก็จะแส่ด้วยรึ?” หัวหน้าแม่เฒ่ามองผู้ใหญ่บ้านซ่งด้วยสายตาเย็นเยียบ
ผู้ใหญ่บ้านซ่งสะดุ้งในใจ เขารู้ว่าแม่เฒ่าผู้นี้ไม่ได้แอบอ้าง นางเป็นคนของตระกูลเนี่ยจริง ๆ
เพราะเขาเคยเจอแม่เฒ่าผู้นี้ ตำแหน่งของนางในตระกูลเนี่ยนับว่าไม่ต่ำเลย ตอนที่วัดแบ่งที่นาครั้งก่อน นางมากำกับในฐานะตัวแทนของฮูหยินเนี่ยเลยนะ
และเพราะแม่เฒ่าผู้นี้คุ้นเคยเรื่องของหมู่บ้านชิงสือดี ฮูหยินเนี่ยถึงส่งตัวแม่เฒ่าผู้นี้มา
“ผู้ใหญ่บ้านซ่ง! ข้าเป็นคนของหมู่บ้านชิงสือนะ หากถูกพาตัวไปทั้งอย่างนี้คงไม่ถูกใช่ไหมเจ้าคะ?” จางซิ่วเอ๋อถามย้อน
แม่เฒ่าจางได้ยินแล้วพูดขึ้นทันที “พาตัวไปอะไรกัน? ตระกูลเนี่ยเป็นบ้านสามีของจางซิ่วเอ๋อนะ ตอนนี้แม่สามีของจางซิ่วเอ๋อต้องการพบนาง นี่เป็นเรื่องภายในครอบครัว ต่อให้ท่านเทพยดามาก็คงไม่มีสิทธิ์ยุ่งหรอกจริงไหม?”
จางซิ่วเอ๋อมองแม่เฒ่าจางอย่างโกรธแค้น เวลานี้นางอยากจะฉีกปากแม่เฒ่าจางให้แหลกเสียจริง!
ทำไมถึงมีคนน่ารังเกียจเช่นแม่เฒ่าจางอยู่นะ!
ขณะนั้นแม่หลินก็ออกตัวสมน้ำหน้า “ใช่แล้วผู้ใหญ่บ้าน นี่มันเรื่องภายในครอบครัวคนอื่นเขานะ บ้านของนางและบ้านสามีของนางเห็นพ้องกัน เจ้าไม่มีเหตุผลอะไรต้องเข้าไปยุ่ง”
แม่หลินวางแผนมาตั้งมากมาย ก็เพื่อรอคอยวันนี้แหละ
บัดนี้เห็นจางซิ่วเอ๋อตกอับ จะยอมให้จางซิ่วเอ๋อรอดไปได้อย่างง่ายดายได้อย่างไรกัน?
เวลาแบบนี้ต้องซ้ำเติมด้วยแรงทั้งหมดที่มีสิ
ผู้ใหญ่บ้านซ่งก็ลำบากใจ บอกตามตรงก็คือในตอนแรกผู้ใหญ่บ้านซ่งไม่อยากยุ่งเรื่องนี้
ตระกูลเนี่ยเจ้าของที่เป็นคนที่มีปัญหาด้วยได้หรือ? สำหรับคนในหมู่บ้านเช่นพวกเขาแล้ว เจ้าของที่เนี่ยเป็นเหมือนฮ่องเต้ในพื้นที่นี้เลยทีเดียว
หากเจ้าของที่เนี่ยตั้งใจหาเรื่องพวกเขา คนในหมู่บ้านได้ลำบากกันหมด
ที่เมื่อครู่เขาปริปากก็เพราะอยู่ต่อหน้าคนมากมาย เขาไม่ยุ่งเลยคงไม่ได้ อย่างน้อยก็ต้องแกล้งทำเสียหน่อย ไม่อย่างนั้นหากปล่อยให้มีคนถูกพาตัวไปง่ายดายขนาดนั้น เขาในฐานะผู้ใหญ่บ้านก็เสียหน้าเหมือนกัน อาจทำให้ชาวบ้านหมองใจได้
บวกกับจางซิ่วเอ๋อชอบเอาของมาให้ หากไม่พูดอะไรเลยเขาเองก็รู้สึกผิด
แต่ก็แค่พูดเท่านั้น ให้เขาทุ่มแรงรั้งจางซิ่วเอ๋อไว้คงเป็นไปไม่ได้
จางซิ่วเอ๋อดูจากสีหน้าของผู้ใหญ่บ้านซ่งก็รู้แล้วว่าผู้ใหญ่บ้านซ่งคงไม่อยากยุ่งเรื่องนี้แล้ว
จางซิ่วเอ๋อเหยียดยิ้ม หัวเราะขมขื่น
เมื่อต้องเผชิญกับอำนาจยิ่งใหญ่ คนต่ำต้อยเช่นนางช่างไร้กำลังเสียจริง
แต่จางซิ่วเอ๋อไม่โทษผู้ใหญ่บ้านซ่งหรอก เพราะถึงแม้การที่ผู้ใหญ่บ้านซ่งทำแบบนี้จะแลดูเห็นแก่ตัว แต่นางและผู้ใหญ่บ้านซ่งไม่ใช่ญาติโกโหติกากัน ไม่มีเหตุผลอะไรขอให้ผู้ใหญ่บ้านซ่งไปทำให้คนอื่นไม่พอใจเพราะเรื่องของตัวเอง
ผู้ใหญ่บ้านซ่งกระแอมเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น “เรื่องนั้น…ซิ่วเอ๋อเอ๋ย เจ้าดูสิ นี่คนจากบ้านสามีของเจ้าเองนะ พวกเราคงไม่สะดวกจะพูดอะไรมาก”
แม่เฒ่าจางแค่นเสียงขึ้นมา “นี่เป็นเรื่องภายในครอบครัวเรา คนอื่นย่อมไม่มีเหตุผลอะไรจะสอด!”
ผู้ใหญ่บ้านถลึงตาใส่แม่เฒ่าจาง ถึงแม้เขาไม่อยากยุ่ง แต่ไม่รู้ทำไม ได้ยินประโยคนี้ของแม่เฒ่าจางแล้วรู้สึกเสียดหูอย่างไรไม่รู้
จางซิ่วเอ๋อมองคนเหล่านี้ด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะกล่าวขึ้น “อย่างที่พวกเจ้าว่า การที่ข้าไปตระกูลเนี่ยเป็นเรื่องภายในครอบครัว ทุกคนไม่จำเป็นต้องยุ่ง แต่ชุนเถาไม่ใช่คนของตระกูลเนี่ย ท่านต้องจัดการหน่อยสิ”
“ไม่อย่างนั้นใครมาก็พาตัวเด็กสาวยังไม่ออกเรือนของหมู่บ้านเราไปได้รึ?” จางซิ่วเอ๋อถามกลับ ทอดสายตาไปที่ผู้ใหญ่บ้านซ่งด้วยแววคาดคั้น
ถึงสิ่งที่จางซิ่วเอ๋อพูดจะไม่น่าฟัง แต่ผู้ใหญ่บ้านซ่งรู้ตัวว่าทำไม่ถูก เวลานี้จึงไม่อาจตำหนิอะไรจางซิ่วเอ๋อได้
พอจางซิ่วเอ๋อถามแบบนี้ เขาจำต้องปริปากพูดอะไรหน่อย
เขายิ้มอย่างพะเน้าพะนอ มองหัวหน้าแม่เฒ่าพลางเอ่ย “เรื่องนั้น เจ้าดูสิ พวกเจ้าพาตัวซิ่วเอ๋อไปได้ แต่ชุนเถา…..”
หัวหน้าแม่เฒ่ามองจางชุนเถาที่น้ำตานองหน้าและกำลังมองพวกนางด้วยสายตาเคียดแค้น สีหน้าดื้อรั้นแล้วขมวดคิ้ว
เดิมทีนางไม่ได้อยากพาจางชุนเถาไปด้วยอยู่แล้ว เมื่อครู่นี้แค่อยากให้บทเรียนกับจางซิ่วเอ๋อและจางชุนเถาเท่านั้น
ถึงพาจางชุนเถากลับไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ถึงอย่างไรคนที่ฮูหยินต้องการคือจางซิ่วเอ๋อไม่ใช่จางชุนเถา
นางทำสิ่งที่ฮูหยินสั่งไว้ให้ลุล่วงก็พอ เรื่องนอกเหนือจากนั้นต่อให้ทำไปก็ใช่ว่าจะได้อะไรตอบแทน
และเห็นได้ชัดว่าการพาตัวจางชุนเถาไปออกจะยุ่งยากไปหน่อย และง่ายต่อการทำให้ตระกูลเนี่ยถูกผู้อื่นว่าร้าย
พาตัวสะใภ้ของตระกูลเนี่ยไปไม่มีใครมีสิทธิ์ว่าอะไรอยู่แล้ว แต่การพาตัวเด็กสาวบ้านอื่นที่ยังไม่ออกเรือนไปนั้นไม่ค่อยเหมาะ
จางซิ่วเอ๋อมองจางชุนเถาอย่างปลอบโยน “ชุนเถา เชื่อพี่นะ กลับบ้านไปก่อน เดี๋ยวพี่ก็กลับ”
จางชุนเถาน้ำตานองหน้า คนพวกนี้ดูก็รู้ว่าไม่ได้มาดี พี่สาวของนางจะเดี๋ยวไปเดี๋ยวกลับได้อย่างไร
และในตอนนั้น จางซิ่วเอ๋อก้มตัวกระซิบข้างหูจางชุนเถา พูดอย่างรวดเร็ว “ตอนนี้เจ้ากลับบ้านไปก่อน แล้วรีบหาทางไปพบเถ้าแก่เฉียนของอิ๋งเค่อจวีในเมือง ให้เถ้าแก่เฉียนไปตามคุณชายฉินมาช่วยข้า”
จางชุนเถาชะงักไปนิดหน่อย แต่ไม่นานนักก็ได้สติกลับมา
ใช่แล้ว คุณชายฉินดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนธรรมดา หากคุณชายฉินยอมช่วยพี่ทุกอย่างก็ยังมีหวัง
“พอได้แล้ว! พวกเจ้าสองพี่น้องบอกลากันเสร็จหรือยัง? เสร็จแล้วเราไปกันได้แล้ว ฮูหยินรอให้พวกเรากลับไปรายงานตัวอยู่!” หัวหน้าแม่เฒ่าเอ่ยขึ้นอย่างรำคาญ
จางซิ่วเอ๋อมองจางชุนเถา จางชุนเถาพยักหน้าเบา ๆ เป็นอันว่าเข้าใจที่จางซิ่วเอ๋อพูดเมื่อครู่นี้แล้ว
แล้วจางซิ่วเอ๋อก็ถูกพาตัวไป