ตอนที่ 327 หลานชายของใครยอดเยี่ยมกว่ากัน
หลานชายของเขาน่ะเก่งมาก ยอดเยี่ยมเสียยิ่งกว่าหลานชายหลายคนของตาแก่เจียงอีก
ถึงอย่างไรเขาก็เป็นห่วงเรื่องการแต่งงานของหลานชาย ไม่งั้นก็ให้เขานัดดูตัวกับหมอคนนี้เสียดีกว่า บางทีอาจทำให้เรื่องนี้จบลงด้วยดี
แน่นอนว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดคือถ้าสาวน้อยคนนี้แต่งกับหลานชายของเขา คาดว่าตาแก่เจียงคงจะโกรธจนน้ำหูน้ำตาไหล
เพียงแค่ลองคิดก็รู้สึกว่าภาพนั้นช่างงดงามมาก
ฮ่าๆๆ
ปู่เจียงตบโต๊ะด้วยความโมโห สะเทือนจนหมากบนกระดานเด้งขึ้นมา
เขาพูดอย่างขุ่นเคือง “ตาแก่เจี่ยน นายพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง ไม่รู้เหรอว่านี่คือแฟนของหลานชายฉันน่ะ”
ปู่เจี่ยนมีสีหน้าถมึงทึง มีท่าทีไม่สนใจเลยสักนิด “ก็แค่แฟนเท่านั้น ไม่ได้แต่งงานเสียหน่อย เขายังมีสิทธิที่จะเลือกอยู่ดี ทำไมจะไม่เลือกสิ่งที่ดีกว่าล่ะ”
“แย่งจีบสาวนายกล้าแย่งมาถึงนี่เลยนะ นายคิดว่าฉันป่วยแล้วจะทำอะไรกับนายไม่ได้สิ นายจะเชื่อไหม…เชื่อไม่เชื่อว่าฉันจะให้หลานชายของฉันซัดหลานชายของนายให้เลือดอาบหน้า！”
“บางทีหลานชายของนายอาจจะไม่ชนะหลานชายฉันก็ได้ หลานฉันน่ะเป็นหน่วยจู่โจมเชียว”
“แต่ก่อนหลานชายฉันก็เป็นหน่วยจู่โจม แล้วก็เก่งยิ่งกว่าหลานนายมากเลยด้วย”
“เหอะ หลานฉันเก่งมาก เขาหอบเหรียญรางวัลมาเป็นกองเชียว”
“เหอะ แต่ก่อนหลานฉันก็ได้มาเป็นกอง แต่เขาไม่ได้สนใจเลยสักนิด ตอนนี้เขาน่ะเป็นผู้เชี่ยวชาญการประเมินความเสี่ยงในการลงทุนค่าตัวหมื่นล้าน เทพเจ้าแห่งโลกธุรกิจ ทุกคนต่างแย่งชิงตัวกัน”
“หลานฉันยอดเยี่ยม”
“หลานฉันยอดเยี่ยม”
ชายแก่ทั้งสองจึงได้ทะเลาะกันด้วยเหตุที่ว่า “หลานชายของใครยอดเยี่ยมกว่า” และยังทะเลาะกันจนแยกไปคนละทาง
อวี๋กานกานอ้าปากค้าง “…”
บนต้นงงมีผลงงอยู่ ใต้ต้นงงมีเธอกับฉัน…ไม่ๆๆ น่าจะเป็นมีเพียงฉันงงอยู่ใต้ต้นไม้ (เป็นสแลงจีนในอินเตอร์เน็ตเพื่อแสดงถึงความโง่)
เจียงฉี่กลับดูใจเย็นมากพร้อมกับลุกขึ้นไปส่งปู่เจี่ยน “ปู่เจี่ยนกลับดีๆ นะคะ ครั้งหน้าค่อยมาเล่นอีก”
ปู่เจี่ยนสะบัดแขนเสื้ออย่างโมโห “ไม่มาแล้ว จะไม่มาอีกแล้ว”
ปู่เจียงซึ่งยืนอยู่บนระเบียงชั้นสองตะโกนตามแผ่นหลังของปู่เจี่ยนที่อยู่ชั้นล่าง “ใครจะสนว่านายมาหรือไม่มา”
เขามองอวี๋กานกานที่กำลังมึนงงอยู่ด้วยสายตาเฉยชา “…เธอยืนอยู่ทำไมล่ะ มาเล่นกับฉันซักตาสองตา”
เห็นเจียงฉี่ไม่ร้อนอกร้อนใจ กลัวว่าจะเห็นฉากนี้บ่อยแล้ว ในเมื่อเป็นเช่นนี้งั้นเธอก็ไม่จำเป็นต้องกังวลใจแล้ว อวี๋กานกานนั่งลงตรงหน้าปู่เจียง
แต่ก่อนอวี๋กานกานมักจะเล่นหมากรุกกับคุณปู่ของตนอยู่บ่อยๆ แต่ว่าทักษะพอใช้ได้ เดินหมากค่อนข้างช้ามาก คิดอยู่ร้อยรอบค่อยตัดสินใจอย่างแน่วแน่และนุ่มนวลเหมือนกับความรู้สึกที่เธอมอบให้กับคนอื่นด้วยการใช้การป้องกันเป็นการรุก
ส่วนปู่เจียงกลับใช้การรุกเป็นหลัก เดินฉับไว ทั้งไวทั้งโหด แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก ไม่ยอมให้อวี๋กานกานมีโอกาสครุ่นคิดได้นานเลยสักนิด พอเดินหมากเสร็จก็เร่งอวี๋กานกาน “เร็วๆๆ วางหมาก”
ปู่เหอกับอวี๋กานกานเดินหมากคล้ายกัน ค่อยๆ เดินอย่างระมัดระวังเหมือนกับการตรวจวินิจฉัยคนไข้อย่างนั้นเสียอย่างนั้น ไม่เคยไวดุจสายฟ้าฟาดเช่นนี้เลยสักนิด
อวี๋กานกานไม่เคยเจอคู่ต่อสู้เช่นนี้มาก่อน ใช้เวลาไม่นานก็แพ้เสียแล้วอีกทั้งแพ้ติดกันอยู่หลายตาเลยด้วย
“กิน”
ปู่เจียงหัวเราะเสียงดัง
อวี๋กานกานขมวดคิ้ว ครั้งนี้เธอควรจะเดินหมากไปทางไหนกันนะ
“เร็วๆๆ อย่าอืดอาดยืดยาด” ปู่เจียงเอ่ยเร่งอีกแล้ว “ผ่านมาตั้งห้าตาแล้ว ชนะได้แบบใสๆ ขนาดนี้ ทำไมเธอถึงไม่มีประโยชน์เลยนะ”
อวี๋กานกานเบ้ปากอย่างไม่สบอารมณ์ใส่เขาพลางหลุบตาลงมองกระดานหมากรุก ก่อนจะพบว่ามีจุดเดินหมากหนึ่งจุดที่ดีอยู่ เธอยิ้มแล้วหยิบเรือของตนเองค่อยๆ วางลงบนกระดาน “กิน”
ปู่เจียงก้มมอง ไอหยา ปืนใหญ่ของตนเองถูกกินแล้ว
เดินเพียงครั้งเดียวสถานการณ์ทั้งกระดานก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงเลย
เขาถูกรุกฆาตแล้ว！
ตอนที่ 328 คำขู่ของปู่เจียง
ปู่เจียงด่าด้วยเสียงทุ้ม ดวงตามองไปที่อวี๋กานกานอย่างเย็นชาพร้อมกับตั้งคำถามด้วยความโมโห “เรือของเธอมาจากไหน ทำไมฉันมองไม่เห็น เธอหน้าด้านย้ายตำแหน่งใช่ไหม”
อวี๋กานกานยืนกรานชัดเจน “เปล่าค่ะ เรือของฉันก็อยู่ตรงนี้มาโดยตลอด”
“เมื่อกี้ตอนที่ฉันเห็นมันอยู่อีกตำแหน่งชัดๆ เธอจะต้องแอบย้ายแน่นอนเลย”
“ฉันเปล่าค่ะ”
“เธอย้ายมัน เธอมันหน้าไม่อาย ถือว่าฉันมองออกแล้ว เธอไม่มีเหตุผล โกงหลานชายฉัน ตอนนี้ยังอยากจะโกงหมากรุกฉัน”
ปู่เจียงเอาแต่ใจเป็นอย่างมาก จะเล่นใหม่ให้ได้ ฉวยหมากตัวนั้นจากอวี๋กานกานในทันที
อวี๋กานกานไม่ยอมทำตามเขา ตาแก่น่าเกลียดไร้เหตุผล งั้นเธอก็จะไม่เล่นกับเขาแล้วจึงยื่นมือออกไปทำหมากในกระดานให้เละเทะในทันที
ปู่เจียงตกใจ
หมากบนกระดานกระจัดกระจายไปหมด
เขาเงยหน้าขึ้นจ้องอวี๋กานกานเขม็งพร้อมกับตะโกนอย่างน่ากลัว “เธอกล้าทำกระดานหมากรุกเละเทะเหรอ！”
ท่าทางโกรธจัดจนจะโยนอวี๋กานกานลงจากระเบียงให้ได้
แววตาของอวี๋กานกานราบเรียบเหมือนสายน้ำ สีหน้านิ่งปกติกล่าวด้วยรอยยิ้มทีละคำ “ฉันไม่เล่นแล้วค่ะ”
“เธอวางหมากไว้ที่เดิมเลยนะ”
“ไม่ค่ะ”
อวี๋กานกานปฏิเสธทำให้หนวดของปู่เจียงแทบจะกระดิก
เขาชี้อวี๋กานกาน ด่าว่าไม่มีประโยชน์ ด่าไปชุดใหญ่ อวี๋กานกานดื้อดึง เขาพูดขู่ “เธอ ยายเด็กโง่อย่าได้ใจไป อย่านึกว่าฉันจะจัดการเธอไม่ได้ ฉันแค่ไม่มีวิธีรับมือกับเธอแล้ว ฉัน…ฉันจะโทรศัพท์หาฟังจือหัน”
อวี๋กานกานไม่เข้าใจจึงเอียงหัวมองเขา “คุณจะโทรศัพท์หาฟังจือฟันทำไมคะ”
ปู่เจียงพ่นเสียงออกทางจมูก “แน่นอนว่าให้เขามานี่น่ะสิ มาดูหลานสะใภ้ก่อเรื่อง นี่ยังไม่ได้แต่งเข้าเลยก็รังแกผู้ใหญ่แล้ว ไม่กตัญญูต่อพ่อแม่สามี จะต้องให้เขาสั่งสอนเธอให้ดี”
อวี๋กานกานทำหน้านิ่งพร้อมกับเอ่ย “คุณผู้ชายคะ ตอนนี้ฉันโสด โสดแบบโสดสนิทและฉันก็ตัดสินใจปฏิเสธหลานชายคุณที่มาตามจีบเรียบร้อยแล้ว”
“อะไรนะ”
ปู่เจียงเบิกตากว้างไม่พูดจา ท่าทางประหลาดใจเต็มเปี่ยม
ความโกรธทั้งมวลมลายหายไปในชั่วพริบตา เขาจับจ้องอวี๋กานกานไม่วางตาและไม่รู้เหมือนกันว่ากำลังคิดอะไร
หนังตาเขากระตุกครู่หนึ่งพลันยกมือขึ้นกุมหน้าอกของตนเอง สีหน้าเจ็บปวดหลังจากนั้นก็เอนพิงพนักเก้าอี้ “ไอหยา…”
อวี๋กานกานมองเขาอย่างหมดคำพูด เสแสร้งได้ปลอมจริงๆ
แม้ว่าชายแก่จะอายุมากแล้ว อีกทั้งเพิ่งจะหายป่วยมาหมาดๆ แต่คงไม่แตกง่ายเหมือนแผ่นมันฝรั่งเพิ่งทอดกรอบที่แตะแล้วหักเลย
แต่ก็เผื่อเอาไว้ อวี๋กานกานจึงยื่นมือไปดึงแขนของปู่เจียงเพื่อจะลองจับดูสภาพชีพจร
เพิ่งจะจับมือได้ก็ถูกชายแก่สะบัดออกแล้ว “ไม่อนุญาตให้ยายเด็กน่าเกลียดอย่างเธอมาแตะตัวฉัน”
อวี๋กานกานมองจ้องเขาด้วยสีหน้านิ่งเรียบ “…” เรี่ยวแรงแบบนี้ไม่เหมือนกับคนที่โกรธจนหน้ามืดเลย
ชายแก่ถูกเธอจ้องจนทำตัวไม่ถูกจึงแหวใส่ในทันที “มองอะไร”
น้ำเสียงดังชัดเหมือนกับนาฬิกาบอกเวลา แบบนี้ไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน อวี๋กานกานแสร้งหัวเราะใส่เขาแล้วค่อยพูดออกไปสองคำ “แสดงเก่ง”
แกล้งทำไม่ได้แล้ว ปู่เจียงจึงรีบนั่งตัวตรงในทันที “เธอคิดว่าฉันจะไม่โทรศัพท์หาฟังจือหัน รอก่อน…”
เขาว่าจบยังต่อสายถึงฟังจือหันจริงเสียด้วย
หลังจากโทรติดแล้วปู่เจียงไม่รอให้ฟังจือหันได้พูดก็เริ่มฟ้องทันที “ยายอวี๋กานกานขู่ฉัน บอกว่าถ้าฉันไม่ยอมให้เธอแต่งกับแก เธอกับฉันก็จะได้เห็นดีกัน！”
อวี๋กานกาน “…”