บทที่ 107 เขามีเงินเหรอ
สายตาของทุกคนเพ่งไปที่เฉินโม่
คนที่ยืนอยู่ข้างนอก หลินทาว อานเข่อและคนอื่นๆ ต่างก็ตะลึง หลินทาวกล่าวด้วยความตะลึงว่า “ฉันไม่ได้หูฝาดใช่ไหม? ไอ้คนไม่เอาไหนอย่างเฉินโม่เสนอราคา1ล้าน? เขาบ้าไปแล้วเหรอ? เขาเอาเงินมาจากไหนเยอะแยะ?”
มู่หรงยานเอ๋อร์กลอกตาใส่หลินทาว “เฉินโม่ได้บอกแต่แรกแล้วว่าจะซื้อหินสสักสองก้อน แต่คนบางคนไม่ยอมเชื่อ ยังจะพูดจากระทบเฉินโม่ ตอนนี้เป็นไงล่ะ อยากจะให้ร้ายคนอื่น แต่สุดท้ายทำตัวเองทั้งนั้น”
หลินทาวหน้าแดง เขาจ้องไปที่มู่หรงยานเอ๋อร์ จากนั้นมองไปที่เฉินโม่ด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์
“แม่งเอ๊ย ไอ้บ้านี่มันเป็นบ้าอะไร? ไม่คาดคิดว่ามันจะกล้าเล่นพนันหิน? เขามีเงินมากขนาดนั้นได้ยังไง? ใช่ เขาหลอกลวง เขาต้องหลอกลวงแน่ๆ ฉันจะเปิดโปงเขา!”
หลินทาวถูกมู่หรงยานเอ๋อร์เยอะเย้ย เขาอายจนโกรธเคือง จึงโยนความผิดทั้งหมดให้เฉินโม่ และตัดสินใจจะเอาคืนเฉินโม่ และเปิดเผยตัวตนที่เป็นคนบ้านนอกของเฉินโม่
หลินทาวเดินออกจากทุกคนอย่างเงียบ ๆ เขาวิ่งไปหาตระกูลหลิน และนั่งยองๆ ข้างๆ หลินเทียนหยา กล่าวด้วยรอบยิ้มที่ประจบสอพลอว่า ” คุณชายหลิน ผมชื่อหลินทาว คุณปู่ของผมเคยเป็นคนใช้ของตระกูลหลินมาก่อน และนายท่านได้มอบนามสกุลหลินให้ ผมมีเรื่องรายงานครับ!”
หลินเทียนหยาเหลือบมองหลินทาวด้วยสีหน้าที่ดูถูกเหยียดหยามและพูดเบา ๆ ” ในเมื่อเป็นคนของตระกูลหลิน เช่นนั้นก็นั่งคุยกันเถอะ!”
หลินเทากล่าวด้วยความตื่นเต้น “ขอบคุณคุณชายหลินครับ!”
“ว่ามา มีเรื่องอะไร?” หลินเทียนหยาถามด้วยความเย็นชา
หลินทาวเหลือบมองไปทางเฉินโม่อย่างขุ่นเคืองและกระซิบ “คุณชายหลินครับ คนที่เสนอราคานั้นเป็นเพื่อนร่วมห้องของผม ผมรู้จักเขา เขาเป็นแค่คนบ้านนอกที่มาจากนอกเมือง เขาไม่มีเงินล้าน เขาเป็นคนหลอกลวง”
หลินเทียนหยาเหลือบมองเฉินโม่ ด้วยความประหลาดใจ แล้วถามหลินทาวว่า “ทุกสิ่งที่นายพูดมาเป็นความจริงใช่ไหม?”
“เป็นความจริงอย่างยิ่ง แม้ว่าผมจะใจกล้าแค่ไหน ผมก็ไม่กล้าหลอกลวงคุณชายหลินหรอกครับ!” หลินทาวยกมือขึ้นและสาบาน
หลินเทียนหยาแสดงรอยยิ้มขี้เล่นออกมา “น่าสนใจ ไม่คิดว่าจะมีคนกล้ามาสร้างปัญหาที่งานพนันหิน ฉันสงสัยจริงๆ ว่าชายหนุ่มคนนี้จะจัดการอย่างไรต่อไป”
ฉู่เหวินสงมองไปที่เฉินโม่ที่จู่ ๆ ก็เสนอราคา หลังจากตะลึงครู่หนึ่งแล้ว จึงถามด้วยเสียงเบาๆ ว่า “คุณเฉินสนใจหินก้อนนี้หรือ?”
เฉินโม่พูดเบา ๆ ว่า “ต้องได้มันมาให้ได้!”
ฉู่เหวินสงมองลึกไปที่เฉินโม่และพยักหน้า
สวีตงฮ่านก็มองที่เฉินโม่และครุ่นคิดเช่นกัน มีความโหดร้ายในสายตาของเขา แต่แล้วเขาก็แกล้งทำเป็นใจดีและหัวเราะและพูดว่า “ฮ่าฮ่า ชายหนุ่ม คุณเป็นคุณชายตระกูลไหนหรือ? ข้างในหินนี้มีหยกธรรมดาซ่อน มูลค่าไม่ถึงล้านหรอก ถึงจะรวยยังไงใช้เงินแบบนี้ไม่ได้นะ!”
สีหน้าของเฉินโม่เฉยเมย ไม่สนใจเขา
แวววิตกกังวลแวบเข้ามาในดวงตาของสวีตงฮ่าน แต่เขายังคงยิ้มเสมอ ” น้องชาย อาหญิงของฉันชอบหยกมากที่สุด ฉันเตรียมจะเอาหยกนี้เป็นของขวัญวันเกิดให้ท่าน นายขายให้ฉันไหม? ฉันรับรองว่าจะไม่ทำให้นายขาดทุนแน่นอน!”
เฉินโม่ไม่แม้แต่จะมองสวีตงฮ่าน เขาและนั่งเงียบ ๆ ในที่นั่งของเขา
สายตาที่ทุกคนมองเฉินโม่ มีความสงสัยเล็กน้อย ทุกคนรู้ชื่อเสียงของสวีตงฮ่านแห่งเมืองหรูเหอ ชายหนุ่มนี้เป็นใครมาจากไหน ไม่คิดว่าเขาจะกล้าหักหน้าสวีตงฮ่านเช่นนี้!
ฉู่เหวินสงเหลือบมองที่เฉินโม่ จากนั้นตะโกนใส่สวีตงฮ่าน ” เจ้าหมีใหญ่ หากจะซื้อก็เสนอราคาประมูล ไม่ซื้อก็ไสหัวไป พูดมากไร้สาระ!”
สวีตงฮ่านสูงและร่างใหญ่ และคู่แข่งเก่าอย่างฉู่เหวินสงจึงเรียกเขาว่าเจ้าหมีใหญ่ แน่นอนฉู่เหวินสงก็มีฉายาเช่นกัน แต่เพียงฉายาเหล่านี้ มีแต่คนระดับพวกเขาเท่านั้นที่สามารถเรียกได้ คนอื่นๆ ไม่กล้าเรียกหรอก
บทที่ 106
บทที่ 108